ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ (ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ και "προοδευτικής".... τρομάρα σου Κουβέλη) ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ

Μέτρα, μέτρα, μέτρα. Κάθε μέρα που περνάει μετά τις εκλογές γίνεται ολοένα και σαφέστερο ότι το πολι­τικό αποτέλεσμα και το κυβερνητι­κό σχήμα που προέκυψε από την αναμέτρηση δεν έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό από τα όσα ξέραμε μέχρι τον Ιούνιο. 

Απλώς οι τελευταίοι κυ­βερνήτες… αθροίζουν τα όσα μας ζήτησαν οι δα­νειστές και ψάχνουν να βρουν από πού θα τα πάρουν. Μόνο που αν τα πάρουν όπως σχεδιάζουν, το πιθανότερο είναι η Ελλάδα, όπως τη γνωρίζαμε, απλώς να πάψει να υπάρχει. 

Είναι απίστευτο, αλλά την αλήθεια αυτή, δεν μας την είπε ένας κρατικός ή κυβερνητικός παρά­γοντας, αλλά ο εκπρόσωπος των δανειστών μας (ο νέος τοποτηρητής του ΔΝΤ, για την ακρίβεια) Μαρκ Φλάναγκαν, ο οποίος διατύπωσε απερίφραστα το αυτονόητο: «αν δεν βρείτε χρήματα από τη φορο­διαφυγή, το ελληνικό κράτος θα αλλάξει». Με δυο λόγια, θα χάσει τον κοινωνικό του χαρακτήρα και θα εξελιχθεί σε μια θλιβερή δημοκρατία στα πρό­τυπα των χωρών της Λατινικής Αμερικής... 

Γιατί το είπε αυτό ο Φλάναγκαν, που αντικατέ­στησε τον «πολύ» κύριο Τόμσεν;... 

Πρώτον, γιατί θα κληθεί και αυτός να διαχειριστεί την επόμενη ημέ ρα και, δεύτερον (και κυριότερο), γιατί και ο ίδι­ος απορεί για ποιο λόγο μέσα σε έναν καταιγισμό μέτρων που απειλούν να υπονομεύσουν κάθε έν­νοια κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, οι κυβερ­νήτες επιμένουν να παραπέμπουν στις καλένδες οιαδήποτε έννοια κοινωνικής παροχής προτού καν μπουν στον κόπο να μετρήσουν πόσο θα εξοικονο­μούσαν αν χτυπούσαν περισσότερο (από το μηδε­νικό που ήδη κάνουν) τη φοροδιαφυγή. 

Οι λίγοι Έλληνες που συνομιλούν επί της ουσί­ας με τα στελέχη της τρόικας γνωρίζουν ότι οι εκ­πρόσωποι των δανειστών τόνιζαν από την πρώτη στιγμή πως η λύση στο ελληνικό πρόβλημα είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής και όχι η επιβολή νέ­ων μέτρων που απλώς πνίγουν την οικονομία. Παρ’ όλα αυτά, όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και σήμερα επέμεναν να λαμβάνουν μέτρα, παρά να πλήξουν τους φοροφυγάδες (προφανώς) φί­λους τους. Και έτσι και συνεχίζουν… 

Σταυρόλεξο… 

Κάπως έτσι, φτάσαμε και στα «νέα» μέτρα των 11,7 δισ. ευρώ, που στην κυριολεξία έχουν μπερ­δέψει και τους πιο καλούς οικονομικούς αναλυτές. Όπως είναι γνωστό, τα συνολικά μέτρα για να μει ωθεί το έλλειμμα για την περίοδο 2013-2014 φτά­νουν τα 16 δισ. ευρώ. Ορισμένες πολιτικές, όπως η εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με το κίνησης, η αύξηση των αντικειμενικών αξι­ών στα ακίνητα, η αύξηση των τιμολογίων των ΔΕ-ΚΟ και των εισιτηρίων έχουν ήδη προβλεφθεί στο μεσοπρόθεσμο του 2011, αν και δεν έχουν ακόμα εφαρμοσθεί. Έτσι υπολογίζεται ότι πρέπει να γί­νουν επιπλέον περικοπές κάπου 11,7 δισ. ευρώ, για τις οποίες ακόμη είμαστε στο τεφτέρι... 

Μαθητευόμενοι μάγοι 

Αυτά είναι τα μέτρα για τα οποία μιλά η κυβέρ­νηση Σαμαρά και στα οποία δεν περιλαμβάνονται τα 3,1 δισ. των λεγόμενων prior actions που τό­σο κομψά μας τσαμπουνούσε ο Βενιζέλος, ώστε να πάρουμε τη δόση του Μαρτίου και να σωθεί ο ίδιος… Αυτά έχουν ήδη εφαρμοστεί ως επί το πλείστον. Το κακό όμως είναι ότι οι μαθητευόμε­νοι μάγοι του Σαμαρά δεν έχουν υπολογίσει ούτε την τρύπα των εσόδων που θα προκύψει λόγω της ύφεσης, ούτε και την επιπλέον σπατάλη του Δη­μοσίου που θα στοιχίσει άλλα τόσα, επειδή κανείς δεν φρόντισε να τη μαζέψει. Τι σημαίνει αυτό; 

Απλώς ότι ξεκινάμε τους λογαριασμούς με άλλα 3 δισ. εκτός στόχου… 

Βέβαια, από τα τέλη Μαΐου, το οικονομικό επι­τελείο είχε σχεδιάσει στα χαρτιά ένα μαξιλάρι με έκτακτα μέτρα τουλάχιστον 2-3 δισ. ευρώ, τα οποία επρόκειτο να βγουν από το συρτάρι στην πε­ρίπτωση μεγάλων δημοσιονομικών αστοχιών λόγω της επιδείνωσης της ύφεσης. Τώρα ο έκτακτός αυ­τός σχεδιασμός γίνεται απλώς άλλη μία δέσμη μέ­τρων στον κεντρικό πυρήνα της οικονομικής πολι­τικής, όπως και τόσα άλλα έκτακτα μέτρα… Και το κακό είναι ότι, όσο κι αν ψάξουν οι αρμόδιοι στην περιστολή του Δημοσίου και το ασφαλιστικό σύ­στημα, δεν θα καταφέρουν να βρουν ούτε τα μισά από τα χρήματα αυτά. 

Τα υπόλοιπα αναζητούνται στις λεγόμενες κοι­νωνικές μεταβιβάσεις και το σύστημα αξιολόγη­σης του Δημοσίου: δηλαδή στο τέλος του κράτους πρόνοιας και τις αθρόες απολύσεις στο Δημόσιο.

Και γι’αυτό, ο Σεπτέμβρης που έρχεται θα είναι σε κάθε περίπτωση για την Ελλάδα της μεταπολε­μικής περιόδου η «κόκκινηγραμμή». 

Δύσκολες αποφάσεις 

Το καλοκαίρι που διανύουμε δίνονται δύο μάχες: 

Η πρώτηαφορά τα λεγόμενα «μελλοντικά μη προσδιορισμένα μέτρα». Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιήθηκε στο πρώτο Μνημόνιο και έδωσε μία τεχνητή παράταση στη λήψη δύσκο­λων αποφάσεων, οι οποίες… μετατέθηκαν για το μέλλον. Τώρα η μεθοδολογία αυτή δεν γίνεται πια αποδεκτή από τους δανειστές και τα μέτρα θα πρέπει πια να προσδιοριστούν με ακρίβεια. 

Η δεύτερηαφορά το ότι οι περικοπές θα πρέπει να αποκτήσουν ταυτότητα: Δηλα­δή να προσδιοριστούν ανά περιοχή και το­μέα δράσης, να κοστολογηθούν επακριβώς και να παραδοθούν στους εκπροσώπους της τρόικας με τη μορφή σαφούς, πλήρους και δεσμευτικής λίστας μέτρων, που θα αντι­στοιχούν περίπου στο 5% του ΑΕΠ. Η τρόικα αναμένει, επίσης, να πληροφορηθεί με ποια μέτρα η νέα κυβέρνηση θα προχωρήσει στην υλοποίηση των ήδη συμφωνημένων παρεμ­βάσεων ύψους περίπου 3 δισ. ευρώ (σ.σ.: εδώ γίνεται από πολλούς η σύγχυση με τα 3 δισ. των λεγόμενων prior actions που έχουν ήδη νομοθετηθεί) για το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους ή εάν κάποια από αυτά – όπως για παράδειγμα οι μειώσεις στα ει­δικά μισθολόγια – θα αντικατασταθούν από ισοδύναμα μέτρα. 

Προκειμένου να σχηματοποιηθεί, η λίστα οι υπουργοί κλήθηκαν να υποβάλουν τις προ­τάσεις τους για περικοπές στα υπουργεία τους, ώστε να έχουν αξιολογηθεί και εγκρι­θεί από το συμβούλιο των πολιτικών αρχη­γών (σ.σ.: είχε προγραμματιστεί για εχθές, Τετάρτη). Πηγές στην πλατεία Συντάγματος υπογράμμιζαν ότι οι προτάσεις των υπουρ­γών είναι εθελοντικές, αλλά θα πρέπει να εί­ναι και ρεαλιστικές. 

Οι ίδιοι κύκλοι σημείωναν με νόημα πως η τρόικα πιθανόν να θεωρήσει κάποια από τα μέτρα ως «υψηλού ρίσκου» και να μην τα δεχθεί. Άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, οι εκπρόσωποι των δανειστών εμμένουν εδώ και μήνες στην ανάγκη περιορισμού του στενού δημόσιου τομέα και τις αποκρατικο­ποιήσεις, ενώ αρνούνται να αποδεχθούν ως στρατηγικής σημασίας, φορολογικά μέτρα που δεν αποδεικνύεται ότι καταπολεμούν τη φοροδιαφυγή.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ