Κοινωνικός πολυτεμαχισμός και μεταναστευτικό

Μια και στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια αξιόπιστη κοινωνιολογική έρευνα για τη στάση που κρατά ο ελληνικός λαός στο άκρως επίμαχο μεταναστευτικό πρόβλημα, ας δούμε πως το εκλαμβάνουν το πρόβλημα αυτό στη Γερμανία, όπου το μεταναστευτικό είναι εδώ και χρόνια πρώτο θέμα στην εσωτερική πολιτική ατζέντα...

Σχετική έρευνα δείχνει ότι η γερμανική κοινωνία δεν είναι απλά διχασμένη, αλλά «τεμαχισμένη» σε πέντε βασικές ομάδες με...

περίπου ίσα ποσοστά: 

α) «Σκεπτικιστές, αλλά με ανθρώπινες ευαισθησίες» 23%, 

β) «φιλελεύθεροι κοσμοπολίτες» 22%, 

γ) «οικονομικοί πραγματιστές» 20%, 

δ) «μετριοπαθείς αντίπαλοι της μετανάστευσης» 18%, 

ε) «ριζικά αντίπαλοι της μετανάστευσης» 17%).

Το ενδιαφέρον της πολιτικής και των ΜΜΕ, όπως αναμένεται άλλωστε, μονοπωλούν οι δύο «ακραίοι» της δεύτερης και πέμπτης πληθυσμιακής ομάδας που αθροίζουν συνολικά το 40% του πληθυσμού. Τι γίνεται με το υπόλοιπο 60% ; 

Στην πολυπληθέστερη πρώτη ομάδα (23%) περιλαμβάνονται πολίτες που θέλουν να δοθεί βοήθεια σε ανθρώπους της προσφυγιάς (πόλεμοι, δικτατορίες κλπ), όμως έχουν σοβαρούς φόβους που εστιάζονται στη δυνατότητα ενσωμάτωσης τέτοιων μεγάλων αριθμών μεταναστών – προσφύγων με τόσο διαφορετική κουλτούρα, αλλά και από το ενδεχόμενο μελλοντικά να υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις για τη Γερμανία. 

Ανάλογα συμπεριφέρεται και το 20% των «οικονομικών πραγματιστών» που για οικονομικούς λόγους βλέπουν γενικά θετικά τη μετανάστευση, όμως εκφράζουν την αντίθεσή τους στο γεγονός ότι οι μετανάστες-πρόσφυγες θέλουν να διατηρήσουν πάση θυσία την ταυτότητα και της παραδόσεις τους στην χώρα υποδοχής. Αυτές οι δύο ομάδες αποτελούν το «διχασμένο κέντρο» μ’ ένα συνολικό ποσοστό 43% και δεν εντάσσονται σε κανένα από τα δύο «άκρα» και σίγουρα κανείς δεν γνωρίζει ποια θέση θα πάρουν όταν τα πράγματα γίνουν «ακόμα πιο σοβαρά». Ενδιαφέρον έχει πάντως ότι το αθροιστικό ποσοστό των δύο ομάδων (μετριοπαθείς και ριζικά αντίθετοι) που στέκονται επικριτικά στην μεταναστευτική πολιτική της Μέρκελ ανέρχεται στο 37%.

Όσο για την Ελλάδα, μπορεί τα ποσοστά των πέντε βασικών ομάδων να διαφοροποιούνται από αυτά της Γερμανίας, όμως σίγουρα κάτι ανάλογο πρέπει να συμβαίνει ως προς τον «τεμαχισμό» της ελληνικής κοινωνίας στο μεταναστευτικό. Το σίγουρο είναι όμως ότι οι ελίτ των δύο χωρών και οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις εξουσίας συμφωνούν περισσότερο με την ομάδα των «φιλελεύθερων κοσμοπολιτών». 

Ενώ για την Ελλάδα δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι δυστυχώς το μεταναστευτικό «έχει αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη» του από την κυβέρνηση των «ανοιχτών συνόρων» (βλ. π.χ. Μόρια Λέσβου).

Βασίλης Στοϊλόπουλος