Αν το χαλιφάτο ρίξει τελικά τον Ασαντ και πάρει στα χέρια του τις κρατικές δομές

Την ώρα που κύριο μέλημα των Βρυξελλών παραμένει το να λειτουργούν ως υπασπιστές του Βερολίνου στην πορεία προς τη γερμανική ηγεμονία μέσα από τα δημοσιονομικά, τη λιτότητα και την κρίση χρέους, την ίδια ώρα, η Ευρώπη είναι κάτι παραπάνω από ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις πραγματικές μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας, τις οποίες, εν πολλοίς, η ίδια δημιούργησε...

Μετά τις πολιτικά ακατανόητες και λανθασμένες επιθέσεις της Δύσης, Αμερικής και Ευρώπης, προς το καθεστώς Ασαντ στη Συρία με...

κύριο μοχλό τους σημερινούς προελαύνοντες φανατικούς τζιχατζιστές, σήμερα φτάσαμε στο σημείο να βρισκόμαστε ήδη στην εξέλιξη μιας τριπλής τραγωδίας:

• Τραγωδίας ανθρωπιστικής με εκατοντάδες, σύντομα χιλιάδες, ανθρώπους να σκυλοπνίγονται στα νερά της Μεσογείου προκειμένου να γλυτώσουν από τα κτήνη.

• Τραγωδίας κοινωνικής και πολιτικής για τις χώρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της απελπισμένης μαζικής εξόδου, με πρώτη όλων την Ελλάδα, και οι οποίες φυσικά δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα – αντίθετα, δεν είναι καθόλου απίθανο όσο το φαινόμενο εντείνεται να συμβάλει και στη δική τους διοικητική κατάρρευση.

• Τέλος, τραγωδίας γεωπολιτικής, γιατί αυτό θα συμβεί αν το χαλιφάτο ρίξει τελικά τον Ασαντ και πάρει στα χέρια του τις κρατικές δομές τόσο στη Συρία όσο, επίσης, ενδεχομένως και στο Ιρακ, έστω και στην κατάσταση που σήμερα βρίσκονται. Κάτι τέτοιο θα αλλάξει ριζικά τα δεδομένα και ανέτως μπορεί να αποδειχθεί η αιτία για το ξεκίνημα ενός μεγάλου και πολύ επικίνδυνου πολέμου.

Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, θα έχει συμβεί κάτι άλλο: όχι χιλιάδες πλέον, αλλά εκατομμύρια πρόσφυγες θα κατακλύσουν τη Μεσόγειο. Και η ευρωπαική πολιτική δομή και γραφειοκρατία, ικανότατη στο να κατασκευάζει τρόικες και στο να νομοθετεί για οτιδήποτε άχρηστο μπορεί να ενδιαφέρει ομάδες οργανωμένων συμφερόντων, θα αποδειχθεί εκ νέου περίτρανα ανίκανη να δώσει λύση σε ένα διεθνές πρόβλημα που τείνει ταχύτατα να καταστεί το σημαντικότερο που γνώρισε ως τώρα ο 21ος αιώνας.

Γι αυτό άλλωστε και ο… πρόεδρος της Ευρώπης Τουσκ που συγκαλεί αύριο έκτακτη σύνοδο κορυφής μετά τα τραγικά ναυάγια με τις εκατόμβες θυμάτων, φρόντισε ήδη να πει ότι «δεν υπάρχουν γρήγορες λύσεις», σε ένα πρόβλημα που, ας μην το ξεχνάμε, οφείλεται εν πολλοίς και στην ίδια την Ευρώπη με την ανεύθυνη πολιτική της των τελευταίων ετών.

Και ευτυχώς που υπάρχει και ο Αβραμόπουλος που ως Ελληνας το καταλαβαίνει, ενδιαφέρεται και το παλεύει ενώ ταυτόχρονα διαθέτει τόσο την απαραίτητη τεχνογνωσία όσο και το διεθνές πολιτικό βάρος να κινεί όσο είναι δυνατόν τα πράγματα, αλλιώς, η ευρωαπάθεια θα ήταν πλήρης. Αν γίνει συνεπώς κάτι αύριο ή στο εγγύς μέλλον, πιο πολύ σε εκείνον θα οφείλεται. Ευτυχώς που βρίσκεται εκεί αυτή την ώρα και προσπαθεί να υπερβεί το θλιβερό, αδιάφορο αδηφάγο ευρωπαϊκό τίποτα που καταπίνει ζωές και ίσως και χώρες...

Γιατί, φυσικά, το πρόβλημα δεν αγγίζει ούτε την Πολωνία του Τουσκ, ούτε τη Γερμανία της Μέρκελ. Το πρόβλημα αφορά όμως άμεσα, περίπου ως ζήτημα ζωής και θανάτου την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία, την Μάλτα, την Ισπανία, λιγότερο τη Γαλλία.

Οπότε, όλοι οι άλλοι, έχουν χρόνο. Γιατί λοιπόν να βιάζονται, σε αυτή την άθλια, υποκριτική Ευρώπη που περίπου σε τίποτα πια δεν είναι αντάξια του εαυτού της, της φήμης και της ιστορίας της;

ΤΟ ΒΗΜΑ