ΤΟΤΕ ΠΑΓΩΝΕΙ Η ΖΩΗ... ΤΟΤΕ ΠΑΓΩΝΟΥΝ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Δημοσκοπήσεις πάνε κι έρχονται. Αναλυτές και αναλυτίσκοι μεγαλουργούν. Πολιτικοί αρχηγοί χάνουν το κόμμα τους, αλλά παρ όλα αυτά επιμένουν να ψαχουλεύουν στα σκοτεινά μονοπάτια της σκέψης των άλλων για ν ανακαλύψουν την απόκρυφη πολιτική και τις πραγματικές επιδιώξεις τους.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κάποιοι αυτό θα το ‘λεγαν πολιτική ζωή…. Πρακτικά δεν έχει και μεγάλες διαφορές με το μπουρδέλο της Αρχόντως.  Ελάτε να το αποκωδικοποιήσουμε…

Οι δημοσκοπήσεις τσακώνονται για τον πρωτοδεύτερο. Την ίδια στιγμή τα κέντρα που τις παραγγέλνουν συμφωνούν στο αυτονόητο. Στο ότι δηλαδή η πολιτική του πρώτου βρίσκεται σε μια ιδιότυπη διήθηση με την πολιτική του δεύτερου, πράγμα που καθιστά και τους δυο συγκοινωνούντες τενεκέδες. Προς τι λοιπόν αυτός ο καυγάς???

Διότι την επαύριον των εκλογών...

Οι «νικητές» θα πρέπει να κάνουν χαρούλες επειδή νίκησαν, και οι «ηττημένοι» θα πρέπει να κάνουν τις δικές τους χαρούλες επειδή η αφέλεια θριάμβευσε και κάποιοι καινούριοι διαχειριστές θα φέρουν σε πέρας το έργο που εγκαινίασαν οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί τους.

Συμπέρασμα: Κερδισμένοι κι οι δυό και γράψε αλλοίμονο στους σημερινούς χειροκροτητές που θα καταστούν οι αυριανοί κοψοχέρηδες

Οι αναλυτές εμπορεύονται την πολιτική τους αυθεντία. Από τη μια συνωστίζονται για ν αποδείξουν πόσο βέβαιη είναι η αποπομπή της χώρας μας από το ευρώ, κι από την άλλη μαλλιοτραβιούνται για ν αποδείξουν, πως μια τέτοια αποπομπή κανείς δεν έχει την πρόθεση να τη δρομολογήσει. Προς τι λοιπόν αυτή η σύγκρουση επιστημοσύνης???

Διότι και οι δυο ξέρουν καλά πως είναι καλοπληρωμένοι κομπάρσοι σε ένα έργο που χορογραφήθηκε από τις συμμορίες των ισχυρών, που επιμένουν να δείχνουν το φεγγάρι για να μη βλέπει κανείς το (κωλο)δάκτυλο.

Κι αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός πως σπρώχνουν την κοινωνία στον Καιάδα του Μεσαίωνα και την πατρίδα μας στο σκλαβοπάζαρο της νέας εποχής, εξασφαλίζοντάς της την πολυτέλεια να επιλέξει η ίδια το μοιραίο μηχανοδηγό στο τελευταίο της ταξίδι.

Όλοι ψάχνουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ρεσιτάλ υποκρισίας με θεατές τους αφελείς. Δεν πρόκειται για μια αόρατη πολιτική. Πρόκειται για μια πολιτική που έχει διαπρέψει σε δυο κορυφαίες επιδόσεις.

Η πρώτη σχετίζεται με το διαχρονικό φλερτάρισμα της ηγεσίας του με τον καιροσκοπισμό και την πολιτική διγλωσσία. Μιλάμε για μια εκπληκτική πολιτική ικανότητα ενός κόμματος, που ξέρει να βγάζει φλας αριστερά και να στρίβει δεξιά.

Στα κορυφαία ζητήματα, στις θεμελιώδεις του πολιτικές αποφάσεις, ουδέποτε δίστασε να συμπαραταχθεί ανοικτά με όλα εκείνα που σήμερα υποτίθεται ότι αντιπαλεύει.

Η δεύτερη αφορά τις αισθησιακές πιρουέτες του με τον εθνομηδενισμό και τον απόλυτο χυλό που κυριαρχεί στην υποτιθέμενη «εθνική» πολιτική του. Δεν έχει αξία να πούμε πολλά. Σε μια κοινωνία άλλωστε που όλοι έχουν παρελθόν, κανείς δε δικαιούται να μην έχει μνήμη και κρίση.

Ένα κόμμα λοιπόν που δηλώνει ευθαρσώς την πρόθεσή του να "ρισκάρει" τα ανατολικά σύνορα της χώρας που εποφθαλμιούν αδιαμφισβήτητοι οχτροί, δεν είναι δυνατόν να προασπίσει την εθνική μας αξιοπρέπεια από τις επιβουλές όλων εκείνων που αντιμετωπίζει ως εν δυνάμει φιλαράκια.

Συμπέρασμα: Πρόκειται για ένα κόμμα αλά καρτ, με πολιτική που ακόμη σφυρηλατείται στο αμόνι της στρατηγικής των συμμοριών, και με αποστολή να εκτελέσει διατεταγμένη υπηρεσία, δηλαδή να ολοκληρώσει μασκαρεύοντας τον πολιτικό του λόγο, τη βρώμικη δουλειά που άλλοι ξεκίνησαν, και να παραδώσει στην κοινωνία το δωσιλογισμό απαλλαγμένο από το φορτίο της οργής για τα κορυφαία αντεθνικά του εγκλήματα.

Σ αυτή λοιπόν τη διαδικασία του πολιτικού σουργελιστάν, όλοι τούτοι οι φτηνομπαγάσηδες της πολιτικής, της επικοινωνίας και των περισπούδαστων αναλύσεων, σ ένα και μόνο πράγμα στοχεύουν. Να κρατήσουν την κοινωνία μακριά από το πραγματικό πρόβλημα. Δηλαδή… 

- Να την εμποδίσουν να συγκρουστεί αποφασιστικά με την πραγματική εξουσία που την καταδυναστεύει…

- Να την αποτρέψουν από την ιδέα της ανατροπής των πολιτικών που γεννούν μνημόνια και δυστυχία, και γι αυτό επιμένουν να της δείχνουν το δέντρο. Για να ξεχάσει δάσος και να μη διακρίνει καθαρά τη διαδρομή για το πραγματικό ξέφωτο…

- Να την εγκλωβίσουν στις κυρίαρχες λογικές εκείνων που επιχειρούν τη δραστική πολιτική ανασύνταξη, καθηλώνοντάς την στο ρόλο του κομπάρσου – εργαλείου – εμπορεύματος στους γεωπολιτικούς τους σχεδιασμούς.

- Να ακυρώσουν κάθε προοπτική πραγματικής χειραφέτησης.

Ο πλέον επικίνδυνος αντίπαλος λοιπόν αυτής της κοινωνίας, δεν είναι άλλος από την πολιτική της αφέλεια. Η ώρα των κοψοχέρηδων έρχεται πάντα 24 ώρες μετά την κάλπη. 

Τότε παγώνουν τα χαμόγελα… Τότε παγώνει η ζωή…

Έτσι δε γίνεται πάντα??? Αναλογιστείτε γιατί και αποφασίστε αν θα ξανακάνετε το ίδιο λάθος.