Μας ρίχνουν στην αρένα για να μη γίνουμε Σπάρτακοι

Κανείς δε μπορεί και δεν πρέπει να χαίρεται όταν η καταστροφή αφανίζει τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Κανείς και ποτέ δεν έζησε ευτυχισμένος σ ένα περιβάλλον που περισσεύουν ερείπια και πτώματα…

Αυτή η μοναξιά στη ζωή, ίσως να είναι πολύ χειρότερη κι από το θάνατο, γιατί βρωμά ο θάνατος σε κάθε μας βήμα.

Τη Ρώμη για δύο χαρακτηριστικά ιστορικά στοιχεία αξίζει να τη θυμάται κανείς, με αναφορές στη σύγχρονη Ελλάδα.

• Το ένα είναι να επιλέξει να τη θυμάται για τις... αρένες της.

Αν επιλέξεις ως θεατής να ταχθείς με το πλευρό του ενός μονομάχου, αυτόματα έχεις τοποθετηθεί υπέρ  της δολοφονίας του άλλου. Εσύ δε θα λογίζεσαι φιλάνθρωπος… Και σε κάθε περίπτωση, ο Καίσαρας δε θα πάψει να απολαμβάνει το θέαμα του φονικού με γαρνιτούρα την παθητική συνενοχή σου.

Αν επιλέξεις ως φιλόζωος θεατής  να ευχηθείς να μην πεθάνει το λιοντάρι, θα έχεις έμμεσα ευχηθεί να πεθάνει ένας άνθρωπος. Ο καίσαρας θα απολαμβάνει το θέαμα σε κάθε περίπτωση.  Το δίλημμα του θανάτου θα το έχεις και πάλι εσύ, ενώ ο δολοφόνος θα είναι άλλος.

• Το άλλο είναι να τη θυμάται για το Σπάρτακο και για τις σελίδες τιμής που έγραψε η εξέγερση των δούλων.

Μας δείχνουν την αρένα αυτής της αντιπαράθεσης και όχι το Σπάρτακο, γιατί θέλουν να είμαστε η τροφή για το θεριό, ή οι καταδικασμένοι μονομάχοι – θύματα στο βωμό της παντοδυναμίας τους…

Μας δείχνουν την αρένα, για να μη γίνουμε Σπάρτακοι. Για να μην αναδείξουμε το δικό μας Σπάρτακο, στη δική μας φιλόδοξη διαδρομή για τη δική τους παραδειγματική τιμωρία.

Μας μαθαίνουν να κυνηγάμε την ουρά μας Καλλίνικε. 

Και όσο δεν αντιδρούμε σ αυτό,τόσο  εμείς νομίζουμε οτι κάτι πιάνουμε κι αυτοί συνεχίζουν να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους.

Κυριάκος Κυριακόπουλος

Το παραπάνω σχόλιο συντάχθηκε με αφορμή έναν αποκαλυπτικό διάλογο που αναπτύχθηκε με κίνητρο μια καταπληκτική ανάρτηση της καλής μου φίλης Κατερίνας στο facebook. Σας την παραθέτω με τα δημόσια συγχαρητήρια μου και πάλι στην Κατερίνα:

"Έχω βαρεθεί να ακούω ότι είμαι βολεμένη επειδή δουλεύω σε Τράπεζα... 
Ας πάψει πια αυτός ο ρατσισμός... 
Δεν βούλιαξα εγώ την Ελλάδα..ούτε ο δάσκαλος..ούτε ο υπάλληλος στην εφορία..ούτε ο απλός αστυνομικός.... 
Εγώ δεν μίλησα ποτέ όταν η αγροτιά ευημερουσε..και έφευγαν εκατομμύρια δραχμές στα μπουζούκια...δεν μίλησα ούτε όταν ο ελεύθερος επαγγελματίας μου πουλούσε τα είδη του με κέρδος χίλια τα εκατό.... 
Φτάνει πια με την καραμέλα που μασάτε κάποιοι...
Δεν μου δώσατε ποτέ να φάω... Ότι έχω η δεν έχω....το δούλεψα τίμια και είμαι περήφανη γι αυτό.... 
25 χρόνια συνεχής εργασίας...πολλές φορές εσκυψα το κεφάλι...γιατί έπρεπε να το κάνω....
Πόσοι απο εσάς που στήνετε στον τοίχο εμάς....μπορείτε να το κάνετε αυτό.....????? 
Ας σταματήσει ο εσωτερικός σκοτωμός....δεν ωφελεί κανέναν μας.........
Θύμωσε φίλε και αδερφέ με αυτούς που πρέπει...και ίσως τότε να δεις φως σε αυτό τον πολύπαθο τόπο.... 
Χαιρετώ..."