ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κοινωνικές ανατροπές που δε θα συνυπάρχουν και δε θα ανατροφοδοτούνται ιδιαίτερα στις μέρες μας, από την εξυπηρέτηση των κορυφαίων εθνικών μας προτεραιοτήτων, δε μπορούν να υπάρξουν...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δε μπορούν να εμπνεύσουν αγώνες που να τις δρομολογήσουν, και φυσικά ακόμη και αν υπάρξουν κάποιες επιμέρους τέτοιες αλλαγές, και ασταθέστατες θα είναι, αλλά και εύκολα ανατρέψιμες.

Η ιστορία είναι αμείλικτη στον τρόπο με τον οποίο τακτοποιεί τα συμπεράσματά της στη βιτρίνα που αποτυπώνονται οι εξελίξεις σε κάθε γωνιά της Γης. Και η σκακιέρα της Ευρασίας, ανέκαθεν υπήρξε γκαστρωμένη, (με κουνέλα θα την παρομοίαζε κανείς) και ως εκ τούτου υπήρξε και άκρως παραγωγική σε απόδοση θεμελιωδών ιστορικών συμπερασμάτων.

Στη νεότερη και σύγχρονη λοιπόν γεωπολιτική ιστορία στην Ευρασιατική μας «γειτονιά», δυο πράγματα μπορεί να πει κανείς πως έβαλαν με καταλυτικό τρόπο την ανεξίτηλη  σφραγίδα τους στις εξελίξεις.  

• Το πρώτο είναι εθνικοί αγώνες που ενέπνευσαν τα έπη των λαών...
• Και το δεύτερο η πολιτική Αριστερά και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε το ρόλο που ιστορικά της έλαχε να διαχειριστεί, στα πλαίσια πρωτίστως αυτών των αγώνων.

Γνωστοί «ανυπόμονοι» θα μας κατηγορήσουν ότι υποβαθμίζουμε ή πολύ περισσότερο πως  αποσιωπούμε το ειδικό βάρος των κοινωνικών αγώνων στη διαδρομή και τη δυναμική αυτών των εξελίξεων. Λάθος.

Ούτε υποτιμούμε τη σημασία τους, ούτε επιχειρούμε να αφανίσουμε αυθαίρετα την ιστορική τους παρουσία. Μιλάμε όμως για εξελίξεις στη γεωπολιτική και με αυτή την έννοια οφείλουμε με τρόπο απόλυτο και χωρίς εκπτώσεις να καταδείξουμε πως οι κοινωνικοί αγώνες εκεί που απολυτοποιήθηκαν... 

• ή δεν καθόρισαν τη φυσιογνωμία των γεωπολιτικών εξελίξεων, 

• ή τη δρομολόγησαν με τρόπο δραματικό για την αντίληψη εκείνων που έκαναν το ολέθριο σφάλμα να τους απολυτοποιήσουν.

Οι εθνικοί αγώνες και η καταλυτική τους επίδραση στην ιστορία…

Από τη Γαλλική επανάσταση μέχρι την Ιντιφάντα, από την άνοδο του Ναζισμού μέχρι το «Μεγάλο πατριωτικό πόλεμο» του Στάλιν που τσάκισε το Ναζισμό, από τον εθνικό μας ξεσηκωμό ως τις λαμπρές σελίδες της Εθνικής μας αντίστασης, από την αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης ως το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, απ τον Αμερικανικό ως το δικό μας εμφύλιο, απ τους Βαλκανικούς πολέμους ως το Μακεδονικό αγώνα και τη μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή, και από τον εκφυλισμό της μεταπολίτευσης έως τις μέρες μας, με την πλήρη αποκαθήλωση του συνόλου των κεκτημένων, όποια πέτρα και αν σηκώσει κανείς, τρία πράγματα θα διαπιστώσει που επιβεβαιώνουν στο ακέραιο το παραπάνω συμπέρασμα.

• Κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες που εκφυλίστηκαν ή συντηρούνται με το στανιό, γιατί δεν ενέπνευσαν ή το ακόμη χειρότερο γιατί δε συμπορεύτηκαν με κορυφαίες εθνικές προτεραιότητες, τις οποίες μάλιστα ενίοτε δε δίστασαν να τις αντιμετωπίσουν απαξιωτικά, υποτιμητικά ή με εχθρότητα…

• Εθνικούς αγώνες που έγραψαν λαμπρές σελίδες γιατί οι πρωταγωνιστές τους μετουσίωσαν σε δράση τη φλόγα της ψυχής των λαών. Και τέλος…

• Εθνικές τραγωδίες με βαρύτατο τίμημα και εθνικό και κοινωνικό, εκεί που ο εθνικός διχασμός τσάκισε τους λαούς, και η αναγκαία εθνική ενότητα δε δρομολογήθηκε στη βάση κυρίαρχων προτεραιοτήτων, ή υποβαθμίστηκε γιατί ο θρίαμβος της ταξικής μονομέρειας αντιμετωπίστηκε περίπου ως αυτοσκοπός.

Για να φτάσουμε στο σήμερα, στη νεοταξίτικη εποχή (που στη χώρα μας συνδυάζεται με την εποχή των μνημονίων) όπου ενοχοποιείται ο εθνισμός των λαών, και μέσα από έναν ιδιότυπο νέο-διχασμό, τσακίζεται ολοκληρωτικά η αξιοπρέπειά τους.

Η πολιτική Αριστερά στην ιστορική της διαδρομή και στις σύγχρονες συνθήκες…

Στην παραπάνω διαδρομή που περιγράψαμε, η πολιτική Αριστερά ανέκαθεν υπήρξε ο μοιραίος παράγοντας, που... 

• Όποτε κατάφερε να βρει την περπατησιά του σε αρμονία με τον εθνισμό των λαών, τότε μεγαλούργησαν και οι λαοί, και οι αγώνες τους, αλλά και η ίδια η Αριστερά ως αιμοδότης και εμπνευστής αυτών των αγώνων.

• Εκεί που δεν κατάφερε να βρει αυτή την απαραίτητη κοινή περπατησιά, και παρασυρμένη από μηχανιστική μεταφορά ιδεολογημάτων σε συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, είτε αγνόησε τον εθνισμό των λαών, είτε πολύ περισσότερο εναντιώθηκε σ αυτόν, και το τίμημα υπήρξε βαρύτατο για όλους αλλά και για την ίδια.

Δεν υπάρχει εθνική τραγωδία που να σημάδεψε τη διαδρομή αυτού του λαού, που να μην επιβεβαιώνει περίτρανα αυτή τη διαπίστωση, όπως δεν υπάρχει και εθνική κατάκτηση, που να μη φέρει την υπογραφή της πολιτικής Αριστεράς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ας έρθουμε τώρα στο σήμερα…

Για πολλούς ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται μια «αριστερή» δύναμη που ελέω Θεού θα αναλάβει οσονούπω να «αναστήσει» τη χώρα, πριν το παρατεταμένο μνημονιακό κόμμα την οδηγήσει στον απόλυτο θάνατο.

Προφανώς όλοι ετούτοι δεν κατάλαβαν πως η βεβιασμένη εκλογική εκτίναξη ενός κόμματος που κατέδειξε την αγωνία ενός κόσμου να αναζητήσει τη σωτηρία σε μια αριστερόχρωμη αντιμνημονιακή ρητορική, δε συνιστά τίποτε περισσότερο, παρά μια πολιτική φάρσα της ιστορίας.

Οι καλαμοκαβαλάρηδες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ζαλισμένοι από την βεβιασμένη εκλογική εκτίναξη, εξέλαβαν εαυτούς ως κτήτορες της ιστορίας. Όμως η χαρά δεν κρατά πολύ, και η τραγική γύμνια αυτού του κόμματος, προσγειώνει σταδιακά τους επιπόλαιους και παραμυθωδώς ενθουσιασμένους.

Πρόκειται για ένα κόμμα που η τερατογενής εκλογική του διόγκωση ντοπαρίστηκε με την ισχυρότατη δόση της νεοταξίτικης μετάλλαξης που θα μπορούσε να του χορηγηθεί, και ως εκ τούτου δε μπορεί εκ των πραγμάτων να αποτελέσει το αποκούμπι μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε απόγνωση, αλλά το ύπουλο εργαλείο για τον εκφυλισμό και του τελευταίου ίχνους της πολιτικής της προσδοκίας.

Πρόκειται για ένα κόμμα ευνουχισμένο πολιτικά αναφορικά με τον ταξικό προσανατολισμό της πολιτικής του δράσης, και ταυτόχρονα εμποτισμένο μέχρι το μεδούλι με το δηλητήριο του εθνομηδενισμού, και αυτό το καθιστά όχι μονάχα αναποτελεσματικό και φορέα συνειδητής πολιτικής εξαπάτησης, αλλά το καθιστά και πολλαπλά επικίνδυνο για τον τόπο, μέσα σ αυτές τις ιδιαιτέρως δύσκολες συνθήκες.

Προσωπικά βλέπω με συμπάθεια δημοσιογράφους και προσωπικότητες σαν τον κ. Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο που επιχειρούν να «υποδείξουν» τρόπον τινά, τι θα πρέπει να φροντίσει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μη χάσει την τελευταία του ευκαιρία.

Απαντώ ξεκάθαρα στο σεβαστό για τις πατριωτικές του θέσεις κ. Κωνσταντακόπουλο: Δημήτρη ζητάς το αδύνατο. Και ζητάς το αδύνατο, γιατί ζητάς από το ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να είναι ΣΥΡΙΖΑ και να μετασχηματιστεί αίφνης σε κάτι διαφορετικό. Για τα στελέχη του και τον πολιτικό του κορμό συνολικά, που πήραν τα διαπιστευτήριά τους ακριβώς επειδή ηγούνται ενός επικίνδυνου νεοταξίτικου μορφώματος, αυτός ο μετασχηματισμός είναι τόσο πιθανός, όσο πιθανόν είναι να ανατείλει αύριο ο Ήλιος από τη Δύση.

Από την άλλη μεριά το ΚΚΕ, προφανώς διαθέτει τον ταξικό προσανατολισμό για την «άλλη» πολιτική που θα μπορούσε να βάλει τον τόπο σε μια άλλη πορεία. Αρνείται όμως πεισματικά η πλειοψηφία των στελεχών του να ενστερνιστεί σαφές και ξεκάθαρο εθνικό όραμα, που δε θα εξαντλείται σε ταξικές μεγαλοστομίες (αφού αυτό είναι ζήτημα ξεκάθαρο και αφορά την εφαρμοζόμενη πολιτική και τις κοινωνικές δυνάμεις που θα στηρίξουν την εφαρμογή της) αλλά θα συμπυκνώνει κορυφαίες εθνικές – αντι-νεοταξίτικες προτεραιότητες, με σαφή αναγωγή στα πολυσύνθετα γεωπολιτικά δρώμενα, και χωρίς εμμονικές αναστολές που θα συγχέουν τον εθνισμό με τον καρκίνο εθνικισμού, και τον πατριωτισμό με τον ψευτοδιεθνισμό της νέας τάξης.

Συμπερασματικά…

Κοινωνικές ανατροπές που δε θα συνυπάρχουν και δε θα ανατροφοδοτούνται ιδιαίτερα στις μέρες μας, από την εξυπηρέτηση των κορυφαίων εθνικών μας προτεραιοτήτων, δε μπορούν να υπάρξουν, δε μπορούν να εμπνεύσουν αγώνες που να τις δρομολογήσουν, και φυσικά ακόμη και αν υπάρξουν κάποιες επιμέρους τέτοιες αλλαγές, και ασταθέστατες θα είναι αλλά και εύκολα ανατρέψιμες.

Επομένως…

Η ανάγκη άμεσης μορφοποίησης μιας πατριωτικής, δυναμικής πολιτικά και στο κίνημα Αριστεράς με κορμό το ΚΚΕ, είναι ανάγκη ιστορική. Προσοχή: Δε ζητάω να αλλάξει το ΚΚΕ, αλλά να ξαναβρεί άμεσα το χαμένο εαυτό του στη δράση. 

Αυτό είναι το ΚΚΕ που τροφοδότησε μεγάλους εθνικούς αγώνες, αλλά αυτό είναι επίσης το ΚΚΕ που εξ αιτίας της στρεβλής ιδεοληψίας ηγετικών του στελεχών, οδηγήθηκε ιστορικά και σε ανεπίτρεπτα ολισθήματα. Ας βάλει λοιπόν τώρα ταφόπλακα οριστική στα ολισθήματα,αναδεικνύοντας τον πραγματικό του εαυτό, πριν τελικά αποφασίσει να λύσει μόνη της το πρόβλημα ή ίδια η ζωή και η ιστορία. 

Και αν αυτή την πραγματικότητα αδυνατεί να τη συνειδητοποιήσει η ηγεσία του ΚΚΕ, τότε αυτή την Αριστερά, καλούμαστε όλοι εμείς να τη δημιουργήσουμε.

Σε διαφορετική περίπτωση, ο τόπος μας δεν έχει μέλλον.  Θα τον συνθλίψει η νεοταξίτικη γεωπολιτική, και οι ανεγκέφαλοι θα ξεμαλλιάζονται περί της ορθότητας των όποιων ιδεολογικοπολιτικών προσεγγίσεων.

Αυτά και θα επανέλθουμε…

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»