Άκρα του τάφου
σιωπή επικρατεί στους κύκλους των -κατ’ επάγγελμα- φιλάνθρωπων
καλλιτεχνών και άλλων (οινο)πνευματικών ανθρώπων για τη ναζιστική
επιδρομή των σιωνιστών στη Γάζα...
Δεν είναι παράξενο άραγε, άνθρωποι που (με διάφορες αφορμές, όπως πχ οι
μπούφλες στο Χατζηδάκη, ή τα μπινελίκια κατά της Φ. Γεννηματά κλπ)
κηρύττουν σταυροφορίες κατά της «βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται»,
να μη βγάζουν άχνα για...
το (εντελώς απρόκλητο) δολοφονικό αμόκ του
νεοναζιστικού μορφώματος του Ισραήλ κατά των ανηλίκων παιδιών στην
Παλαιστίνη;
Καθόλου παράξενο! Και το γιατί, μας το εξηγεί με γλαφυρό τρόπο ο «Βηματοδότης»:
«Στο επίσημο δείπνο, που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας προς τιμή του ισραηλινού Προέδρου κ.Σιμόν Πέρες, υπήρχε και ένας προσκεκλημένος, φίλος του ισραηλινού Προέδρου. Ήταν ο κ. Γ. Νταλάρας,
ο οποίος εγκατέλειψε προσωρινά την Αντίπαρο όπου παραθερίζει και πήγε
στο επίσημο δείπνο. Γνώρισε τον ισραηλινό πρόεδρο, εξηγούσε η σύζυγός
του κυρία Άννα Νταλάρα (πρώην βουλευτής του ΠαΣοΚ) από τις συναυλίες που
έδωσε υπέρ της ειρήνης στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη».
Βάσει του αξιακού τους περιεχομένου, το γιαούρτι κατά της γυναίκας τους
(Άννα Νταλάρα), η οποία συμμετείχε στη ληστοσυμμορία του Γιωργάκη, που
οδήγησε στην αυτοκτονία και στη φτώχεια χιλιάδες Έλληνες, είναι ακραία βία, κατά της οποίας υψώνουν στεντόρεια φωνή
διαμαρτυρίας, μέσω των φιλικών τους ΜΜΕ. Η βόμβα, όμως, που τρώνε στο
κεφάλι 5 παιδάκια την ώρα που παίζουν μπάλα στην παραλία, είναι το μονοπώλιο της κρατικής βίας,
που διατηρεί το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και το οποίο οι
επαγγελματίες ειρηνοποιοί προφανώς αποδέχονται (όπως επίσης το
αποδεχόταν κάποτε κι ο ναζί συνταγματολόγος, Κ. Σμιτ, όπως το αποδέχεται
σήμερα κι η κλίκα της ομάδας αληθείας του γερμανόφιλου Σαμαρά) κι ως εκ
τούτου σιωπούν επιδεικτικά και ξεδιάντροπα.
Στην οργή λοιπόν και τις διαμαρτυρίες κατά των νεοχιτλερικών σιωνιστών
(και κατ' επέκταση και των ΗΠΑ), που σκοτώνουν παιδάκια χωρίς αιδώ και
δισταγμό, δε συμμετέχει -μεταξύ άλλων-ο Γιώργος Νταλάρας, για τον οποίον μίλησαν πριν πολύ καιρό δύο...μετριότητες του ελληνικού τραγουδιού, ο Γιώργος Ζαμπέτας κι ο Στέλιος Καζαντζίδης,
οι οποίοι με απλά και καθαρά λόγια, μας βοηθούν να καταλάβουμε καλά το
φαινόμενο και το ποιόν του σύγχρονου «πνευματικού» και «καλλιτεχνικού»
κόσμου και ν’αντιληφθούμε, ότι όλος αυτός ο συρφετός των μετρίων και φιλοχρήματων παρατρεχάμενων της εξουσίας, είναι αποτέλεσμα του γεγονότος, ότι εδώ και πολλά χρόνια, έχουν διαλυθεί, τόσο ο λαικός μας πολιτισμός, όσο και η λαική/ κοινωνική/ιστορική μας κουλτούρα, βάσει των οποίων ο λαός προσδιορίστηκε, εκφράστηκε και διεκδίκησε τα δικαιώματά του κατά την ιστορική του πορεία.
Αυτός είναι ο λόγος, που αντί σήμερα να "βγαίνουν" Ρίτσοι, Μίκηδες,
Χατζιδάκηδες, Ξυλούρηδες, Γληνοί και Ιμβριώτες, "βγαίνουν" Νταλάρες,
Τατσόπουλοι, Κωστόπουλοι και Μπουμπούκοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου