Η ΦΟΥΣΚΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ Η "ΑΡΙΣΤΕΡΑ"...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το άρθρο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση, μέσα από την οποία αποτυπώνεται η ευρωπαϊκή εμπειρία, ο βίος και η πολιτεία της πολυδιαφημισμένης «κυβερνώσας Αριστεράς»…

Το πραγματικά αποκαλυπτικό ωστόσο είναι πως μέσα από τη συγκεκριμένη παρουσίαση, προδιαγράφονται με σαφήνεια όλα όσα μας περιμένουν στο μέλλον, μόλις η φούσκα που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ σκάσει, και το απόστημα με το επικίνδυνο δηλητήριο που κρύβει μέσα της διοχετευτεί στην κυρίαρχη πολιτική.

Μια αηδιαστική πρόγευση πήραμε ήδη. Και μπορεί στον τομέα της οικονομίας ο επικίνδυνος καιροσκοπισμός να αποκαλύπτεται ...με δόσεις, αφού οι πραγματικές διαθέσεις δεν είναι δυνατόν να αποκρυβούν για πολύ και απ όλους, αλλά ο εφιάλτης της ρευστής εθνικής συνείδησης αυτού του πολιτικού συνονθυλεύματος, έκανε με τρόπο ωμό και απροκάλυπτο την εμφάνισή του ήδη.

Η Ελληνική κοινωνία λοιπόν εμφανίζεται να ερωτοτροπεί δημοσκοπικά, και όχι μόνο, με μια πολιτική δύναμη που δε την συναποτελούν απλά μια παρέα απερίσκεπτων... 

Και πρόθυμων να μιμηθούν στην οικονομία τα έργα και τις ημέρες του λοιπού ευρωπαϊκού αδελφάτου της σοσιαλδημοκρατίας.

Πρόκειται για ένα πραγματικά επικίνδυνο πολιτικό συνονθύλευμα που δηλώνει ωμά και αδίστακτα ότι θα «ρισκάρει» την εθνική κυριαρχία της χώρας, θα ρίξει στα ζάρια την εδαφική της ακεραιότητα, και φυσικά θα εξοβελίσει στον Καιάδα της Νέας Τάξης την εθνική – κοινωνική της συνοχή.

Η εξαιρετική λοιπόν, από γεωπολιτική άποψη ιδιομορφία της χώρας μας, καθιστά το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, όχι μονάχα μπούμερανγκ σε κάθε λογής οικονομικές αυταπάτες που καλλιεργούνται στην κοινωνία, όπως ακριβώς έπραξαν τα αντίστοιχα συνώνυμά του σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά το αναγορεύει επιπροσθέτως σε επικίνδυνο εθνικό δολιοφθορέα που απειλεί ευθέως την εθνική μας υπόσταση.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις, σε συνάρτηση με το περιεχόμενο της αναδημοσίευσης που θα διαβάσετε στη συνέχεια, έρχεται να προσδώσει μεγαλύτερη αυστηρότητα στην κριτική που έχουμε ασκήσει για την ολέθρια απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ, που δρομολόγησε μια πρωτοφανή, αυτοκτονική και απαράδεκτη αυτό-ακύρωσή του.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, έδειξε να μην αντιλαμβάνεται την ουσία των διαχρονικών λεγομένων ακόμη και αυτού του Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος στις 22Οκτωβρίου του 1944 δήλωνε πως: «Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα και όχι τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια…».

Το πρακτικό λοιπόν αποτέλεσμα αυτής της – επιμένω αυτοκτονικής – επιλογής, πέρα και ανεξάρτητα από προθέσεις και φυσικά πέρα και ανεξάρτητα από την ορθότητα των πολιτικών του εκτιμήσεων, ήταν συγκεκριμένο.

- Αποδυνάμωσε προεκλογικά το ειδικό βάρος της ψήφου στη συνείδηση των εν δυνάμει ψηφοφόρων του…

- Καρπώθηκε ελαχιστότατα ωφελήματα από την κοινωνική αποστροφή στην κυρίαρχη πολιτική…

- Δεν κατέστη πρωταγωνιστής στη ροή των εξελίξεων και των πολιτικών διεργασιών, και παρέμεινε στο περιθώριο των γεγονότων αρκούμενο να νουθετεί…

- Στην ουσία αυτό-αμφισβήτησε την πολιτική του ευθυκρισία, και θεώρησε δεδομένο πως η ενεργητικότερη συμμετοχή του στις πολιτικές διεργασίες (που θα έδειχνε δυναμική προσέγγιση στον τρόπο αξιοποίησης της πολιτικής ψήφου εκεί που αποτελεί πραγματικά πρώτη ύλη – και δεν είναι πρώτη ύλη για τους αγώνες τους πολιτικούς και τους μαζικούς) θα το καταδίκαζε να ταυτιστεί με τον τσαρλατανισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Η ταύτιση όμως δεν μπορεί να γίνει αν δεν το επιλέξεις εσύ. Δεν μπορεί να προκύψει αν είσαι αποφασισμένος να μην υποκύψεις εκεί που επιχειρούν να σε σύρουν.

Έτσι, άφησε ζωτικό χώρο σε έναν επικίνδυνο και αμφιλεγόμενο πολιτικό σχηματισμό, που σήμερα – ελέω κλίματος – απειλεί να αποτελέσει έναν επικίνδυνο Δούρειο ίππο, όχι μονάχα για τη διαχείριση των οξυμμένων λαϊκών προβλημάτων, αλλά για την ίδια την υπόσταση και την ακεραιότητα της χώρας. Η διαφορετική επιλογή θα του εξασφάλιζε...

1. Δυναμισμό στην πολιτική ψήφο...

2. Πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις...

3. Πολιτική δυνατότητα να ξεμπροστιάσει πολιτικές, πολιτικούς υποκριτές, μια συντονισμένη απόπειρα γενικευμένης πολιτικής εξαπάτησης, και με αυτή την έννοια, ανεξάρτητα από τη ροή των εξελίξεων...

Και η ουσία της πολιτικής θα διατηρούνταν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης...

Και η φούσκα "ΣΥΡΙΖΑ" δε θα είχε καμία δυναμική να δηλητηριάσει συνειδήσεις και να αποτελεί πραγματική απειλή για την ίδια την εθνική μας υπόσταση.

Ένα ερώτημα λοιπόν στο οποίο η ηγεσία του οφείλει να απαντήσει, δεν είναι το τι θα συνέβαινε στην κοινωνία αν το ΚΚΕ καταντούσε σαν τα απολειφάδια της σοσιαλδημοκρα΄τιας στην Ευρώπη, αλλά το πόσο πιο δυναμωμένη θα ήταν η θέση της αν πρωταγωνιστούσε στις πολιτικές διεργασίες σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό, χωρίς να καταντήσει σαν τα απολειφάδια της σοσιαλδημοκρατίας. Οποιαδήποτε διαφορετική τοποθέτηση του ερωτήματος, είναι απλώς υπεκφυγή από την αμείλικτη πραγματικότητα.

Αν οι δημοσκοπικές Κασσάνδρες επαληθευτούν, και οδηγηθεί σε περεταίρω εκλογική συρρίκνωση το εκλογικό του ποσοστό, αυτό δε θα μπορεί να παραπέμπεται στη γενικόλογη διαπίστωση ότι «σε συνθήκες κρίσης είναι πιθανό το κομμουνιστικό κίνημα να οδηγηθεί σε ήττα έστω και προσωρινή».

Αν η πολιτική επεξεργασία υπάρχει για να προσεγγίζει και να διαπιστώνει τα πιθανά πολιτικά και ιστορικά ενδεχόμενα, τότε η πολιτική τακτική υπάρχει για να τα προλαβαίνει, για να παρεμβαίνει σ αυτά, για να τροποποιεί κατά το δυνατόν τη ροή τους, τροποποιώντας τις πιθανότητες με τη δημιουργία δυναμικών αναχωμάτων απέναντι σε αυτές.

Η άρχουσα τάξη λοιπόν έχει στρατηγική, αλλά για να την αποτρέψεις δεν αρκεί να τη διαπιστώνεις και να την περιγράφεις πολιτικά. Οφείλεις να μπλέκεσαι με τρόπο καταλυτικό στα πόδια της, για να πιάσει τόπο η τρικλοποδιά σου, και να ανοίξεις δρόμους αποτελεσματικότερης επίθεσης.

Αποδυναμωμένο εκλογικά ΚΚΕ σημαίνει (ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί η διαφωνεί μαζί του), σημαίνει ακόμη και για τον εχθρό του, αποδυναμωμένη κοινωνία, αποδυναμωμένο κίνημα, παροπλισμένοι άνθρωποι του μόχθου και της καθημερινότητας.

Και για τη διαφαινόμενη εκλογική του αποδυνάμωση, δε φταίνε μονάχα τα χαρακτηριστικά της κρίσης, αλλά και μια σειρά από ολέθριες επιλογές τακτικής.

Ακολουθεί η αναδημοσίευση του άρθρου από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ…

Σε όλες αυτές τις χώρες οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «νεοαριστεράς» υφάρπαξαν τη λαϊκή ψήφο πλειοδοτώντας σε αντιδεξιές κορόνες, σε μύδρους κατά της Μέρκελ και υποσχόμενοι το μη χείρον βέλτιστο, τάζοντας μια χαλάρωση από τη λιτότητα που ακολουθείται ως γενική γραμμή στην ΕΕ και συνολικά όπου υπηρετείται ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. 

Οι λαοί σε αυτές τις χώρες πίστεψαν ότι με έναν εύκολο τρόπο χωρίς μεγάλο κόπο, «εδώ και τώρα» θα μπορούσαν να πετύχουν μια έστω ανάσχεση αντιλαϊκών μέτρων. 

Η γρήγορη αποκάλυψη και αποκαθήλωση αυτών των κυβερνήσεων αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι ο δρόμος τον οποίο έχουν δεσμευτεί αυτές οι δυνάμεις να υπηρετούν δεν έχει περιθώρια ουσιαστικής ανακούφισης για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Σε αυτές τις χώρες, λοιπόν, έχει γραφτεί πλούσιο ιστορικό, από πολύ παλιά μέχρι και σήμερα που μιλάμε, που οφείλει να γνωρίζει καθένας που παρασύρθηκε από της Σειρήνες της λεγόμενης «κυβερνητικής αριστεράς».

Στη Γαλλία ήταν η συγκυβέρνηση Σοσιαλιστικού κόμματος και Γαλλικού ΚΚ, η «αριστερή κυβέρνηση» Ζοσπέν που αφού στήριξε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και προώθησε αντεργατικά μέτρα όπως ιδιωτικοποιήσεις, φόρους κ.ά. οδήγησαν στο δίλημμα Σιράκ ή Λεπέν στο οποίο το Γαλλικό ΚΚ στήριξε τον φιλελεύθερο Σιράκ. Τώρα το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ μαζί με τον Μελανσόν (αυτόν τον «αριστερό» που υπερψήφισε στο Ευρωκοινοβούλιο τη Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων στη Λιβύη, δηλαδή τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς) όχι μόνο χαιρέτισαν αλλά έκαναν και αγώνα για τη νίκη του σοσιαλδημοκράτη Ολάντ. Γι' αυτό και όχι απλά ένα ΚΚ αλλά το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ προϋπάντησε τον Τσίπρα αυτήν τη βδομάδα στο Παρίσι. Τώρα, τη νίκη του Ολάντ ο γαλλικός λαός θα την πληρώσει πολύ βαριά με άγρια μέτρα, και σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι ο άνεμος που φυσά στην Ευρώπη θα πάρει και θα σηκώσει τα εναπομείναντα εργατικά λαϊκά δικαιώματά του. Ο νέος πρόεδρος στη Γαλλία είναι το νέο αρπακτικό για λογαριασμό της αστικής τάξης της Γαλλίας στον ανταγωνισμό της με τη Γερμανία που θα επαναδιαπραγματευτεί στην ΕΕ με αδιαπραγμάτευτη την ανάπτυξη με λιτότητα που θεωρείται δεδομένη μετά τις εκλογές.

Στην Ισπανία στη μεγαλύτερη σε πληθυσμό (8 εκατομμύρια) αυτόνομη κοινότητα της χώρας, αυτή της Ανδαλουσίας, στις εκλογές που έγιναν το Μάρτη φέτος για την τοπική Βουλή οι σοσιαλδημοκράτες του PSOE μαυρίστηκαν από το λαό χάνοντας 600.000 ψήφους και μαζί τον έλεγχο μιας περιφέρειας που δεν είχαν χάσει ποτέ από την εποχή του Φράνκο. Η δε Ενωμένη Αριστερά διπλασίασε τη δύναμη της φτάνοντας στο 11,3%. Στην πληγωμένη σοσιαλδημοκρατία ήρθε να προσφέρει «σωσίβιο» η «Ενωμένη Αριστερά» με βασική της συνιστώσα το ΚΚ Ισπανίας. Ετσι έχοντας μόλις μια (1) βδομάδα που ορκίστηκε η κυβέρνησή τους, οι εταίροι της «κυβερνώσας αριστεράς» υποσχέθηκαν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις περί λιτότητας ενόψει των προβλέψεων της ΕΕ για πλαφόν στο έλλειμμα. Ανακοίνωσαν έτσι την περικοπή 2,5 εκατομμυρίων ευρώ προχωρώντας σε αύξηση των φόρων εισοδήματος και καυσίμων και τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων από 6 έως 15% αλλά και με την αύξηση της εβδομαδιαίας εργασίας για 267.000 δημόσιους υπαλλήλους σε διοικητικές και εκπαιδευτικές θέσεις. Τα μέτρα χαρακτηρίστηκαν από την κυβέρνηση δίκαια, ισορροπημένα και ισότιμα. Αυτά για να έχουν υπόψη τους και οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα πόσο αξιόπιστες είναι οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί μη απολύσεων στο Δημόσιο και μη εφαρμογής της αξιολόγησης.

Η ισπανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα «Ελ Παΐς» μάλιστα, που πέταξε κι αυτή τη σκούφια της για την «άνοδο της αριστεράς», το φαινόμενο Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, σε άλλο άρθρο της για την «κυβερνώσα αριστερά» στην Ανδαλουσία αναφέρει χωρίς περικοκλάδες: «Αυτή η συμμαχία είναι μια ευκαιρία για την αριστερά να επιδείξει ένα βαθμό υπευθυνότητας στη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων. Τα δυο κόμματα (Σοσιαλδημοκράτες και Ενωμένη Αριστερά) ξέρουν ότι μια μεγάλη συμφωνία είναι σε κίνδυνο και πρέπει να πάρουν αποφάσεις που εναντιώνονται στις προσδοκίες των ψηφοφόρων τους....». Και η «κυβερνώσα αριστερά» της Ανδαλουσίας μέσα σε λίγες μόλις μέρες, βεβαίως, πήρε τις αντιλαϊκές αποφάσεις. Τι κι αν πολλοί πίστεψαν ότι κάτι καλύτερο θα μπορούσαν να περιμένουν από «αριστερούς», μια ανακούφιση...

Στη Γερμανία ανάμεσα στις πολλές κυβερνητικές συνεργασίες του σοσιαλδημοκρατικού SPD με το αδελφάκι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΕΑ, τη Λίνκε, ενδεικτικά αναφέρουμε μόνο το παράδειγμα συγκυβέρνησής τους στο κρατίδιο του Βερολίνου. Εκεί από το 2006 ως το 2011 τα κατορθώματά τους ήταν τα παρακάτω: έκοψαν τη χρηματοδότηση στεγαστικού προγράμματος, ιδιωτικοποίησαν τη δημοτική επιχείρηση κατοικιών, με αποτέλεσμα 65.700 διαμερίσματα και επαγγελματικοί χώροι να πουληθούν στην «Goldman Sachs» ξεσπιτώνοντας εργατικές λαϊκές οικογένειες. Επίσης ιδιωτικοποίησαν τη δημοτική επιχείρηση ύδρευσης και πετσόκοψαν κονδύλια για την Πρόνοια, ενώ η γερμανική «κυβερνώσα αριστερά» επέβαλλε και χαράτσι 100 ευρώ για τα σχολικά βιβλία.

Στην Ιταλία, είναι γνωστά τα παραδείγματα των κυβερνήσεων Ντ' Αλέμα και Πρόντι (δισ.), με τη σύμπραξη σοσιαλδημοκρατών με την Κομμουνιστική Επανίδρυση και το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία, επέβαλαν αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, έβαλαν φόρους στο λαό και πήραν άλλα «αριστερά μέτρα» που οδήγησαν τον ιταλικό λαό να τιμωρήσει πολύ σκληρά τα 2 αυτά κόμματα που το πρωί ψήφιζαν βομβαρδισμούς και το βράδυ διαδήλωναν υποκριτικά ενάντιά τους. Και τις δύο φορές την «κυβερνώσα αριστερά» στην Ιταλία καθόλου τυχαία αντικατέστησε κυβέρνηση Μπερλουσκόνι... αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η απογοήτευση που σπέρνει κάθε «αριστερή κυβέρνηση» στο πέρασμά της φέρνει συντηρητικοποίηση και σαρωτική επικράτηση της λεγόμενης «δεξιάς» που υποτίθεται ότι κατά τα άλλα η αριστερή κυβέρνηση θα απέτρεπε.

Στη Δανία που μάλιστα είναι εκτός ευρωζώνης, τα εκεί αδέλφια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΕΑ, η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στη σοσιαλδημοκρατία και αποτέλεσε πολύτιμο δεκανίκι για το σύστημα να καλλιεργηθούν κάλπικες ελπίδες. Μόλις από τον Οκτώβρη που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση, χωρίς μνημόνια φορολόγησαν είδη πρώτης ανάγκης ονομάζοντας «φόρο λίπους» τη φορολογία στο κρέας και το βούτυρο, στο όνομα της... καλής υγείας του λαού. Ανέβασαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα βαρέα κι ανθυγιεινά επαγγέλματα στα 67, ενώ ανακοίνωσαν περικοπές 2 δισ. ευρώ σε συντάξεις, επιδόματα ανέργων, ασθενών, αναπήρων και φοιτητών. Εβαλαν πλάτη επίσης μαζί με τους εργατοπατέρες για να στηθεί κοινωνικός διάλογος εισηγούμενοι οι άνεργοι προκειμένου να παίρνουν το επίδομα ανεργίας να δουλεύουν τσάμπα σε εργοδότες, αλλιώς το επίδομα θα τους κόβεται. «Να μάθουμε πρώτα να προσφέρουμε και μετά να απολαμβάνουμε» διδάσκει τώρα τους «τεμπέληδες» Δανούς εργαζόμενους η Δανέζα πρωθυπουργός της «κυβερνώσας αριστεράς», Χ. Τόρνιγκ. Τι κι αν προεκλογικά πλειοδότησε αυτή όπως και η αρχηγός των Κοκκινοπράσινων σε μύδρους κατά της Μέρκελ και του κακού «νεοφιλελευθερισμού» της δεξιάς...

Στην εκτός ΕΕ Νορβηγία, και εκεί οι Σοσιαλδημοκράτες συγκυβερνούν με το λεγόμενο Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα. Τι κι αν η Νορβηγία είναι εκτός ΕΕ, η κεντροαριστερά δεν καταλαβαίνει από τέτοια... Ετσι συμμετέχει ενεργά στους ευρωενωσιακούς αντιδραστικούς σχεδιασμούς της Σέγκεν, την Europol, στο κυνήγι των μεταναστών μέσω του Φρόντεξ, στέλνει στρατεύματα στο Αφγανιστάν και στο Κόσσοβο, ενώ η Νορβηγία συμμετέχει και στη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, τον αντιδραστικό μηχανισμό πολιτικοστρατιωτικών επεμβάσεων της ΕΕ σε ολόκληρο τον κόσμο, που αποτελεί κατεύθυνση της «Συνθήκης της Λισαβόνας». Σημειωτέον, στη Νορβηγία ενισχύονται όλο και περισσότερο οι «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις.

Σε όλες αυτές τις χώρες οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «νεοαριστεράς» υφάρπαξαν τη λαϊκή ψήφο πλειοδοτώντας σε αντιδεξιές κορόνες, σε μύδρους κατά της Μέρκελ και υποσχόμενοι το μη χείρον βέλτιστο, τάζοντας μια χαλάρωση από τη λιτότητα που ακολουθείται ως γενική γραμμή στην ΕΕ και συνολικά όπου υπηρετείται ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. Οι λαοί σε αυτές τις χώρες πίστεψαν ότι με έναν εύκολο τρόπο χωρίς μεγάλο κόπο, «εδώ και τώρα» θα μπορούσαν να πετύχουν μια έστω ανάσχεση αντιλαϊκών μέτρων. Η γρήγορη αποκάλυψη και αποκαθήλωση αυτών των κυβερνήσεων αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι ο δρόμος τον οποίο έχουν δεσμευτεί αυτές οι δυνάμεις να υπηρετούν δεν έχει περιθώρια ουσιαστικής ανακούφισης για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Την πολιτική κριτική μας για το ολέθριο τακτικό λάθος της ηγεσίας του ΚΚΕ θα την βρείτε ΕΔΩ...