ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΕΜΟΥ

Παρακολουθούσα τις προάλλες ένα πρόγραμμα του BBC για τον Πούτιν. Η ένταση της επίθεσης κατά της Ρωσίας και του ηγέτη της, μου θύμισαν τις καμπάνιες εναντίον του Ιράκ και του Σαντάμ Χουσείν ή εναντίον των Σέρβων και της Γιουγκοσλαβίας ή κατά της Ελλάδας όταν ετοιμάζονταν να τη βάλουν στο Μνημόνιο... 

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κανονικά τέτοιες «επικοινωνιακές» επιθέσεις ακολουθούνται από πολέμους, είναι η «προπαρασκευή πυροβολικού» πριν από την επίθεση του «πεζικού». Αυτό βέβαια που κάνει τη διαφορά είναι η ύπαρξη του ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου που δεν επιτρέπει – τουλάχιστον στο παρόν επίπεδο τεχνολογίας – να...

φανταστεί κανείς ότι θα μπορέσει να κερδίσει μια πυρηνική σύγκρουση. Βρισκόμαστε ήδη σε περιβάλλον ψυχρού πολέμου, αυτό όμως που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο από το παρελθόν είναι ότι αυτή τη φορά, σε κανένα σημείο του δυτικού συστήματος, δεν υπάρχουν αντίθετες δυνάμεις...

Αυτό ισχύει και για τις ΗΠΑ και για τη Δυτική Ευρώπη, όπου η αλλοτρίωση του πολιτικού και εκδοτικού προσωπικού από την κοινή γνώμη, όπως και  η εξαγορά δημοσιογράφων και διανοουμένων  έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο.

Πριν από δέκα χρόνια, υπήρχε ακόμα Ευρώπη. Η Γαλλία του Ζακ Σιράκ και η Γερμανία του Γκέρχαρντ Σρέντερ χάλασαν τον κόσμο εναντίον της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ. Σήμερα, Γαλλία και Γερμανία κυβερνώνται από ανθρώπους των τραπεζών και της Ουάσιγκτων. ‘Εχει λιγότερο νόημα να μιλάμε για «αριστερά» και «δεξιά» και περισσότερο να εξετάζουμε αν ένας πολιτικός ακολουθεί τη «γραμμή Ροκφέλλερ», π.χ. ο Σαρκοζί, ή τη «γραμμή Ρότσιλντ», π.χ. ο Ολλάντ (ή, παρ’ ημίν ο ΓΑΠ). ‘Οσο βέβαια η πολιτική ηγεσία της Δύσης απομακρύνεται από τους πολίτες, τόσο πιο επικίνδυνη και τυχοδιωκτική μπορεί να γίνει η ψυχολογία και η συμπεριφορά της.

Σε παρόμοιες συνθήκες δεν είναι παράδοξο το τεράστιο κενό στην πληροφόρηση γύρω από το τι συμβαίνει στην νοτιοανατολική Ουκρανία, ή τη Νέα Ρωσία αν προτιμάτε, τη Νοβαράσια, όπως την ονομάζει το κίνημα των εξεγερμένων κατοίκων της. Πρόκειται για ένα κίνημα εθνικό, αφού αφορά στην πλειοψηφία τους, Ρώσους που διεκδικούν τα εθνικά τους δικαιώματα, αλλά και ευρύτερα, πρώην σοβιετικούς που αρνούνται την αποικιοποίηση της πρώην ΕΣΣΔ. Πρόκειται όμως και για κίνημα κοινωνικό, με τους ανθρακωρύχους του Ντονμπάς και τους βιομηχανικούς εργάτες της Ανατολικής Ουκρανίας στην πρώτη γραμμή του αγώνα και σαφή αντιολιγαρχική τάση.

Όπως και παρ’ ημίν συμβαίνει με τη «διαπλοκή», η μαφιόζικη μετακομμουνιστή ολιγαρχία συνδέεται και προσβλέπει οργανικά στην παγκοσμιοποίηση, το χρήμα είναι η πατρίδα της. Γι’ αυτό και στην πρ. ΕΣΣΔ, όπως και στην Ελλάδα το εθνικό και το κοινωνικό (το αντεθνικό και το αντικοινωνικό αντίστοιχα) συμπλέκονται αξεδιάλυτα. Η παραμένουσα ισχύς άλλωστε της ρωσικής ολιγαρχίας, παρά την «εθνική στροφή» του Πούτιν, συνιστά και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ρωσίας, αλλά και του ίδιου του Προέδρου της, αφού, μια οποιαδήποτε συνεπής αντίσταση στα σχέδια της Δύσης έρχεται σε σύγκρουση, αργά ή γρήγορα, με το ολιγαρχικό καθεστώς, προϋποθέτει και απαιτεί μια ρήξη που να επεκτείνεται από το εθνικό-γεωπολιτικό στο οικονομικό και κοινωνικό. Δυστυχώς είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το σημείο και γι’ αυτό διαισθάνεται κανείς τη βαθειά ανησυχία που υφέρπει στο ίδιο το Κρεμλίνο, αλλά και σε ανεξάρτητους παρατηρητές, ως προς τι θα μπορούσαν να οργανώσουν ή ενθαρρύνουν οι Αμερικανοί στο ίδιο το εσωτερικό της Ρωσίας, από μια δολοφονία του Προέδρου της έως ένα «ανακτορικό πραξικόπημα».

Η κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος το 1989-91 έγινε προς την κατεύθυνση μιας «υπερφιλελεύθερης» μορφής «εγκληματικού καπιταλισμού». Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορέσει η σοβιετική κοινωνία να «μεταβολίσει» ικανοποιητικά την ιστορία της, «διορθώνοντας» και όχι καταστρέφοντας τα επιτεύγματα και τα σφάλματα της σοβιετικής περιόδου της. Μόνο μια οικονομία που συνδυάζει σχέδιο και αγορά, με ένα σημαντικό καθαρά κρατικό τομέα στην ενέργεια και τη βαριά βιομηχανία, που δεν θα διευθύνεται όμως ανεξέλεγκτα από την κρατική γραφειοκρατία, αλλά θα επιτρέπει μια συμμετοχή των εργαζομένων, κάποια στοιχεία έστω αυτοδιαχείρησης, θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει μακροχρόνια μια ικανοποιητική λύση και στο καθαρά οικονομικό επίπεδο και σε ότι αφορά τη στήριξη μιας γεωπολιτικής απάντησης στη Δύση. 

Η αποσιώπηση και διαστρέβλωση πάντως, από τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, του τι πραγματικά συμβαίνει στην Ουκρανία είναι ένα μεγάλο σκάνδαλο στη δυτική δημοσιογραφία και μια αντανάκλαση των προόδων που έχει κάνει ο μεταμοντέρνος ολοκληρωτισμός της εποχής μας. Μπορεί σήμερα να χρησιμοποιούνται τα όπλα του χρήματος και όχι τα όπλα της λογοκρισίας και της καταστολής, γεγονός όμως είναι ότι από την άποψη της πραγματικής ελευθερίας και του πλουραλισμού των ιδεών, δεν είμαστε πολύ μακριά από την κατάσταση που επικρατούσε στην Ευρώπη κατά την περίοδο της Ιεράς Συμμαχίας. Με εξαίρεση εκείνη την περίοδο και επίσης τη σύντομη περίοδο των δύο παγκοσμίων πολέμων, ποτέ, στην ευρωπαϊκή ιστορία των δυόμισυ τελευταίων αιώνων, δεν είχαμε τόσο μαζική προσπάθεια χειραγώγησης των συνειδήσεων. Από την άποψη αυτή, τα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι τα χειρότερα στην Ευρώπη. Βασίζονται όμως πάρα πολύ στην έτοιμη δουλειά των ξένων μέσων και πρακτορείων και αναπαράγουν έτσι άκριτα την προπαγάνδα τους.

Πριν από μερικούς μήνες, ένα φανατισμένο πλήθος Ουκρανών εθνικιστών στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι νεοναζιστικές πολιτοφυλακές που ενθέρμως υποστηρίζει η Ουάσιγκτων και η δική μας η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, έκαψαν ζωντανούς δεκάδες, ίσως και εκατό διαδηλωτές που βρήκαν καταφύγιο στην αίθουσα των συνδικάτων της Οδησσό. Ας φανταστούμε προς στιγμήν ότι είχαν κάνει κάτι τέτοιο οι Ρώσοι. Θα είχαν βγει στα κάγκελλα οι μισοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολιτικοί και θα ζητούσαν, το λιγότερο, να βομβαρδίσουμε τον Πούτιν με πυρηνικά όπλα. Τώρα, το γεγονός ίσα-ίσα που αναφέρθηκε από τα δυτικά μέσα. Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν με την αδιάκριτη σφαγή ειρηνικών πολιτών στους δρόμους της Μαριούπολης, τον βομβαρδισμό των κατοικημένων αστικών περιοχών της ανατολικής Ουκρανίας, την καταστροφή της βιομηχανικής, κοινωνικής και αστικής υποδομής τους.

Η κρίση στην ανατολική Ουκρανία δεν είναι ένα θέμα τοπικής ή περιφερειακής σημασίας, είναι ένα θέμα που θα επηρεάσει βαθιά την εξέλιξη της όλης παγκόσμιας κατάστασης. Τυπικά, η Σοβιετική ‘Ενωση διαλύθηκε τον Δεκέμβριο του 1991, ουσιαστικά με ένα πραξικόπημα οργανωμένο από τον τότε Πρόεδρο της Ρωσίας Μπαρίς Γέλτσιν ενάντια στη βούληση του σοβιετικού λαού για διατήρηση της ‘Ενωσης όπως εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα του Μαρτίου 1991. Αυτό που επιχειρούν τώρα οι δυτικοί, υπό τη διεύθυνση των Αμερικανών νεοσυντηρητικών, με την οργάνωση του νεοναζιστικού πραξικοπήματος κατά του Γιανουκόβιτς, είναι η ολοκλήρωση αυτής της διάλυσης, παρακάμπτοντας τα εθνικά δικαιώματα του ρωσικού πληθυσμού και εμπεδώνοντας μια σειρά από προτεκτοράτα, διοικούμενα από τοπικές εγκληματικές μαφίες για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον πρώην σοβιετικό χώρο. ‘Ηδη πάμφτωχη, η Ουκρανία έχει παραδοθεί στην κρεατομηχανή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προορισμένη να γίνει όχι μέλος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, αλλά γιγαντιαίο οικόπεδο πειραματισμών της Μονσάντο, χωματερή επικίνδυνων  αποβλήτων και μαζική πηγή λευκής σαρκός για τους οίκους ανοχής της δυτικής Ευρώπης.

Η κεντρική επιδίωξη των νεοσυντηρητικών, συλλογικού «Αλκιβιάδη» στην καρδιά του δυτικού κατεστημένου, είναι η αποτροπή κάθε ιδέας μετασοβιετικής ολοκλήρωσης, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν, αν όχι η φυσική εξόντωση των ηγετών του, η μετατροπή της ίδιας της Ρωσίας σε μια χαλαρή και αδύναμη συνομοσπονδία, μετασχηματισμό που περιγράφει ο Μπρζεζίνσκι από το 1994, στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα». ‘Εστω και καπιταλιστική, η Ρωσία ενοχλεί στο μέτρο που δεν υποτάσσεται στην εξουσία μιας ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης, εξουσία του Χρηματιστικού Κεφαλαίου που επιθυμεί να κυριαρχήσει σε όλο τον πλανήτη.

Αν αυτή η αυτοκρατορία νικήσει τη Ρωσία, θα έχει καλύψει το 80% της απόστασης μέχρι τον τελικό της στόχο, θέτοντας σε αποφασιστικό κίνδυνο τον ανθρώπινο πολιτισμό και, ασφαλώς, ακόμα και την ίδια την επιβίωση μικρών εθνών όπως το δικό μας.

Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, η υποστήριξη από την ελληνική κυβέρνηση, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει σήμερα ελληνική κυβέρνηση, των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, είναι μια ακόμα πράξη εγκληματικής υποτέλειας που φέρνει τον λαό μας πιο κοντά σε μια, ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που ζήσαμε μέχρι τώρα, εθνική, οικονομική και γεωπολιτική καταστροφή. Αλλά και η στάση της αντιπολίτευσης, αν και πολύ καλύτερη, απέχει ακόμα από το να ανταποκρίνεται στη σημασία και την κεντρικότητα του ζητήματος. Δεν μπορούμε να ζητάμε τη συμπαράσταση του Πούτιν στους ροδακινοπαραγωγούς μας, αλλά να μη βγάζουμε μιλιά για τις σφαγές στην Οδησσό, τη Μαριούπολη, το Ντονιέτσκ....

konstantakopoulos.blogspot.com