ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΕΤΣΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Η πρώτη διερευνητική εντολή για τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης ήδη επεστράφη από τη Ν.Δ. στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ύστερα από σύντομη περιφορά μιας ημέρας. 

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η σκυτάλη περνάει στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο ήδη έχουν προλάβει να καταγραφούν ή απλώς να σκιαγραφηθούν οι προθέσεις των κομμάτων: τίποτε δεν προδιαγράφει σχηματισμό κυβέρνησης, έτσι ο δρόμος προς τις επόμενες εκλογές μοιάζει ορθάνοιχτος. Μέχρι τότε όμως το παιχνίδι θα είναι σκληρό.

Κατά αρχάς η χθεσινή ημέρα επιβεβαίωσε και τον τίτλο Ποιος θα πάρει τον μουντζούρη... και την εκτίμηση ότι «θα δούμε να εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι εντυπώσεων με στόχο να μην πάρει κανείς πάνω του τον “μουντζούρη” της διαγραφόμενης αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης και της ενδεχόμενης προσφυγής σε νέες εκλογές»...

Εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ λοιπόν η προσπάθεια εστιάζεται στο να χρεωθεί η νέα κάλπη κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως στη ΔΗΜΑΡ... εξ αδιαιρέτου. Εκ μέρους της Ν.Δ. ο στόχος της χρέωσης με την ευθύνη είναι κυρίως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Έτσι έχουμε τα εξής... απλά:

1. Ο Σαμαράς περιέφερε με συνοπτικές διαδικασίες μια γενική και ασαφή πρόταση περί «αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου» εισπράττοντας την... άρνηση

● του ΠΑΣΟΚ (αν δεν συμμετάσχει στην κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ),

● του ΣΥΡΙΖΑ (λόγω πλήρους προγραμματικής διαφωνίας),

● της ΔΗΜΑΡ (η οποία δεν προτίθεται, για ευνόητους λόγους, να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση μόνο με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ),

● αλλά και την πλήρη άρνηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

2. Ο Βενιζέλος διατύπωσε μια πρόταση η οποία συνοπτικά αποτελούσε μια επίσης ασαφή επίκληση περί αναδιαπραγμάτευσης θέτοντας ως «όρια» την «παραμονή στο ευρώ» και μια ευρείας σύνθεσης κυβέρνηση και τιμολογώντας μια σειρά από δράσεις για ενίσχυση της ρευστότητας στην οικονομία. Στόχος του να δείξει πιο τεκμηριωμένος από τον Σαμαρά και να πείσει ότι έχει «βιώσιμη» κυβερνητική ατζέντα.

Από σήμερα το μεσημέρι ενεργοποιείται η δεύτερη κατά σειρά διερευνητική εντολή, αυτή προς τον Τσίπρα, ο οποίος θα βάλει την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ.

Κοντολογίς όμως τίποτε δεν δείχνει ότι θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία για κυβέρνηση, όχι επειδή τα «κουκιά» δεν βγαίνουν, αλλά διότι στην πραγματικότητα η «εντολή» του ελληνικού λαού ως προς τη διακυβέρνηση έμεινε μισή. Τι εννοούμε:

1. Κατ’ αρχάς αφαιρέθηκε η πρωτοβουλία των κινήσεων τόσο από το ΠΑΣΟΚ (το οποίο έχασε 2,2 εκατομμύρια ψήφους συγκριτικά με το 2009) όσο και από τη Ν.Δ. (η οποία έχασε άλλο 1,1 εκατομμύριο), δύο κόμματα τα οποία, με συνολικό ποσοστό 32%, παρά το «μπόνους» 50 εδρών από τον καταληστευτικό εκλογικό νόμο στη Ν.Δ., δεν έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

2. Και οι δύο τέως «μονομάχοι» του «δικομματισμού» είναι εντελώς απρόθυμοι να συγκυβερνήσουν χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Με 11,5 δισ. μέτρα στην πλάτη και τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι, υπογράφουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου τους.

3. Με το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή εκτός παιχνιδιού, ούτε η ΔΗΜΑΡ ούτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έχουν τη διάθεση να συγκυβερνήσουν με τους συνυπογράψαντες το δεύτερο «μνημόνιο» – άλλωστε μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να τροφοδοτήσει περαιτέρω τον «αεράτο» ΣΥΡΙΖΑ εξαφανίζοντας τους ίδιους.

4. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή υπερψηφίστηκε με «σύνθημα» την «κυβέρνηση της Αριστεράς», δεν έχει κανένα λόγο να συμπράξει με τους πρεσβευτές των «μνημονιακών» δεσμεύσεων έναντι της τρόικας, εναντίον των οποίων έδωσε τη μάχη του και θριάμβευσε.

Κατά συνέπεια, ίσως το κακόγουστο παιχνίδι απόδοσης ευθυνών να εκτυλίσσεται για μέρες, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα: η συγκρότηση κυβέρνησης με αυτούς τους πολιτικούς συσχετισμούς – και με τόσο αλληλοσυγκρουόμενες ατζέντες μεταξύ κομμάτων από τα οποία κανένα δεν ξεπερνά καν το 20% – είναι απλώς αδύνατη.

Συνεπώς μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση είναι, αν δεν σημειωθεί μια θεαματική ανατροπή, αναπόφευκτη. Εκεί θα δούμε και την αποσαφήνιση των διαθέσεων του ελληνικού λαού, αλλά και τις αντοχές όλων όσοι τώρα ξοδεύονται στο αδιέξοδο παιχνίδι φθοράς.

Όσο λοιπόν και αν απειλούν Λαγκάρντ και Μέρκελ με αναστολή χρηματοδότησης έως το ξεκαθάρισμα του τοπίου με όρους μάλιστα που να τους αρέσουν, δεν βγαίνει κυβέρνηση, καρδιά μου...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ