Πριν λίγες ημέρες η στήλη είχε θυμηθεί τον Γκαλμπραίηθ να λέει (ήδη απ’ το 1958) ότι η «η ελεύθερη αγορά παράγει ιδιωτικό πλούτο και δημόσια φτώχεια».
του ΣΤΑΘΗ
Διόμισυ χιλιάδες χρόνια πιο πριν ήταν κοινή διαπίστωση στους Ελληνες πως «όταν δυστυχεί η πόλις, είναι αδύνατον να ευτυχούν κάποιοι πολίτες» (ιδιώτες, ήγουν ηλίθιοι) και συνεπώς ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η δυστυχία των πολλών θα καταστρέψει την ευτυχία των λίγων.
Περί αυτού ακριβώς ο (συντηρητικός) Ισοκράτης ήταν κατηγορηματικός: «Τους χρηματισμούς τούς παρά το δίκαιον γιγνόμενους ηγείσθε μη πλούτον αλλά κίνδυνο ποιήσειν», δηλαδή «η άδικη απόκτηση χρημάτων, να πιστεύετε ότι δεν θα γεννήσει πλούτο αλλά κίνδυνο» - και δύο χιλιάδες πολέμους έκτοτε, θα προσθέταμε. Αιώνες πριν από τον Ισοκράτη...
Ο πρώτος διδάξας Ομηρος ήδη έλεγε ότι: «σκαιόν το πλουτείν κάλλο μηδέν ειδέναι», δηλαδή
«είναι απαίσιο να πλουτίζεις χωρίς να ξέρεις (σ.σ.: και συνεπώς να νοιάζεσαι για) τίποτε άλλο».
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά, Γκαλμπραίηθ, Ισοκράτη κι Ομηρο, διότι μόλις προ ολίγων ημερών η Sϋddeutsche Zeitung διαπίστωνε ότι στη Γερμανία από το 1992 έως το 2012 η καθαρή περιουσία του Δημοσίου μειώθηκε κατά 800 δισ. Ευρώ. Αντιθέτως, ο ιδιωτικός πλούτος κατά την ίδια περίοδο, από τα 4,6 τρισ. Ευρώ εκτοξεύθηκε στα 10 τρισ. Ευρώ!.. Το φαινόμενο αυτό παρακολούθησε η γερμανική κοινωνία προχωρώντας σε ταξική ανασύνθεση, όπου στο 10% του πληθυσμού ανήκει το 50% του πλούτου.
Κατά τούτο η Γερμανία έχει ήδη μπει στον δρόμο των ΗΠΑ, μόνον που είναι ακόμα στην αρχή αυτού του δρόμου. (Εκεί δηλαδή που ήταν οι ΗΠΑ όταν αναλάμβανε ο Κλίντον). Σήμερα στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσμού ιδιοποιείται κατ’ έτος το 98% του ετησίως επίσης παραγόμενου ΑΕΠ.
Πρόκειται περί τερατώδους αντίθεσης η οποία συνεπάγεται από μόνη της πόλεμο. Εχοντας μπει στον ίδιο δρόμο η Γερμανία, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα έχει γίνει «οι ΗΠΑ της Ευρώπης» - αν μου επιτρέπετε το οξύμωρο (που παράδοξο δεν είναι).
Σε λίγο καιρό το χάσμα ανάμεσα στη Γερμανία και υπόλοιπα κράτη της Ενωσης όπως και το μέγεθος της ανισοκατανομής του πλούτου μέσα στην ίδια τη Γερμανία, θα λάβουν επικές (και κατ’ ακολουθίαν πολεμικές) διαστάσεις. Πρόκειται περί δραματικής μετάλλαξης. Οχι μόνον διότι η Γερμανία μετατρέπεται σε έναν κολοσσό συγκεντρωμένου πλούτου, ιμπεριαλιστικόν για τα άλλα κράτη και αρπακτικόν για τον λαό της, αλλά κυρίως διότι ένα κράτος με κοινωνιστική παράδοση ήδη απ’ την εποχή του Βίσμαρκ, όπου ακόμα και η μεταπολεμική Δεξιά του Αντενάουερ ήταν πολύ προσεχτική με τις ανάγκες της κοινωνίας, μεταλλάσσεται σε ένα κράτος αχαλίνωτου κι αποθηριωμένου καπιταλισμού (μάλιστα αγγλοσαξωνικού τύπου).
Είναι η τρίτη φορά που μπαίνει σε «πειρασμό» η Γερμανία. Και είναι τραγικό το ότι ο «πειρασμός» αυτός θεμελιώθηκε με τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των πλουσίων του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ.
Η Γερμανία κοιτάζει σήμερα τον (παράνομο, αν δει κανείς το παίγνιον των επιτοκίων) πλουτισμό των τραπεζών της και κατ’ ακολουθίαν του βιομηχανικού της συμπλέγματος, χωρίς καμμιά ενοχή για τη φτώχεια που αυτός προκαλεί και στους άλλους λαούς και στον δικόν της λαό.
Οι Γερμανοί εργαζόμενοι της μερικής απασχόλησης πάνε για Αμερικανοί εργαζόμενοι της απόλυσης με ένα βδομαδιάτικο αποζημίωση. Δεν ξέρω πόσο τους «παρηγορεί» το γεγονός ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι πάνε για Λιθουανοί, οι Λιθουανοί για Βούλγαροι κι όλοι μαζί για Κινέζοι.
Ομως αυτό δεν είναι η Ευρώπη των κρατών, των εθνών και των λαών, είναι η Νέα Τάξη (στην Ευρώπη) του Χίτλερ.
Μόνον τότε, επί ναζισμού, η αστική τάξη της Γερμανίας πλούτιζε με τόσον φρενήρεις ρυθμούς. Μόνον τότε ο ρατσισμός για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς άνθισε τόσον, όσον ανθίζει και σήμερα ο ρατσισμός για τους τεμπέληδες, τους διεφθαρμένους και τους παρίες του Νότου (που δεν είναι μόνον ο Νότος - έρχεται κι άλλων η σειρά).
Μόνον τότε έβλεπε η Γερμανία ως Ζωτικό Χώρο χώρες, περιοχές και περιφέρειες που σήμερα βλέπει ως προτεκτοράτα και Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.
Μόνον τότε έστελνε το Βερολίνο Γκαουλάιτερ, όπως στέλνει σήμερα Επιτρόπους, να ξεψαχνίζουν χώρες και να υπαγορεύουν στους τοπικούς Κουίσλινγκ τον τρόπο διοίκησής τους.
Μόνον τότε έμπαιναν στα Υπουργεία άλλων κρατών (των κατεχόμενων βεβαίως) κομισάριοι και φυρερίσκοι για να εξετάσουν τα βιβλία και να υπαγορεύσουν κανόνες και δοσίματα.
Μόνον τότε έμπαιναν μελανοχίτωνες ποντικοί στα άδυτα και στο άβατον του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, όπως μπήκαν σήμερα οι ανθυποϋπάλληλοι της Τρόικας στο Ελληνικό φερώνυμο Υπουργείο και ακτινογράφησαν την καρδιά και τους νεφρούς της άμυνάς μας.
Ομως οι ανθυποϋπάλληλοι έχουν αναγορευθεί σε ανθύπατους. Και οι υπαγορεύσεις είναι δικτατορία.
Κι αν
πλέον σε αυτόν τον «πειρασμό» μπαίνει εκ νέου η Γερμανία, σε καμμιά απ’
τις Δανιμαρκίες της υπόλοιπης Ενωσης δεν μπορούν να πηγαίνουν καλά τα
πράγματα - παρά μόνον για την ελεύθερη αγορά
που παράγει, όπως είπαμε ότι έλεγε ο Γκαλμπραίηθ, όλο και περισσότερον
ιδιωτικό πλούτο, όλο και μεγαλύτερη δημόσια φτώχεια ή, όπως έλεγε ο Μαρξ, «υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που λύνουν τις αντιθέσεις τους με πόλεμο».
Ομως, μην πάμε μακρυά στον Μαρξ, ας πάμε ακόμα μακρύτερα στον Δημόκριτο: «του πλέοντος επιθυμείν το παρόν απόλλυσι», η επιθυμία για περισσότερα καταστρέφει τα υπάρχοντα...
Αυτό ακριβώς κάνει και το κεφάλαιο - γιγαντώνεται καταστρέφοντας ένα μέρος του. Για αυτό και ο καπιταλισμός έχει σύμφυτον τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Για αυτό για να γιγαντωθούν τα φράγκα αφανίζουν τους ανθρώπους είτε στο Βερντέν είτε στα Γραφεία της Γκόλντμαν Σακς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου