Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Το κλείσιμο του πρώτου εκλογικού κύκλου της εποχής του «μνημονίου», στις 17 Ιουνίου, παρότι, όποιο κι αν είναι είναι το τελικό αποτέλεσμα, θα καταγράψει ένα ακόμη ηχηρό χτύπημα στον πάλαι ποτέ δικομματισμό, δεν θα άρει τις βασικές εκκρεμότητες του πολιτικού συστήματος.  

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αντιθέτως θα αφήσει το πολιτικό σύστημα, την κοινωνία και τη χώρα να μετεωρίζονται. Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, τα κυριότερα προβλήματα θα παραμένουν ανοιχτά.

● Η χώρα θα συνεχίσει να τελεί υπό πτώχευση.

● Η κοινωνία θα παραμείνει λεηλατούμενη – οικονομικά και θεσμικά.

● Η οικονομία θα συνεχίσει να απαξιώνεται σε επίπεδο παραγωγής πλούτου και υποδομών.

● Το κράτος θα παραμείνει πλήρως ανίκανο να σχεδιάσει και να εκτελέσει οποιαδήποτε παραγωγική λειτουργία, αφού θα συνεχίσει να πορεύεται χωρίς επαρκή έσοδα, χωρίς δυνατότητα ικανοποίησης του κοινωνικού του ρόλου και δεσμευμένο στην, κατ' απόλυτη προτεραιότητα, εξυπηρέτηση των δανειστών.

Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν αναμένεται να δημιουργήσει μια σαφή προοπτική συγκράτησης της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής για πολλούς λόγους:...

1. Το εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον αδυνατεί να παραγάγει προτάσεις εξόδου από μια κρίση η οποία, επειδή είναι πολυπαραγοντική και εκτυλίσσεται σε όλα τα κρίσιμα επίπεδα ταυτοχρόνως, δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητή ούτε από την πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων ούτε από την κοινωνία.

2. Δεν υπάρχει ασφαλές σημείο επιστροφής από τον μνημονιακό «μονόδρομο». Όλες οι γέφυρες με το άθλιο και ξοφλημένο μεταπολιτευτικό κράτος έχουν ανατιναχθεί και από την τρόικα και από την εγχώρια και διεθνή οικονομική πραγματικότητα.

3. Η κρίση της ευρωζώνης και του ευρώ είναι θυελλώδης απειλώντας ακόμη και την ύπαρξή τους – ως εκ τούτου ούτε το ευρωσύστημα είναι σε θέση να προσφέρει την επιλογή μιας «ευπρεπούς» υποταγής στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο με την υπόσχεση μιας μελλοντικής διεξόδου.

4. Το εγχώριο σύστημα εξουσίας, αφού παρέσυρε τη χώρα στην καταστροφή, τώρα προσπαθεί – ακολουθώντας την πάγια λογική του – να διασώσει μόνο τον εαυτό του και να απομυζήσει ακόμη και στα στερνά ό,τι απέμεινε από το πτώμα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Το ακόμη χειρότερο είναι πως, το επόμενο διάστημα, δεν διαφαίνεται πως θα υπάρξει έστω η διαμόρφωση κάποιων πρωταρχικών στοιχείων μιας πρότασης διεξόδου. Όχι τόσο επειδή δεν ακούγονται επιμέρους προτάσεις διαχείρισης των στοιχειωδών, όσο διότι δεν έχει γίνει κατανοητό ότι η κρίση αυτή έχει προσλάβει χαρακτήρα συνολικό και εθνικό απειλώντας την ίδια την ύπαρξη της χώρας.

Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά για ποιους λόγους μια εθνική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα γνωστά αναπτυξιακά μαντζούνια που υπόσχονται η Μέρκελ και η Κομισιόν ως αντάλλαγμα για τη διαρκή λιτότητα, αλλά απαιτεί μια πολύ συνολικότερη οπτική.

«Σύστημα» παρασίτων

Πολλοί εξεπλάγησαν όταν, στην πρώτη δανειακή σύμβαση με την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, την άνοιξη του 2010, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου υποχρέωσε την Ελληνική Δημοκρατία να παραιτηθεί οικειοθελώς από κάθε νομικό δικαίωμά της έναντι των δανειστών της.

Οι ίδιοι εξεπλάγησαν και όταν η – έως τότε «αντιμνημονιακή» – Νέα Δημοκρατία και το αυτοπροσδιοριζόμενο ως «πατριωτικό» κόμμα του Καρατζαφέρη έσπευσαν να προσυπογράψουν τη δεύτερη, πανομοιότυπη δανειακή σύμβαση στο πλαίσιο της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Κακώς εξεπλάγησαν. Οι επιλογές αυτές ήταν απολύτως σύμφυτες με ένα σύστημα εξουσίας,

● το οποίο – στην πολιτική, οικονομική και «πνευματική» εκδοχή του – επί δεκαετίες απομυζούσε, λεηλατούσε και σπαταλούσε αδιατάρακτα και ατιμώρητα τον πλούτο και τους κόπους της χώρας μας,

● το οποίο κατέστησε την Ελλάδα βασίλειο της διαφθοράς και της εξασφαλισμένης και άκοπης ανέλιξης των παρασίτων του,

● το οποίο κατέστρεφε επί χρόνια τις παραγωγικές υποδομές έως που κατέστησε τη χώρα ανίκανη να θρέψει τον εαυτό της,

● το οποίο ήταν και παραμένει αιχμάλωτο της μίζας και αυτών που την παρείχαν.

Ένα σύστημα εξουσίας με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο την ώρα της σαρωτικής κρίσης. Εξ άλλου δεν λειτούργησε με διαφορετικό τρόπο ούτε στα εθνικά ζητήματα, των οποίων η διαχείριση διαπλέκεται στον μέγιστο βαθμό με την οικονομική διαχείριση της χώρας και την άνθηση της διαφθοράς.

Μνημόνιο και... ζεϊμπέκικα

Επιχειρώντας να συγκρίνουμε τα μοντέλα διαχείρισης των εθνικών θεμάτων, του κράτους και της οικονομίας, θα βρούμε πολλές κοινές πρακτικές και αντιλήψεις. Ας δούμε μερικά – γνωστά σε όλους – παραδείγματα:

1. Η «κατά προτεραιότητα» εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυσίων, εις βάρος των εσωτερικών αναγκών, δεν διαφέρει ως λογική από την «κατά προτεραιότητα» εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών και εμπορικών αναγκών των «φίλων» και «συμμάχων» μας, εις βάρος της αμυντικής ικανότητας και των συμφερόντων της χώρας.

Από τη Siemens έως τους εξοπλισμούς και όλα τα άλλα σκάνδαλα που αφορούν διαδοχικές κυβερνήσεις, όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι οι μίζες, η εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, η ζημία του κράτους και το κοινωνικό κόστος αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα, είτε μιλάμε για τη διπλωματία και την άμυνα είτε για τη διαχείριση των οικονομικών του κράτους.

2. Η δημόσια διαβεβαίωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι η Ελλάδα διαθέτει περισσότερο πλούτο από τα χρέη της, ο οποίος εκποιούμενος ή ως εμπράγματη εγγύηση μπορεί να αποτρέψει τις ζημίες των δανειστών από μια ελληνική χρεοκοπία, δεν απέχει από την πολιτική του «κατευνασμού», την οποία ο ίδιος υπηρέτησε στο πλαίσιο της κυβέρνησης Σημίτη:

● Υποχωρώντας συντεταγμένα σε ζητήματα κυριαρχίας και επιδιώκοντας συνεκμετάλλευση του πλούτου της χώρας υποτίθεται πως αποτρέπουμε τον πόλεμο.

● Υποχωρώντας συντεταγμένα σε ζητήματα κυριαρχίας και υποθηκεύοντας τον πλούτο της χώρας υποτίθεται πως αποτρέπουμε την επίσημη πτώχευση.

● Εξ ου και η εξωφρενική άποψη ότι η προσωπική φιλία με τον Ισμαήλ Τζεμ, τα «ζεϊμπέκικα» και η περίφημη «διπλωματία των σεισμών» (!) μπορούν να γίνουν εργαλεία διαχείρισης των ελληνοτουρκικών σχέσεων υποκαθιστώντας μια συγκροτημένη εθνική στρατηγική.

● Εξ ου και η εξωφρενική άποψη ότι η προσωπική φιλία με τον Ντομινίκ Στρος Καν θα εξασφάλιζε για την Ελλάδα μια ευνοϊκή μεταχείριση εκ μέρους του ΔΝΤ.

3. Η αντίληψη ότι ο εθνικός πλούτος σε όλες τις μορφές του και η εθνική κυριαρχία, επίσης σε όλες τις μορφές της, μπορούν να είναι μεγέθη προς εκποίηση ή παραχώρηση, στο όνομα της «σωτηρίας» είτε από τον πόλεμο είτε από την πτώχευση, διατρέχει το ελληνικό σύστημα εξουσίας τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Αυτές οι αντιλήψεις σε μεγάλο βαθμό απορρέουν από μια σειρά διπλωματικές διεργασίες, την περίοδο 1991-1993, επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη, με στόχο μια ελληνοτουρκική συμφωνία για γεωτρήσεις στο Αιγαίο υπό καθεστώς συνεκμετάλλευσης.

Επί του θέματος αυτού μάλιστα το επόμενο διάστημα οι Εκδόσεις Ποντίκι θα κυκλοφορήσουν ένα ιδιαίτερα αποκαλυπτικό βιβλίο με πολύ ενδιαφέροντα ντοκουμέντα εκείνης της περιόδου, τα οποία κατ’ ουσίαν χαρτογραφούν τις εξελίξεις που ακολούθησαν, από τα Ίμια μέχρι την υποθήκευση του εθνικού πλούτου για εξασφάλιση των δανειστών.

Έρμαιο συμφερόντων

Η Ελλάδα, ενώ κατά τη συμμετοχή της στην ευρωζώνη μεταβλήθηκε σε μια χώρα υποδοχής τουριστών και παροχής υπηρεσιών, υπό τη διαχείριση του ίδιου συστήματος εξουσίας είδε, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, τη στρατηγική σημασία της να απομειώνεται έως σημείου απαξίωσης.

Αυτό το σύστημα εξουσίας όχι μόνο δεν εκμεταλλεύθηκε την παρουσία της Ελλάδας στις σημαντικότερες δυτικές υπερεθνικές ενώσεις ώστε να την καταστήσει ισχυρότερη και ασφαλέστερη, αλλά την κατάντησε έρμαιο ιδιωτικών συμφερόντων και χωρών που χωρίς κανέναν ενδοιασμό εφαρμόζουν πολιτική αποικιοποίησης της πατρίδας μας.

Παρ' ότι λοιπόν η συμμετοχή της Ελλάδας στους κορυφαίους αυτούς οργανισμούς του δυτικού κόσμου αποσκοπούσε, θεωρητικά, στη θωράκισή της έναντι εξωτερικών απειλών, η διαχείρισή της από το εγχώριο σύστημα εξουσίας, σε όλες τις μορφές του, επέφερε ταυτοχρόνως

● την οικονομική χρεοκοπία,

● την απώλεια κυριαρχίας,

● την αποδυνάμωση της διεθνούς θέσης της χώρας μας

● και τη μετατροπή της σε αυτό που διεθνώς καταγράφεται πλέον ως «πρώτη αποικία της ευρωζώνης».

Η εξέλιξη αυτή, διόλου τυχαία, συνοδεύθηκε από τον σκανδαλώδη πλουτισμό όσων συνετέλεσαν στην αποδυνάμωση της χώρας και τη μετατροπή των Ελλήνων σε δουλοπάροικους των δανειστών της.

Τέλος, να σημειώσουμε ότι δεν αποτελεί σύμπτωση το ότι αυτό που σήμερα αποκαλούμε «μνημονιακό μπλοκ» αποτελείται από τη μεγάλη πλειονότητα όσων – στα επίπεδα της πολιτικής, της οικονομίας, της «διανόησης» και της «ενημέρωσης» – αποτέλεσαν το «βαρύ πυροβολικό» όσων έδωσαν σκληρή μάχη για να πείσουν τους Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου να αποδεχθούν το Σχέδιο Ανάν.

Κατά μία έννοια, εξ άλλου, οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνιά τους αποτελούν το Σχέδιο Ανάν της Ελλάδας.

Εφιαλτικό ενδεχόμενο

Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι η σύνθεσή της, δεν θα έχει να διαπραγματευθεί μόνο μισθούς και συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις ή τα «αναπτυξιακά» μαντζούνια και τα ψίχουλα που διεκδικούν από τη Μέρκελ ο Ολάντ, το... ΔΝΤ, ο Μπαρόζο, ο Ρεν, ο Μόντι, ο... Σόρος και λοιποί.

Η αντιμετώπιση κορυφαίων εθνικών θεμάτων, όπως το καθεστώς του Αιγαίου, συναρτάται πλέον απολύτως με τη διαχείριση της χρεοκοπίας στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος και η οποία φέρνει πιο κοντά ένα εφιαλτικό ενδεχόμενο: η χρεοκοπία να εξελιχθεί σε μια μείζονα εθνική καταστροφή.

Οι Αμερικανοί, από την αρχή της δεκαετίας του 1990, μιλούν για 1 δισεκατομμύριο βαρέλια πετρέλαιο δυτικά της Θάσου και μάλιστα είχαν προχωρήσει σε πρωτοβουλίες για την επίτευξη μιας συμφωνίας συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία.

Στις μέρες μας, ύστερα από πολλά χρόνια σιωπής για τον ενεργειακό πλούτο του Αιγαίου, αυτός ανάγεται σε σωτηρία της χώρας, αλλά με τη μορφή υποθήκης έναντι των χρεών.

Παράλληλα στις αποικιοκρατικού τύπου Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, τις οποίες απαιτούν και προωθούν ταχύτατα η Γερμανία και η Κομισιόν εντός της Ελλάδας, περιλαμβάνεται ολόκληρη σχεδόν η Θράκη, η οποία βιώνει δραματικά τη σημερινή κρίση τελώντας παράλληλα υπό την τουρκική επιβουλή. Όπως επίσης περιλαμβάνεται η Πελοπόννησος.

Καθώς λοιπόν το παλαιό σύστημα εξουσίας τρέχει προς την έξοδο κινδύνου φλεγόμενο, πριν ακόμη καταφέρουμε να διακρίνουμε με βεβαιότητα τα χαρακτηριστικά του επόμενου, απαιτείται επειγόντως η κατάθεση συνολικώνπολιτικών σχεδίων επιβίωσης της Ελλάδας από τις πρωταγωνίστριες πολιτικές δυνάμεις.

Δυστυχώς, αυτή τη φορά, ο χρόνος δεν περισσεύει, επομένως κανείς δεν θα έχει την πολυτέλεια να κριθεί με επιείκεια. Ανεξαρτήτως των εκλογικών ποσοστών και των ελπίδων που θα επενδυθούν σε κάθε κόμμα..

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ