Οι ΗΠΑ πίσω από την κατάρριψη, για να ξαναμπεί η Γαλλία στο "μαντρί"

Η ενότητα των Δυτικών χωρών και η επαναφορά της Γαλλίας στο μαντρί (πολύ εύκολη, όπως έδειξε η δήλωση Ολάντ κατά τη συνάντησή του με τον Ομπάμα) είναι, πιστεύω, στην ρίζα της κατάρριψης του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από την Τουρκία... 

του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι ο Ολάντ έδειξε, δημοσίως τουλάχιστον, διάθεση να συνεργαστεί στρατιωτικά με τη Ρωσία για να χτυπηθούν οι τζιχαντιστές.

Με πρώτο στόχο την πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ), τη Ράκα. Αν έπεφτε η Ράκα από τη συμμαχία Μόσχας-Γαλλίας, το ΙΚ θα είχε υποστεί ανεπανόρθωτη στρατιωτική και...

κυρίως πολιτική ήττα, ουσιαστικά θα ήταν το τέλος του, με τις ΗΠΑ να χάνουν, όχι μια σημαντική μάχη αλλά τον πόλεμο στη Μ. Ανατολή, τη Δύση να είναι διαιρεμένη και τη Ρωσία να θριαμβεύει. Τη διαίρεση της Δύσης επιβεβαιώνει το ότι ο Ρέντσι ευλόγησε την προσέγγιση Ρωσίας-Γαλλίας. Ο κίνδυνος διαμελισμού της Τουρκίας θα ήταν πλέον άμεσος. Τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να είναι επιτρεπτό από την Ουάσιγκτον ούτε από την Άγκυρα ως αιχμή του δόρατος των αμερικανικών/δυτικών συμφερόντων.

Αν αυτή η θεώρηση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, όπως πιστεύω, εξηγείται και η (πρώτη) ήπια αντίδραση της Ρωσίας. Άμεση προτεραιότητα για τη Μόσχα δεν είναι η απάντηση στην τουρκική πρόκληση αλλά η διάλυση του τζιχαντιστικού Κράτους, του στηρίγματος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή. Ο κλοιός σφίγγει στη Ράκα και αν πέσει χωρίς τη συμβολή της Γαλλίας το Παρίσι θα έχει χάσει μία (ακόμα) ευκαιρία. Η σειρά της Τουρκίας θα έρθει αργότερα, στην ώρα της. Ας σημειωθεί, παρεμπιπτόντως, ο απόλυτος έλεγχος του στρατιωτικού, κοινοβουλευτικού και κρατικού μηχανισμού στη Ρωσία που ακολούθησε χωρίς ίχνος παρέκκλισης τη μετριοπαθή γραμμή της κυβέρνησης Πούτιν. Εξυπακούεται ότι οι άμεσες εξελίξεις και αποκαλύψεις των επόμενων ημερών θα εμπλουτίσουν την πληροφόρησή μας διαψεύδοντας ή επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις του παρόντος.

Το επιχείρημα ότι το ρωσικό αεροπλάνο παραβίασε τα σύνορα της Τουρκίας, όπως δήλωσε ο Νταβούτογλου που ανέλαβε και την ευθύνη της κατάρριψής του, είναι τουλάχιστον αστείο. Καθημερινές είναι οι παραβιάσεις στο Αιγαίο και όταν μόλις προχθές ο Τσίπρας το έθεσε στον Νταβούτογλου η απάντηση ήταν «κι εσείς κάνετε». Υπόθεση ρουτίνας, αναίμακτη. Δεν είναι λιγότερο αστεία η κομπορρημοσύνη του Νταβούτογλου ότι η Τουρκία υπερασπίζεται έναντι παντός τα συμφέροντά της. Με τις πλάτες των ΗΠΑ (και την απειλή παγκόσμιου πολέμου) είναι εύκολο να κάνεις το παληκάρι.

Έχει πολυδιαφημιστεί η προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας στο Συριακό/Μεσανατολικό αλλά τούτο διόλου δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον έχει καταθέσει τα όπλα και έχει συγκατατεθεί να φάει ο Πούτιν όλο το γλυκό. Οι Τζιχαντιστές θα εξοντωθούν αλλά κατά τρόπο που να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στα οποία περιλαμβάνεται και η συνοχή του δυτικού χώρου. Η γνωστή Νούλαντ (fuck EE) υπενθύμισε στους Ευρωπαίους ότι δεν πρέπει να λησμονούν την Ουκρανία και τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Και δεν είχε άδικο. Στρατιωτική σύμπραξη Ρωσίας-Γαλλίας με την υποστήριξη και της Ιταλίας και νίκη επί των τζιχαντιστών θα είχε ως μοιραία συνέπεια την άρση των κυρώσεων κατά της (συμμάχου πλέον) Ρωσίας. Οι ΗΠΑ δεν θα έχαναν μόνο τον πόλεμο και την κυριαρχία τους στη Μ. Ανατολή αλλά θα κατέρρεε και επιβολή τους στην Ευρώπη/ΕΕ. Ουδεμία ανησυχία, όμως, ο Ολάντ σε μια επίδειξη απαράμιλλου πολιτικού θάρρους άλλαξε θέση μέσα σε λίγες ώρες και στηρίζει αναφανδόν την Τουρκία για την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους υπό το πατρικό χαμόγελο του Ομπάμα. Όλα εν τάξει.

Οι κραυγές ορισμένων περί παγκόσμιας σύγκρουσης φαίνονται τουλάχιστον βιαστικές αν οι παραπάνω εκτιμήσεις είναι βάσιμες. Άλλωστε αυτή τη στιγμή οι πρώτες διεθνείς αντιδράσεις τείνουν να παρουσιάσουν το όλο θέμα ως «διμερές», ως ρωσο-τουρκική  διαφορά και μιλούν για επιδείνωση των σχέσεων των δυο χωρών και αυτό είναι όλο κι όλο. Δεν πρόκειται περί αυτού φυσικά και η συνέχεια είναι άγνωστη όσο και επικίνδυνη διότι διαρκώς όλοι παίζουν με τη φωτιά.