Αμέσως μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, την περασμένη βδομάδα, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Γιούνκερ, έσπευσε να δηλώσει ότι «η Ευρώπη εκτός από την ενεργειακή, την τελειωνειακή και την οικονομική ένωση χρειάζεται και μια ένωση ασφαλείας»1...
Η αποκαλυπτική αυτή αποστροφή που λέει πολλά για το πώς η «αντιτρομοκρατική στρατηγική» της ΕΕ εντάσσεται στις σφοδρές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που φτάνουν έως τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στους συνολικούς στόχους του κεφαλαίου για τη θωράκιση της...
κερδοφορίας και της εξουσίας του, δεν αποτελεί τη μόνη «διαφωτιστική» διαπίστωση της έκθεσης.
«Εκτός αν...»
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε ο μάλλον σιβυλλικός επίλογος της ίδιας μελέτης, όπου ο ειδικός της Κομισιόν εκτιμούσε ότι «οι συνθήκες για την αντιτρομοκρατία μοιάζουν ωστόσο να έχουν φτάσει τα όρια τους (...) Τα περισσότερα κράτη - μέλη θεωρούν τις υπάρχουσες συμφωνίες ως επαρκείς, στη θέα του σταδιακού κατακερματισμού κι έτσι του σταδιακού τέλους της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας ως στρατηγική απειλή (...) Στο άμεσα ορατό μέλλον, εκτός αν συμβούν δραματικά νέα γεγονότα, η αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής αντιτρομοκρατίας το πιο πιθανό είναι να συνεχίσει να κινείται με την ίδια ταχύτητα που επετεύχθη την προηγούμενη δεκαετία ή σταδιακά να επιβραδυνθεί, εξαρτώμενη σε τελευταία ανάλυση από τα συμφέροντα και τη στάση των κρατών - μελών της ΕΕ».
Κάθε «χτύπημα» κι ένα βήμα καταστολής
Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει το κομμάτι της εν λόγω μελέτης, όπου εξηγείται το πώς «...από τις αρχές του 1970 τα κράτη - μέλη της ΕΟΚ/ΕΕ έχουν πάει πολύ παραπέρα απ' όσο οι περισσότεροι παρατηρητές και κράτη - μέλη θεωρούσαν εφικτό και επιθυμητό, στο πεδίο της δικαιοσύνης και των εσωτερικών υποθέσεων».
Είναι απλό, λέει ο ειδικός: Τα ανά καιρούς δολοφονικά χτυπήματα αξιοποιήθηκαν στο να προχωρήσουν αποφάσεις της ΕΕ, που, για τους δικούς τους λόγους (κυρίως περιφρούρησης της «εθνικής» τους ασφαλείας), τα καπιταλιστικά κράτη - μέλη έδειχναν απρόθυμα έως τότε να εφαρμόσουν! Και επιπλέον, προσθέτουμε εμείς, τα χτυπήματα αυτά αξιοποιήθηκαν, για να δικαιολογήσουν τους στόχους του κεφαλαίου, την εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την ένταση της καταστολής, στη συνείδηση των λαών, ακόμα και να στρατεύσουν, όπως αποδεικνύεται σήμερα, τμήματα των λαών στους στόχους αυτούς.
Ιδού το χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Οι επιθέσεις το Σεπτέμβρη του 2001, ακολουθούμενες από αυτές στη Μαδρίτη το 2004 και στο Λονδίνο το 2005, επέδρασαν σε έναν καταιγισμό αποφάσεων, πρωτοβουλιών και μηχανισμών με στόχο να βελτιώσουν τις δυνατότητες της Ευρώπης να αντιπαλέψει την τρομοκρατία σε όλες της τις μορφές. Η δυναμική της αντιτρομοκρατίας στην ΕΕ μπορεί να συγκριθεί με διαδοχικά κύματα σοκ προωθούμενα από μεγάλες επιθέσεις, αλλά σταδιακά χαλαρώνοντας όταν η αίσθηση του επείγοντος έσβηνε».
Οι αποφάσεις βέβαια έμεναν σαν βαριά δεσμά στους λαούς και γινόντουσαν πάτημα για τις επόμενες. Εξάλλου, αυτό περιγράφεται και στην ίδια αυτή μελέτη όπου εξετάζεται το βήμα - βήμα χτίσιμο του τεράστιου κατασταλτικού μηχανισμού που έχουν πλέον στη διάθεσή τους τα καπιταλιστικά κράτη και η ιμπεριαλιστική ΕΕ.
Ξεκινώντας από την 11η Σεπτέμβρη, όπου «οι επιθέσεις άνοιξαν ένα παράθυρο ευκαιρίας, ώστε να προωθηθούν νομικές προτάσεις του Προγράμματος του Τάμπερε που κωλυσιεργούσαν, ούτως ώστε να εναρμονιστούν οι εθνικές νομοθεσίες στη σφαίρα της εσωτερικής ασφάλειας» και «μέσα σε δύο εβδομάδες από τις επιθέσεις υιοθετήθηκε ένα συνολικό Σχέδιο Δράσης της ΕΕ για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας», που περιλάμβανε την καθιέρωση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, τη δημιουργία της «Eurojust» και την «υιοθέτηση μιας απόφασης - πλαισίου που προσδιόριζε με έναν κοινό τρόπο τις τρομοκρατικές απειλές» και «λειτούργησε ως η απαραίτητη βάση για τη συνεργασία μεταξύ δικαστικών και αστυνομικών αρχών».
Συνεχίζοντας στις επιθέσεις στη Μαδρίτη (2004), όπου «ορίστηκε ο πρώτος Συντονιστής της Αντιτρομοκρατίας της ΕΕ, δυο εβδομάδες μετά τις βομβιστικές επιθέσεις» και «στην ίδια συνάντηση του Συμβουλίου, οι επικεφαλής των κρατών ενέκριναν το προσχέδιο του καταστατικού χάρτη της Ευρώπης, υιοθετώντας ένα υψηλού συμβολισμού άρθρο που περιλάμβανε μια ρήτρα αλληλεγγύης», αλλά και πλασάροντας για πρώτη φορά το αντιδραστικό ιδεολόγημα της «ριζοσπαστικοποίησης», που προσπαθεί να εξισώσει τη λαϊκή πάλη και τη δράση για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, με τα βρώμικα παιχνίδια των κάθε είδους μηχανισμών και πολιτικών σχημάτων και ομάδων που βγαίνουν από τα σπλάχνα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Και, βεβαίως, με τη «βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2005 (που) λειτούργησε σαν προωθητής για βελτιωμένη συνεργασία», με την υιοθέτηση της «συνολικής Αντιτρομοκρατικής Στρατηγικής της ΕΕ» το Δεκέμβρη του 2005. Εκεί όπου κάτω από τους «τέσσερις στρατηγικούς στόχους, που ονομάστηκαν "πυλώνες" (...) "Αποτροπή", "Προστασία", "Καταδίωξη" και "Απάντηση"», μπήκαν τα πάντα που αφορούν τη θωράκιση της καπιταλιστικής εξουσίας.
Παραπομπές:
1. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, Τετάρτη 23 Μάρτη, μετά τη συνάντησή του στις Βρυξέλλες με τον Μανουέλ Βαλς.
2. «EU counterterrorism strategy: value added or chimera?»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου