ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Αταλάντευτη πολιτική ατολμία καταβαραθρώνει την Αριστερά και παραδίδει στα Γκεσταπίτικα κολαστήρια την Ελληνική κοινωνία…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Για άλλη μια φορά η ηγεσία του ΚΚΕ δείχνει ανίκανη όσο και απρόθυμη να υπερβεί την κακοδαιμονία της και να ξεφύγει από την πεπατημένη...

Συνεχίζει αμήχανα να κομπορρημονεί σε μεγαλοστομία εξεγερσιακή, αλλά το ρόλο του οργανωτή της εξέγερσης, επιμένει πεισματικά να τον αποποιείται.

Φοβική ή ανίκανη???

Σ αυτό το ερώτημα μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος θα απαντήσει με σαφήνεια, συνεκτιμώντας και τις εξελίξεις που πρόκειται ν ακολουθήσουν, από μια κοινωνία που αργά ή γρήγορα θα κληθεί να αυτενεργήσει, συνειδητοποιώντας την ανυπαρξία φυσικού και πολιτικού ηγέτη, ικανού να σταθεί όρθιος απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής.

Προσχηματική εμμονή στην πολιτική νουθεσία της κοινωνίας…

Πρόκειται για μια κατάσταση – πρακτική, που συνθέτει το αμετάβλητο σκηνικό μέσα στο οποίο επιχειρεί και εξαντλεί τον πολιτικό της λόγο η ηγεσία του ΚΚΕ.

Τυπικά, κανείς δεν μπορεί να της καταλογίσει πολιτικό αποπροσανατολισμό, αφού σε επίπεδο διαπιστώσεων όσο και περιγραφικής ευστοχίας... 


Και το πρόβλημα σωστά περιγράφει, αλλά...
Και την κατεύθυνση της οριστικής του επίλυσης καταδεικνύει με σαφήνεια, απόλυτα δικαιωμένη από τη ζωή και από τις εξελίξεις.

Μόνο που αυτό δε θα έπρεπε να λειτουργεί ως τροφοδότης μιας αυτάρεσκης πολιτικής δικαίωσης, αλλά ως κυρίαρχη πολιτική πρόκληση, ικανή να θέσει στην ημερήσια διάταξη, μια διαφορετική πολιτική τακτική... εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες... και διαφορετική στόχευση στην πολιτική δράση.

Τι γίνεται όμως στην πράξη???

Ας ψηλαφήσουμε την αλήθεια μέσα από το πλέον πρόσφατο πολιτικό ντοκουμέντο, που είναι η ανακοίνωση του Πολιτικού του Γραφείου.

Διαπιστώνει το Π.Γ της Κ.Ε. ανάμεσα στ άλλα ότι «Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ εκφράζει και προωθεί αταλάντευτα τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα και την ΕΕ…».

Και ποια είναι η απάντηση σ αυτή την απόλυτα σωστή διαπίστωση???

Ας την αναζητήσουμε και πάλι αυτολεξεί μέσα από την ίδια την ανακοίνωση: «Καλούμε το λαό να χαράξει τη δική του προοπτική, να στηριχθεί στη δύναμη του δίκιου και της οργάνωσης, στη συσπείρωση και συμμαχία εργατών, αγροτών, ΕΒΕ, μαζί με τη νεολαία και τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας, για να επιστρέψει η αισιοδοξία και η δύναμη για μια νικηφόρα πορεία ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, των καπιταλιστικών ομίλων, απαλλαγής από τα δεσμά της ΕΕ, με την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Αυτή πρέπει να είναι η λαϊκή επιλογή και απάντηση σήμερα απέναντι στην κρίση που επεκτείνεται και βαθαίνει, στις εξελίξεις στην ΕΕ και το χρέος, στη σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση.»

Πρακτικά λοιπόν η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ διαπιστώνει έργα… - συγκεκριμένα έργα και όχι απλώς λόγια - που υλοποιούνται άμεσα και αταλάντευτα από την προσκυνημένη συγκυβέρνηση που ξεπουλά τον τόπο και ρημάζει την Ελληνική κοινωνία, η ίδια αρκείται σε γενικόλογες αν και βαρύγδουπες πολιτικές εκκλήσεις, φαντασιωνόμενη κάποιον από μηχανής κοινωνικό αυτοματισμό που θα αναβιώσει σκηνικό εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα που θα εγκαθιδρύσει επαναστατική – λαϊκή εξουσία.

Και συνεχίζοντας το βαρύγδουπο – πλην κενολόγο πολιτικό ανακοινωθέν καταλήγει: «Καλούμε γι' αυτούς τους λόγους την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από την επιλογή που έκαναν στις εκλογές, σε ανοιχτή συζήτηση και οργάνωση κοινής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, για να απαλλαγούμε από το βραχνά της πτώχευσης, το ζυγό της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να απαλλαγούμε από τις επιλογές και δεσμεύσεις της ΕΕ. 
Καλούμε τις εκατοντάδες χιλιάδες που λένε «κάτι πρέπει να γίνει» να οργανώσουμε μαζί τη λαϊκή αντεπίθεση.  Να γίνει παλλαϊκό σύνθημα πάλης η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, που σημαίνει πάλη για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις του δρόμου ανάπτυξης χωρίς μονοπώλια, ταξική εκμετάλλευση, με κοινωνικοποίηση, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.  
Σε αυτή τη φάση τα μέτωπα πάλης και η αντίσταση σε χώρους δουλειάς, σε κλάδους και συνοικίες να γίνουν ρυάκια που να συγκλίνουν και να δυναμώσουν το παλλαϊκό σύνθημα για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, με μαχητικές μαζικές κινητοποιήσεις και αντίστοιχα μαχητικές μορφές πάλης, που στηρίζονται στη μαζική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και στην οργάνωση της υλοποίησής τους. Ο αγώνας απαιτεί μαζικότητα, οργάνωση και πολιτική κατεύθυνση ρήξης με τα συμφέροντα και τις επιλογές των μονοπωλίων σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.»

Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι σαφή…

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να τα οριοθετήσουμε στη βάση της πολιτικής δυναμικής τους.

Είναι δυνατόν η γενικόλογη έκκληση, έστω και αν προσδιορίζει επαρκώς την πολιτική ταυτότητα της ενδεδειγμένης απάντησης, να συνιστά δραστική και έμπρακτη απάντηση, όταν το αντίπαλο στρατόπεδο υλοποιεί έργα και συγκεκριμένες πολιτικές που καθημερινά φορτώνουν με καινούριες φουρνιές δολοφονημένων τα νεκροταφεία της χώρας???

Είναι δυνατόν να εμμένεις σε μια γενικόλογη έκκληση απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που ενώ αναγνωρίζεις ότι πολιτικά δεν τα ενέπνευσες, να οργανώσουν το ίδιο γενικόλογα την πάλη τους για την ανατροπή μιας συγκεκριμένης εξουσίας, αυτοϊκανοποιούμενος για τον πολιτικό σου ριζοσπαστισμό που σε βοήθησε να κατανοήσεις ότι όλοι οι άλλοι δεν κατανόησαν???

Από το γεγονός ότι δεν τα ενέπνευσες αυτά τα στρώματα που καλείς να οργανώσουν την πάλη τους, δεν υπάρχει κάτι – έστω κάτι - που θα πρέπει να σε προβληματίσει???

Πόσα χρόνια τούρκικα θα πρέπει να περάσουν για να καταλάβεις ότι είναι καλή και άγια η οργάνωση στους τόπους δουλειά κλπ μπλα – μπλα, αλλά σ αυτή τη φάση, δεν είναι αυτή που θα οργανώσει το λαϊκό ξεσηκωμό.

Ο λαϊκός ξεσηκωμός χρειάζεται πολιτική απόφαση και πολιτικό ηγέτη που θα πάρει την ευθύνη και θα καταστρώσει επιχειρησιακό σχέδιο για να τον οργανώσει και να τον κηρύξει.

Και η οργάνωση στους τόπους δουλειάς θα κληθεί να στηρίξει τις πολιτικές ανατροπές που θα επιβάλει ο εξεγερμένος λαός.

Πόσο μυαλό θέλει τελικά για να καταλάβεις ότι αυτό είναι το σημείο κλειδί για να εξεγερθεί μια κοινωνία που ξεχειλίζει οργή και μίσος για τους δυνάστες της, αν 85 χρόνια αδιέξοδων εμμονών δεν αρκούν για να βγάλεις χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα???

Πόση πολιτική επάρκεια χρειάζεται τελικά για να συνειδητοποιήσεις ότι τα μη ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα αυτού του λαού, θα ριζοσπαστικοποιηθούν με απρόβλεπτους ρυθμούς αν αισθανθούν ότι ο πολιτικός τους αγώνας με στοχευμένη πολιτική καθοδήγηση, μπορεί να έχει πολιτική κερδοφορία και να πάψει να είναι αναποτελεσματικός???

Ποιός θα μπεί μπροστά λοιπόν??? Ποιό είναι το επιχειρησιακό σχέδιο του???

Και τέλος - για να μην μακρηγορούμε με ερωτήματα – Τι νόημα και τι ρόλο καλείται να παίξει η οργανωμένη πρωτοπορία, αν σε συνθήκες σαν τις σημερινές, δεν αποφασίσει με ευθύνη της ηγεσίας της, να διατάξει εξεγερσιακά τις δυνάμεις της σε κάθε πόλη της Ελλάδας, προκειμένου…

Και να πολυδιασπάσει – άρα να καταστήσει πρακτικά ανίκανο – τον μηχανισμό καταστολής των αγώνων, αλλά…

Και να εμπνεύσει αφυπνιστικά την οργισμένη Ελληνική κοινωνία προκειμένου να βγει στους δρόμους και να ανατρέψει τους δυνάστες της???

Ένα ακόμη ερώτημα…

Κατάλαβε άραγε η ηγεσία του ΚΚΕ που ήξερε να αφορίζει τους «αγανακτισμένους», ότι αυτή η αγανάκτηση σήκωσε τον κόσμο από τον καναπέ και τον έβγαλε κατά εκατομμύρια στους δρόμους, και ότι αν αυτό το «κίνημα» είχε πολιτική στόχευση θα μπορούσε να δρομολογήσει διαφορετικές εξελίξεις στον τόπο???

Και μια διαπίστωση…

Ο Βελουχιώτης μπορεί να χρειάστηκε να περάσουν 60 χρόνια για να δικαιωθεί πολιτικά γιατί δεν κιότεψε. Και ας εμπόδισε η κομματική μικροψυχία την οργανωτική του αποκατάσταση. Όμως…

Την άτολμη πολιτικά ηγεσία του ΚΚΕ, ποια ιστορία… ποιού εργατικού κινήματος… σε ποια πατρίδα…. ποιού λαού… θα την δικαιώσει για την ολοφάνερη πολιτική της ατολμία???

Αν σ αυτό το ερώτημα δεν απαντήσουν σύντομα και με το χέρι στην καρδιά, τα μέλη του και τα στελέχη του, τότε πολύ σύντομα η ιστορία δε θα αφήσει κανένα περιθώριο για απαντήσεις.

Γι αυτή τους την προσπάθεια, ίσως θα είναι χρήσιμο να διαβάσουν και ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ...

Αυτός ο λαός… που αυτή η ηγεσία θεωρεί ανίκανο και ανώριμο πολιτικά, μετρά ήδη χιλιάδες δολοφονημένους από αυτή την επικίνδυνη και εθνοκτόνο πολιτική, δολοφονημένους από μια εξέγερση που δεν έγινε γιατί κανείς δε θεώρησε ότι θα έπρεπε να πάρει την πολιτική ευθύνη να την οργανώσει.

Οι δολοφόνοι του έχουν ονοματεπώνυμο. Όμως… Ονοματεπώνυμο έχουν και όλοι εκείνοι που δεν τόλμησαν να του δώσουν την ευκαιρία να διαλέξει ακόμη και έναν θάνατο με αξιοπρέπεια αγωνιζόμενος για τη μοίρα του και τα παιδιά του, και τον εγκατέλειψαν σ έναν θάνατο ατιμωτικό κυνηγημένο από τις τράπεζες και την ανέχεια, από το πλιάτσικο στην ίδια του τη ζωή.

Αισθάνεστε με κάποιο τρόπο να σας αφορά αυτή η κριτική ή μήπως θεωρείτε πως κάποιος άλλος θα έπρεπε να οργανώσει την εξέγερση αυτής της κοινωνίας??? 

Αν δεν είστε εσείς η πρωτοπορία που θα αλλάξει την κοινωνία μας, τότε αυτή η κριτική δε σας αφορά...