Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Όταν ένας δικαστής με ψυχή βροντοφωνάξει το «Ως εδώ βρε αλήτες»...

Κάποιοι φρόντισαν να επιβάλουν στη συνείδηση της κοινωνίας κανόνες άγραφους, που στην πορεία των χρόνων επιχειρούν να τους εμφανίσουν ως θέσφατα ιερά και απαραβίαστα. Είναι προφανές ότι και σ αυτό τη βρωμερότερη συνεισφορά την έχουν τα ΜΜΕ…


Ένα από αυτά – ίσως το πλέον αμφιλεγόμενης σκοπιμότητας – αναφέρεται στη Δικαιοσύνη, στις αποφάσεις της και στην καλλιεργούμενη αντίληψη πως αυτές οι αποφάσεις δεν επιτρέπεται ν αποτελούν αντικείμενο σχολιασμού και πολύ περισσότερο αμφισβητήσεων.

Έτσι σταδιακά συμβιβαστήκαμε με την ιδέα, πως μια ελίτ αποτελούμενη τουλάχιστον από ημίθεους, διαχειρίζεται το δίκαιο και με τη στάση της αποφαίνεται επ αυτού.

Στην ουσία του το φαινόμενο προφανώς και δεν είναι καινούριο, αφού διαχρονικά η δικαιοσύνη στις κομβικές της αποφάσεις – ορόσημα υπήρξε ενίοτε δεκανίκι και άλλες φορές το μακρύ χέρι των εξουσιών.

Ως τέτοιο επομένως, ούτε για το αδέκαστο της φυσιογνωμίας της φημίζεται… Ούτε στο αμερόληπτο των αποφάσεών της διαπρέπει… Και φυσικά στον απολογισμό των πεπραγμένων της, όχι μονάχα δε λείπουν αλλά έχουν ιδιαίτερο ειδικό βάρος οι «μαύρες σελίδες» μέσα από τις οποίες επιβεβαιώνεται η προκλητική ταύτισή της με κεντρικές επιλογές της κυρίαρχης πολιτικής εξουσίας.

Τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, αποτελούν μια παρατεταμένη, και χωρίς αξιοπρόσεκτους κλυδωνισμούς περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας η Ελληνική δικαιοσύνη στα πλαίσια ενός κυρίαρχου – γιατί έτσι τον θέλησαν – διεθνώς «νομικού πολιτισμού», δε λειτούργησε με μοναδικό κριτήριο την ευσυνειδησία της, του νόμους και τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό στο Σύνταγμα και στην προσωπικότητα των πολιτών, αλλά αυτοταπεινώθηκε στην...

περιδίνηση των σκοπιμοτήτων και των προσχηματικών αποφάσεων, που κανένας ιστορικός, κανενός μέλλοντος δεν είναι δυνατόν να τιμήσει.


Ίσως δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως αν στη χώρα λειτουργούσε Συνταγματικό Δικαστήριο και αν η χώρα διέθετε Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, πάμπολλες δικαστικές αποφάσεις θα είχαν καταρριφθεί, και είναι ένα θέμα ποια θα ήταν η τύχη των δικαστών που στοιχήθηκαν πίσω από τη λήψη αυτών των αποφάσεων. Σ αυτά τα χρόνια της ντροπής, η Δικαιοσύνη ιστορικά και ηθικά…
  • Δεν ελέγχεται μόνο γιατί με σειρά αποφάσεών της νομιμοποίησε κατοχικό δίκαιο ταμπουρωμένη πίσω από την προσχηματική επίκληση της «σωτηρίας» της πατρίδας
  • Δεν ελέγχεται μονάχα για την άρνησή της να διαπιστώσει πως αυτή η πρακτική, όχι μονάχα δεν «κλειδώνει» την όποια πραγματική σωτηρία της πατρίδας, αλλά απομακρύνει οριστικά κάθε τέτοια προοπτική…
  • Δεν ελέγχεται μονάχα για την απροθυμία της να παρέμβει αυτεπάγγελτα και να ακυρώσει προηγούμενες αποφάσεις της βλέποντας πως μόνο τα αδιέξοδα τροφοδοτούν ενώ τίποτε απολύτως δεν εγγυώνται…
Ελέγχεται και για την προκλητική της ανοχή, εκεί όπου το δίκαιο προκλητικά φαλκιδεύεται, εκεί όπου η προσωπικότητα των πολιτών προκλητικά ταπεινώνεται, εκεί όπου το ίδιο το Σύνταγμα βιάζεται επιπροσθέτως από τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, που θεωρεί ότι ανεξέλεγκτα και χωρίς συνέπειες, μπορεί να στέκεται απέναντι στον πολίτη, όχι με εργαλείο το δίκαιο και τη νομιμότητα, αλλά με το βούρδουλα της εκδίκησης και το εγκόλπιο της ανομίας.

Η Δικαιοσύνη επομένως, δεν είναι ιστορικά και ηθικά υπόλογη για τις αποφάσεις της αυτές καθ εαυτές, αλλά και για όλα εκείνα με τα οποία δεν καταπιάστηκε, δεν ασχολήθηκε, σιώπησε και με την αδιαφορία της ουσιαστικά συνηγόρησε σε εγκλήματα σε βάρος του τόπου.  Τρία παραδείγματα αρκούν για να καταδείξουν αυτή την αλήθεια:

Πρώτον: Σκέφτονται λέει να επιβάλουν φόρο ακινησίας για τους πολίτες που αδυνατούν να καταβάλουν τέλη κυκλοφορίας και καταφεύγουν στο ύστατο μέσο της κατάθεσης των πινακίδων τους. Σκέφτονται ακόμη να τους αφαιρούν την άδεια κυκλοφορίας οριστικά, μετά από δυο χρόνια ακινησίας του οχήματός τους.

Και ένας δικαστής με ψυχή, δεν παίρνει την πρωτοβουλία να τους πει: «Ως εδώ αλήτες… Δε φτάνει που με τις επιλογές σας απαξιώσατε περιουσιακά στοιχεία των πολιτών πράγμα που συνιστά ενσυνείδητο έγκλημα… Δε φτάνει που με αυτές τις ολέθριες επιλογές συμβάλατε στην απώλεια εσόδων από τα δημόσια ταμεία, αφού ένα αυτοκίνητο που παραμένει στην κυκλοφορία, δίνει το κράτος περισσότερα μέσω του ΦΠΑ σε καύσιμα, ανταλλακτικά, σέρβις κοκ απ όσα μπορεί να δώσει η υπέρμετρη αύξηση των τελών κυκλοφορίας… Τολμάτε να καταφεύγετε σε μέτρα που νομιμοποιούν την άνευ αντικειμένου τιμωρία και καθιστούν κρατική πολιτική την εμπάθεια και την εκδίκηση, και αυτό σας καθιστά αυτοδίκαια έκπτωτους για άμεση παραβίαση του όρκου που δώσατε μετά την εκλογή σας».

Δεύτερον: Μονιμοποίησαν το κατά τα λοιπά «προσωρινό» χαράτσι στα ακίνητα, με τις γνωστές συνέπειες στην οικονομία και την παραγωγή.

Και ένας δικαστής με ψυχή, δεν παίρνει την πρωτοβουλία να τους πει: «Ως εδώ αλήτες. Δεν απαξιώσατε μόνο τις περιουσίες των πολιτών, αλλά με αυτά τα μέτρα και με τον αφανισμό κάθε οικοδομικής δραστηριότητας, κλείσατε βιομηχανίες υλικών, τσακίσατε το εμπόριο ειδών, τροφοδοτήσατε ανεξέλεγκτα την ανεργία, και εν τέλει επιφέρατε ζημία στα δημόσια ταμεία αφού διατηρώντας ζωντανή την οικοδομική δραστηριότητα, τα δημόσια έσοδα θα ήταν υπερπολλαπλάσια από το κατοχικό χαράτσι».

Τρίτον: Μονιμοποίησαν το επίσης «προσωρινό»  τέλος επιτηδεύματος, και έστειλαν συνεπικουρούμενου και αυτού του κατοχικού χαρατσιού κατά χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες στο δρόμο του λουκέτου.

Και ένας δικαστής με ψυχή, δεν παίρνει την πρωτοβουλία να τους πει: «Ως εδώ αλήτες. Η ζημιά στην εθνική οικονομία από αυτό το μέτρο τόσο η άμεση όσο και η παράπλευρη, είναι πρωτοφανής». Και φυσικά κανένας δικαστής δε τους ανέδειξε τις κορυφαίες τους ποινικές ευθύνες γι αυτή την αθλιότητα.

Αρκούν αυτά ή πρέπει να απαριθμήσουμε και άλλα παραδείγματα για να καταλάβουμε, πως όσο δε βρίσκεται ένας δικαστής με ψυχή που να βροντοφωνάξει «Ως εδώ βρε αλήτες», τότε δυστυχώς αυτή η δικαιοσύνη είναι ο μεγάλος συνένοχος στην καταστροφή του τόπου.

1 σχόλιο:

  1. Μα αγαπητέ, η ελεεινή πορεία των τελευταίων δεκαετιών που μας κατάντησε
    σ' αυτό το έσχατο χάλι, δεν θα γινόταν ποτέ χωρίς την ένοχη σιωπή και απραξία
    του Δικαστικού σώματος.
    Ούτε αρκεί η παρουσία μεμονωμένων τίμιων ατόμων απ' το χώρο αυτό για ν' αλλάξει
    η κατάσταση.
    Τρία πράγματα μόνο μπορούν να την αλλάξουν.
    Το πρώτο είναι μια δραματική αλλαγή σε παγκόσμιο η πανευρωπαϊκό επίπεδο.
    Το δεύτερο είναι η εξέγερση των πολιτών.
    Και το τρίτο είναι το πραξικόπημα.
    Αν περιμένουμε από τις κοινοβουλευτικές δικτατορίες που αποκαλούν "Δημοκρατίες"
    να φέρουν σημαντική αλλαγή μέσω της "νόμιμης" οδού [που βρίθει παρανομιών]
    τότε φέξε μου και γλίστρησα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή