Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Όσα συνέβησαν στο προσκήνιο αλλά και στα διπλωματικά και διοικητικά παρασκήνια των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη από την ελληνική κυβέρνηση. 

του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΣΚΙΑΔΑ

Οι λαϊκισμοί και οι επιφανειακές ερμηνείες δεν πρέπει να την παρασύρουν σε εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων. Όσα ειπώθηκαν έχουν βαρύτητα και θα τα βρούμε μπροστά μας. Το ολυμπιακό δίκτυο όπως έχει διαρθρωθεί είναι πανίσχυρο. Είναι δε τοις πάσι γνωστό πως το Ολυμπιακό Κίνημα, πέραν των άλλων, χρησιμοποιείται για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, έχοντας και σημαντικότατες οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις. Πρόκειται για ένα «παιχνίδι» εξουσίας, στο οποίο...

Επιστρατεύονται εκπαιδευμένα στελέχη από κάθε χώρα. Με διάφορους τρόπους εμπλέκονται στις ολυμπιακές εξελίξεις, όπως και οι εκλεγμένες αρχές κάθε χώρας (ολυμπιακές επιτροπές, ανώτατες αθλητικές ομοσπονδίες, μέλη ΔΟΕ κ.ά.). Το ελληνικό οπλοστάσιο είναι πλουσιότατο, αλλά έχει αφεθεί να σαπίζει, όπως συμβαίνει και με τα ολυμπιακά έργα. Είναι ίσως επίκαιρη, όσο ποτέ άλλοτε, μια παρέμβαση που έκανε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν υπέρ της Ελλάδος, όταν η τελευταία γιόρταζε την εκατονταετηρίδα από τη σύσταση του ελληνικού κράτους (1830-1930).

Ο Pierre de Coubertin πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1937. Η στήλη που τοποθετήθηκε η λύκηθος όπου φυλάσσεται η καρδιά του σύμφωνα με την επιθυμία του.

Το πρώτο ρεκόρ του Ελληνισμού

Ο Γάλλος που πρωτοστάτησε στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, εκφώνησε έναν βαρυσήμαντο λόγο στο κέντρο του Ολυμπισμού, στη Λοζάνη, το 1930. Εκείνη η παρέμβασή του δεν ήταν άσχετη με την οικονομική κρίση που διερχόταν για μία ακόμη φορά η χώρα μας και κατέληξε στη γνωστή παύση πληρωμών. Ούτε με τα πρόσωπα και το δίκτυο που επιμελημένα διατηρούσε η Ελλάδα με τις ανώτατες αρχές της τότε Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Όταν λοιπόν σύννεφα εμφανίστηκαν στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, με τους δανειστές μας να κουνούν για μία ακόμη φορά απειλητικά το δάκτυλο, ο Κουμπερτέν τούς θύμισε πως η Ελλάδα, ως έθνος, είχε πετύχει δύο σημαντικά ρεκόρ.

Η μαρμάρινη λύκηθος στην οποία τοποθετήθηκε η καρδιά του βαρόνου Κουμπερτέν.

Το πρώτο ήταν ότι τριακόσιες χιλιάδες Ελλήνων είχαν δώσει τη ζωή τους για να φτάσουν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου που αναγνώριζε την υπόστασή τους και την ελευθερία στις υπόλοιπες εξακόσιες χιλιάδες Ελλήνων. Δηλαδή είχε χαθεί ένας στους τρεις! «Αν ψάξετε στα αρχεία όλων των ανθρώπινων κοινοτήτων αμφιβάλλω εάν θα βρείτε τέτοια ανάλογη θυσία και μάλιστα όχι αυθόρμητη και βραχεία, αλλά περιεσκεμμένη και υπερδεκαετή», επισήμανε ο Κουμπερτέν. Ευχήθηκε δε οι αριθμοί αυτοί να χαραχτούν στην είσοδο των Προπυλαίων της Ακρόπολης ώστε οι ξένοι που εισέρχονται να αντιλαμβάνονται αμέσως ότι η «νέα Ελλάς, δεν είναι, παρά η αρχαία Ελλάς, εξελθούσα ζώσα από τον τάφον».

Ο βαρόνος Κουμπερτέν με τον πολεμιστή του 1897 και πρωτογυμναστή Ιωάννη Χρυσάφη εκ των θεμελιωτών του Ολυμπιακού Κινήματος.

Το δεύτερο ρεκόρ

Το δεύτερο ρεκόρ που αναγνώριζε στην Ελλάδα ο Κουμπερτέν ήταν της αντοχής, της θελήσεως και της επιμονής. Αναφερόταν στις αντιδράσεις της συντηρητικής Ευρώπης που δεν ήθελε να αναγνωρίσει την εθνική υπόσταση και την κρατική οντότητα που προέκυπτε από την Επανάσταση του 1821. Ότι έθετε ως όρο το νέο αυτό κράτος να είναι μικροσκοπικό και ουσιαστικά ανίκανο να ζήσει. Και όμως έζησε! Ως βαθύς γνώστης της Ελληνικής Ιστορίας πρόσθετε πως όταν θα αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια για εκείνη την περίοδο η Ευρώπη θα ντρεπόταν και η Ελλάδα θα επαιρόταν!
Η Ελλάδα επί έναν ολόκληρο αιώνα κατέβαλε συνεχείς και δυσχερείς αγώνες για να εξασφαλίσει τη ζωή της, την επέκταση των ορίων της, τη μεγαλύτερη ελευθερία και πρόοδό της. Χωρίς να έχει τη συμπαράσταση των Ευρωπαίων συμμάχων. Οι νεότεροι Ευρωπαίοι δεν κατέβαιναν όπως κάποιοι φιλέλληνες του Αγώνα με ανδρεία και ενθουσιασμό για να παλέψουν για τα δίκαια της Ελλάδος. Αλλά ερχόντουσαν για θεατρικές προσευχές στην Ακρόπολη και να εκφράσουν ύστερα, κατεβαίνοντας από τον Ιερό Βράχο, την περιφρόνησή τους στους σύγχρονους Έλληνες. Οι οποίοι χωρίς ενίσχυση και με αρνητικές τις διαθέσεις ορισμένων «συμμάχων» οπλίσθηκαν με μια δύναμη που ονομάζεται «Ελληνισμός»!

Ο Παρθενώνας, 1890. Αφοί Ρωμαϊδη.

Ελληνισμός: «Το πιο ενδιαφέρον
και διδακτικό σύνολο που υπάρχει»!

Αυτά έλεγε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν, ο οποίος προχωρώντας ακόμη περισσότερο πρόσθετε πως «όλοι οι λαοί έχουν τις μορφές της ζωής τους, όλοι οι μεγάλοι λαοί έχουν τύπους πολιτισμού, γύρω από τους οποίους συγκεντρώνονται και ενισχύονται η δύναμη και η ζωτικότητά τους, αλλά κανείς εξ αυτών των τύπων δεν έχει τη δύναμη του Ελληνισμού»! Προσπάθησε λοιπόν να περιγράψει πώς έβλεπε εκείνος τη νεότερη Ελλάδα.
«Μιλάμε συχνά για τον Ελληνισμό, είπε ο Κουμπερτέν, αλλά δεν τον γνωρίζουμε. Νομίζουμε ότι είναι ένα είδος φυσικής και μεγαλοφυούς κλίσεως προς το Κάλλος, μια έμπνευση, η λατρεία της Τέχνης. Αλλά είναι προπαντός η λατρεία της ατομικής ισορροπίας. Ο Ελληνισμός διδάσκει στον άνθρωπο να συνδυάζει το προσωπικό συμφέρον με την αστική συνείδηση και με την ηθική. Δεν επιτρέπει στο παρελθόν και το παρόν να βλάπτουν το ένα το άλλο. Ούτε στην παράδοση και την πρόοδο να εμποδίζουν η μία την άλλη. Ο Ελληνισμός είναι η ευρυθμία. Όχι η απλοϊκή και η επιφανειακή ευρυθμία, αλλά η πλήρης και βαθειά ευρυθμία. Τον Ελληνισμό αυτό, όλες τις διακλαδώσεις και τη ζωτικότητά του, βρίσκει κανείς από το ένα άκρο μέχρι το άλλο της Ελληνικής Ιστορίας, από τα χρόνια του Σόλωνα. Χάρη στο πνεύμα αυτό του Ελληνισμού η ιστορία του είναι μια συνέχεια χωρίς διακοπή. Εκτείνεται σε τρεις χιλιάδες χρόνια και αποτελεί το πιο διδακτικό και το πιο ενδιαφέρον σύνολο που υπάρχει»!

Στο Παναθηναϊκό Στάδιο σε θώκο κερκίδος χαραγμένο για τη θέση του το όνομα του βαρόνου Κουμπερτέν.

Στα άλλα δεινά που συσσωρεύτηκαν την τελευταία τριακονταετία πρέπει να προσμετρηθεί και η ηθική και υλική απαξίωση όσων με κόπο και κόστος είχε χτίσει η χώρα μας τις προηγούμενες δεκαετίες. Άστοχες επιλογές, οικογενειοκρατία και κομματοκρατία, έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων και ιστορικής συνείδησης είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που επικράτησαν και στο χώρο των Ολυμπιακών δρώμενων. Αντί το πνεύμα των Ολυμπισμού να απλώνεται ολοένα και περισσότερο στον ελληνικό λαό, τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν τροφοδότησαν και σε αυτόν τομέα δικαιολογημένες αντιδράσεις και αρνήσεις που τελικά αποβαίνουν εις βάρος της χώρας μας. Η Ελλάδα δεν συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπως οι υπόλοιπες χώρες. Από την καθιέρωσή τους διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας πάντα υπόψη το σύνολο των παραμέτρων που έχει το σύγχρονο Ολυμπιακό Κίνημα στη διεθνή κοινότητα.

ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΙΟΣ