Μόνο που η πολιτική ανατροπή, έχει και μια κρίσιμη λεπτομέρεια

Ας μην κοροϊδευόμαστε… Σ αυτόν τον κόσμο που τα πάντα έχουν αλλοτριωθεί και οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους μέσα στη σήψη, στην υστεροβουλία, στη συνδιαλλαγή και στον πολιτικό εκφυλισμό…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μέσα σ αυτό το περιβάλλον που βομβαρδίζει καθημερινά τα μυαλά των ανθρώπων με success, με προσδοκίες απροσδιόριστες και διαπραγματεύσεις αμφιβόλου κύρους, καλό είναι να έχουμε πάντα ξεκάθαρο, ποιο είναι το κυρίαρχο όταν μιλάμε για «χαμένους» και «κερδισμένους» στις μικρές ή μεγάλες συγκρούσεις της ζωής και των εξελίξεων.

• «Ποιος κέρδισε»;;; Είναι λοιπόν το κλασικό ερώτημα, που όλοι το έχουμε ακούσει να διατυπώνεται πάρα πολύ συχνά στην καθημερινότητά μας. 

Όμως… Αν αυτή είναι η απορία που ανακύπτει ως κυρίαρχη, μεταξύ συνομιλητών που επιχειρούν να αξιολογήσουν μια κατάσταση, τότε είναι σαφές πως κάποιοι θα πρέπει να συνομιλούν για ποδόσφαιρο, για στοίχημα, για μπαρμπούτι, για μπίζνα, για λαμογιά ή στην καλύτερη περίπτωση για...
κάποιο παιδικό παιχνίδι. Πρόκειται για μια συζήτηση που σε κάθε περίπτωση υπονοεί και αποδέχεται την έννοια του «αντιπάλου».

• «Τι κερδίσαμε»;;;  ή αν θέλετε «τι χάσαμε»;;; Είναι το ερώτημα που οφείλουν να υποβάλουν και κυρίως να απαντούν, οι πρωταγωνιστές των γεγονότων. 

Πολύ δε περισσότερο όταν ισχυρίζονται πως θέλουν να αντιστοιχίζουν το μπόι τους, με το μπόι των προσδοκιών που έχουν όλοι αυτοί στους οποίους θέλουν να απευθύνονται.

Η διαφορά είναι κρίσιμη. Είναι όμως και καταλυτική, ΚΑΙ για την ταυτότητα της απάντησης, ΚΑΙ  για το εύρος της επίγνωσης της όποιας κατάστασης, ΚΑΙ για το πραγματικό μπόι των πολιτικών ταγών, αλλά ΚΑΙ για το βαθμό της αποστασιοποίησής τους ή μη, από την ίδια την κοινωνία την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν σε τελευταία ανάλυση.

Όταν αυτό που αναζητείται λοιπόν είναι η ταυτότητα του κερδισμένου, τότε αυτός που την αναζητεί, απλώς διαχειρίζεται απάτη (ότι κι αν ισχυρίζεται), και για το λόγο αυτό καταφεύγει σε επιπόλαιες στοιχίσεις με κόστος για τους πάντες, όντας ο ίδιος πρωτίστως ένοχος για τον κοινωνικό διχασμό. Γι αυτό και για το μόνο για το οποίο νοιάζεται, είναι να βγάλει τον εαυτό του έξω από το κάδρο  των πολιτικών ή άλλων συνεπειών…

Όταν όμως αυτό που απασχολεί, είναι η ίδια η φυσιογνωμία του κέρδους ή της ζημιάς, τότε οι πολιτικοί ταγοί, δεν αναζητούν στοιχίσεις και δεν επενδύουν στο διχασμό. Μπαίνουν μπροστά και εμπνέουν  το σημαντικότερο. Δηλαδή την συστράτευση των πάντων.

Αλλά για να μπορείς να συστρατεύεις τους πάντες, χρειάζεται να μπορείς να τοποθετείς απέναντι σου, τον αντίπαλο και τα δεκανίκια του, και όχι τον ίδιο σου τον εαυτό. Και βεβαίως όχι αυτούς για λογαριασμό των οποίων υποτίθεται ότι αγωνίζεσαι και εκπροσωπείς.

Αυτή είναι η κακοδαιμονία της Ελλάδας...

Αποδέχτηκε ως "ηγέτες" όλους αυτούς που είχαν την ικανότητα να εξαπατούν το λαό, κι ελάχιστες φορές αναρωτήθηκε γιατί δεν είχαν κανενός είδους δισταγμό για να το κάνουν... 

Αποδέχτηκε ως "καταλληλότερους" όλους αυτούς που είχαν την εκφραστική ικανότητα να περιγράφουν το δράμα της, λες κι ο ασφαλέστερος τρόπος της περιγραφής, δεν είναι η ίδια η βιωματική εμπειρία του καθένα...

Υποκλίθηκε σε φαφλατάδες κάθε λογής, γοητευμένη επειδή κάποιοι απετόλμησαν να καταδείξουν τ αυτονόητα, που όλοι οι υπόλοιποι επιμένουν να αποκρύπτουν επιμελώς, γι αυτό και κωλοσυγυράει χωρίς περίσκεψη σε νέες Βαρουφακειάδες.

Μόνο που η πολιτική ανατροπή, έχει και μια κρίσιμη λεπτομέρεια. 

Δεν είναι παραμυθάκι για να την αφηγηθείς. Είναι διεργασία σύνθετη που οφείλεις να την οργανώσεις. Έχει κανόνες που δεν μπορείς να παραβείς. Και βέβαια αυτό που απαιτεί απ όσους θα αποτολμούσαν να ηγηθούν του μεγαλείου της, είναι την κρίσιμη στιγμή να μην πυροβολούν τα πόδια τους, γιατί απλώς είναι ανίκανοι να κάνουν το βήμα που πρέπει.

17 ώρες εξαντλητική διαπραγμάτευση, ήταν μια βολική δικαιολογία. Αναλογίσου τι ακολούθησε από κει και μετά.

Κι οφείλεις να το κάνεις γιατί οι βολικές δικαιολογίες δε θα εκλείψουν ποτέ, μιας και αποτελούν ιστορικά το μεγαλύτερο πλυντήριο της ατολμίας.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"