Κύπρος: Αντίσταση στην προδοσία - Ανατροπή και τιμωρία των σφετεριστών

Όταν η Κύπρος (δηλαδή η Κυπριακή πολιτική ηγεσία) δεν αποφασίζει αλλά προδίδει, τότε η Ελλάδα δεν οφείλει να στηρίζει αλλά να ανακόπτει την προδοσία και να εγείρει ζητήματα στους διεθνείς οργανισμούς...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν η Κύπρος (δηλαδή η Κυπριακή πολιτική ηγεσία) δεν αποφασίζει αλλά προδίδει, τότε η Ελλάδα, δεν οφείλει να στηρίζει την εθνική προδοσία, αλλά έχει υποχρέωση να αφυπνίζει τους Κυπρίους αδελφούς μας, προκειμένου να ισχυροποιούν ένα κίνημα αντίστασης ικανό να ανακόψει την προδοσία και να τιμωρήσει τους σφετεριστές.

Οι δρομολογημένες διεργασίες αναφορικά με το Κυπριακό εισέρχονται στην πιο κρίσιμη φάση τους, τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι καταλυτικά, οι οφειλόμενες απαντήσεις οφείλουν να είναι απόλυτες, ο ρόλος των πρωταγωνιστών έχει τη δική του ιδιαίτερη ταυτότητα και αυτή θα πρέπει να αποδίδεται χωρίς μισόλογα και μασημένες κουβέντες.

Η κυπριακή ηγεσία και ο Ν. Αναστασιάδης προσωπικά, αντί να σπεύσουν να αξιοποιήσουν απέναντι στη διεθνή κοινότητα το πολιτικό κεφάλαιο του δημοψηφίσματος που καταδείκνυε την αποφασιστικότητα αυτού του λαού να μη συμβιβαστεί με τίποτε λιγότερο από μια έντιμη και εθνική λύση, έσπευσαν -με όχημα τη βρώμικη μνημονιακή διαχείριση- να τσαλακώσουν τι ψυχές των ανθρώπων και...

να χρησιμοποιήσουν την κλονισμένη αυτοπεποίθηση ως δόλιο όχημα για να περάσουν ένα συνολικότερο πακέτο δουλοπρέπειας, που με πρόσχημα την οικονομική κρίση, καθυπέταξαν το εθνικό πρόβλημα σε λογικές ανεπίτρεπτου ραγιαδισμού και μάλιστα στην πιο ακραία του μορφή αφού οδηγεί σε «εθελούσια» αυτοκατάργηση της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο Νίκος Αναστασιάδης, περνά στην πολιτική ιστορία, ως ο σύγχρονος Εφιάλτης του Ελληνισμού, ως ο αδίστακτος πεμπτοφαλαγγίτης που διεμβόλισε το σύνολο των εθνικών προτεραιοτήτων, προσφέροντας την Κυπριακή Δημοκρατία ως πεσκέσι στην διαχρονική Τουρκική στρατηγική.

Ο Νίκος Αναστασιάδης, καταγράφεται στη σύγχρονη πολιτική ιστορία ως το ενεργούμενο ανδρείκελο που αντί να αξιοποιήσει τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της Κύπρου που ενδυναμώθηκαν θεαματικά στα πλαίσια του διαμορφωνόμενου ενεργειακού χάρτη και να τον αναγορεύσει σε εργαλείο στρατηγικής διαχείρισης προκειμένου να αποσπάσει τα μέγιστα για τη χώρα του και το λαό του οραματιζόμενος την ισχυρή, ανεξάρτητη και παντοδύναμη Κύπρο του 21^ου αιώνα, αυτός επέλεξε να μετατρέψει τη χώρα του σε βολικό εργαλείο – εξάρτημα για τη διευθέτηση των στρατηγικών σχεδιασμών τρίτων, απεμπολώντας όλα της τα προνόμια και εν τέλει την ίδια την κρατική της υπόσταση.

Αυτή η πολιτική καρικατούρα, επέλεξε παραδίδοντας, ψευδολογώντας,  κινούμενη έξω από κάθε θεσμική διαδικασία, και αναγορεύοντας τον εισβολέα σε ισότιμο συνομιλητή, να διαχειριστεί ένα κορυφαίο εθνικό πρόβλημα, με τρόπο που οδηγεί την Κύπρο στον εθνικό αφανισμό, παραδίδει τα κλειδιά της διοίκησης στην Κυβέρνηση της Άγκυρας, και ανοίγει μια κορυφαία γεωπολιτική σελίδα  στην ευρύτερη περιοχή, που απειλεί πλέον ευθέως και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Το γεωπολιτικό αποτύπωμα αυτής της ολέθριας και επί της ουσίας προδοτικής διαχείρισης, συμπυκνώνεται στα παρακάτω τρία δεδομένα:

Πρώτον: Η μαριονέτα των εισβολέων, αξιοποιώντας στο έπακρο το δικαίωμα που της παραχώρησε η προδοτική ηγεσία μιας κυρίαρχης χώρας μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε, τολμά να δηλώνει πως οι υπογραφές που θα ανακύψουν στους σκοτεινούς διαδρόμους της προδοτικής συνδιαλλαγής, δε θα φέρουν τη σφραγίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά του υβριδικού κράτους που θα προκύψει, και που θα βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο της Άγκυρας.

Δεύτερον: Η Κυπριακή Δημοκρατία, οδηγείται σε μια εκβιαστική συνάντηση στη Γενεύη, η οποία ενώ θα έπρεπε να θεσμοθετήσει οριστικά και αμετάκλητα τα δίκια της και να δώσει οριστικό τέλος στην εισβολή και στην κατοχή, θα σηματοδοτήσει την οριστική αυτοκατάργηση της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τρίτον: Η Ελληνική κυβέρνηση, σύρεται στο επικίνδυνο τραπέζι της διμερούς με τον Ερντογάν και της πενταμερούς με τις «εγγυήτριες», εγκλωβιζόμενη έτσι σε μια διαδικασία διευρυμένης ατζέντας και εγκατάλειψης διαχρονικών στρατηγικών, με επιπτώσεις ολέθριες και με την καρδιά της εξωτερικής της πολιτικής να καταρρέει με πάταγο σε όλα τα επίπεδα.

Γι αυτή την επικίνδυνη εξέλιξη, η Ελληνική πολιτική ηγεσία, δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Κανείς δε σύρεται και πουθενά, αν δεν επιλέξει μόνος του να προσκυνήσει και να απεμπολήσει δικαιώματα.

• Η Ελληνική πολιτική ηγεσία, σύρεται στη λογική των «εγγυητριών» τη στιγμή που αρνείται να ασκήσει το δικαίωμα της ως «εγγυήτρια» και να τρίψει τα μούτρα του απαράδεκτου Αναστασιάδη για τις επικίνδυνες επιλογές του.
• Η Ελληνική πολιτική ηγεσία, παρακολουθεί άτολμη και φοβική τον καθολικό εγκλωβισμό της σε διεργασίες επικίνδυνες, σε μια στιγμή που θα έπρεπε να διαχωρίσει συνολικά τη θέση της από αυτούς τους επικίνδυνους χειρισμούς.
• Η Ελληνική πολιτική ηγεσία δείχνει να μην αντιλαμβάνεται πως το διαχρονικό δόγμα του «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα στηρίζει» έχει βάση αποκλειστικά και μόνο όταν η Κύπρος (δηλαδή η Κυπριακή πολιτική ηγεσία) αποφασίζει στη βάση των αδιασάλευτων εθνικών – στρατηγικών προτεραιοτήτων.

Κι αυτό διότι όταν η Κύπρος (δηλαδή η Κυπριακή πολιτική ηγεσία) δεν αποφασίζει αλλά προδίδει, τότε η Ελλάδα δεν οφείλει να στηρίζει αλλά να ανακόπτει την προδοσία και να εγείρει ζητήματα στους διεθνείς οργανισμούς.

Τότε η Ελλάδα, δεν οφείλει να στηρίζει την εθνική προδοσία, αλλά έχει υποχρέωση να αφυπνίζει τους Κυπρίους αδελφούς μας, προκειμένου να ισχυροποιούν ένα κίνημα αντίστασης ικανό να ανακόψει την προδοσία και να τιμωρήσει τους σφετεριστές.

Η Ελληνική πολιτική ηγεσία οφείλει σε τελευταία ανάλυση, αντί να αναζητά προσχήματα για τη δική της δουλοπρέπεια πίσω από την προδοτική στάση Αναστασιάδη, να αναλάβει πρωτοβουλίες ανακοπής των επικίνδυνων εξελίξεων και όχι να διαπραγματεύεται πίσω από κλειστές πόρτες τους όρους της δικής της εθνικά επιζήμιας συμμετοχής.

Αν αυτές οι εξελίξεις δεν ανακοπούν άμεσα, τότε οι εφιαλτικές μέρες που ξημερώνουν, δε θα είναι αναστρέψιμες ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Κύπρο, και ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"