ΔΕΛΤΙΟΝ ΘΥΕΛΛΗΣ

Μετά την ανάληψη του βρετανικού θρόνου το 1760, ο Βασιλέας Γεώργιος ΙΙΙ ξεκίνησε να επιβάλλει φόρους εναντίον των 13 αποικιών της Αμερικής, οι οποίοι δεν ωφελούσαν με κανένα τρόπο τους Αμερικανούς φορολογούμενους αποίκους...

του ΑΓΗ ΒΕΡΟΥΤΗ
 
Αυτοί οι φόροι περιλάμβαναν δασμούς σε εισαγωγές μη-Βρετανικών προϊόντων, όπως το τσάι από την Κίνα και τις Ινδίες (Stamp Act - Διάταγμα Τέλους Χαρτοσήμου Εισαγωγών), αλλά και ένα άλλο ακόμη Τέλος Χαρτοσήμου που επέτρεπε στους Βρετανούς να...

φορολογήσουν τις εφημερίδες, τους αγροτικούς οδηγούς Αλμανάκ, τα ζάρια και τα τραπουλόχαρτα, ως και τα νομικά έγγραφα!
 
Τα εισπραχθέντα χρήματα των παραπάνω φόρων απαγορευόταν να παραμείνουν για χρήση δημοσίων εξόδων στις αποικίες, αλλά υποχρεωτικά έπρεπε να επιστρέψουν στην Βρετανία.
 
Οι φόροι αυτοί ήταν που απετέλεσαν την σπίθα που ξεκίνησε την Επανάσταση της Ανεξαρτησίας των 13 Αμερικανικών αποικιών, καθώς η φορολόγηση αυτή ήταν αντίθετη στο Bill of Rights του 1689, όπου απαγόρευε την φορολόγηση των Βρετανών υπηκόων, χωρίς την ψήφιση των φορολογικών νόμων από το εκλεγμένο Βρετανικό Κοινοβούλιο.
 
Η έννοια της απαγόρευσης οποιασδήποτε φορολόγησης χωρίς την σύμφωνη γνώμη των ψηφισμένων εκπροσώπων των φορολογούμενων, έμεινε στην ιστορία ως το αρχικό σύνθημα των επαναστατούντων αποίκων "No taxation without representation" [μετ: Όχι φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση].
 
Οι φορολογούμενοι άποικοι των 13 βρετανικών αποικιών της Αμερικής επαναστάτησαν διότι ένιωθαν ότι δεν εκπροσωπούνταν επαρκώς στο Βρετανικό Κοινοβούλιο που τους επέβαλε τους αποικιακούς φόρους.
Αυτό ακριβώς που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα του 2014 είναι η επιβολή φόρων σε φορολογικά υποζύγια, που νιώθουν ότι δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στο ελληνικό κοινοβούλιο.
 
Οι λόγοι που σήμερα στο σύνολό τους τα κοινοβουλευτικά κόμματα ουσιαστικά εκπροσωπούν τα συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων και των κρατικοδίαιτων, είναι αντικείμενο άλλης ανάλυσης, και αφορά κυρίως στην σύμπραξη πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων στην διατήρηση του σημερινού status quo με οποιδήποτε κόστος στην κοινωνία.
 
Όμως οι πρακτικές της λιτότητας εναντίον της κοινωνίας των πολιτών, μέσω υπερφορολόγησης υπέρ της διατήρησης ανέπαφου του κομματικού κράτους των απτυχίωτων, των πλαστογράφων και των 50άρηδων συνταξιούχων, έχει φέρει την κοινωνία σε αδιέξοδο.
 
Αυτό το αδιέξοδο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποσταθεροποίηση της Χώρας.
 
Τα ξεροκόματα φοροαπαλλαγών του 2015, ενόσω άνθρωποι που πλαστογράφησαν πτυχία και δημόσια έγγραφα παραμένουν ατιμώρητα μισθοδοτούμενοι από το αίμα και τις σάρκες των εξαθλιωμένων φορολογούμενων, οδηγεί σε αποσταθεροποίηση της Χώρας.
Αυτό θα συμβεί με την σύμφωνη γνώμη των κομμάτων τόσο της συμπολίτευσης όσο και της αντιπολίτευσης, αμφότεροι των οποίων αερολογούν περί της φοροδοτικής ικανότητας των (πλέον) αθλίων.
 
Αμφότεροι όμως αμύνονται "υπέρ πάτρης και εστιών" των κλεφτών του δημοσίου χρήματος, των πλαστογράφων, των απτυχίωτων, των καταχραστών, και των τεμπέληδων στα κομματικά γραφεία και στις υπηρεσίες, αλλά και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών με τα Καγιέν και τις επαύλεις που πλουτίζουν από την Κρίση που αποσάθρωσε τη μεσαία τάξη και τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας.
 
Την ίδια στιγμή που 3 εκατομμύρια Έλληνες και αλλοδαποί μετανάστες βρίσκονται εκτός συστήματος Υγείας, με την απειλή μιας βιβλικής επιδημίας του Έμπολα σε μια Ευρώπη χωρίς μηχανισμούς άμυνας, οι βουλευτές του Ελληνικού Κράτους διαγκωνίζονται για το ποιός θα προστατεύσει πιο αποφασιστικά τα συμφέροντα των παρασίτων. Ποιος θα απαγορεύσει τις απολύσεις πλαστογράφων. Ποιος θα αποτρέψει την εκδίκαση και θα δώσει ασυλία στους διαχειριστές των ασφαλιστικών αποθεματικών που εξαΰλωσαν τις συντάξεις εκατομμυρίων Ελλήνων της εργασίας και της νοικοκυροσύνης. Ποιος, ποιος, ποιος...;
 
Αυτό, φυσικά, δεν το κάνουν χωρίς την αμέριστη στήριξη των βαρώνων της ενημέρωσης, που φροντίζουν οι επιλογές των ψηφοφόρων να περιορίζονται κάθε φορά στους εκφραστές του κρατισμού, διαφόρων δήθεν ιδεολογικών αποχρώσεων, και μηδέποτε στους εκπροσώπους της ευημερίας με βάση τη δουλειά, την προκοπή, τη δικαιοσύνη και τη δημιουργικότητα.
 
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η μετάβαση από ένα τόσο άρρωστο σύστημα, που αρνείται να αντιληφθεί την πραγματικότητα, ποτέ δεν είναι ομαλή. Προσδεθείτε!

capital.gr