Ας σοβαρευτούμε... Η κοινωνία παραδίνεται στον Αυριανισμό και το πολιτικό προσωπικό στον αυτοκτονικό ιδεασμό του

Το χιούμορ βεβαίως και έχει θέσει στη ζωή. Και στο επίπεδο του σχολιασμού, πιθανότατα υπάρχει θέση ακόμη και για μια αδόκιμη όσο και υπεργλαφυρή περιγραφή περιστατικών και δεδομένων…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι όροι όμως διαφοροποιούνται δραματικά όταν αφορούν σε κορυφαία πολιτικά γεγονότα και προκλήσεις. Στην επικοινωνιακή τους διαχείριση, εν τοις πράγμασι ακυρώνεται η μοναχικότητα του σχολιαστή, και η πολιτική του συνεισφορά μοιραία αντιστοιχίζεται πρωτίστως με την σοβαρότητα των δεδομένων και των εξελίξεων.

Και δεν ξέρω αν όλα τα παραπάνω θεωρούνται αυτονόητα. Αυτό που ξέρω είναι πως το διήμερο που μεσολάβησε, υπήρξε καταιγισμός προκλήσεων, και δεν μπορεί ο τρόπος της προσέγγισης να είναι αναντίστοιχος της σοβαρότητάς τους.

Στο επίπεδο της διεθνούς της προβολής, η εξωτερική πολιτική της χώρας κατέδειξε τη γύμνια της και την παντελή ανυπαρξία εθνικών προτεραιοτήτων, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται γι ακόμη μια φορά σε εργαλείο πολλαπλών χρήσεων, ικανό να διευκολύνει την ευόδωση στρατηγικών σχεδιασμών τρίτων, όχι μόνο χωρίς να μπορούν να καταγραφούν τα όποια χειροπιαστά αντισταθμίσματα με όρους εθνικού συμφέροντος, αλλά με...

καταφανείς πλέον ζημιές που αγγίζουν την ευθεία αμφισβήτηση ακόμη και αυτής καθ εαυτής της εθνικής της κυριαρχίας και της εδαφικής της ακεραιότητας.

Το επιπρόσθετα αρνητικό στοιχείο, είναι πως όλα τούτα συμβαίνουν σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, που οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη - ακόμη και στους υπερεθνικούς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει η χώρα - επιβαρύνουν επικίνδυνα ένα φορτίο εξόχως εκρηκτικό.

• Η ρητορική που κυριάρχησε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ...
• Η ρητορική που αναδεικνύεται σε κυρίαρχη και αφορά στην αναβίωση του Γερμανικού μιλιταρισμού, και η συνολικότερη προσπάθεια ενσωμάτωσης ολόκληρης της ΕΕ σε αυτές της διεργασίες...

Είναι φανερό πως επαναφέρουν με τρόπο δραματικό στο προσκήνιο τους κορυφαίους "αδύναμους κρίκους" στα σημεία συνάντησης των στρατηγικών γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων, και από αυτή την άποψη, η επόμενη περίοδος στα Βαλκάνια των πολλών "παγωμένων" συγκρούσεων, αλλά και στη Μέση Ανατολή, μόνο ως καθησυχαστική δεν προδιαγράφεται. Και δυστυχώς για όλους εμάς η πατρίδα μας παραμένει εγκλωβισμένη ασφυκτικά στο μάτι του κυκλώνα.

Και βεβαίως καταλυτική είναι η επίδραση από την παρουσία στο τιμόνι των ΗΠΑ ενός προέδρου «φυλακισμένου» και εκβιαζόμενου, ο οποίος στην προσπάθειά του να ανακόψει εξελίξεις που θα τον οδηγήσουν κοντολογίς στο δρόμο της παραίτησης, επιχειρεί να οργανώσει τη δική του επιτελική άμυνα σε όσα του καταλογίζονται στο εσωτερικό της χώρας, ωστόσο όλα δείχνουν πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να οδηγήσει τις εξελίξεις σε καθολική μεταστροφή...

Είναι λοιπόν φανερό πως η πιθανότητα να συρθεί σε ακραίους γεωπολιτικούς τυχοδιωκτισμούς, ένας τέτοιος πρόεδρος, δεν αποτελεί μονάχα πρώτιστη επιλογή για τους μηχανισμούς και τα κέντρα που τον εκβιάζουν...

Αλλά είναι θεωρητικά είναι και ο πλέον "ασφαλής" μονόδρομος μέσα από τον οποίο μπορεί να προσβλέψει ο ίδιος ο κ. Τραμπ σε πίστωση πολύτιμου χρόνου και φυσικά σε τροποποίηση της κυρίαρχης ατζέντας που τον έχει θέσει στο κάδρο μάλλον αμετάκλητα...

Στο εσωτερικό της χώρας από την άλλη, η τρομοκρατική επίθεση εναντίον του δοτού πρώην πρωθυπουργού Παπαδήμου, δεν κατάφερε απλά να μετατοπίσει προσωρινά την κυρίαρχη ατζέντα σε ζητήματα «πεζοδρομιακά».

Αυτό που κυρίως κατάφερε, ήταν να σηματοδοτήσει την ενεργοποίηση επικίνδυνων αλλαγών και ενός ακόμη πιο επικίνδυνου παρασκηνίου, του οποίου η διαχείριση επαφίεται ολοκληρωτικά στην αρμοδιότητα, σκοτεινών μηχανισμών, μυστικών υπηρεσιών, ξένων κέντρων και εκτρωματικά εξαλασσόμενων ΚΑΙ θεσμικών ΚΑΙ υπερεθνικών οργάνων.

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, μια κοινωνία όπως η Ελληνική, όφειλε να αντιπαρατάξει την πολιτική της αποφασιστικότητα, στοχευμένη σωστά και καθοδηγούμενη αποτελεσματικά, από τους πολιτικούς της ταγούς, που δε θα της επέτρεπαν να αυτοπαγιδευτεί σε αδιέξοδες, αμφιλεγόμενες ή και επικίνδυνες προσεγγίσεις.

Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δεν συνέβη. Ακραίο όσο και πέραν του δέοντος χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η τοποθέτηση του ειδικού γραμματέα της ΕΣΗΕΑ του κ. Γιώργου Φιλιππάκη ο οποίος δήλωσε πως: «Δεν θα με ενοχλούσε να έσκαγε και μια ακόμη βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα».

Η κοινωνία αφέθηκε να παραδοθεί στο θυμικό της και στο δηλητήριο του αυριανισμού τις πρώτες κρίσιμες ώρες που έπρεπε να αποδείξει την αποφασιστικότητά της να μην επιτρέψει να «περπατήσει» το βρώμικο σχέδιο που έχουν στα σκαριά.

Αφέθηκε… Παραδόθηκε… Κι αυτό είναι έγκλημα… Την ώρα που όλοι όσοι θα έπρεπε να αναλάβουν ευθύνες συγκεκριμένες μπροστά σε εξελίξεις επικίνδυνες που ενεργοποιήθηκαν στις 25 του Μάη, αυτοί επέλεξαν να σαλιαρίζουν στο διαδίκτυο, πουλώντας σε αφελείς φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Και ταυτόχρονα συνιστά εκδήλωση ανεπίτρεπτου πολιτικού αυτοκτονικού ιδεασμού, απ όλους εκείνους που επιμένουν να καταγίνονται με μια συμπλεγματική προσπάθεια να πείσουν για το "τι δεν είναι", ενώ αυτό που οφείλουν είναι να καταδείξουν "αυτό που πραγματικά είναι" με τρόπο απτό… σαφή… συγκεκριμένο… και εντελώς ξεχωριστό.

Δυστυχώς αλλά θα χρειαστεί να το επαναλάβουμε. Η πολιτική έχει έναν κώδικα πολύ πιο σύνθετο, που δύσκολα τον αντιλαμβάνονται τουρίστες, πολιτικοί καιροσκόποι και σουλατσαδόροι κάθε λογής. Γι αυτό και απαιτεί, λιγότερη φλυαρία και λόγο στοχευμένο, ξεκάθαρο και περιεκτικό…

Και αυτό συνιστά πολιτική ευθύνη μέγιστη, απέναντι σε μια κοινωνία που στη διαδικτυακή της τουλάχιστον έκφανση, νομίζει  πως η πολιτική είναι ένα πράγμα που κατασκευάστηκε μετά το 2010, και όποιος πρόλαβε κατάλαβε ότι ακριβώς μπόρεσε να καταλάβει, και αυτό το εκλαμβάνει ως "ΠΟΛΙΤΙΚΗ". 

Λυπάμαι κύριοι αλλά αυτό δεν είναι "ΠΟΛΙΤΙΚΗ"... Αυτοσχεδιασμός στου κασίδη το κεφάλι είναι...

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"