Για κάποιους από μας τα παιδιά μας θα ντρέπονται… Για κάποιους άλλους θα
υπάρχει πάντα χώρος στο Πάνθεο των ηρώων που αγάπησαν τον τόπο τους… Την αλήθεια…
Την ελπίδα…
Της …αξιοπιστίας το
κάγκελο αλλά και τη μεγάλη αξιοπουστιά που παίζεται και πάλι στις πλάτες
της Ελληνικής κοινωνίας, οφείλουμε να την αποκαλύψουμε….
Το ακούσαμε κι αυτό…
Η Μαρία Αντουανέτα και το προσκυνημένο συνονθύλευμα της συγκυβέρνησης, από τα
πρώτα τους κιόλας βήματα, αποκατέστησαν την αξιοπιστία της χώρας στα εξωτερικά.
Τι κατάφερε λοιπόν ο
περιοδεύων θίασος του αντεθνικού γενιτσαρισμού???
Να πείσει την κομαντατούρα του Δυτικοευρωπαϊκού κρεματορίου,
πως είναι αποφασισμένος να «τιμήσει» τις υπογραφές τις ντροπής, και να οδηγήσει
την κοινωνία που του ανέθεσαν να διοικήσει στο κρεβάτι του Προκρούστη. Ας πάρουμε όμως τα
πράγματα από την αρχή…
Οι εκλογές της απάτης και του απροκάλυπτου εκβιασμού, αυτό
που έκριναν δεν ήταν το πολυδιαφημισμένο.
Δεν αποκατέστησαν
κανόνες στο σαπισμένο και βρωμερό πολιτικό σύστημα…
Δε θεμελίωσαν τους
κανόνες για τη μεταστροφή της Ελλάδας σε εκκολαπτήριο ανάπτυξης,
αξιοπρέπειας για το λαό της, τιμωρίας παραδειγματικής για τους δολοφόνους της,
ανάκτησης της εθνικής της αξιοπρέπειας, απογαλακτισμού από τη ρεμούλα, την
αδικία, και το μαζικό αποδεκατισμό της κοινωνίας της.
Χρησιμοποιήθηκαν
απλώς σαν εργαλείο που αποσκοπούσε στην ανασύνταξη του πολιτικού
συστήματος, (αυτό το πολιτικό μάρκετινγκ το βάφτισε …«πολιτικές συναινέσεις»), και η τερατογένεση που προέκυψε, ανέδειξε
μια νέα πολιτική γενιά ορκισμένων γενιτσάρων, πρόθυμων να υποταχθούν και να
υπηρετήσουν απαρέγκλιτα τους νεοταξίτικους σχεδιασμούς.
Η πρόκληση της
κοινωνίας και η επιλογή της ντροπής…
Κι αυτή η πρόκληση ήταν εν πολλοίς ταυτισμένη με την ελπίδα
και την προσδοκία αυτού του λαού, ότι δηλαδή μετά τη στυγνή περίοδο που το
εθνικό όνειδος κήρυξε με φόντο το Καστελόριζο, την παράδοση της χώρας και μια
πρωτοφανή παγκοσμίως επιδρομή σε βάρος της κοινωνίας ολόκληρης, θα υπήρχε
τουλάχιστον η στοιχειώδης αξιοπρέπεια από κείνους που θα τον αντικαθιστούσαν,
να τηρήσουν τις δεσμεύσεις και τις υποσχέσεις με την οποία απέσπασαν την
εμπιστοσύνη της.
Η επιλογή τους
όμως ήταν ολέθρια…
Μπροστά στην αυτονόητη υποχρέωσή τους να αποδειχτούν
αξιόπιστοι απέναντι στην κοινωνία που τους ψήφισε, αυτοί επέλεξαν και πάλι να
τιμήσουν τις υπογραφές της ντροπής μοχθώντας για την «αποκατάσταση» της
αξιοπιστίας απέναντι στις συμμορίες των δολοφόνων.
Και αυτή την επιλογή ταπείνωσης που έφερε «συγκίνηση» στα
μάτια των βρυκολάκων (Μέρκελ, Βεστερβέλε κλπ) – δες σχετικό μας άρθρο ΕΔΩ –
επιχειρούν να την εμφανίσουν ως …εθνικό κατόρθωμα.
Αυτό είναι όμως και το μέτρο της «τιμής» του δωσιλογισμού.
Όσο βαθύτερα βυθίζεται στη βρωμιά της εθνικής προδοσίας, τόσο «περήφανος»
αισθάνεται για το βαθμό της ανταπόκρισής του στη βρώμικη αποστολή που του
ανέθεσαν.
Πήραν λοιπόν στο
χέρι…
Το βρώμικο συμβόλαιο της προκλητικής συγκάλυψης ενός
αντεθνικού σκανδάλου (ΖΗΜΕΝΣ) που από κοινού μαγείρεψαν, και πήγαν να
καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους στα μεγάλα αφεντικά.
Τώρα τρέμουν το
Σεπτέμβρη…
Φοβούνται τον ανεξέλεγκτο ξεσηκωμό και ετοιμάζονται να τον
καταστείλουν. Η απάτη του «ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΟΣ» γρήγορα εγκαταλείφθηκε, και ο πολύς κ. Δένδιας
προετοιμάζει το μηχανισμό καταστολής για να πνίξουν και πάλι στο αίμα την οργή
και τη συσσωρευμένη αγανάκτηση της Ελληνικής κοινωνίας.
Έχουν ένα πολύτιμο
σύμμαχο…
Και αυτός είναι η ανυπαρξία αποφασισμένου πολιτικού ηγέτη,
ικανού να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να πάρει υπό την αιγίδα του την
οργάνωση του μεγάλου ξεσηκωμού, που με στοχευμένα πολιτικά αιτήματα και το κατάλληλο
επιχειρησιακό σχέδιο, θα φέρει την πολιτική ανατροπή και θα οδηγήσει το
δωσιλογισμό στην παραδειγματική του τιμωρία. Η παραδοσιακή Αριστερά απλώς
μεγαλοστομεί, ενώ κατά τα λοιπά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Έχουν όμως και έναν
απρόβλεπτο εχθρό…
Την οργή και το μίσος που μπορεί να οπλίσει ανεξέλεγκτα τα χέρια
μιας κοινωνίας που παραδέρνει στη δυστυχία και την απόγνωση. Κανείς δε μπορεί
να ξέρει αυτή τη φορά ποιο θα είναι το αποτέλεσμα που θα προκύψει, όταν έρθει η
στιγμή της μοιραίας συνάντησης αυτής της κοινωνίας με την πρόκληση της ιστορίας
και με το πεπρωμένο της.
Και μετά ήρθαν τα
γκάλοπ…
Δηλαδή η μεγάλη απάτη… Δηλαδή ο χρήσιμος αβανταδόρος ενός άθλιου
και ελεεινού συστήματος, όμοιου με κείνο που έδινε «παντοδυναμία» στον Τσαουσέσκου λίγες μόλις ημέρες πριν την
παραδειγματική του εκτέλεση.
Πρόκειται για μια
συγχορδία απάτης, που επιχειρεί να χαλιναγωγήσει την περιρρέουσα κοινωνική
συνείδηση μέσα από την οποία εμφανίζεται η Ελληνική κοινωνία να έχει αποθέματα
ανοχής και υπομονή που θα τη ζήλευαν ακόμη και τα γαϊδούρια. Έτσι…
Το ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι…
Οι χιλιάδες οικογένειες των δολοφονημένων συμπολιτών μας…
Οι χρεοκοπημένοι που έχουν τα χαράτσια απλήρωτα…
Οι απολυμένοι…
Οι γονείς των παιδιών που θα λιποθυμούν και πάλι στα σχολεία
της ντροπής…
Οι εξευτελισμένοι συνταξιούχοι που ζητιανεύουν το δικαίωμα τους
στο φάρμακο και στην αξιοπρέπεια…
Όλοι αυτοί εμφανίζονται να έχουν υπομονή και ελπίδα στο δηλωσία Σαμαρά…
Όλοι αυτοί εμφανίζονται να αναδεικνύουν δεύτερο σε δημοφιλία τον σύγχρονο Τσιριμώκο (Κουβέλη)…
Όλοι αυτοί εμφανίζονται
να βαδίζουν χέρι – χέρι με μια κυβέρνηση παραδομένων στις στους Γκεσταπίτικους
σχεδιασμούς, προς ένα σύγχρονο πανεθνικό
Ζάλογγο, για να γκρεμοτσακίσουν μέσα σ αυτό, πατρίδα, προσδοκίες και μαζί
τα όνειρα και τις ελπίδες των παιδιών τους.
Οι γενίτσαροι έκαναν
την επιλογή τους. Είναι καιρός να κάνει και η κοινωνία τη δική της επιλογή.
Το σταυροδρόμι ανάμεσα
στο Ζάλογγο της ατιμωτικής – αυτή τη φορά – αυτοκτονίας ή της εξέγερσης, σε λίγο
θα εμφανιστεί. Ο καθένας ας διαλέξει τη διαδρομή που του αξίζει.
Για κάποιους από μας τα
παιδιά μας θα ντρέπονται… Για κάποιους άλλους θα υπάρχει πάντα χώρος στο Πάνθεο
των ηρώων που αγάπησαν τον τόπο τους… Την αλήθεια… Την ελπίδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου