Εμμονικοί, φοβικοί και άτολμοι, σύρουν την Ελλάδα και την Κύπρο σε επικίνδυνα τετελεσμένα

Οι εξελίξεις αναφορικά με το Κυπριακό κλιμακώνονται, και αυτή η κλιμάκωση βρίσκεται σε ευθεία αντιστοίχιση με την κλιμάκωση της συνολικότερης αναθεωρητικής – επιθετικής ρητορικής της Άγκυρας σε όλα τα επίπεδα και με προνομιακό χώρο το Δυτικό μέτωπο των διεκδικήσεων της...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το Κυπριακό, εκτός από την αυτοτελή του σημασία και την ύψιστου επιπέδου στρατηγική του διαβάθμιση, αναγορεύεται μοιραία και σε εργαλείο όχι μονάχα διεμβολισμού της ενδοτικής και άτολμης Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και σε όχημα που η Άγκυρα το χρησιμοποιεί στοχευμένα για το ξεδίπλωμα ενός συνολικότερου πακέτου στρατηγικών διεκδικήσεων σε βάρος της χώρας.

Είναι προφανές ότι μια τέτοιου είδους διαχείριση από τη μεριά της Άγκυρας στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, δεν αποτελεί μονάχα μια κυρίαρχη στρατηγική επιλογή, αλλά μια επιλογή που διευκολύνεται στην πράξη, και από την ανοχή των ΗΠΑ, και από την ανερμάτιστη εθνικά στάση της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, και φυσικά από τον εμμονικό τρόπο με τον οποίο...

επέλεξε να διαχειριστεί ο πρόεδρος Αναστασιάδης το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων, εγκλωβιζόμενος ουσιαστικά στην περιδίνηση των τουρκικών προτεραιοτήτων.

Πιο συγκεκριμένα…

Η απόλυτη υποταγή Τσίπρα στις πιέσεις ξένων κέντρων τα οποία δρομολογούν ευρύτερης εμβέλειας γεωπολιτικές αναδιατάξεις στην  περιοχή του Αιγαίου και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αναγορεύεται σε επικίνδυνο καταλύτη, με τραγικές συνέπειες αφού δείχνει:

Πρώτον: Να μη συνειδητοποιεί ότι η όποια λύση του Κυπριακού προβλήματος, προφανώς ενδιαφέρει τους «ισχυρούς μας συμμάχους», αλλά αυτή ουδόλως σχετίζεται με την ταυτότητα των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Κυπριακού λαού, αφού το όλον τους  ενδιαφέρον προσεγγίζει την Κύπρο ως εκμεταλλεύσιμο οικόπεδο με υποταγμένο, πολλαπλά διχασμένο και μη κυρίαρχο λαό. Και…

Δεύτερον: Εγκλωβισμένος στα πλείστα όσα πολιτικά και άλλα αδιέξοδα, επιχειρεί να συμβιβαστεί με προσωρινά και βραχείας λήξης ωφελήματα, αναφορικά κυρίως με την αμφιλεγόμενη συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας για το μεταναστευτικό, και έχοντας ουσιαστικά παραιτηθεί από την αυτονόητη υποχρέωση μακρόπνοης διαχείρισης με συγκεκριμένη στόχευση των εθνικών προτεραιοτήτων.

Η ερμαφρόδιτη στάση Αναστασιάδη από την άλλη πλευρά, είναι στη βάση της μια επικίνδυνη εθνικά στάση αφού στην πράξη επιδεικνύει υπερβάλουσα προθυμία στον τρόπο με τον οποίο σύρεται πίσω από τις επιλογές της Άγκυρας, παραβλέποντας στην ουσία της τη διαχρονική κυπριακή ατζέντα, και ταυτόχρονα αναγορεύεται σε πέμπτη φάλαγγα για το σύνολο του Ελληνισμού αφού, στηριγμένος στη δόλια στάση του ΑΚΕΛ και «παίζοντας» με εργαλείο τη στρατηγική ατολμία της Αθήνας, δε διστάζει να δημιουργεί επικίνδυνα τετελεσμένα μέσα στα οποία επιχειρεί να εγκλωβίσει τον Κυπριακό Ελληνισμό  και την Ελληνική εξωτερική πολιτική στο σύνολό της. 

Στο φως  λοιπόν των τελευταίων εξελίξεων, διαπιστώνουμε ότι:

Το Κυπριακό σύρεται με ευθύνη πρωτίστως του ανεκδιήγητου Αναστασιάδη, στη λύση της οριστικής… "μη επίλυσής" του, μέσα σε ένα απόλυτα εκτουρκισμένο περιβάλλον κατασκευής θεσμών  μιας υβριδιακής κρατικής οντότητας - σφραγίδας, χωρίς κρατική υπόσταση και σε καθεστώς διαρκούς αιχμαλωσίας μέσα από την όποια λύση δρομολογηθεί.

Η εμπλοκή της Ελλάδας και της Κύπρου στις γεωπολιτικές συμπληγάδες της τουρκικής ατζέντας, συνιστά μία επίσης επικίνδυνη εξέλιξη, που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για μη αναστρέψμες εθνικές τραγωδίες.

Ο Τσίπρας, σύρεται σε μια εφ όλης της ύλης συζήτηση, και με μια ημερήσια διάταξη την οποία οριοθετεί ο Ερντογάν, μέσα από την οποία η μισή Ελληνική επικράτεια μετατρέπεται σε γκρίζα ζώνη, με όχημα την επονείδιστη «πενταμερή», που  είναι βέβαιο ότι θα περιπλέξει έτι περαιτέρω τα πράγματα στη διαχείριση των Ελληνοτουρκικών, αφού θα προσδώσει θεσμικό κύρος, στην φανερή πλέον πρόθεση της Τουρκίας, να αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο μέσον για τη διεύρυνση της διεκδικητικής της ατζέντας σε βάρος της χώρας καταπίνοντας και την Κύπρο σε τελευταία ανάλυση.

Η προφανής συνέπεια αυτής της εξέλιξης, μέσα από μια επικίνδυνη αλληλουχία τετελεσμένων, είναι η διάρρηξη της ενιαίας εθνικής στάσης απέναντι στην Τουρκία, και εν τέλει η γενικευμένη αποκαθήλωση του συνόλου των εθνικών προτεραιοτήτων, τόσο αναφορικά με την Κύπρο, όσο και σε σχέση με τη διαχείριση των ελληνοτουρκικών, που επισημοποιεί τη δραματική αναβάθμιση και περαιτέρω διεύρυνση της τουρκικής επεκτατικής ατζέντας.

Από την άποψη αυτή, θεωρείται τουλάχιστον ύποπτο και πολλαπλά επικίνδυνο, το βεβιασμένο της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων στην Ελβετία, σε μια στιγμή που η Άγκυρα δεν έχει καν αποσύρει ούτε τις εμβόλιμες απαιτήσεις  που έθεσε μέσω Άκιντζι στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις με την ελληνοκυπριακή πλευρά. Γι αυτό και κάθε περαιτέρω συζήτηση αν δεν θέτει ως αδιαπραγμάτευτο προαπαιτούμενο την άμεση και οριστική απόσυρση της επιθετικής αυτής ατζέντας της Τουρκίας που τορπιλίζει τις διαπραγματεύσεις, είναι τουλάχιστον ύποπτη και αμφιβόλου προθέσεως.

Η διακοπή κάθε περαιτέρω συζήτησης για την σύγκλιση «πενταμερούς», πριν υπάρξει σαφής δέσμευση όλων πως η σύγκλησή της νοείται μόνο με αποκλειστικό θέμα ημερήσιας διάταξης την οριστική κατάργηση των τριών αποικιοκρατικών – κατοχικών συνθηκών που βρίσκονται σε ισχύ από τη δεκαετία του 60 (συνθήκη εγκαθίδρυσης, συνθήκη εγγύησης, συνθήκη συμμαχίας) είναι επιβεβλημένη.

Η Τουρκία είναι η μόνη που ενδιαφέρεται για τη διατήρηση αυτών των τριών συνθηκών και αυτό γιατί με βάση το διεθνές δίκαιο γίνεται αποδεκτό ότι η επέμβαση σε ένα κράτος μπορεί να θεωρηθεί νόμιμη εάν γίνει με τη σύμφωνη γνώμη ή έπειτα από σχετική έκκληση της νόμιμης κυβερνήσεως. Θεωρητικώς, στη νέα Κυπριακή Δημοκρατία η ομόσπονδη κυβέρνηση θα ασκεί την κυριαρχία. Με βάση, όμως, τις υβριδικές προβλέψεις για το κρατικό σχήμα, οι δύο πολιτείες, η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή, θα έχουν ισότιμο καθεστώς και θα ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα για όλα τα θέματα που δεν ανήκουν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Στόχος της Τουρκίας λοιπόν, δεν είναι μόνον να διατηρήσει το ανύπαρκτο, κατά το διεθνές δίκαιο, δικαίωμά της περί επεμβάσεως βάσει της συνθήκης του 1960. Θέλει να μπορεί να επικαλεσθεί το νόμιμο της επεμβάσεώς της έπειτα από πρόσκληση της Τουρκοκυπριακής Πολιτείας στο μελλοντικό κράτος.

Τέλος η απόρριψη κάθε σκέψης για διμερή συνάντηση σε επίπεδο κορυφής Ελλάδας – Τουρκίας ακόμη και υπό την αιγίδα οποιουδήποτε διεθνούς οργανισμού, είναι επιβεβλημένη, διότι μια τέτοια εξέλιξη αφ ενός αποδιεθνοποιεί το Κυπριακό και αφ εταίρου παγιδεύει τη χώρα στην Τουρκική ατζέντα των διεκδικήσεων και του συνολικότερου αναθεωρητισμού.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"