ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΦΑΓΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Αποκαλύπτουμε τον αποκρουστικό συστημικό χαρακτήρα του αυτοαποκαλούμενου «εθνικισμού» που λειτουργεί ως σαπρόφυτο, ως παράσιτο, ως ξενιστής σε ένα σύστημα που δεν το αμφισβητεί, και επιχειρεί να δώσει πολιτική υπόσταση στην κενολογία του μίσους.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μπορεί να έγινε «της μοδός» στην πολιτική φλυαρία των κάθε λογής πολιτικών γυρολόγων που επιχειρούν όψιμα να αναγορευθούν σε θεωρητικοί του εκφραστές, αλλά το δόλιο όσο και επικίνδυνο ρόλο του που απειλεί ευθέως την Ελληνική κοινωνία, είναι χρέος όλων να τον αποκαλύψουμε, ανοίγοντας σταθερό μέτωπο με το επικίνδυνο συνονθύλευμα αντιλήψεων που τον διακατέχει.

Σαν φρούτο δεν είναι καινούριο, αλλά αυτό που έχει σημασία δεν είναι να κουράσουμε τον αναγνώστη με ιστορικές αναδρομές και γενικολογίες. Μπορούμε απλώς να θυμίσουμε την εμφάνιση αυτού του φαινομένου κατά τη διάρκεια των Μηδικών πολέμων, ως έκφραση της ανάγκης για ένωση έναντι των κινδύνων της εποχής.

Αυτό που έχει σημασία όμως τώρα, είναι να αποκαλύψουμε…

Την ουσία του… Την απόλυτα συστημική φυσιογνωμία του… Το πολιτικά κοπρισμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο αναδεικνύεται και εν τέλει την πολιτική του κενολογία.

Με δυο λόγια θα λέγαμε πως δεν πρόκειται για σύστημα αντιλήψεων αλλά για συνονθύλευμα τραγικών αντιλήψεων, που επιχειρεί να καπηλευτεί αυτά τα οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, και αν του αφαιρέσει κανείς τη μάσκα της πολιτικής υποκρισίας, αυτό που μένει είναι ένα αφοδευτήριο μίσους επικίνδυνο για την κοινωνία, αν  παρασυρθεί και αφεθεί να επιδείξει απέναντί του έστω και την ελάχιστη ανοχή.

Η πολιτική του φυσιογνωμία…

Επί της ουσίας είναι μηδενική. Ένα σύστημα αντιλήψεων που φιλοδοξεί να έχει πολιτική φυσιογνωμία, το πρώτο πράγμα που φροντίζει να διαθέτει είναι ξεκάθαρη πολιτική στόχευση με όρους κοινωνικοοικονομικούς φυσικά και όχι με βάση τη θολούρα που ξεχειλίζει από τα μυαλά των επίδοξων εκφραστών του.

Αυτή η φάρσα της ιστορίας όμως, δεν διαθέτει πολιτική στόχευση και δεν ευαγγελίζεται κανενός είδους κοινωνικοοικονομική ανατροπή.  
Επιχειρεί να λαθροχειρήσει φλυαρώντας με φραστικά τερτίπια που αναφέρονται στο σύγχρονο πολιτικό εποικοδόμημα (παγκοσμιοποίηση κλπ), προσπερνώντας ωστόσο τη βάση πάνω στην οποία είναι δομημένο, και αυτή έχει συγκεκριμένα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αμφισβητεί.

Επομένως λειτουργεί ως σαπρόφυτο, ως παράσιτο, ως ξενιστής σε ένα σύστημα που δεν το αμφισβητεί, και επιχειρεί να δώσει πολιτική υπόσταση στην κενολογία του μίσους.

Πρόκειται λοιπόν για έναν συρφετό από ετεροκαθοριζόμενες αντιλήψεις μίσους, που περιγράφουν με σχετική σαφήνεια αυτό που μισούν, και που αυτό που αντιπροτείνουν είναι «εφαρμογές μίσους» σε μια «εντός και επί τα αυτά» κατά τα άλλα, συστημική λογική.

Ο αποκρουστικός συστημικός του χαρακτήρας…

Πριν απ όλα προκύπτει από την ευλαβική του υποταγή στις σταθερές του συστήματος το οποίο υποτίθεται ότι καταγγέλει.

Είδατε κανέναν αυτοαποκαλούμενο «εθνικιστή» να θέτει ζητήματα κοινωνικής εξουσίας???

Μήπως είδατε κανέναν από δαύτους να αμφισβητεί στην ουσία της κάποια από τις «ναυαρχίδες» του συστήματος που θεσμοθετούν ή διαχειρίζονται την κοινωνική ανισότητα και το «δρομολόγιο» του οικονομικού κέρδους???

Τίποτε απ όλα αυτά δεν αμφισβητούν γιατί σε τίποτε απ όλα αυτά δεν ακουμπούν οι ανύπαρκτες πολιτικές αναφορές τους.

Επικοινωνιακή διαχείριση εφαρμογών κάνουν και οι λόγοι που επιλέγουν αυτή την επικοινωνιακή τακτική είναι δυο:

Πρώτον γιατί επιχειρούν να πορευτούν με κάλπικη και επίπλαστη δημοφιλία. Και…

Δεύτερον γιατί γνωρίζουν καλά πως διατηρώντας ανέπαφο τον πυρήνα του συστήματος της κοινωνικής εξουσίας, όλα εκείνα τα οποία υποτίθεται ότι καταγγέλλεις, σε ευγνωμονούν για την «αρνητική» διαφήμιση που τους εξασφάλισες.

Όση σχέση λοιπόν έχει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση σχέση έχει και η «εθνικιστική» φλυαρία με τη συνέπεια στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία των τραπεζιτών, την Παγκόσμια διακυβέρνηση και τη Νέα Τάξη για τον οποίο φωνασκούν, μόνο και μόνο για να σηκώνουν σκόνη.

Τι τροφοδοτεί και τι αναπαράγει τον «εθνικισμό»…

Πριν απ όλα η ηλιθιότητα της «δημοκρατίας». Πιο σωστά η αθλιότητα εκείνων που υποκρίνονται ότι την υπηρετούν, και το μόνο που κάνουν τελικά είναι να αναμασούν σαν ζαλισμένα κουτάβια τις «αξίες» που με περίτεχνο τρόπο τους χώνει στο στόμα η νεοταξίτικη στρατηγική.

Πρόκειται για τους διαχρονικούς ηλίθιους, που ενοχοποίησαν την οποιαδήποτε αναφορά στην έννοια της «πατρίδας», περιφρονώντας έτσι με τρόπο ατιμωτικό τους ίδιους τους αγώνες τους.

Πρόκειται για τους αμετανόητα αφελείς, που αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πως το κεφάλαιο είναι το μόνο που δεν έχει πατρίδα, και που είναι πρόθυμο να την πουλήσει αν κρίνει πως «πιάνει τιμή» στο παζάρι της δικής του αθλιότητας. Οι εργάτες έχουν πατρίδα και οφείλουν να την υπερασπίζονται και από τους «κατά μέτωπον» εισβολείς, και από τους «Δούρειους Ίππους» που χρησιμοποιεί ο αντίπαλος.

Πρόκειται για τα φίδια του εθνομηδενισμού, που συντηρεί και ανέχεται στον κόρφο της η Ελληνική κοινωνία. Για τους κατσαπλιάδες της σκέψης που επιχειρούν να εμφανίσουν ως δείγμα προοδευτισμού τη συστηματική κατεδάφιση των πολιτισμικών και άλλων αξιών, μετασχηματίζοντας σε κρεατόμαζα τις εθνικές κοινωνίες, έτοιμη να παραδοθεί στο αλεστήρι της Νέας Τάξης.

Πρόκειται με δυο λόγια για κείνο το τσούρμο των πολιτικών ηλιθίων που δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο. Ότι δηλαδή το δηλητήριο του εθνικισμού, δεν ανατροφοδοτείται από κάποια δική του πολιτική δυναμική στηριγμένη σε μια συνολική πολιτική πρόταση. Θρέφεται με τα αποφάγια της «δημοκρατίας» του κώλου που παρατάει στη διαδρομή της κάνοντας «υψηλή πολιτική» (μη χέσω) χωρίς να κοιτάζει πίσω της για να δει πως ξηλώνεται το χεσμένο της βρακί.

Θέλετε και απόδειξη??? Πάρτε και την απόδειξη: «Η άνοδος των εθνικιστών σε όλες τις χώρες λόγω της οικονομικής κρίσης και του εποικισμού με λαθροεισβολείς…»

Αυτό λένε. Και το λένε μόνοι τους. Τι λένε δηλαδή??? Ότι κανείς δεν αγάπησε την ανύπαρκτη πολιτική τους πρόταση. Ότι θρέφονται και μεγαλώνουν παρασιτικά, τρώγοντας τα «αποφάγια της δημοκρατίας» που κοτσάρισε τους λαθροεισβολείς πάνω στα ερείπια της οικονομικής κρίσης.

Κάντε λοιπόν εσείς κοπρίτες «υψηλή πολιτική της υψηλότατης δημοκρατίας» κι αφήστε τα σαπρόφυτα να θεριεύουν κατατρώγοντας την ψυχή των λαών.

Ο δεύτερος παράγοντας ο οποίος τον συντηρεί, είναι η ατολμία μας να του πάρουμε από το χέρι όλα εκείνα που καταχρηστικά επιμένει να κρατά… Και όσο τα κρατά τα μολύνει.

Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με τα όνομα τους…

Και πριν απ όλα ας ξεκινήσουμε με ορισμένες αυτονόητες παραδοχές που σκόπιμα αποσιωπούνται.

Οι αφελείς σαγηνεύονται από τη γλαφυρότητα των περιγραφών. Η αλήθεια όμως για την ουσία των προθέσεων, δεν είναι κρυμμένη στις περιγραφές, αλλά στο περιεχόμενο των πολιτικών προτάσεων που θα δρομολογήσουν τη λύση.

Η περιγραφή της κατάστασης για όσους τολμούν να την κάνουν νηφάλια, είναι μια και μοναδική. Γιατί μια και μοναδική είναι η αλήθεια των δεδομένων που την προσδιορίζουν.

Με τον ίδιο τρόπο θα την περιγράψει ο καθημερινός άνθρωπος που καταδυναστεύεται σ αυτό το εφιαλτικό καθεστώς…

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα την περιγράψει και ο χορογράφος που τη δημιούργησε, γιατί και ο ένας ξέρει το Γολγοθά που καλείται να διαβεί καθημερινά, και ο άλλος ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που δημιούργησε.

Θέλουν όμως και οι δυο την ίδια λύση στο πρόβλημα??? Φυσικά και όχι. Και εδώ είναι τα κουμπιά της Αλέξαινας. Στο χαρακτήρα της λύσης έγκειται και η μεταξύ τους διαφορά.

Από το χαρακτήρα της λύσης κρίνεται η ουσία των πολιτικών και όχι από τη γλαφυρότητα στην περιγραφή των δεδομένων.

Τι και γιατί το καπηλεύεται ο «εθνικισμός»…

Το πρώτο πράγμα που καπηλεύεται, είναι ένα όνομα που δεν του ανήκει. Είναι η εθνική μας «φορεσιά» που κάποιοι εγκατέλειψαν στη διαδρομή γιατί αρνήθηκαν να την φροντίσουν, κι αυτή τη βρήκαν οι αυτοαποκαλούμενοι «εθνικιστές» και τη μετέτρεψαν σε «εθνικιστική» προβιά για να καλύψουν κάτω από αυτήν τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού Φρανκενστάιν που διαθέτουν.

Ας δούμε λοιπόν πως επιχειρούν τη σύγχρονη επικοινωνιακή λαθροχειρία τους.

Το πρώτο που κάνουν, είναι βάζουν ένα ψεύτικο υπόστρωμα για να στηρίξουν πάνω σ αυτό την παραπλανητική τους επικοινωνία.

Επικαλούνται λοιπόν ως πρόσχημα, τη δικτατορία των τραπεζιτών, και τον ολέθριο τρόπο άσκησης της πολιτικής της εξουσίας σε βάρος των κοινωνιών, προκειμένου να εμφανίσουν το επικίνδυνο πολιτικό τους παραλήρημα, ως μοναδική διέξοδο «σωτηρίας». Υπάρχουν όμως πράγματα που μέσα στη βιασύνη τους «ξεχνούν».

Η τραπεζική δικτατορία για παράδειγμα, δεν είναι ένα ουδέτερο μπαστάρδι αδιευκρίνιστης πατρότητας, γι αυτό και δεν  μπορεί αυτοτελώς να εξοβελιστεί.

Είναι γέννημα γνωστού πατρός και γνωστότατης μητρός…

Είναι καρπός συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που εντελώς τυχαία αρνούνται να το κατονομάσουν…

Δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε στη βάση συγκεκριμένων κανόνων και νόμων της αγοράς που και αυτούς εντελώς τυχαία, αρνούνται να κατονομάσουν…

Λειτουργεί στη βάση συγκεκριμένης κυρίαρχης λογικής που κάνει συνολικό αλισβερίσι με την έννοια του «κέρδους», το οποίο επίσης αρνούνται πεισματικά να κατονομάσουν…

Και όλα τούτα φυσικά, ΟΥΤΕ αντιμετωπίζονται, ΟΥΤΕ αυτοτελώς ανατρέπονται, ΟΥΤΕ καν τροποποιούνται, αν δεν είσαι αποφασισμένος να συγκρουστείς ασυμβίβαστα με την ίδια τη μήτρα που τα γεννά.

Και από αυτόν τον αγώνα, δεν μπορεί να υπάρξουν δυο νικητές, ούτε μπορεί να κλείσει με γιαλατζή ισοπαλία, που θα εξασφαλίσει την «ειρηνική συνύπαρξη» του θύματος στη ζεστή αγκαλιά του θύτη.

Που αποσκοπεί λοιπόν η επικοινωνιακή μεγαλοστομία των κοντυλοφόρων του «εθνικισμού»??? Η απάντηση είναι απλή… Αποσκοπεί και προσβλέπει στην αφέλεια της ψυχής σου. Καθαρά πράγματα.

Θέλετε και δεύτερο παράδειγμα??? Στη διάθεσή σας και το δεύτερο, μέσα από τα δικά τους τα λεγόμενα.

Μιλούν για την ανάγκη οργάνωσης ενός «αντι-ολιγαρχικού κινήματος» και επιχειρούν να παρουσιάσουν αυτή την πρώτης τάξεως μπαρούφα, ως πεμπτουσία της πολιτικής σκέψης.

Τι κάνουν δηλαδή τα …αξεπέραστα πολιτικά μυαλά??? Την εξής παλιά όσο και η Ακρόπολη πολιτική λαθροχειρία.

Καταγγέλλουν φραστικά μια από τις πολλές μάσκες ενός πολιτικοοικονομικού  συστήματος πολυεπίπεδα δομημένου…

Χρησιμοποιούν γλώσσα «αντίστασης» (κίνημα) για να κάνουν την μπαρούφα τους περισσότερο δημοφιλή…

Και τελικά ξεβρακώνονται αφού μέσα από αυτή τη δομή της λογικής αποκαλύπτεται και πάλι ότι…

-Στερούνται πολιτικής πρότασης αφού μιλούν για «αντι», δηλαδή εκφράζουν την αντίθεσή τους σε κάτι, αλλά δε λένε με τι θα αντικαταστήσουν αυτό το οποίο υποτίθεται θα αντιπαλέψουν. Διαθέτουν επομένως "αντίθεση" αλλά δε διαθέτουν "θέση". Ότι ακριβώς κάνουν δηλαδή οι καιροσκόποι όπου Γης.

-Καλλιεργούν σκόπιμη και συνειδητή αυταπάτη ισχυριζόμενοι ότι με ανέπαφες τις δομές, τους θεσμούς, τις κυρίαρχες δυνάμεις, και τελικά το σύνολο ενός συστήματος που δομήθηκε και συγκροτήθηκε σε βάση ολιγαρχική, θα έρθουν αυτοί οι «σωτήρες» του γένους, να στήσουν «αντι-ολιγαρχικές νησίδες» στη μέση του πουθενά. Θεϊκό???

Για το κυρίως χρώμα, συνήθισαν να χρησιμοποιούν έναν αχταρμά με κάμποσο από «έθνος» και ολίγην από «πατρίδα», και από κει και μετά ξεκινά και το ανεξέλεγκτο παραλήρημα. Το γεγονός πως όλα τούτα διανθίζονται με γαρνιτούρα λαθρομετανάστευσης και νεοταξίτικη καταγγελία, δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα για να τσιμπήσουν οι αφελείς. Ας πούμε λοιπόν κι εδώ τα πράγματα με τ όνομά τους…

Στα «εθνικιστικά» κείμενα, αυτό που έρχεται να προσδώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο στην περιγραφή, δεν είναι η αγάπη για το «έθνος» και την «πατρίδα» όπως ψευδώς ισχυρίζονται. αλλά η ιδεολογία του μίσους ακόμη και απέναντι στον Έλληνα πολίτη (μονάδα του έθνους) που δεν αποδέχεται άκριτα και απόλυτα την ενσωματωμένη τους λογική.

Πρόκειται για μια ιδεολογία του μίσους, που ιστορικά δεν εμπόδισε τους φορείς της να συνεργαστούν ακόμη και με τους κατακτητές της πατρίδας, όταν αυτό επέβαλαν οι πολιτικές τους προτεραιότητες.

Σήμερα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, και τόσο ο απροκάλυπτος ραγιαδισμός όσο και η ξένη εξάρτηση βάζουν με τρόπο ατιμωτικό ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην καθημερινότητά μας, το να κατακεραυνώνεις φραστικά την "ξένη εξάρτηση" και να  πλέκεις το εγκώμιο της "εθνικής ανεξαρτησίας", είναι γενικώς μια εύκολη υπόθεση ανώδυνη και για τον πλέον αμετανόητο φαφλατά.

Τι γίνεται όμως αν απαιτηθεί να «βουτήξεις» αυτοκριτικά στην ιστορία αυτού του τόπου και να ονοματίσεις με όνομα και επώνυμο αυτούς που βίασαν τη δημοκρατία και τον ίδιο του το λαό???

Δεν είχαν πολιτική ταυτότητα η δωσίλογοι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής???

Αβάπτιστοι πολιτικά ήταν οι κοτζαμπάσηδες και οι υποτακτικοί των σουλτάνων???

Δεν είχαν πολιτικό χρώμα τα συνθήματα και οι πρακτικές των μαύρων συνταγματαρχών, τα κολαστήρια, τα αναμορφωτήρια, οι «Παρθενώνες», η προδοσία της Κύπρου???

Δεν έχουν ιστορικά πρότυπα οι χορογράφοι του νεοναζισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη???

Πως τοποθετούνται αλήθεια οι όψιμοι αγαπητικοί της «πατρίδας» και του «έθνους» απέναντι σ αυτόν τον μακρύ κατάλογο των τερατουργημάτων της ιστορίας???

Άλλοι επιλέγουν την ένοχη σιωπή  και κάποιοι άλλοι δε διστάζουν να γίνουν απροκάλυπτοι υμνητές τους.

Γελαστήκατε αν νομίζετε πως κάπου εδώ σταματά ο κατάλογος των εθνικιστικών ανομημάτων.

Εντελώς ενδεικτικά θα αναφερθούμε και σε ορισμένες επιπρόσθετες πλευρές, αποκαλυπτικές για το χαρακτήρα και το πραγματικό πρόσωπο του επικίνδυνου και εθνικά δολοφονικού φαινομένου του «εθνικισμού».

Εμείς θα βάλουμε τα ζητήματα… Εσείς προκαλέστε τους να σας απαντήσουν… Και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.

1.Γιατί άραγε οι θιασώτες του «εθνικισμού» αντιμετωπίζουν με μίσος και δηλητήριο, κάθε πραγματικά πατριωτική φωνή και δράση, που μοχθεί πραγματικά για το μέλλον αυτού του τόπου, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει την ψυχή της στην κόλαση του δικού τους «εθνικισμού»???

2.Τι έχουν να πουν οι εκπρόσωποί τους για τη «μοιραία συνάντηση» των «παράλληλων εθνικισμών» στις διακρατικές σχέσεις, που συχνότατα εμφανίζεται με διαθέσεις συγκρουσιακές???

3.Αν η Αριστοτέλεια ιδέα της «εθνότητας» ως συνεκτικός κρίκος που προσδιορίζει στοιχεία της ανθρώπινης συμβίωσης είναι (και είναι) αληθινή, τότε που χωρά το κήρυγμα μίσους των αυτόκλητων «εθνικιστών», ανάμεσα στους ανθρώπους της ίδιας εθνότητας αλλά με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις περί του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι???

Είναι ο «διεθνισμός» απάντηση στο «εθνικιστικό» παραλήρημα???

Φυσικά και δεν είναι. Ο διεθνισμός βεβαίως αποτελεί προέκταση και όχι άρνηση του αγνού και άδολου εθνισμού (όχι εθνικισμού). Όμως η ιστορία απέδειξε ότι στα χέρια των ανθρώπων και της απερίσκεπτης φανατίλας, και οι δυο αυτοί –ισμοί, όταν ενσωματώθηκαν και αναδείχτηκαν ως ιδεολογικές ναυαρχίδες της πολιτικής φυσιογνωμίας των κομμάτων που τους ενστερνίστηκαν, αποδείχτηκαν το ίδιο επικίνδυνοι, αφού στο όνομα και των δυο δρομολογήθηκαν κορυφαίες εθνικές παραχωρήσεις και συμβιβασμοί ή ασυγχώρητα και αιμοσταγή εθνικά εγκλήματα.

Ενώ ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να σηματοδοτούν και να νομιμοποιούν ολέθριες προσεγγίσεις και εγκληματικές ανοχές, που καθιστούν τους φορείς τους απόλυτα χειραγωγούμενους από τους χορογράφους της Νέας Τάξης.

Λαθρολαγνεία, βιασμός της δημοκρατίας, ρευστή εθνική συνείδηση, κηρύγματα μίσους, ενδοτισμός στην εξωτερική πολιτική, επικίνδυνοι αλυτρωτισμοί κλπ κλπ κλπ, είναι ορισμένες μόνο από τις σύγχρονες εκδηλώσεις – τερατουργήματα, που έχουν τη βάση τους στους –ισμους κάθε απόχρωσης.

Η εφιαλτική συνισταμένη και των δυό, είναι η ικανότητά τους να χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα που μετατρέπει συχνά το ιστορικό γίγνεσθαι σε επικίνδυνη φάρσα.

Και η αλήθεια καθημερινά επιβαιώνει, πως η ζωή μπορεί μια χαρά να προχωρήσει, αν απαλλαγεί οριστικά από τα αποπροσανατολιστικά ιδεολογήματα αφού…

Και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς και τους εργαζόμενους προβάλλεται αξιόλογα, δυναμικά και με εκπληκτικό πλούτο πρωτοβουλιών και ιδεών από φορείς και ανθρώπους που δε θεώρησαν απαραίτητο να παραδοθούν στη σχηματοποιημένη ναυαρχίδα του «διεθνισμού» ως αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής τους ταυτότητας. Αλλά…

Και η πραγματική αγάπη για την πατρίδα όσο και η πραγματική αυτοθυσία για τις υποθέσεις του Ελληνισμού, προωθείται, οργανώνεται και αναδεικνύεται αποφασιστικά, απ όλους εκείνους που δε την ταύτισαν με το επικίνδυνο δηλητήριο του «εθνικισμού» στην καθημερινότητά τους.

Συμπερασματικά:

Ο «εθνικισμός» έτσι όπως τον περιγράφουν οι θιασώτες του, έχει τόση σχέση με τον αγνό και άδολο πατριωτισμό, όση έχει και ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.

Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον πραγματικό εθνισμό, δεν επιχειρεί να αναδείξει την ανάγκη συνειδητοποίησης της συλλογικής ενότητας των Ελλήνων στη βάση της αντικειμενικής τους υπόστασης.

Αυτό που πρωτίστως επιχειρεί είναι μια ελεγχόμενη περιχαράκωση μιας κάστας πειθαρχημένων και εν πολλοίς άβουλων επιλεκτικών μισανθρώπων, που καπηλεύονται τις έννοιες του «έθνους» και της «πατρίδας» για την προώθηση ευρύτερων μισαλλόδοξων επιδιώξεων.

Στην πράξη αντιστρατεύεται και την ουσία της δημοκρατίας, και το περιεχόμενο της ισονομίας και της εθνικής ισοπολιτείας, στο βαθμό που αναγορεύεται σε κυρίαρχη πολιτική λογική.

Σε συνθήκες λοιπόν απροκάλυπτου και κατευθυνόμενου εθνομηδενισμού, σε ένα περιβάλλον όπου η ολομέτωπη επίθεση της Νέας Τάξης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ο τυφλός και άκριτος «εθνικισμός», όχι μονάχα δε συνιστά απάντηση στη λαίλαπα της νέας εποχής, αλλά αντίθετα λειτουργεί ως το συμπληρωματικό νεοταξίτικο δεκανίκι που καπηλεύεται τις έννοιες «έθνος» και «πατρίδα» για να απαξιώσει σε τελευταία ανάλυση το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, να αποστασιοποιήσει την πάλη του λαού από αυτές (αντί να φροντίσει να τις καταστήσει κτήμα του), επιδιώκοντας έτσι να καταστεί μοναδικός «πρωταγωνιστής και διαχειριστής αυτών των εννοιών, με στόχο την απόλυτη και ολόπλευρη κακοποίησή τους.

Να τις μετατρέψει από συνεκτικό κρίκο της κοινωνίας, σε ιεροεξεταστικό νεκροκρέβατο του λαού.

Ε… σ αυτήν ακριβώς τη σκοτεινή επιδίωξη, η Ελληνική κοινωνία οφείλει να μη δείξει ούτε την ελάχιστη ανοχή, και να ανακόψει οριστικά το δρόμο στους επίδοξους δυνάστες και αιμοσταγείς βιαστές.

Ο «εθνικισμός» ως κήρυγμα μίσους, ούτε με τη φιλοπατρία σχετίζεται… Ούτε με τον πατριωτισμό τον αγνό και άδολο που αποτελεί την πρωτογενή ιδεολογία των ανθρώπων… Ούτε φυσικά και με τον αυτονόητο εθνισμό που βαδίζει πάντα στη ζωή αγκαλιά με τον απόλυτο σεβασμό στη δημοκρατία.

Να πως τοποθετούσε το ζήτημα το 1942 ο εγγράμματος παιδαγωγός Δελμούζος, στην αλληλοσύνδεσή του με τη διαχρονική για τον Ελληνισμό αξία του ανθρωπισμού:  «ο ανθρωπισμός είναι αντίθετος προς τον εθνικισμό και τις συνέπειές του, όχι όμως με τον εθνισμό. Ο πρώτος τυφλώνει και τείνει να εξαφανίζει βασικές ανθρωπιστικές αξίες....Αντίθετα ο εθνισμός κρατώντας την εσωτερική συνοχή των ατόμων και ομάδων που ανήκουν σε ένα έθνος μπορεί....να οδηγεί σε γόνιμη συνεργασία, άμιλλα ...χωρίς να καταπιέζει κανένα»

Σε ότι αφορά τέλος, τη δική μας επικαιροποιημένη απάντηση, για την ανάγκη να βρει το πατριωτικό συναίσθημα του λαού μας τη χαμένη του περπατησιά…

Να μετασχηματιστεί σε συγκροτημένη πολιτική οντότητα…

Και να βαδίσει το δρόμο της εθνικής περηφάνιας πιασμένο χέρι - χέρι με την αγάπη αυτού του λαού για τη δημοκρατία που στερήθηκε…

Χωρίς να υποστείλει ούτε κατ ελάχιστο τις αξίες του «Δημοκρατικού πατριωτισμού»…

Για όλα τα παραπάνω, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ΕΔΩ…

Σημείωση: Το παρόν άρθρο αποτελεί φυσική συνέχεια του προηγούμενου το οποίο θα βρείτε ΕΔΩ.