ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ Η ΣΥΝΟΧΗ ΤΟΥ "ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ" ΜΑΪΝΤΑΝΟΥ

Αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγ­ματικότητα θα βρεθεί λίαν συ­ντόμως η Δημοκρατική Αριστε­ρά, δεδομένου ότι, όσο περνά ο και­ρός, γίνεται όλο και περισσότερο εμ­φανές ότι ο ρόλος της στην κυβέρνηση μπορεί να είναι καθοριστικός για την πολιτική νομιμοποίηση των σκληρών αποφάσεων, αλλά είναι μάλλον... δι­ακοσμητικός σε επίπεδο αποφάσεων. Κάτι που μάλλον ισχύει για ολόκληρο το κυβερνητικό σχήμα, καθώς τον τελι­κό λόγο στα πάντα τον έχει η τρόικα.

Η μεγάλη πρόκληση που έχει μπρο­στά της, όπως και οι άλλοι δύο κυβερ­νητικοί εταίροι άλλωστε, είναι η ψήφι­ση των μέτρων, όταν τελικώς οριστικο­ποιηθούν κι έρθουν ως πακέτο για ψή­φιση στη Βουλή, κάποια στιγμή προς το τέλος Σεπτεμβρίου.

Τότε το κλίμα στην κοινωνία θα έχει επιδεινωθεί από τα νέα λουκέτα που θα μπουν από Σεπτέμβριο και τους νέους ανέργους, το άνοιγμα των σχο­λείων που θα αποκαλύψει την απογύ­μνωση της εκπαίδευσης από εκπαι­δευτικό προσωπικό, υποδομές κ.λπ., την εξάντληση των νοικοκυριών από ένα καλοκαίρι χωρίς διακοπές για τους περισσότερους αλλά γεμάτο φό­ρους, την επιδείνωση των υπηρεσιών υγείας κ.λπ. Μέσα σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, θα πρέπει... 

Να ανακοινωθούν νέα, σκλη­ρότερα μέτρα, στο πλαίσιο της προώ­θησης της εφαρμογής ενός προγράμ­ματος που και ο Φώτης Κουβέλης προεκλογικά υπογράμμιζε ότι... «δεν βγαίνει».

Ήδη οι πιο χτυπητές – αν και αχνές – διαφοροποιήσεις του πρόεδρου της ΔΗΜΑΡ, αρχικώς για το θέμα της λή­ψης όλου του πακέτου των μέτρων τώρα και ύστερα για το θέμα της εφε­δρείας, αναμένεται να οδηγήσουν στην πλήρη προσαρμογή στα κελεύ­σματα της τρόικας και του διδύμου Σα­μαρά - Στουρνάρα.

Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, οι όποιες διαφοροποιήσεις προβάλλει ο Κουβέλης στο πλαίσιο και των εσωτε­ρικών κομματικών πιέσεων προσκρού­ουν στις «κόκκινες γραμμές» της βιω­σιμότητας της «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης» και της παραμονής της χώ­ρας στο ευρώ.

Έτσι, μπορεί η ΔΗΜΑΡ, και για εσω­τερικούς λόγους, να έχει παραπέμψει στο μέλλον την αποτίμηση της συμμε­τοχής της στην κυβέρνηση, συμπλέο­ντας αμέσως μετά τις εκλογές με τον Σαμαρά στη λογική της «βήμα προς βήμα επαναδιαπραγμάτευσης» που θα αποφέρει καρπούς αργότερα και αφού κατατεθούν ενδείξεις αξιοπιστίας της χώρας, όμως για το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, που βιώνει την οι­κονομική και κοινωνική του ισοπέδω­ση, δεν υπάρχει πίστωση χρόνου.

Σχεδόν δύο μήνες μετά τον σχηματι­σμό της κυβέρνησης, η ΔΗΜΑΡ δείχνει περισσότερο να είναι εγκλωβισμένη, συρόμενη στη στήριξη σκληρών μνημονιακών επιλογών στο όνομα του να μην πέσει η κυβέρνηση, χωρίς να έχει έστω την παραμικρή ελπίδα να επιβά­λει τις περίφημες προοδευτικές κατευ­θύνσεις ή κάποια... δίκαια «ισοδύνα­μα» μέτρα.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, είναι ένα ερώτη­μα αν και πώς θα επηρεαστεί η κομμα­τική συνοχή της Δημοκρατικής Αριστε­ράς στις δοκιμασίες που έρχονται από τα τέλη Αυγούστου.

Ύστερα από μια ανέφελη σχεδόν πο­ρεία από την ίδρυσή της, από τον περα­σμένο Ιανουάριο, οπότε άρχισε η διεύ­ρυνσή της με στελέχη που αποκολλή­θηκαν από το ΠΑΣΟΚ πρόσφατα ή σε παλαιότερα στάδια, ήδη μετρά μερι­κούς μήνες εσωκομματικής αναστάτω­σης. Αρχικώς λόγω ακριβώς αυτής της διεύρυνσης, που για πολλούς αποτύπω­νε την πολιτική απόκλιση του κόμματος από τις αξίες της Αριστεράς, ώστε απο­φάσισαν να πάρουν την «άγουσα», και στη συνέχεια εξαιτίας της συμμετοχής της στην κυβέρνηση υλοποίησης του Μνημονίου.

Το ερώτημα, από εδώ και πέρα, είναι αν οι όποιοι τριγμοί στα όργανα, και κυ­ρίως στις οργανώσεις, μπορούν να κρα­τηθούν σε επίπεδα διαχειρίσιμα, όπως μέχρι τώρα...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ