Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ - ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗΣ» ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ

Όσο η κρίση βαθαίνει… και αυτή είναι πρωτίστως κρίση πολιτικής διαχείρισης των αδιεξόδων του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που πλέον δεν μπορεί να τιθασεύσει τη διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση και οργή… 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Όσο τα αδιέξοδα γίνονται απειλητικά… και αυτά απειλούν, όχι μονάχα τους πρωταίτιους για το δράμα που ζει σήμερα ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία, αλλά πρωτίστως τους ίδιους τους θεσμούς πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε η σύγχρονη πολιτική αθλιότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη…
Όσο η εκρηκτικά συσσωρευμένη οργή στο λαό που καταδυναστεύεται, θα εκδηλώνεται με μικρούς ίσως προσωπικούς ακτιβισμούς, που απειλούν ωστόσο να ανάψουν αιφνίδια και ανεξέλεγκτα το φυτίλι του δυναμίτη για έναν ξεσηκωμό ανατροπής που δεν θα διαθέτει ανθρώπινο πρόσωπο για να το επιδείξει απέναντι στους δήμιους της Ελληνικής κοινωνίας… 
Τόσο τα φερέφωνα της «καταλαγής» θα επιστρατεύονται, σε μια απέλπιδα προσπάθεια με στόχο την επίτευξη ενός γενικευμένου κοινωνικού ευνουχισμού. 

Η «οικουμενική - συναινετική» παραφιλολογία, η οποία πλασάρεται εντέχνως και συστηματικά, δεν υποδηλώνει φυσικά την αγωνία των εμπνευστών της για το μέλλον μιας κοινωνίας που την οδηγούν έτσι κι αλλιώς με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.

Αποτελεί μέρος της στρατηγικής των εντολέων του φαύλου πολιτικού συστήματος, που ατενίζει με τρόμο αυτά που θα φέρουν οι επόμενες μέρες και επιδιώκει να... 


Χειραγωγήσει τις εξελίξεις, πριν αυτές καταστούν εκ των πραγμάτων ανεξέλεγκτες...

Το σκηνικό το έχουν ήδη προετοιμάσει… 
Τα προσωποκεντρικά (από)κόμματα που έκαναν την εμφάνισή τους την τελευταία περίοδο, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά μέρος ενός επιτελικά οργανωμένου σχεδιασμού, ο οποίος σταδιακά αρχίζει να αποκαλύπτεται.
Οι μάσκες πέφτουν...
Το "αντιμνημονιακό" κρασί νερώνεται...
Τα παρά φύση κομματικά αγαπητηλίκια καρποφορούν...

Και ένα τσούρμο από τενεκέδες ξεγάνωτους, την επόμενη μέρα θα πλασαριστούν ως «συνιστώσες» ευθύνης που θα κληθούν με τρόπο «οικουμενικό και με συναίνεση ευθύνης» να επωμιστούν το βαρύ φορτίο της …"σωτηρίας"!!!

Η «περιπέτεια» της επαναληπτικής εκλογής, προσφέρει το καταλληλότερο άλλοθι για ντροπιαστικές πολιτικές κ.ά αναδιπλώσεις.

Η σωτηρία όμως για την οποία νοιάζονται… 

Δεν είναι η σωτηρία του τόπου…
Δεν είναι η σωτηρία των εργαζόμενων που οδηγούνται αλυσοδεμένοι στο κρεματόριο…
Καρφάκι δε τους καίγεται για τη σωτηρία αυτής της πατρίδας που το μέλλον της υποθηκεύεται καθημερινά και απειλείται ευθέως πλέον ακόμα και αυτή η εδαφική της ακεραιότητα.

Αυτό που τους νοιάζει είναι η σωτηρία του ίδιου του πολιτικού συστήματος, και των υπερεθνικών θεσμών που λάτρεψαν, και οι οποίοι πλέον μετατρέπονται απροκάλυπτα σε διεθνικές κοινωνικές συμπληγάδες. 

Η διατεταγμένη υπηρεσία που εκτελούν, αποβλέπει στη σωτηρία των θεσμών κατοχής που επέβαλαν μέσα από το κοινοβούλιο της ντροπής, μέσω των οποίων επιχειρούν να επαναχαράξουν τη ζωή μας, το μέλλον μας, τη μηδενική προοπτική μας. 

Το απατηλό σύνθημα για την ανάγκη της «οικουμενικής» ή συναινετικής πολιτικής λύσης, δεν πρέπει να πλανέψει κανέναν.
Η οικουμενική – συναινετική κυβέρνηση που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν ως αναπόφευκτη λύση στα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ αδιέξοδα, ταυτίζεται με τη στρατηγική τους επιδίωξη για οικουμενική ανοχή στις πολιτικές του ολέθρου.
Η οικουμενική - συναινετική κυβέρνηση που προωθούν ταυτίζεται με τη στρατηγική τους επιδίωξη για έναν γενικευμένο κοινωνικό αφοπλισμό με στόχο να καθηλώσουν μια κοινωνία που βρίσκεται στα πρόθυρα της μεγάλης της έκρηξης.
Η οικουμενική – συναινετική κυβέρνηση που προωθούν, είναι το ύπουλο εργαλείο τους που αποσκοπεί να ανακόψει τον ρου της ιστορίας με την κοινωνία πρωταγωνιστή, γιατί επιδιώκουν να εδραιώσουν την «ιστορία» που αυτοί σχεδίασαν στους θαλάμους επιχειρήσεων των υπερεθνικών αφεντικών τους.

Κι αυτό το ύπουλο σχέδιο των γενίτσαρων και των σύγχρονων εφιαλτών, ο λαός και οι εργαζόμενοι έχουν την υποχρέωση να τους το ανακόψουν. 

Έχουν όμως και την μεγάλη ευθύνη, να μην επιτρέψουν σε κανέναν να μπολιάσει με ισχυρές δόσεις επικίνδυνης αυταπάτης την υπομονή τους που ήδη έχει εξαντληθεί.
Ο λαός και οι εργαζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως κάθε μέρα που ξημερώνει, θα φέρνει μαζί της περισσότερη δυστυχία, μεγαλύτερη ανασφάλεια, κορυφαίες εθνικές απειλές, και την κοινωνία ολόκληρη ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στην ολοκληρωτική αποσύνθεση.

Η ώρα του ξεσηκωμού αργά ή γρήγορα πλησιάζει. 

Δεν είμαστε πια στο πάρα πέντε, αλλά ξεπεράσαμε το σημείο μηδέν.
Στις απέλπιδες προσπάθειές τους να εγκλωβίσουν την ελπίδα μας σε μια καλοστημένη πολιτική αυταπάτη, η απάντηση πρέπει να είναι μια και μοναδική.

Καμία ανοχή στους γενίτσαρους που οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή.
Η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων είναι ζήτημα τιμής ακόμα και για τον τελευταίο Έλληνα πολίτη. 

Κι ακόμη μεγαλύτερη τιμή, είναι η ιστορική πρόκληση για όλους εμάς, που οφείλουμε και το επικίνδυνο σχέδιό τους να ανακόψουμε οριστικά,  και να ανοίξουμε για τον τόπο μας μια νέα σελίδα.