Παρά τους διπλωματικά χαμηλούς τόνους, έχει καταστεί πλέον εξόφθαλμο, ότι η Τουρκία και η Ρωσία διαφωνούν για το δέον γενέσθαι στο Ιντλίμπ της Συρίας, με τους Ρώσους να προχωρούν στους πρώτους βομβαρδισμούς στην περιοχή, για να ανοίξουν τον δρόμο στα στρατεύματα του Άσαντ να κινηθούν...
του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Την ίδια στιγμή η Άγκυρα, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι οργανώσεις όπως η Αλ Νούσρα με τις οποίες συμμάχησε στο τακτικό επίπεδο και τις ενίσχυε με κάθε τρόπο στο παρελθόν, είναι τρομοκρατικές και κινείται εναντίον τους. Όσο έσφαζαν Κούρδους ήταν ασφαλώς απελευθερωτικές δυνάμεις…
Στην εικόνα εισέρχεται δυναμικά και η Γερμανία με...
την επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών στην Άγκυρα. Η αγωνία τα γερμανικής διπλωματίας να εξομαύνει τις σχέσεις της με τη «δημοκρατία» του Ερντογάν είναι καταφανής.
Αυτό υπενθυμίζει σε όσους γνωρίζουν την ιστορία της περιοχής, ότι η γερμανική πρόσβαση στη Μέση Ανατολή ήταν χερσαία, μέσω των εδαφών που σήμερα καταλαμβάνει η Τουρκία και κάποτε στο παρελθόν η Οθωμανική Αυτοκρατορία…
Η νέα αυτή κατάσταση φέρνει πολύ πιο κοντά την Άγκυρα με τις Ηνωμένες Πολιτείες στο θέμα αυτό αν και οι διαφωνίες στο θέμα των Κούρδων παραμένουν αγεφύρωτες. Πρακτικά, η Τουρκία βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, καθώς στα ζητήματα της άμεσης γειτονιάς της, διαπιστώνει ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Μόσχα της κάνουν το «χατίρι».
Εξακολουθεί να κρατάει σταθερή τη θέση της αναζητώντας εναγωνίως συμμαχίες στην Ευρώπη, όμως οι βασικοί «παίκτες» του παιγνίου είναι οι εξωτερικοί παράγοντες, ΗΠΑ και Ρωσία που τυγχάνει να είναι και οι ισχυρότεροι.
Ο θανάσιμος κίνδυνος που θα διέτρεχε αυτή τη στιγμή η Άγκυρα, θα υπήρχε εάν τα πνεύματα στην Ουάσιγκτον δεν ήταν τόσο τεταμένα και η κυβέρνηση Τραμπ θα μπορούσε να καταλήξει σε μια συμφωνία με τους Ρώσους για το μέλλον της περιοχής…
Ασφαλώς θα πρέπει να επισημανθεί, ότι η Συρία είναι ένα μόνο από τα θέματα που απασχολούν τις σχέσεις Τουρκίας και Ρωσίας, με τις δυο χώρες να μην έχουν επαρκές κίνητρο να διαρρήξουν τον – έστω ευκαιριακό – στρατηγικό τους δεσμό.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει, με την Τουρκία να ποντάρει πλέον και στην κατάρρευση της κυβέρνησης Τραμπ, ελπίζοντας να διασωθεί… Αυτή η παράμετρος πρέπει να προσεχθεί όλως ιδιαιτέρως και από την Ελλάδα, αφού οι εξελίξεις στην Ουάσιγκτον θα επηρεάσουν καθοριστικά την ελληνική ασφάλεια προσεχώς.
Προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι η με ιδεολογικούς όρους συμπάθεια ή αντιπάθεια απέναντι στον Τραμπ, αλλά τι θα σηματοδοτήσει ενδεχόμενη κλιμάκωση στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ωστόσο, θα πρέπει να υπάρχει και ξεκάθαρη ματιά στο να αντιμετωπιστεί ψύχραιμα το επιχείρημα ότι τον Τραμπ «τον χτυπάει το σύστημα».
Η απάντηση είναι «ναι τον χτυπάει», όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του σημερινού Αμερικανού προέδρου άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο της αμφισβήτησης, όπως αποκαλύπτεται και στο άρθρο γνώμης που δημοσίευσαν πριν λίγες ώρες οι New York Times, το οποίο φέρεται να έχει συντάξει ανώτατο στέλεχος της κυβέρνησης Τραμπ και ασκεί σφοδρή κριτική στον ένοικο του Λευκού Οίκου, ο οποίος αντέδρασε με σφοδρότητα…
Επιμένουμε ωστόσο, ότι σημασία για την Ελλάδα δεν έχει το πρόσωπο που καταλαμβάνει τη θέση του προέδρου, αλλά η πολιτική του στην περιοχή μας, καθώς επίσης και τι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ενδεχόμενες δραματικές εξελίξεις.
Διότι κάποιοι, αρκούντως ισχυροί, από το «σύστημα» στις ΗΠΑ, εξακολουθούν να μην μπορούν να «απεξαρτηθούν» από τη «στρατηγική σημασία της Τουρκίας» και αυτό επηρεάζει και τη στάση τους απέναντι στον Τραμπ.
Ίσως και λιγάκι (υπο)βοηθούμενοι και… επηρεαζόμενοι από δραστήρια λόμπι που κινούνται για να υπονομεύσουν τον Τραμπ προσωπικώς, αφού θεωρούν ότι η απομάκρυνσή του θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα του προβλήματος που συνιστά τη δική τους προτεραιότητα.
Το σκεπτικό τους, στρατηγικά δεν είναι παράλογο, να το ξεκαθαρίσουμε. Είναι όμως προβληματικό και σε επίπεδο ουσίας (σ.σ. μπορεί να αρθρωθεί σοβαρός αντίλογος), κυρίως όμως όσον αφορά τις συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα. Και αυτό πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου