Τζιχαντιστές: Οι μπίζνες και οι σχέσεις με μονοπώλια

Ο κεντρικός πυρήνας του «Ισλαμικού Κράτους» αποτελείται, μεταξύ άλλων, από Σουνίτες αξιωματούχους του ιρακινού πρώην καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, ενώ με το πέρασμα του χρόνου οι δυνάμεις τους «εμπλουτίστηκαν» με ξένους μισθοφόρους, «διοικητές», έμπειρους επιστήμονες και τεχνικούς, ακόμη και... μάνατζερ από κάθε μεριά του πλανήτη... 

Οπως διαφαίνεται από τις εξελίξεις, οι τζιχαντιστές του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι είχαν, αρκετά πριν από την επίσημη ίδρυσή τους, προχωρήσει σε έναν κεντρικό επιχειρησιακό και οικονομικό σχεδιασμό για τη δημιουργία ενός ντε φάκτο «κράτους», «ισλαμικού χαλιφάτου», έχοντας διδαχθεί από τα λάθη της «Αλ Κάιντα». Μια δυνατότητα που δε θα μπορούσαν να έχουν, αν δεν στηρίζονταν πρακτικά από...

τμήματα της αστικής τάξης της Συρίας και του Ιράκ, αλλά και από ιμπεριαλιστικά κέντρα και μονοπωλιακούς ομίλους. Με αυτές τις δυνατότητες οι τζιχαντιστές κατάφεραν να ελέγξουν ένα σημαντικό κομμάτι των πετρελαιοπηγών της Συρίας και του Ιράκ. Αλλωστε, κινήθηκαν βασικά στις περιοχές που είχαν στρατηγική ενεργειακή σημασία και στις δύο χώρες τις οποίες και κατέκτησαν. 

Σε όλους είχε προκαλέσει εντύπωσή ο τρόπος που είχαν κινηθεί αρχικά ως μια ολιγάριθμη ομάδα ενόπλων (αρχικά μίλαγαν για περίπου 8.000) και τη μεγάλη ευκολία με την οποία συνέντριβε τον ιρακινό στρατό και καταχτούσε περιοχές. Ο έλεγχος αυτός τους προσέφερε μεγάλα οικονομικά οφέλη. Οι τζιχαντιστές αναδεικνύονται, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού «Foreign Affairs», στην «πλουσιότερη τρομοκρατική οργάνωση του κόσμου», με μηνιαία έσοδα 40.000.000 έως 50.000.000 δολαρίων. Εκτιμήσεις αναλυτών της «Rand Corporation» (παραμάγαζο αναλυτών του Πενταγώνου) αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι τα συνολικά περιουσιακά στοιχεία του «ΙΚ» αυξήθηκαν από περίπου 1.000.000 το μήνα το 2009 σε περίπου ένα έως τρία εκατομμύρια δολάρια τη... μέρα το 2014.

Το κύριο, όμως, είναι ότι οι τζιχαντιστές εμφανίζονται ως κάτοχοι των πετρελαιοπηγών, αγωγών, διαδρομών που αποτελούσαν και αποτελούν το «μήλον της Εριδος» ανάμεσα σε αντικρουόμενα μονοπωλιακά και ιμπεριαλιστικά κέντρα τόσο της περιοχής όσο και διεθνώς. Το γεγονός αυτό επίσης δίνει μια άλλη διάσταση για το πώς οι τζιχαντιστές αξιοποιούνται. Γεννάει ερωτήματα για το αν κάποιοι έσπρωξαν ή άλλοι ανέχτηκαν τους τζιχαντιστές, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι ο έλεγχος αυτών των πηγών και περιοχών δεν θα πέσει στα χέρια των ανταγωνιστών τους, με ανοιχτό βεβαίως το ενδεχόμενο σήμερα οι τζιχαντιστές να έχουν αυτονομηθεί και να παζαρεύουν σκληρά αυτόν τον έλεγχο. 

Οι τζιχαντιστές καταφέρνουν να διακινούν το πετρέλαιο, με τη συνεργασία ενός τεράστιου δικτύου οδηγών, μεσαζόντων, λαθρεμπόρων, μεταφορέων, αξιωματούχων, οργανώσεων του οργανωμένου εγκλήματος σε χώρες της ευρύτερης περιοχής, πολυεθνικών πετρελαϊκών και μεταφορικών εταιρειών και τις «ευλογίες» δυτικών, αραβικών και άλλων κυβερνήσεων. Είναι έτσι φανερό ότι τα συμφέροντα που διακυβεύονται στα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και της ευρύτερης περιοχής είναι τεράστια, συνδέονται άμεσα με κόντρες μονοπωλίων που επιδιώκουν «νέους χάρτες» και «αγορές», με έντονη την οσμή πετρελαίου... Γι' αυτό το ενδιαφέρον ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που αξιοποιούν κατάλληλα το πρόσχημα της «τρομοκρατίας».

Η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων από δεκάδες χώρες της Ευρώπης, των ΗΠΑ, των συμμάχων τους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής δημιουργεί ένα εκρηκτικό, εφιαλτικό κοκτέιλ, που μια σπίθα μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένη ανάφλεξη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ