ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ???

Μπορεί να υπάρχουν δεκάδες λόγοι που να αιτιολογούν την άρνηση της συμμετοχής του ΚΚΕ σε ένα μετεκλογικό κυβερνητικό σχήμα. Σε ένα κυβερνητικό σχήμα που θα έχει συγκεκριμένη ενότητα στόχων και συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αν υπάρχει όμως έστω και ένας λόγος που να την επιβάλει ή πολύ περισσότερο να την απαιτεί αυτή τη συμμετοχή, τότε… Το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο, όχι μονάχα να τον αναζητήσει νηφάλια, αλλά και να τον επιβάλει με κάθε τρόπο, επιστρατεύοντας για το σκοπό αυτό, το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του.

Οι ιστορικές συνθήκες που διαμορφώνονται στον τόπο, έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα προσδιοριστικά, και από αυτή την πραγματικότητα κανείς και στο όνομα κανενός προσχήματος, δε δικαιούται να αποδράσει. Ούτε φυσικά και από τις αμείλικτες προκλήσεις της ιστορίας.

Η χώρα δεν παραδέρνει απλά σε συνθήκες στυγνής – στυγνότατης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, και πρωτοφανούς αποδόμησης, ακόμη και των στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η χώρα συνθλίβεται σε ένα καθεστώς πολυεπίπεδης ξένης κατοχής, που ανεξάρτητα από τη διάθεση του ενός ή του άλλου κόμματος να το διαπιστώσει και να το συμπεριλάβει στις πολιτικές εκτιμήσεις του, οι κραυγαλέες αλήθειες που το συνθέτουν, δεν αφήνουν σε κανέναν νηφάλιο παρατηρητή το δικαίωμα να τις προσπερνά αβασάνιστα...

ΤΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝ…

Παρόντες είναι και οι τοποτηρητές κατσαπλιάδες του Σουλτανάτου που μεριμνούν και επιβλέπουν την απρόσκοπτη εφαρμογή του.

Είναι παρόντες για να υπαγορεύουν με τρόπο προκλητικό ποιοί νόμοι πρέπει να ψηφιστούν, ποιοί νόμοι επιβάλλεται να καταργηθούν, τι και πως πρέπει να γίνει σε μια χώρα που οι Εφιάλτες παρέδωσαν αμαχητί την κυριαρχία της.

Παρόντες είναι και οι κοτζαμπάσηδες που το προσυπέγραψαν και που δεσμεύτηκαν με όρκους ντροπής για τη συνέπεια στην υλοποίησή του.

Παρούσες είναι οι συλλογικές συμβάσεις που η κατάργησή τους επιβλήθηκε.

Παρόντες είναι οι μισθοί ζητιανιάς που επέβαλαν σε όσους συνεχίζουν να δουλεύουν, με πρόσχημα την αποπληρωμή των δανεικών της υποτέλειας.

Παρόντα είναι τα πεινασμένα παιδιά στα σχολειά της ταπείνωσης.

Παρόν είναι το δολοφονικό χέρι της ανεργίας, που σκοτώνει όχι μονάχα τα όνειρα αλλά και την ίδια τη νέα γενιά.

Κυρίως όμως είναι παρούσες οι επιπτώσεις του κατοχικού πρωτόκολλου της υποτέλειας στην Ελληνική κοινωνία, η οποία πλέον μετρά δυστυχία, μετρά απόγνωση, μετρά νεκρούς, συνειδητοποιεί τη χαμένη της αξιοπρέπεια, παρατηρεί τον τόπο της και τον πραγματικό του πλούτο να πλιατσικολογείται…

Παρούσες είναι και οι ελεεινές δεσμεύσεις τους για όσα πρόκειται ν ακολουθήσουν.

Η ΚΑΤΟΧΗ ΔΕΝ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΕΙ ΤΟ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ...

Ναι όλα αυτά είναι καπιταλισμός. Ένας καπιταλισμός αδίστακτος και αιματοβαμμένος. Ένας κοινωνικός φονιάς που δεν εξωραΐζεται, και η ανατροπή του καθίσταται εκ των πραγμάτων ιστορική ανάγκη ύψιστης προτεραιότητας.

Ωστόσο και τα κατοχικά καθεστώτα, όποτε και αν επιβλήθηκαν, σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν «φυτεύτηκαν», αυτό που επεδίωξαν ήταν να κάνουν αποκρουστικότερη την καπιταλιστική εκμετάλλευση, να πλιατσικολογήσουν τον πραγματικό πλούτο των κατεχομένων εδαφών, να επιβάλουν καθεστώς πανεθνικής δουλοπρέπειας, να επιτρέψουν στους δυνάστες να λυμαίνονται τη γη, το νερό, τη θάλασσα, τον αέρα, τη ζωή, την καθημερινότητα, την αξιοπρέπεια των υποταγμένων.

Απέναντι σ αυτές τις αυτονόητες αλήθειες, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει κανένα δικαίωμα να εθελοτυφλεί και να τις προσπερνά επικαλούμενη επίπλαστα ιδεολογικά λαθροχειρήματα.

Κι από την άλλη, ο αυτονόητος και καθ όλα αναγκαίος προσανατολισμός στο κίνημα και τους μαζικούς αγώνες, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως καθαρτήριο που θα ξεπλένει επ αόριστον τις κάθε λογής πολιτικές και άλλες εμμονές. Και φυσικά, με κανέναν τρόπο δε νομιμοποιεί καμία ηθελημένη ή αθέλητη πολιτική αβλεψία.

Οι αποφάσεις στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό, δε θα παρθούν στους δρόμους, αλλά μέσα στο κοινοβούλιο.

Το αν θα είναι τέτοιες ή αλλιώτικες, θα εξαρτηθεί από το εάν αυτό το κοινοβούλιο, θα παραμείνει κοινοβούλιο ντροπής και υποταγής ή αν θα αξιοποιήσει τις όποιες δυνατότητες διαθέτει (η μπορεί να αποκτήσει), προκειμένου να μετατραπεί σε κοινοβούλιο πολιτικής αντίστασης στο εφιαλτικό σχέδιο που μέσω αυτού θα επιχειρήσουν να νομιμοποιήσουν σε βάρος της χώρας.

Οι αποφάσεις βέβαια ανατρέπονται στο δρόμο από τη μαχόμενη κοινωνία. Αυτό όμως προϋποθέτει και στοχευμένο δράση, και επεξεργασμένο επιχειρησιακό σχέδιο, και πολιτική έμπνευση που θα πείθει την κοινωνία για την αποτελεσματικότητα των αγώνων της και για την πολιτική κερδοφορία από την πολιτική της δράση.

Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μια κοινωνία που την πισωγύρισαν 65 χρόνια πίσω στην μετά τον εμφύλιο εποχή, διακρίνει πως κάτι απ όλα τα παραπάνω υπάρχει, για να το διαχειριστεί ως αποτελεσματικό αποκούμπι???

Μόνο αφελής ή ονειροπόλος θα μπορούσε στα σοβαρά να ισχυριστεί κάτι ανάλογο.

Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ…

Κι αυτό γιατί εξ ίσου ιστορική είναι και η πρόκληση που της απευθύνει, όχι ο Τσίπρας και τα επικοινωνιακά τερτίπια του, αλλά η ίδια η εποχή.

Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει το δικαίωμα να γυρίζει τα μάτια αλλού και να αντιμετωπίζει φοβικά τις ιστορικές προκλήσεις.

Και φυσικά δεν έχει κανένα δικαίωμα να επιχειρεί να πείσει τους οπαδούς και τα μέλη της, ότι η πολιτική ατολμία και τα φοβικά σύνδρομα, μεγαλουργούν για το καλό του… μαζικού κινήματος και της εργατικής τάξης.

Κανένα μαζικό κίνημα και καμία εργατική τάξη δε βγαίνει ωφελημένη από τα φαινόμενα της πολιτικής ατολμίας και της αναποφασιστικότητας όταν η ιστορία προκαλεί.

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΤΩΡΑ…

Η ηγεσία του ΚΚΕ λοιπόν οφείλει να μην αυτοθαυμάζεται για την απροθυμία της να αναλάβει και διαφορετικό ρόλο στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό αν τα δεδομένα το επιτρέψουν και πολύ περισσότερο αν το επιβάλουν οι εξελίξεις.

Η κοινωνία που το εμπιστεύεται, δε θέλει να βλέπει την ηγεσία του να υπεραμύνεται των πολιτικών της εμμονών, και φυσικά δυσκολεύεται να αποδεχτεί ότι αυτή η επιμονή γίνεται για να υπηρετήσει το κίνημα από καλύτερες θέσεις.

Η κοινωνία που το εμπιστεύεται, δε θέλει να βλέπει την ηγεσία του στριμωγμένη στη γωνιά να υπεραμύνεται της πολιτικής της ατολμίας, ταμπουρωνόμενη στο "επαρκές" της μαιζικής πολιτικής της δράσης.

Η κοινωνία που το εμπιστεύεται, θέλει να βλέπει την ηγεσία του να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία ΚΑΙ των πολιτικών κινήσεων, να μην αναζητά προσχήματα άρνησης, αλλά να ανακαλύπτει και να επιβάλλει τους λόγους που απαιτούν την ανάληψη και κορυφαίων πολιτικών πρωτοβουλιών και κορυφαίας πολιτικής δράσης.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, σωστά επιμένει στη στήριξη των μαζικών λαϊκών αγώνων για την ενδυνάμωση της κοινωνίας και τη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων της,  αλλά οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι στο πεδίο της πολιτικής της δράσης, συμπεριλαμβάνονται και πολιτικές πρωτοβουλίες που επιμένει πεισματικά να απορρίπτει.

Αν λοιπόν οι εξελίξεις φέρουν στα χέρια της τη διερευνητική εντολή, οφείλει όχι μονάχα να μη την καταθέσει με το ίδιο χέρι, αλλά να παρέμβει επιθετικά στις εξελίξεις μπαίνοντας μπροστά, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων και προσδιορίζοντας με σαφήνεια το χαρακτήρα, το περιεχόμενο των στόχων, τις αδιαπραγμάτευτες κόκκινες γραμμές για το τι ακριβώς θα πρέπει μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχει το ΚΚΕ (και για όσο συμμετέχει)

-Να καταργήσει χωρίς δεύτερη σκέψη…

-Να επαναφέρει χωρίς δεύτερη σκέψη…

-Να ανατρέψει χωρίς δεύτερη σκέψη…

-Να δρομολογήσει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μια τέτοια στάση θα ξεσκεπάσει τους πολιτικούς υποκριτές…

Μια τέτοια στάση θα καταδεικνύει στην κοινωνία το περιορισμένο των πολιτικών δυνατοτήτων αν δε συνδυάζονται με σημαντικές πολιτικές ανατροπές…

Και μέσα από μια τέτοια στάση – όχι μονάχα δε θα παραιτηθεί – αλλά θα πολλαπλασιάσει την πολιτική της δυνατότητα να πείθει το οργανωμένο μαζικό κίνημα πως πρέπει να αναδειχτεί σε πολιορκητικό κριό για τις πολιτικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

Και φυσικά από το πολιτικό έργο μιας τέτοια κυβέρνησης που θα ανακόψει το εφιαλτικό σχέδιο των ισχυρών, που θα ανατρέψει… θα επαναφέρει….. και θα επιβάλει… όχι μόνο δεν έχει να χάσει, αλλά αντίθετα έχει πολλαπλά να ωφεληθεί ο Ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι. 
Και ταυτόχρονα θα μπορεί να διακρίνει καλύτερα, τόσο τα πραγματικά εμπόδια, όσο και την απαραίτητη πολιτική διαδρομή που πρέπει να διανύσει προκειμένου να χειραφετήσει καθολικά τη ζωή του.

Σταματήστε λοιπόν να κυνηγάτε μάγισσες και να κατασκευάζεται οχτρούς ανάμεσα σε κείνους που σας ζητούν να μην περιφρονήσετε την πρόκληση της ιστορίας.

Ο πραγματικός αντίπαλος, δε βρίσκεται ανάμεσα σ αυτούς που σας προτρέπουν να βγείτε μπροστά, αλλά ανάμεσα σε κείνους που επιχειρούν να καθηλώσουν το ΚΚΕ στα αποδυτήρια του μετεκλογικού πολιτικού γηπέδου.

ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ… ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ… ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ…

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ».

Παραπέμπει φυσικά σε άλλη εποχή…

Τηρουμένων των αναλογιών υπενθυμίζει ωστόσο το πολιτικό κόστος εμμονών που δεν είναι πρωτόγνωρες.

Υπενθυμίζει παράλληλα και τη γνωστή τακτική των «στρογγυλεμένων» εκτιμήσεων, που παραπέμπει τα πάντα στον επάρατο «ρεφορμισμό» και σε κάθε «–ισμό», μόνο που αυτό, η ιστορία αρνούμενη να γυρίσει πίσω, δεν πρόκειται ποτέ να δώσει την ευκαιρία σε κανέναν να το πιστοποιήσει με τρόπο αντικειμενικά αδιάψευστο.

«Οι "εκλογές" του 1946 είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα της ιστορίας του εμφυλίου πολέμου. Όχι, βέβαια, γιατί έδωσαν οποιαδήποτε λύση στο ελληνικό ζήτημα. Ισα - ίσα, που το όξυναν στο έπακρο, αφού επρόκειτο για εκλογές βίας και νοθείας, για ψευδοεκλογές, μέσω των οποίων η ντόπια αντίδραση και οι ξένοι προστάτες της σκάρωσαν τη λαϊκή, δήθεν, νομιμοποίησή τους. Οι εκλογές του '46 έχουν αποκτήσει ιστορικό ενδιαφέρον, λόγω του ότι απείχαν από αυτές, κυρίως, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ και επειδή μεταγενέστερα μεγιστοποιήθηκε στο έπακρο η σημασία τους και υποστηρίχτηκε ότι η αποχή ήταν λάθος καθοριστικής σημασίας, που, αν είχε αποφευχθεί, ίσως να μην είχε γίνει ο εμφύλιος. 

Η άποψη αυτή - ότι η αποχή ήταν λάθος καθοριστικής σημασίας - προωθήθηκε έμμεσα και συγκαλυμμένα σε Σώματα του ΚΚΕ, αμέσως μετά τη λήξη του Εμφυλίου (7η Ολομέλεια της ΚΕ και 3η Συνδιάσκεψη, 1950) από τον Μ. Παρτσαλίδη, ενώ έγινε επίσημη κομματική θέση στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1961. Στην Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου αναφέρεται: "Ο λαός ποθούσε και πάλευε να πραγματοποιηθεί το πρόγραμμα της δημοκρατικής αναγέννησης του τόπου με ομαλό, ειρηνικό τρόπο. Πραγματικά, υπήρχαν τότε ορισμένες δυνατότητες γι' αυτό. Η μοναδικά, συνεπώς, σωστή πολιτική ήταν η συμμετοχή με όλες τις δυνάμεις στις εκλογές... Η καθοδήγηση του Κόμματος, όμως, εκτιμώντας λαθεμένα την κατάσταση και τις διαθέσεις των μαζών, οδηγήθηκε στην ένοπλη πάλη, στην οποία έσπρωχναν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές, χωρίς να εξαντλήσει τις δυνατότητες για ειρηνική εξέλιξη και χωρίς να έχουν πειστεί οι μάζες ότι άλλος δρόμος από την ένοπλη πάλη δεν υπάρχει. Η αποχή από τις εκλογές αποτελεί λάθος καθοριστικής σημασίας, με βαρύτατες συνέπειες για το Κόμμα και το δημοκρατικό κίνημα" (Ντοκουμέντα 8ου Συνεδρίου, εκδόσεις ΠΛΕ, σελ. 155 - 156).

Αλλά και ορισμένοι παράγοντες της άρχουσας τάξης και, βέβαια, πολλοί μικροαστοί ιστοριογράφοι διόγκωσαν τη σημασία της αποχής, αποδίδοντας έτσι, μέσω αυτής της πολιτικής επιλογής, τουλάχιστον, συνυπευθυνότητα στο ΚΚΕ για τον Εμφύλιο. Το κοινό σημείο που ενώνει αυτές τις κρίσεις βρίσκεται στην εκτίμηση πως μέσω αυτών των εκλογών - ακόμη κι έτσι όπως έγιναν - ήταν δυνατό να ομαλοποιηθούν τα πράγματα στη χώρα και να ανοίξει ο δρόμος, για προοδευτικές εξελίξεις.

Φυσικά, η πραγματικότητα δεν ήταν όπως θέλει να την παρουσιάσει η κυρίαρχη τάξη, αλλά ούτε και όπως την έκρινε το 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Κι αυτό αποδεικνύεται μέσα από τα ιστορικά στοιχεία.»

Αυτές τις εκτιμήσεις δε τις έκαναν οχτροί. Τις έκανε το ίδιο το ΚΚΕ και τα επίσημα όργανά του.
Σωστό ή λάθος… ότι έγραψε… το έγραψε.

Το τραίνο της ιστορίας όλα δείχνουν πως στις 6 του Μάη θα κάνει μια στάση στην πλατεία Συντάγματος. Το ποια θα είναι η επόμενη στάση του και φυσικά το ποιος θα είναι ο προορισμός του, θα εξαρτηθεί από την ταυτότητα και βούληση του μηχανοδηγού, αλλά κυρίως από το αν θα καταφέρει να εμπνεύσει την κοινωνία να επιβιβαστεί σ αυτό ως μαχητικός επιβάτης του.

Γι αυτό και η ηγεσία του ΚΚΕ πριν την τελική της απόφαση, θα πρέπει να σταθμίσει νηφάλια όλα τα δεδομένα.

Εμείς απλώς να υπενθυμίσουμε πως η σύγκρουση με την ιστορία κατά κανόνα αφανίζει εκείνους που την επέλεξαν ως μέσο για να θριαμβεύσει το πείσμα τους και οι πολιτικές τους εμμονές.

Το βέβαιο είναι πως για την κοινωνία,  για το μαζικό λαϊκό κίνημα, αλλά και για το ίδιο το ΚΚΕ, θα είναι μάλλον οδυνηρό, αν κάποιοι επιχειρήσουν τελικά να δοκιμάσουν, αν και αυτή τη φορά θα κυριαρχήσει και πάλι ο κανόνας, ή αν θα είναι η ιστορία επιεικής με το λάθος τους, και θα παραχωρήσει ζωτικό χώρο στην όποια εξαίρεση. 

Το τραίνο όμως θα έχει φύγει... Ο μηχανοδηγός δε θα το επιστρέψει και πάλι στο σταθμό... Κι έστι κανείς δε θα έχει το περιθώριο να ξαναδεί και να διορθώσει τα λάθη του.