Η παράνομη είσοδος στην ελληνική επικράτεια των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που θεωρούνται ύποπτοι για συμμετοχή στο πρόσφατο αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, καθώς και το αίτημά τους για παροχή πολιτικού ασύλου, δημιουργούν εκ των πραγμάτων μια δύσκολη διπλωματική κατάσταση για την Αθήνα...
Μια κατάσταση που, όμως, θα πρέπει να τη χειριστεί με τρόπο που να συνάδει με τα πραγματικά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στην Τουρκία από την εκδήλωση του πραξικοπήματος και εντεύθεν και παράλληλα να έχει ισχυρή θεμελίωση στον σύγχρονο νομικό πολιτισμό. Με πραγματικό δεδομένο την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση που τυγχάνουν οι...
συλληφθέντες στην Τουρκία και την αναστολή εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς και τη δυνητική επαναφορά της θανατικής ποινής και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, αλλά και υπό το βάρος της προηγούμενης μαύρης σελίδας της ελληνικής διπλωματίας με την (έμμεση) παράδοση του Οτσαλάν στις τουρκικές Αρχές, η Ελλάδα έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξει ότι σέβεται τις αρχές κι αξίες του ευρωπαϊκού συνταγματικού πολιτισμού με τη μη έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, που κατηγορούνται από το καθεστώς Ερντογάν για συμμετοχή στο αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.
Επιπροσθέτως, θα ήταν πολιτικά αδιανόητο, αν όχι σχιζοφρενικό, οι ΗΠΑ να αρνηθούν την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο κατηγορεί η κυβέρνηση Ερντογάν – Γιλντιρίμ ως «ηθικό αυτουργό» του αποτυχημένου πραξικοπήματος, και η Ελλάδα να παραδώσει τους οκτώ κατώτερους στρατιωτικούς, που πιθανότατα εκτελούσαν εντολές ανωτέρων.
Τέλος, το νομικό παράθυρο για την απέλαση των «8», που εδράζεται στον ισχυρισμό ότι αποτελούν απειλή για τις διμερείς σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, είναι εντελώς ανεδαφικό, αφού η Τουρκία είναι αυτή που διαχρονικά ναρκοθετεί τις σχέσεις των δύο χωρών με τη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή στην Κύπρο, τις προκλήσεις στο Αιγαίο, τις καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου κ.ά.
Συνεπώς, η Ελλάδα, θα πρέπει να αναγνωρίσει στους «8» το καθεστώς των δικαιούχων «επικουρικής προστασίας», η οποία παρέχεται, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή Οδηγία 2011/95 («Οδηγία αναγνώρισης») σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση δικαιούχων «διεθνούς προστασίας» ή για άτομα που δικαιούνται «επικουρική προστασία», σε άτομα για τα οποία «υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι αν επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους θα αντιμετωπίσουν πραγματικό κίνδυνο να υποστούν σοβαρή βλάβη».
Η ανωτέρω οδηγία, η οποία έχει κυρωθεί και ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο με το π.δ. 141/2013, αναφέρει ότι η «σοβαρή βλάβη» περιλαμβάνει τη θανατική ποινή ή εκτέλεση, τα βασανιστήρια ή την απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση. Το καθεστώς της «επικουρικής προστασίας» συνεπάγεται την παροχή στους «8» ασύλου, ακόμα και ταξιδιωτικών εγγράφων αν επιθυμούν να μεταβούν σε άλλη χώρα.
Το νομικό οπλοστάσιο της Αθήνας, για μια σθεναρή στάση στη βάση αρχών απέναντι στους εκβιασμούς της Άγκυρας, αποτελούν τα δεσμευτικά κείμενα της Σύμβασης της Γενεύης του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων και το συναφές Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης του 1967, αλλά και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και κυρίως το άρθρο 2 (δικαίωμα στη ζωή), άρθρο 3 (περί απαγόρευσης βασανιστηρίων, απάνθρωπων και εξευτελιστικών ποινών), καθώς και το Πρωτόκολλο 6 αυτής για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Ο Χρίστος Κ. Σενέκης είναι διεθνολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου