ΛΑΟΣ ΣΕ ΧΩΡΑ, ΟΧΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΣΕ ΧΩΡΟ

Υπάρχουν δυο τρόποι να προσεγγίσεις την κρίση. Ο ένας είναι σαράφικος και κολωνακιώτικος. Ένα είδος «αστικής» σώφρονος ευγένειας, βασισμένος στο Μπιθικώτσειο όλοι στην ίδια σκάφη πλένουμε τα ρούχα μας. 

του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Αποφεύγοντας τις ρήξεις κάνεις μια, υποτίθεται, τεχνοκρατική διαχείριση, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι κλπ. Προσπαθείς να προσεταιριστείς όλο το σύστημα που δημιούργησε η μεταπολιτευτική παράγκα. Το σύστημα αυτό το απαρτίζουν οι εκ του αποτελέσματος αποτυχημένοι τραπεζίτες. Επί δεκαετίες έδιναν για τόκο ψίχουλα και δάνειζαν τους πολίτες τοκογλυφικά.

Ο απλός κόσμος βέβαια κατά κανόνα πληρώνει τα δάνεια του. Με κόπο αλλά τα πληρώνει. Αυτοί βέβαια δίνανε κάτι ξεγυρισμένα δάνεια με εξωτραπεζικά κριτήρια, ενίοτε στα σόγια, τον εαυτό τους και υπεράκτιες εταιρείες, που τους ανήκουν, αλλά και στον άλλο μπαταρισμένο πυλώνα της παράγκας, που είναι οι νταβατζήδες – μπετατζήδες – προμηθευτές και διάφοροι «μονοπύθμενοι» ή μαικήνες του πολιτισμού, με χρήμα του λαού. Αλληλοτροφοδοτούμενοι. Ανταλλάσσουν χρήμα, επικοινωνιακή και πολιτική υποστήριξη. Καμόρα...

Συνεκτικό στοιχείο τα κοινωνικά νταραβέρια, τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία όπου φοίτησε μεγάλο μέρος της «ελίτ» μας. Συγγενείς εξ αίματος, σπέρματος ή life style.

Η λογική αυτή λέει πως αποφεύγουμε τις ριζοσπαστικές λύσεις, διεκδικούμε ανοχή από τους ισχυρούς και ενοχλούμε όσο γίνεται λιγότερους από αυτούς. Τους ικανοποιούμε.

Όλο αυτό συμβαίνει μέσα στην γυάλα της «καλής κοινωνίας», που δεν γουστάρει αντισυστημικές λύσεις, αποκαλυπτήρια κι ανατροπές και φυσικά, φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι και την τιμωρία για τα πεπραγμένα της. Γιατί, κακά τα ψέματα, η οιονεί «αστική» τάξη που έχουμε, αυτός ο λούμπεν σινιέ αχταρμάς από απογόνους μαυραγοριτών, δοσιλόγων, ανακυκλωμένων αριστερών, μεγαλοπρομηθευτών κι εργολάβων, την πρόδωσε την Πατρίδα. Αυτοί, μαζί με ορισμένους τραπεζίτες και μέρος της πολιτικής τάξης, είναι οι αυτουργοί της μακρόχρονης λεηλασίας και κακοδιαχείρισης.

Αυτή η μη μου άπτου διαχείριση της κρίσης, πάει χέρι –χέρι με την ατιμωρησία, αλλά και με κάτι άλλο, ολέθριο κι επικίνδυνο: την υποβάθμιση και παραμέληση οποιουδήποτε τομέα της πολιτικής, της κοινωνίας, που δεν είναι άμεσα παραγωγικός σε χρήμα.

Άραγε, θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε βγει «νικητές», αν διασωθούμε πένητες εντός ευρώ αλλά με σταθερά αφελληνισμένη παιδεία, υπηρεσίες υγείας επιπέδου Ζιμπάμπουε, Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς καύσιμα κι ανταλλακτικά, με προσωπικό αμειβόμενο σαν ζαπτιέδες στο Σουδάν κι ηθικό στα Τάρταρα; Πόσο «νικηφόρο» θα είναι όλο αυτό, αν εκπέσουμε στην θέση ενός προτεκτοράτου της Τουρκίας; Πριν μάλιστα αυτή διαλυθεί από το κουρδικό κίνημα.

Μπορείς να κερδίσεις μια τέτοια μάχη χορεύοντας καντρίλιες με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος; Μπορείς να λύσεις το πρόβλημα με «συμμάχους» αυτούς που το δημιούργησαν; Δεν λέω πως αυτό θα συμβεί. Όμως δεν πρέπει να συμβεί και υπάρχουν δυσάρεστοι οιωνοί, τους οποίους θέλω να διαψεύσει ο εγγύς χρόνος.

Ο άλλος τρόπος, που επιβάλλουν οι άγριοι καιροί, είναι της ριζοσπαστικοποίησης και της ρήξης με την λούμπεν συμμαχία εκείνων που μας έφεραν ως εδώ, με την ανομία και την απληστία τους.

Έξω από την γυάλα της «καλής κοινωνίας» των τραπεζιτών κι εργολάβων, υπάρχει ο λαός, το Έθνος, οι Έλληνες. Τα εκατομμύρια των αληθινών ανθρώπων που απαρτίζουν την Πατρίδα και οι οποίοι πληρώνουν πάντα το λογαριασμό αλλά είναι αυτοί και όχι άλλοι, που ψηφίζουν κι όταν πιστέψουν δεν εγκαταλείπουν τον μπροστάρη τους. Για να δώσουν όμως οι πολλοί την πίστη τους, χρειάζεται διοίκηση δια του παραδείγματος, ρήξεις με τους μηχανισμούς της παρακμής και μια έμπρακτη αντίληψη της ενότητας των προβλημάτων. Κυρίως δε η κατανόηση ότι το διακύβευμα δεν είναι απλά η παραμονή στο ευρώ, η ευημερία μας, η ανάπτυξη κλπ, αλλά η ίδια η ελευθερία μας.

Ας γίνει κατανοητό, πως θα είναι άνευ σημασίας η παραμονή μας στο ευρώ, αν συνεχίσει η παιδεία μας, αντί για Έλληνες, να παράγει ανδράποδα. Θα είναι άνευ σημασίας η έναρξη κάποιων επενδύσεων, αν τις λεηλατήσουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι και παράλληλα η αποτρεπτική δυνατότητα της άμυνα μας φθίνει κι άλλο, ώσπου να μείνουν πια μόνο Αρματωλοί των Βρυξελλών και της νέας Υψηλής Πύλης.

Υπάρχει ακόμη ικανός πολιτικός χρόνος για μια ραγδαία αλλαγή πολιτικής, ριζοσπαστικοποίησης, τιμωρίας των ενόχων και επανελλήνισης των πάντων στο Κράτος. Μόνον αυτά θα δώσουν νομιμοποίηση στις πολιτικές και θα διασώσουν την ελευθερία μας, προϋπόθεση της αληθούς ευημερίας ενός λαού που ζει σε μια χώρα κι όχι ενός πληθυσμού, που απλά ψωμοζεί σε κάποιο χώρο, που τυχαίνει να λέγεται Ελλάδα.

ΕΛΚΕΔΑ