Και σε αυτό το θέατρο των δυναμικών ανατροπών, των
γεωπολιτικών ανακατατάξεων και των στρατηγικών επαναπροσδιορισμών και
προσεγγίσεων, οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί, είναι αδιαμφισβήτητα ισχυροί, οι
σχεδιασμοί και οι επιδιώξεις τους δεν έχουν αποκαλυφτεί στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Υπάρχει όμως μια
αδιαμφισβήτητη σταθερά την οποία οφείλουμε να κατονομάσουμε. Σίγουρα πονά…
Σίγουρα εκνευρίζει… Σίγουρα ανατρέπει την πεπατημένη της απλοϊκότητας στις προσεγγίσεις
πολλών… Αλλά δυστυχώς θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, πως ο αδιαφιλονίκητος
κυρίαρχος αυτού του πολυσύνθετου πάζλ είναι ο Ερντογάν και η
μεταπραξικοπηματική Τουρκία.
Ναι… Είναι αντίπαλος. Αλλά τον αντίπαλο δε τον
εξουδετερώνεις αν τον απαξιώσεις στη σκέψη σου ούτε αν τον υποβαθμίσεις στην
κριτική σου. Πολύ δε περισσότερο δε μπορείς να σταθείς απέναντί του με
στρατηγική επάρκεια αν δεν τολμήσεις να δεις το παιχνίδι που παίζει, τον
κυρίαρχο ρόλο που διατηρεί, την ικανότητά του να προωθεί στοχευμένα και
αποτελεσματικά το συνολικό στρατηγικό του πακέτο.
Γι αυτό και θα το ξαναπούμε όσο μπορούμε πιο καθαρά, πως πολύ
πιο επικίνδυνος ακόμη και από αυτήν καθ εαυτή την Τουρκική προκλητικότητα και
ασυδοσία, είναι ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζονται, και τα
τεκταινόμενα στη γειτονική χώρα αλλά...
και οι εκτεταμένες διεργασίες που έχουν
δρομολογηθεί σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και όχι μόνο.
Δυστυχώς, κάποιοι στο κατεχόμενο Ελλαδιστάν, δείχνουν να μην
αντιλαμβάνονται το ιστορικό φορτίο των εξελίξεων, και προφανώς δεν
συνειδητοποιούν πως αυτή τη στιγμή στην Ευρασία γράφεται πλανητικών διαστάσεων
γεωστρατηγική ιστορία.
Δυστυχώς, κάποιοι στο κατεχόμενο Ελλαδιστάν, στηρίζοντας
άλλοτε εμφανώς και άλλοτε από την πίσω πόρτα, τα φοβικά σύνδρομα και τον
ενδοτισμό που έχουν καθηλώσει τη χώρα στο να αποδέχεται τη μοίρα της και τα
τετελεσμένα που της επιβάλουν, στο μοναδικό πράγμα που εξαντλούν την «διορατικότητά»
τους, είναι στην πιθανότητα να διοχετεύσει κάποια στιγμή η Τουρκία στο
εξωτερικό την εσωτερική της φόρτιση και ως πρώτο κυματοθραύστη υποψήφιο να την
υποδεχτεί βλέπουν την Ελλάδα.
Είστε μακριά νυχτωμένοι κύριοι… Αυτό το στρατηγικό
αντιπερισπασμό η Τουρκία τον έχει ήδη πραγματοποιήσει χωρίς να χρειαστεί να
θέσει σε λειτουργία τις μηχανές των αρμάτων. Τον πραγματοποίησε αθώα… Τον χορογράφησε
μεθοδικά… Τον διαχειρίστηκε στοχευμένα…
Οι δυνάμεις της ισλαμικής κατοχής, πρόθυμες και ευαίσθητες
στα νεοοθωμανικά κελεύσματα, βρίσκονται ήδη στη χώρα… Βρίσκονται σε κάθε
γειτονιά… Αφιονίζονται από τις συμμορίες και τους μαφιόζους με την κανονική
μαστούρα… Και φυσικά προετοιμάζονται (τους προετοιμάζουν) για τη στιγμή που θα
πρέπει να υποδεχτούν το φανατικό τους αφιονισμό και να δράσουν δυναμικά,
ανεξέλεγκτα, στοχευμένα. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι…
Αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν, κάνει παιχνίδι ουσιαστικά σε δύο Ηπείρους. Η Ευρώπη υποδέχεται αμήχανη τις απειλές και τους
εκβιασμούς του, με τον ισλαμικό καρκίνο να της τρώει τα σωθικά, και η Ασία
κινείται στο ρυθμό των επιλογών του. Οι στρατηγικές συμμαχίες αναδομούνται,
δυναμικές έξω από τα συνηθισμένα αναπτύσσονται, καινούριοι παίχτες μπαίνουν στο
παιχνίδι ως πρωταγωνιστές, παλιοί πρωταγωνιστές αναλαμβάνουν καινούριους
ρόλους.
Μια γεωστρατηγική συμμαχία δείχνει να γεννιέται, και αν σε
αυτό το υβριδικό δημιούργημα ενταχθεί πρωταγωνιστικά και η Κίνα, τότε ένας ισχυρός
συνασπισμός στο γεωστρατηγικό αντίποδα του ΝΑΤΟ, θα έχει ήδη δημιουργηθεί.
Ο Ερντογάν με τις μεταπραξικοπηματικές εξελίξεις απέδειξε
πως ήταν ήδη έτοιμος και με επεξεργασμένο σχεδιασμό, να δραπετεύσει από το
μικρόκοσμο της Βαλκανικής στρατηγικής (χωρίς φυσικά να την εγκαταλείπει αφού
συνιστά τον πολιορκητικό κριό του για την τελική «επίθεση στην Ευρώπη) και αυτό
ακριβώς το σχέδιο υλοποιεί.
Το Αιγαίο ασφαλώς και παραμένει στο κέντρο της προσοχής του,
αφού στα πλαίσια του τουρκικού imperioum για το οποίο πρώτοι έχουμε μιλήσει, η στόχευση της Τουρκίας
να καταστεί και κορυφαία ναυτική δύναμη, παραμένει ύψιστη προτεραιότητα.
Οι κίνδυνοι επομένως για την Ελλάδα είναι υπαρκτοί, είναι
ισχυροί, αλλά τα δομικά τους χαρακτηριστικά έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την
απλοϊκότητα των προβλέψεων που εξαντλείται σε αμπελοφιλοσοφίες περί εξαγωγής
κρίσης και άλλα κουλά.
Η Τουρκία του Ερντογάν αυτή τη στιγμή αποδεικνύει πως
διαθέτει σχέδιο και αποφασιστικότητα να το υλοποιήσει, και γι αυτό το λόγο οι
χειρισμοί της θα είναι στρατηγικοί και δε θα εκτονωθούν για τις ανάγκες ενός επικοινωνιακού
αντιπερισπασμού στο εσωτερικό της. Αυτό δεν το έχει πλέον ανάγκη.
Κι αυτό πρακτικά σημαίνει, πως η μακαρίως κοιμώμενη πολιτική ηγεσία της χώρας, αντί να αυτοπαραμυθιάζεται υποβαθμίζοντας την τουρκική δράση σε επίπεδο επικοινωνιακού αντιπερισπασμού για εσωτερική κατανάλωση, να προετοιμάζεται για τα χειρότερα, διότι η Τουρκία, όταν επιχειρήσει κάτι θα είναι για να επιβάλει καινούρια δυσάρεστα τετελεσμένα.
Τα πράγματα επομένως για την Ελλάδα, είναι πολύ πιο σύνθετα,
είναι πολύ πιο επικίνδυνα και δεν είναι δυνατόν να τα διαχειριστούν φοβικές,
άτολμες και προσκυνημένες ηγεσίες.
Λυπάμαι αλλά δυστυχώς γι ακόμη μια φορά θα πρέπει να
δυσαρεστήσω τους λάτρεις του παραμυθιού που επιμένουν να βλέπουν τη Ρωσία σε
ρόλο πρωταγωνιστή στα γεωστρατηγικά τεκταινόμενα αυτή την περίοδο.
Η Ρωσία αυτή τη στιγμή, δεν
πρωταγωνιστεί αλλά σύρεται στις επιλογές του Ερντογάν - και
δεν είναι η μόνη – και γιατί έτσι αγοράζει πολύτιμο γεωπολιτικό χρόνο εν όψει εξελίξεων, αλλά και γιατί όλοι αυτή τη στιγμή διαβλέπουν πως η στρατηγική του
εξουσιοπαράφρονα, τολμά και στέκεται όρθια απέναντι στην ίδια την Ατλαντική
συμμαχία, κι αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε συστήσει νηφαλιότητα, διότι
τίποτε δεν ήταν όπως φαινόταν στην πραξικοπηματική Τουρκία. Βλέποντας δε την
απόλυτη ετοιμότητα Ερντογάν να θέσει άμεσα υπό τον έλεγχό του τη
μεταπραξικοπηματική Τουρκία, είχαμε από την πρώτη στιγμή επισημάνει δύο
πράγματα:
- Πρώτον: Οι εξελίξεις με το πραξικόπημα διόλου δεν αιφνιδίασαν το στενό πολιτικό και στρατιωτικό του περιβάλλον. Και…
- Δεύτερον: Η αποφασιστική μεταπραξικοπηματική τους διαχείριση, ακριβώς επειδή στόχευε μακρυά, ουσιαστικά σηματοδότησε και την αρχή του τέλους του.
Γι αυτό και επιμένουμε πως όλα όσα συντελούνται αυτή την
περίοδο, είναι ταυτόχρονα και η κατάρα του Ερντογάν. Άλλωστε το τέλος των Μεντερές και Ζορλού πάντα θα στοιχειώνει τους πολιτικούς ηγέτες της Τουρκίας...
Και φυσικά έχει σημασία να αναδείξουμε πως αυτή η εξέλιξη δεν ήταν μοιραία. Η ανακοπή αυτού του σχεδίου της επιθετικής τουρκικής στρατηγικής, μόνο με επιθετικό στρατηγικό αντιστάθμισμα μπορούσε να επιτευχθεί. Και σ αυτό το στρατηγικό αντιστάθμισμα η Ελλάδα όφειλε να πρωταγωνιστήσει τη μοιραία νύχτα και αυτό δυστυχώς δεν το έκανε. Προτίμησε να απεραντολογεί με εγκώμια υπέρ της Δημοκρατίας και της Συνταγματικής νομιμότητας στην Τουρκία αντί να επιβάλει στρατηγική ατζέντα κι αυτό υπήρξε μοιραίο και τραγικό ολίσθημα.
Τώρα, το μόνο βέβαιο είναι πως ο γεωπολιτικός χρόνος εξαντλείται και δουλεύει υπέρ του Ερντογάν. Για τον ουραγό των
εξελίξεων το τίμημα θα είναι βαρύτατο.
Σχετικά μας άρθρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου