Τελευταία και προκειμένου να κλείσει η περιβόητη «αξιολόγηση» τέθηκε ξανά επί τάπητος το συνταξιοδοτικό ζήτημα και η… ανάγκη περαιτέρω περικοπών στις συντάξεις. Αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως 1,5 έως 2 το πολύ εργαζόμενοι έρχονται με τις εισφορές τους να καλύψουν τη σύνταξη ενός συνταξιούχου. Πράγμα που δεν βγαίνει...
του ΟΘΩΝΑ ΚΟΥΜΑΡΕΛΛΑ
Όμως η συζήτηση με τον τρόπο που γίνεται είναι αφελής και αποπροσανατολιστική. Ένα συνταξιοδοτικό σύστημα δεν μπορεί να στηρίζεται σε τέτοιου τύπου προσεγγίσεις.
Πέραν αυτού, το κοινωνικοασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό ζήτημα δεν είναι οικονομικό θέμα, αλλά καθαρά πολιτικό. Το πως, δηλαδή, μια κοινωνία προκειμένου να είναι συνεκτική και να ευημερεί, χρησιμοποιεί τους πόρους και κατανέμει το προϊόν της παραγωγής της, δηλαδή τον παραγόμενο πλούτο. Τουτέστιν εάν παραδεχόμαστε την ανάγκη ύπαρξης οργανωμένης κοινωνίας, ή τα...
αφήνουμε όλα στη ζούγκλα της «ελεύθερης» αγοράς των ανταγωνιζόμενων σκληρά μεταξύ τους ατομικών μονάδων. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται! Φιλελευθερισμός και μάλιστα στην μορφή του ορντολιμπεραλισμού (γερμανική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, που θέλει στη θέση «της αόρατης χειρός», το «σιδερένιο» χέρι του κράτους να επιβάλλει άτεγκτους «κανόνες» εξασφάλισης του αγοραίου «ανταγωνισμού») και δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία είναι ασύμβατες μεταξύ τους έννοιες!
Μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική -προπαντός- χώρα διαθέτει όλα εκείνα τα εργαλεία για να διατηρεί τα συστήματα σε ισορροπία και να εξασφαλίζει ευημερία για ολόκληρο τον πληθυσμό. Πχ στις σκανδιναβικές χώρες με τα αξιοζήλευτα κοινωνικοασφαλιστικά συστήματα, δεν υπήρχαν (ενδεχομένως να μην υπάρχουν ακόμα και μετά την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού) καν ασφαλιστικές εισφορές.
Διότι το πρόβλημα δεν είναι στη σχέση του αριθμού των εργαζόμενων με τον αντίστοιχο των συνταξιοδοτουμένων. Ούτε οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων μπορεί να είναι ο αποκλειστικός χρηματοδότης ενός σοβαρού και αξιόπιστου κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Πράγμα φυσικά ασύμβατο με την επικρατούσα οικονομική θεολογία.
Το πρόβλημα συνίσταται στο εάν μπορεί μια χώρα να εφαρμόζει ελεύθερα πολιτικές πλήρους απασχόλησης και να ανανεώνει το παραγωγικό της δυναμικό για να εξασφαλίζει την απαιτούμενη παραγωγή, έτσι ώστε μετά να διανέμει ορθολογικά το προϊόν της. Αυτό όμως είναι αδύνατο όταν βρίσκεσαι σε καθεστώς κατοχής, το όποιο προϊόν να το καρπούται μια ελάχιστη μειοψηφία ευρωδίαιτων και οι πόροι να κατευθύνονται, σχεδόν στο σύνολό τους, στο εξωτερικό.
Η «ορντολιμπεραλιστική» Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες, έχοντας και οι ίδιες πρόβλημα γήρανσης του πληθυσμού τους, προσπαθούν, με ανορθολογικό τρόπο, να εξισορροπήσουν τα συστήματά τους με εισαγόμενο εργατικό δυναμικό μέσω των μεταναστευτικών ροών, μετατρέποντας τη χώρα μας σε αποθήκη εφεδρικού τέτοιου δυναμικού και με καταλήστευση κάθε άλλου διαθέσιμου δικού μας πόρου.
Η χώρα μας όμως είναι μικρή. Δεν έχει ανάγκες επέκτασης, ούτε διεκδικεί ρόλο διεθνούς «παίκτη», έτσι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα να εφαρμόσει κατάλληλες πολιτικές πλήρους απασχόλησης, αλλά και εξισορρόπησης του δημογραφικού. Διότι στην περίπτωσή μας -για το ασφαλιστικό σύστημα- το πρόβλημα δεν είναι το δημογραφικό, αλλά η καταστροφή της παραγωγικής βάσης. Φανταστείτε κάτω από τις σημερινές συνθήκες να μην είχαμε δημογραφικό σε τι ύψη θα είχε εκτιναχθεί η υποαπασχόληση και η ανεργία, όπως και η εκροή του καλύτερου δυναμικού. Όταν σήμερα με έντονη την υπογεννητικότητα και την εκτίναξη των θανάτων, μέσω της μείωσης -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- κατά τουλάχιστον 5 χρόνια του προσδόκιμου ζωής, εξ αιτίας της φτωχοποίησης, πλέον του 50% του πληθυσμού αργεί και όχι γιατί συνταξιοδοτείται, αλλά λόγω αναδουλειάς!
Και αυτό παρά τη δημογραφική κατακρήμνιση. Διότι, από τα επίσημα στοιχεία όλων των ληξιαρχείων της χώρας ήδη το πρώτο τρίμηνο του 2017 έχουμε περίπου 17.000 θανάτους περισσότερους από τις γεννήσεις, ενώ από το 2010 έχουμε χάσει περισσότερους από 160.000 λόγω της εκτίναξης των θανάτων και της κατάρρευσης των γεννήσεων! Με 600.000 θύματα στην πρώτη κατοχή (‘41-‘44), ο πληθυσμός της χώρας δεν μειώθηκε. Μειώνεται όμως ραγδαία τώρα!
Ωστόσο, υπό συνθήκες πλήρους απασχόλησης -εάν αποτινάξουμε το καθεστώς κατοχής- ο ενεργός πληθυσμός θα ξεπερνούσε τα 6,5 εκ., ενώ τώρα οι εργαζόμενοι φτάνουν δε φτάνουν τα 3,5 εκ.. Πέραν της μετανάστευσης των νέων, τρία ολόκληρα εκατομμύρια ανθρώπων σε παραγωγική ηλικία βρίσκονται εκτός παραγωγής! Αλλά οι συνταξιούχοι μας μάραναν! Ρίξτε μια ματιά στα επίσημα στοιχεία και φρίξτε!
Βέβαια, η χώρα μας λεηλατούμενη, από τους εγχώριους και ξένους προτέκτορες, καταρρέει και δημογραφικά εκτός από παραγωγικά. Πρόκειται για γενοκτονία!
Κι όσο περιμένουμε να κλείσουν οι αξιολογήσεις, να βγούμε στις αγορές για νέα δανεικά και να έλθει η «ανάπτυξη» τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν και κανιβαλίζοντας ο ένας τον άλλον, θα τρώμε από τις σάρκες μας, μέχρι τελικής εξαφάνισης ολόκληρου του Έθνους. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Τώρα από μονεταριστική οπτική και με «αγοραία» αντίληψη, κάποιοι ψάχνουν να βρουν… γωνία στο δεκάρικο. Δεν πρόκειται! Ας δουν καλύτερα… survivor!
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και μέλος της ΠΓ του ΕΠΑΜ και το άρθρο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο φύλλο της εφημερίδας «Ελευθερωτής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου