Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ…

Είναι κατά κανόνα μια διαδικασία απόλυτα ελεγχόμενη. Και από αυτό τον κανόνα η κυρίαρχη επικοινωνία δεν έχει ξεφύγει ούτε κατ ελάχιστο στις δύσκολες μέρες που βιώνει η πατρίδα.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τα κανάλια μέσα από τα οποία διοχετεύεται, σαφέστατα και έχουν την επιβεβλημένη τους «πολυχρωμία». Εκείνο όμως στο οποίο παραμένουν προσκολλημένα ευλαβικά είναι…

-Το κυρίαρχο ζητούμενο, που παραμένει διαχρονικά αναλλοίωτο…

-Το ανώδυνο των εκπεμπόμενων μηνυμάτων…

-Η καταλυτικότητα του ρόλου τους στη χαλιναγώγηση των πολιτών.

Κεντρικό στοιχείο που προσδιορίζει την «κατοχική» ταυτότητα αυτής της επικοινωνίας, είναι η αυτάρκεια στην καταγγελία, και τον αφορισμό των αυτονόητων. Μόνο που αυτό δεν αρκεί για να την κάνει επί της ουσίας διαφορετική από τους πρωταίτιους της γενικευμένης δυστυχίας.

Στην ουσία καταγγέλλουν αυτό που δεν μπορούν να αποκρύψουν. Μόνο που όσο το παιχνίδι κρίνεται στην ανάδειξη της «αντιδημοφιλίας» της συγκεκριμένης δέσμης των εφαρμοζόμενων πολιτικών, αυτό που επιχειρείται έμμεσα να καλλιεργηθεί... 


Είναι μια κοινωνική συνείδηση αποδοχής των πολιτικών της καταστροφής ως ανυπέρβλητο μονόδρομο.

Ισοδύναμο σε «στρατηγική» σημασία στοιχείο αυτής της επικοινωνίας που είναι κομμένη και ραμμένη στα πρωτόκολλα βιασμού της πραγματικής ενημέρωσης, είναι η μονομέρεια στην ανάδειξη Μεσσιών συγκεκριμένης κοπής και προδιαγραφών απόλυτα ελεγχόμενων.

Τα ονόματα που αναμασώνται, είναι ονόματα πρωταγωνιστών που διαχρονικά έχουν εκτελέσει τη δική τους πολιτική «εργολαβία» για το στήσιμο του σύγχρονου πολιτικού εποικοδομήματος, και επιχειρείται «αυθαίρετα» και αφαιρετικά, οι ίδιοι άνθρωποι, οι εμφορούμενοι από τις ίδιες στη βάση και την ουσία τους πολιτικές, να εμφανιστούν σήμερα ως περιζήτητοι Μεσσίες.

Στη βάση αυτών λοιπών ακριβώς των «επικοινωνιακών» προδιαγραφών, φτάσαμε στις μέρες μας στην εξής «ενημερωτική» τερατογένεση…

Να υπάρχουν σκάνδαλα… Να «δίνονται» σκανδαλοποιοί… Αλλά να μην υπάρχει και φυσικά να μην αναδεικνύεται πολιτικό περιβάλλον που εξέθρεψε τόσο τα σκάνδαλα όσο και τους πρωταγωνιστές τους.

Να υπάρχουν μνημόνια… Να υπάρχουν και να ονοματίζονται οι ξεφωνημένα «κατοχικοί» πολιτικοί… Αλλά να μην υπάρχει και φυσικά να μην αναδεικνύεται η πολιτική που γέννησε τα μνημόνια, ούτε φυσικά και το πλέγμα των πολιτικών αντιλήψεων που εξέθρεψε και γαλούχησε τους «κατοχικούς» πολιτικούς.

Να υπάρχουν πανθομολογούμενα αδιέξοδα συνεπεία των εφαρμοζόμενων πολικών… Να υπάρχουν διαχρονικά χαμένοι και διαχρονικά ωφελημένοι εξ αιτίας αυτών των πολιτικών… Αλλά να μην αναδεικνύεται ποτέ το επί της ουσίας περιεχόμενο της πραγματικά διαφορετικής πολιτικής, ούτε βεβαίως η διαδικασία πραγματικής εναλλαγής των ρόλων ανάμεσα στους χαμένους και τους κερδισμένους αυτής της υπόθεσης.

Να υπάρχει μια γενικευμένη πλανητική αποσάθρωση του σάπιου οικοδομήματος που στήθηκε μεταπολεμικά… Να πνίγονται οι κοινωνίες σε ολόκληρο τον πλανήτη σε συγκεκριμένης ταυτότητας αδιέξοδα… Και την ίδια στιγμή να επιχειρείται να εμφανιστεί το «Ελληνικό δράμα» ως αποτέλεσμα μονάχα της ύπαρξης των ξεφωνημένα προσκυνημένων, που αν στη θέση τους μετακομίσουν οι «απροσκύνητοι» όλα θα αλλάξουν χωρίς συγκρούσεις με τη μήτρα που γεννά τα προβλήματα, και χωρίς καταλυτικές πολιτικές ανατροπές που αγγίζουν αντικειμενικά το ζήτημα της κοινωνικής εξουσίας.

Αυτού του είδους λοιπόν η «αποκαλυπτική» επικοινωνία, είναι περισσότερο επικίνδυνη από την ίδια την άσκηση της ανελέητης πολιτικής που βιώνουν καθημερινά οι Έλληνες πολίτες.

Και ο λόγος είναι γιατί αυτού του είδους η επικοινωνία, λειτουργεί αντικειμενικά σαν Δούρειος Ίππος που στοχεύει ευθύτατα τις ψυχές των ανθρώπων.

Επενδύει στον αποπροσανατολισμό και τη μοιρολατρία…

Και λειτουργεί αντικειμενικά ως αποτελεσματικός κυματοθραύστης στη διαδικασία της ουσιαστικής ριζοσπαστικοποίησης των αιτημάτων και της συνολικής τους πάλης.

Με λόγια απλά, πρόκειται για εντεταλμένους κομπογιαννίτες που φλυαρούν ακατάπαυστα μόνο για τη «μνημονιακή» κατοχή, γιατί αυτό που θέλουν να κρύψουν είναι πως τη «μνημονιακή» κατοχή, τη γέννησε και την ενδυναμώνει το καθεστώς της κοινωνικής κατοχής, την οποία η «μνημονιακή» ήρθε σαν επιπρόσθετο μέτρο που καλείται να τη διασφαλίσει και να τη διαιωνίσει.

Ανατρέποντας τη «μνημονιακή κατοχή» μόνο, η ζωή δε θα γίνει λιγότερο δυστυχής… Και χωρίς την ανατροπή της κοινωνικής κατοχής, το μνημονιακό έκτρωμα δεν ανατρέπεται.

Το ποιοτικό στοιχείο λοιπόν που καθορίζει το αν η επικοινωνία και η ενημέρωση είναι πραγματικός σύμμαχος της καταδυναστευόμενης κοινωνίας ή δεκανίκι της πραγματικής εξουσίας που την υπηρετεί δουλικά, δεν είναι το «αποκαλυπτικό» της περιεχόμενο - που εν πολλοίς είναι και τροφοδοτούμενο από το ίδιο το σύστημα και τις ανοχές του – αλλά ο προσανατολισμός της σε λογικές που θα ενισχύουν και θα καταδεικνύουν το δρόμο της κοινωνικής εξέγερσης και της γενικευμένης κοινωνικής ανατροπής.

Αυτό είναι που θα καθορίσει σε τελευταία ανάλυση αν έχουμε απέναντί μας μια επικοινωνία – πυροτέχνημα ή μια επικοινωνία – όπλο στην ενημέρωση που δεν ευνουχίζει τη συνείδηση, αλλά προτρέπει την κοινωνία να αναγορευθεί σε ασυμβίβαστο εκδικητή των δυναστών της, με καθοριστικότερο επίτευγμα της σ αυτό τον αγώνα, την ανατροπή των πολιτικών εκείνων που εξέθρεψαν και τους πολιτικούς δυνάστες και τις πολιτικές καταδυνάστευσης των ίδιων των κοινωνιών.

Περάστε λοιπόν από αυτό ακριβώς το «φίλτρο» τις ιστοσελίδες και τα ΜΜΕ που αγαπήσατε γιατί σας …«ενημερώνουν» και …«αποκαλύπτουν»…

Και τότε θα δείτε πόσο φτηνό και στα συμφέροντα ποιών στρατευμένο είναι, το αντιστάθμισμα αυτής της …αγάπης και της «αποκαλυπτικής ενημέρωσης».