Η ΟΡΙΑΝΑ ΦΑΛΑΤΣΙ, Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΕ ΕΥΡΑΜΠΙΑ

Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». 

Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων».

Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller.  

Στο βιβλίο, η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.

Ένας δικαστής διέταξε την προσαγωγή της σε δίκη στη γενέτειρά της, την Ιταλία, (έμενε στη Νέα Υόρκη) με την κατηγορία ότι με το βιβλίο της «δυσφήμησε το Ισλάμ».

Με αφορμή την έκδοση εκείνου του βιβλίου, μεταφέρω...


Άρθρο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ στις 14/05/2004, που επιμελήθηκε η Όλγα Κολιάτσου

«La Forza della Ragione»- «Η δύναμη της λογικής» είναι μία πολεμική προειδοποίηση προς τη Δύση για τη λαβή στραγγαλισμού που προετοιμάζει το Ισλάμ. Η Φαλάτσι γράφει -πανηγυρίζουν οι θαυμαστές της- όσα «καλοκάγαθοι» διανοητές, Εκκλησία και πολιτικές παρατάξεις δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν, ότι δηλαδή η Ευρώπη βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο, απειλούμενη από τούς οπαδούς τού Αλλάχ.

Το βιβλίο ξεκινά ως εξής, «Από το Γιβραλτάρ έως το Νόρντκαπ, από τους λόφους της Τοσκάνης έως το Βόλγκογκραντ, σ’ όλες τις ευρωπαϊκές πολιτείες, υπάρχει από καιρό και μια δεύτερη πόλη, μια πόλη μουσουλμανική, όπου κυριαρχεί το Κοράνι». Αυτή η πόλη μέσα στην πόλη δεν έχει καμία σχέση με τις παραδοσιακές κοινότητες διασποράς, όπου συγκεντρώνονται οι μετανάστες φθάνοντας στο νέο, ξένο κόσμο. Είναι «μια βαθμίδα της ισλαμικής επεκτατικής πολιτικής -πρόκειται για τη μοναδική τέχνη, στην οποία οι γιοι του Αλλάχ ήσαν πάντοτε αξεπέραστοι- η τέχνη να εισβάλλουν, να κατακτούν, να υποτάσσουν». Κι «η διακαώς ποθούμενη λεία τους ήταν πάντα η Ευρώπη, ο χριστιανικός κόσμος».

Γι’ αυτή τη λαφυραγωγία οι μουσουλμάνοι, ισχυρίζεται η Φαλάτσι, δεν χρησιμοποιούν όπλα τρομοκρατών ούτε τα μηνύματα φανατισμού των μουλάδων τους, αλλά τα γόνιμα σώματα των γυναικών τους. «Στην υποδουλωμένη Ευρώπη, όμως, το θέμα της ισλαμικής γονιμότητας έχει κηρυχθεί ταμπού, που κανείς δεν τολμά να θίξει», καταγγέλλει η συγγραφέας. «Κι αν το προσπαθήσεις, σε στέλνουν στο δικαστήριο λόγω ρατσισμού, ξενοφοβίας ή βλασφημίας», όπως συνέβη στην ίδια όταν κατηγορήθηκε ως ηθική αυτουργός για υποδαύλιση εθνικιστικού μίσους, γράφοντας για τις μουσουλμάνες ότι «πολλαπλασιάζονται σαν αρουραίοι» Τώρα η Φαλάτσι γράφει: «Κανένας νόμος που καταπνίγει την ελευθερία δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αμφισβητήσει… πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα νεογέννητα των μουσουλμανικών κοινοτήτων καλύπτουν το 10%, στις Βρυξέλλες φθάνουν στο 30%, στη Μασσαλία, μάλιστα, 60%. Κι αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του Μπουμεντιέν (σ.σ. πρώην προέδρου της Αλγερίας) ενώπιον της Συνέλευσης των Ηνωμ. Εθνών το 1974: “Κάποια μέρα εκατομμύρια άνθρωποι θα εγκαταλείψουν το νότιο ημισφαίριο για να εισβάλουν στο βόρειο. Σίγουρα όχι ως αλλοδαποί. Θα έρθουν ως κατακτητές και θα το καταλάβουν, εποικίζοντάς το με τα παιδιά τους. Το σώμα των γυναικών μας θα μας εξασφαλίσει τη νίκη”».

Η παλαίμαχη δημοσιογράφος, που συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με την «Κοριέρε ντελα Σέρα» και τους «Τάιμς Ν. Υόρκης», υπήρξε ρεπόρτερ στον πόλεμο του Βιετνάμ, έχει πάρει συνέντευξη από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τον Κινέζο ηγέτη Ντενγκ Ξιαοπίνγκ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 αποσύρθηκε κι αφιερώθηκε στο συγγραφικό της έργο, αλλά μετά την 11.9.2001 αισθάνθηκε υποχρεωμένη να προειδοποιήσει τον κόσμο για τις προθέσεις τού Ισλάμ.

Στην εισαγωγή του βιβλίου της γράφει «Η οργή κι η υπερηφάνεια γέννησαν ένα παιδί- την αγανάκτηση, που όξυνε τη σκέψη και τη λογική της ικανότητα να βλέπει καθαρά όσες αλήθειες προσπαθεί να εκφράσει. Αγανακτεί με μία δημοκρατία, που, αντί ν’ακούσει τους πολίτες της, τους καταδικάζει σε σιωπή, τους παραδίδει στον εχθρό και στην έλλειψη δικαιοσύνης, δίδει αξία σ’ ένα σύστημα όπου υπολογίζονται περισσότερο οι μειονότητες απ’ ό,τι η πλειοψηφία -μία “μη-δημοκρατία”, απάτη και ψέμα».

Και συνεχίζει: «Ούτε για ελευθερία μπορείς να μιλήσεις, όταν η κοινωνία εμποδίζει όσους διέκριναν, -όπως η ίδια- την απειλή για τη μη-μουσουλμανική ανθρωπότητα, ν’ αντισταθούν στους εισβολείς ή μας φιμώνει. Όχι μόνον οι σκέψεις, αλλά και τα αισθήματα των ανθρώπων λογοκρίνονται και σου καθορίζουν ποιον πρέπει ν’ αγαπάς και ποιον να μισείς».

 «Ευράμπια» ("Eurabia") αποκαλεί η Φαλάτσι την, κατά τη γνώμη της, παρηκμασμένη, εξισλαμισμένη Ευρώπη, που έχει μετατραπεί ήδη σε αραβική επαρχία, ενώ «οι Δυτικοί θα ‘πρεπε επιτέλους ν’ αμυνθούν και να τους επιτρέπεται να αμυνθούν, αλλιώς είναι χαμένοι». Και τονίζει ότι δεν έχει τον φανατισμό, ούτε τον πλουτισμό ως συγγραφικό κίνητρο, αλλά το καθήκον. Κι επειδή καμία θύελλα ούτε κανένα θαύμα δεν θα σβήσει τη φωτιά του Ισλάμ- «το θέμα αφορά την επιβίωση όλων, εκείνων που δεν θέλουν να προσκυνήσουν τον Αλλάχ».

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ