Κυριακή 6 Μαΐου 2012

ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ή ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ???

ΤΩΡΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΑΛΛΙΩΣ ΤΟ ΚΡΙΜΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ...

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΟΠΛΑ

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η πρόκληση για την Αριστερά είναι πλέον δεδομένη. Το ραντεβού της με την ιστορία, το έκλεισε ο ίδιος ο Ελληνικός λαός, και από αυτό το ραντεβού δεν έχει κανένα δικαίωμα να φυγομαχήσει.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΕΦΑΝΘΗ…
Κάποια τμήματά της, έκαναν την επιλογή τους, συρμένα από τους πολιτικούς εκβιασμούς των αδίστακτων. Όλων εκείνων δηλαδή που αναζητούν εναγωνίως συνενόχους, στο βρώμικο ρόλο που επέλεξαν σε βάρος του τόπου μας.
Κάποια άλλα την έκαναν οδηγημένα αταλάντευτα από το μείγμα της οργής αλλά και της προσωπικής τους αξιοπρέπειας, αφού αρνήθηκαν να την παζαρέψουν παρά τις πρωτοφανείς πιέσεις και τους ανελέητους εκβιασμούς που τους ασκήθηκαν.
Και κάποια τρίτα, την έκαναν εμπνευσμένα από την ελπίδα και την προσδοκία τους, που δύσκολα κανείς νομιμοποιείται να διανοηθεί και πολύ περισσότερο να τολμήσει να την αγνοήσει ή να την διαψεύσει.
Η ουσία πάντως, είναι πως αυτή η κοινωνία, είτε έτσι είτε αλλιώς, αποφάσισε.

ΣΑΦΕΣ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ… ΤΡΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ…
Η πρώτη της επιλογή, ήταν να γυρίσει την πλάτη στον απροκάλυπτο δωσιλογισμό που δε δίστασε να υποστείλει τη σημαία της εθνικής αξιοπρέπειας και να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές συμμορίες...


Το μπόι τους κόντυνε…
Τα κεφάλια τους έσκυψαν ακόμη πιο χαμηλά, αρνούμενα να αντέξουν στη δοκιμασία να κοιτάξουν στα μάτια το λαό που ταπείνωσαν με τις επιλογές και τους χειρισμούς τους.
Το σύστημα ΠΑΣΟΚ – αυτή η επικίνδυνη μάστιγα που ασέλγησε απροκάλυπτα πάνω στη μεταπολιτευτική Ελλάδα – κατέρρευσε στη συνείδηση του Ελληνικού λαού την οποία δεκαετίες ολόκληρες πλιατσικολογούσε.
Μαζί του κατέρρευσαν και οι προσδοκίες του Σαμαρά που αφού πρώτα λειτούργησε ωε έτερος Καππαδόκης, τόσο στην άθλια συγκυβέρνηση όσο και στην πολιτική εξαπάτηση, πήρε στο χέρι τις προσδοκίες του πολιτογραφούμενος ως ο πλέον αποτυχημένος ηγέτης όλων των εποχών, αφού κατάφερε χωρίς αντίπαλο να ναυαγήσει και αυτός και το όνειρό του, πριν καν προλάβει να δει τι χρώμα έχουν τα σκαλοπάτια του Μαξίμου.
Το δεκανίκι της πατριδοκαπηλίας των Χατζατζάρηδων τσαλακώθηκε,  πλήρωσε όπως του άξιζε, το τίμημα του ερμαφρόδιτου Καρατζαφυρέϊκου πολιτικού του σαλταδορισμού.

Ωστόσο… η πραγματική εξουσία φυσικά και παραμένει στα χέρια όλων εκείνων (των κέντρων και των συμφερόντων) που χρησιμοποίησαν αυτό το ταπεινωμένο πολιτικό προσωπικό, σαν μαριονέτες άβουλες αλλά πρόθυμες να τους υπηρετήσουν.
Κι αυτή η αδυσώπητη αλήθεια, καλό είναι να μη μας διαφεύγει τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Όχι μόνο γιατί θα ήταν σφάλμα ανεπίτρεπτο να συντηρηθούν σ αυτό το λαό ολέθριες αυταπάτες, αλλά γιατί το αν η ελληνική κοινωνία θα κινηθεί στην κατεύθυνση της αρπαγής της πραγματικής εξουσίας από τα χέρια των δυναστών της, το εάν και σε ποια έκταση θα το καταφέρει, και το πόσο σύντομα θα δει τη χειραφετημένη της υπερηφάνεια να αποδίδει ουσιαστικούς καρπούς, είναι κάτι που θα εξαρτηθεί και από την πολιτική της έμπνευση, από τη ριζοσπαστικοποίησή της, αλλά και την αποφασιστικότητα και τη φυσιογνωμία των πολιτικών της ηγετών.

Η δεύτερή της επιλογή, ήταν να προσεγγίσει την «αντιμνημονιακή» φωνή, με τρόπο που δείχνει να την αντιλαμβάνεται ως σθεναρό και κατά τη γνώμη της απαραίτητο πολιτικό αποκούμπι.
Μπορεί να είναι μια επιλογή επισφαλής και πολιτικά ευάλωτη, αφού επί της ουσίας η φυσιογνωμία του «αντιμνημονιακού μετώπου», δε συνιστά καθολική πολιτική απάντηση που να αγγίζει τη ρίζα του πολιτικού προβλήματος της χώρας, ωστόσο, είναι αποκαλυπτική για το μεγάλο ειδικό βάρος που έχει στην καθημερινότητα – κατ επέκταση και στις αποφάσεις της κοινωνίας – το πλέγμα των κατοχικών συμφωνιών και ρυθμίσεων, και οι συνέπειές τους που αποδόμησαν τη ζωή της συνολικά.
Και είναι βεβαίως διάχυτη η επιδίωξή της, να αποτινάξει από τις πλάτες της το φορτίο του μνημονιακού – κατοχικού ζυγού, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε επιμέρους μέτρα και συνολικές πολιτικές που πρέπει άμεσα να καταστούν κυρίαρχες.

Είναι και αυτή μια εξ ίσου αδυσώπητη αλήθεια που δε δικαιούνται να την παραβλέψουν οι ηγέτες της. Μπορεί να μην αντανακλά σαφή και ξεκάθαρη συλλογική κοινωνική πολιτική ωριμότητα, έχει όμως το δικό της ειδικό βάρος στις συλλογικές επιλογές της κοινωνίας, πράγμα που σημαίνει πως το πραγματικό φορτίο του κατοχικού μνημόνιου και της ανάγκης της άμεσης ανατροπής του, κανείς δε δικαιούται να το προσπεράσει, ως στοιχείο που θα πρέπει να καθορίσει τις επιλογές, τις προτεραιότητες και τους βηματισμούς της επόμενης μέρας.

Η τρίτη της επιλογή, σηματοδοτεί τη συλλογική κοινωνική πολιτική της απάντηση, τόσο για την κατεύθυνση των επιδιωκόμενων αλλαγών, όσο και για την ταυτότητα και το στίγμα του πολιτικού φορέα που θα επιφορτιστεί με την ευθύνη να τις δρομολογήσει.

Η πρόκληση για την Αριστερά είναι πλέον δεδομένη. Το ραντεβού της με την ιστορία της το έκλεισε ο Ελληνικός λαός, και από αυτό το ραντεβού δεν έχει κανένα δικαίωμα να φυγομαχήσει.

ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΑΜΑΧΗ…
Πρόκειται για μια παρέμβαση υγιέστατη και καθοριστική, γιατί δε δίνεται από εκείνους που αρέσκονται να απεραντολογούν μιζεριάζοντας για τα επίπεδα της πολιτικής καθαρότητας ανάμεσα στην τάδε ή στη δείνα Αριστερή δύναμη, αλλά καταδεικνύεται από την απαίτηση της ίδιας της κοινωνίας που φρόντισε να είναι παρούσα στο δικό της ιστορικό ραντεβού.

Ας την αποκρυπτογραφήσουμε λοιπόν αυτή την παρέμβαση:

1. Αν αυτή η κοινωνία είχε ενστερνιστεί τα πολιτικά ερμαφρόδιτα μέσα – έξω και τα σούξου – μούξου του ΣΥΡΙΖΑ, αν είχε αποδεχτεί τη λαθρομεταναστευτικολαγνεία του που σκόπιμα αποσιωπήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο από τις επικοινωνιακές του προτεραιότητες, τότε είχε σαφώς πολύ αυθεντικότερους εκφραστές αυτών των πολιτικών για να επιλέξει, και δε θα επέλεγε το ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν τους επέλεξε όμως… Επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας.
Και δε τους επέλεξε, και επέλεξε το ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί γοητεύτηκε από τραβεστί πολιτικές προσεγγίσεις της «βαθειάς» του πολιτικής ( η οποία σε πολλά ζητήματα δε διαφέρει και πολύ από τις πολιτικές εκείνων που η κοινωνία έστειλε στον τουρκοδιάβολο, αλλά γιατί θέλησε να κρατήσει το κυρίαρχο από το περιεχόμενο της πολιτικής του επικοινωνίας, και ασυνείδητα όσο και αυθόρμητα, το αντιστοίχισε και το ταύτισε μέσα της με την ίδια την πολιτική του.

Κράτησε δηλαδή το συγκρουσιακό, το ανατρεπτικό, την ιδέα της ρήξης χωρίς συμβιβασμούς και παλινδρομήσεις, και ας μη την εννοεί με τρόπο απόλυτο όσο και ξεκάθαρο ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη σύγκρουση.

Η κοινωνία δεν αντελήφθη τι ΔΕΝ εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντελήφθη και συγκράτησε αυτό που φραστικά κυριάρχησε στην επικοινωνιακή του τακτική.
Η κοινωνία δεν έχει καμία υποχρέωση να συμπεριφέρεται ως …ενδελεχής πολιτικός αναλυτής με γνώμονα τη μαρξολογία.
Έχει όμως κάθε δικαίωμα να εμπνέεται από όλα εκείνα στα οποία θέλει να αφήνεται να την εμπνεύσουν και να γοητεύσουν τη σκέψη της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν οφείλει να κατανοήσει, ότι η κοινωνία δεν αποδέχτηκε τη βαθειά του πολιτική, αλλά την επικοινωνιακή της εκδοχή που ήταν συγκρουσιακή, και εμφανίστηκε ως ασυμβίβαστη και μαχητική.
Αν αυτή την επιλογή την ερμηνεύσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως αποδοχή της βαθειάς τραβεστί πολιτικά πολιτικής του, θα έχει κάνει ένα λάθος ιστορικά ανεπίτρεπτο, και το τίμημα θα είναι βαρύ. Θα έχει βιάσει με τρόπο προκλητικό τη βούληση των ψήφων που του παραχωρήθηκαν.
Ούτε μία από τις ψήφους που του εμπιστεύθηκαν δεν έχει το δικαίωμα να ερμηνεύσει με πολιτικά αυθαίρετο τρόπο.

2. Το ΚΚΕ από την άλλη, σαφώς αναδεικνύεται πολιτικά δικαιωμένο στις επεξεργασίες και τις πολιτικές του προσεγγίσεις. Και φυσικά θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η έμμεση πολιτική του συμβολή, στο να γίνεται αποδεκτός (στην αγνή του τη διάσταση, όποιο κόμμα και αν τον εξέφραζε) ο «αντιμνημονιακός» λόγος, και κυρίως στο να καταστούν ευπρόσδεκτες οι συγκρουσιακές διακηρύξεις, ήταν καθοριστική.
Χωρίς την πολιτική δράση του ΚΚΕ, τα αυτιά της Ελληνικής κοινωνίας θα ήταν επί της ουσίας ανεκπαίδευτα και ανέτοιμα να αποδεχτούν και να αφομοιώσουν την «αντιστασιακή» πολιτική φιλολογία και κουλτούρα.

Θα πρέπει επίσης να του αναγνωρίσουμε το ρόλο του συνεπέστερου αντιμνημονιακού πολιτικού παράγοντα, αφού δεν αρκείται στο να τουφεκά ανελέητα το σύμπτωμα του προβλήματος, αλλά αντιπαλεύει με συνέπεια την ίδια τη μήτρα που το γεννά και το αναπαράγει.  

Το ΚΚΕ ωστόσο, οφείλει να μη φυγομαχεί. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να αποστασιοποιείται από τις κορυφαίες προκλήσεις της ιστορίας. Το ότι δήλωσε προεκλογικά την απροθυμία του να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα, αντιμετωπίζοντας προκαταβολικά ως «καμμένο χαρτί» μια τέτοια συμμετοχή, αυτό είναι αλήθεια.
Είναι όμως εξ ίσου αληθινό το γεγονός, πως προεκλογικά διεκδικούσε - και καλά έκανε – «και την τελευταία ψήφο» που θα μπορούσε να εξασφαλίσει σ αυτή την εκλογική αναμέτρηση.
Το εκλογικό του ποσοστό προφανώς και είναι συνισταμένη, και της φυγομαχίας στην οποία επέμενε πεισματικά αλλά και της λαθρομεταναστευτικολαγνείας την οποία σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ δεν έκρυψε.

Ωστόσο… το αμείλικτο ερώτημα που πρέπει τώρα να απαντήσει η ηγεσία του ΚΚΕ είναι το εξής:
Αν το κυρίαρχο πρόβλημα είναι μονάχα η μαζική δράση, και αν η κυβερνητική ευθύνη ισοδυναμεί με «ξεπούλημα της εργατικής τάξης» της οποίας τα συμφέροντα προασπίζεται, τότε δεν έχει λόγο να διεκδικεί «και την τελευταία ψήφο» στις εκλογές.
Και η προτελευταία ψήφος, του ήταν αρκετή για να συνεχίσει να αγωνίζεται.
Και η προτελευταία ψήφος, του ήταν αρκετή αφού δε σκοπεύει να την «ξεπουλήσει» (όπως διατείνεται) αναλαμβάνοντας γενικότερο πολιτικό ρόλο.

Για να διεκδικεί λοιπόν «και την τελευταία ψήφο», αυτό σημαίνει πως η υποχρέωσή του να την αξιοποιήσει εκεί που η ψήφος αποτελεί πρώτη ύλη για πολιτική παρέμβαση, είναι δεδομένη και δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να την αποποιηθεί.

Το κομμάτι της κοινωνίας λοιπόν που το εμπιστεύθηκε και του έδωσε «και την τελευταία του ψήφο», πέρα και ανεξάρτητα από το πώς προσέγγισε προεκλογικά το ζήτημα η ηγεσία του ΚΚΕ, έχει την προσμονή να την αξιοποιήσει εκεί που πραγματικά αξιοποιείται η ψήφος.
Γιατί στους αγώνες και στη μαζική δράση, η «πρώτη ύλη» δεν είναι η ψήφος, αλλά η ξεκάθαρη πολιτική στόχευση και η πολιτική και η ταξική λεβεντιά.

Απέναντι σ αυτή λοιπόν την κοινωνία που περιμένει εναγωνίως και μαζική δράση αλλά και πολιτικές πρωτοβουλίες και αλλαγές, το ΚΚΕ έχει μια και μόνο υποχρέωση.
Να σταματήσει άμεσα να αιτιολογεί τη φυγομαχία…
Να σηκωθεί άμεσα από το «καναβάτσο» του απολογούμενου ερμηνευτή των …ανερμήνευτων αποφάσεων, και να περάσει στη θέση του πρωταγωνιστή. Όχι μόνο εκεί που το ίδιο επιλέγει, αλλά και εκεί που η κοινωνία επιχειρεί να το τοποθετήσει με την ετυμηγορία της.

Να αναλάβει κορυφαία πολιτική πρωτοβουλία προσδιορίζοντας με σαφήνεια το εύρος, το στίγμα και το αδιαπραγμάτευτο περιεχόμενο των στόχων μιας κυβέρνησης στην οποία είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει…
Να επιχειρήσει να χαλιναγωγήσει το ερμαφρόδιτο πολιτικό σκορποχώρι των Συριζοκουβελαίικων πολιτικών, προσδιορίζοντας σαφή και αδιαπραγμάτευτα πολιτικά οριοθετήματα. Και…
Να μετατρέψει τη μαχόμενη κοινωνία σε καταπέλτη ασυμβίβαστων ανατροπών, για να μπει ο τόπος μας σε μια άλλη πορεία.

Όπως έχουμε τονίσει χαρακτηριστικά και ΕΔΩ…
«Μπορεί να υπάρχουν δεκάδες λόγοι που να αιτιολογούν την άρνηση της συμμετοχής του ΚΚΕ σε ένα μετεκλογικό κυβερνητικό σχήμα. Σε ένα κυβερνητικό σχήμα που θα έχει συγκεκριμένη ενότητα στόχων και συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό. Αν υπάρχει όμως έστω και ένας λόγος που να την επιβάλει ή πολύ περισσότερο να την απαιτεί αυτή τη συμμετοχή, τότε… Το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο, όχι μονάχα να τον αναζητήσει νηφάλια, αλλά και να τον επιβάλει με κάθε τρόπο, επιστρατεύοντας για το σκοπό αυτό, το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του…»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ…
Είναι ώρα ευθύνης. Η ιστορία και η κοινωνία παρέδωσε στην Αριστερά το κλειδί της επόμενης μέρας. Η ανάγκη της άμεσης ανακοπής της λαίλαπας που έρχεται το απαιτεί. Το επιβάλει.
Αν σ αυτή την ιστορική πρόκληση η Αριστερά δεν ανταποκριθεί, τότε η ιστορία είναι βέβαιο πως δε θα της συγχωρήσει ούτε την ασυνέπεια, ούτε την ατολμία ούτε και τη φυγομαχία που επέδειξε, όταν εκείνη  την είχε πραγματικά ανάγκη.

Αν η Αριστερά παραδώσει αυτή την κρίσιμη στιγμή τα όπλα της, τότε στις μεγάλες μάχες που έρχονται δε θα έχει απομείνει γι αυτήν πλέον, ούτε ο ρόλος του κομπάρσου.

Το κρίμα στο λαιμό σας λοιπόν αν αφήσετε τον τόπο να τον οδηγήσουν σιδηροδέσμιο στην καταστροφή…

Το κρίμα στο λαιμό σας αν δε μεριμνήσετε ώστε η άμεση και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων να ποτίσει το δέντρο της πραγματικής Ανάστασης της προδομένης μας πατρίδας…

Κατά τα λοιπά τη γνώμη μας την έχουμε εκφράσει έγκαιρα και μάλλον έχουμε δικαιωθεί απόλυτα... Δειτε τα παρακάτω:

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

ΑΕΙ ΣΑ ΠΕΡΑ ΡΕ ΑΓΥΡΤΕΣ... Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΕΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΠΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ???

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου