ΑΕΙ ΣΑ ΠΕΡΑ ΡΕ ΑΓΥΡΤΕΣ... Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΕΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΠΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

Άει σα πέρα ρε αγύρτες… Η κοινωνία θέλει πρωταγωνιστές και όχι κοπρίτες της μιας μέρας…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η διακαναλική συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα ολοκληρώθηκε. Και επειδή η φωνή του ΚΚΕ, αποτελεί έτσι κι αλλιώς μια διαφορετική φωνή και μια πραγματικά διαφορετική πολιτική πρόταση, μέσα σ ένα πολιτικό σύστημα που μιλά περί διαγραμμάτων και προσεγγίζει είτε με ατολμία είτε υποκριτικά την ουσία του πολιτικού προβλήματος του τόπου μας, οφείλουμε και με ιδιαίτερη προσοχή να την προσεγγίσουμε αλλά και με κριτική διάθεση να επιχειρήσουμε την αποκρυπτογράφηση του πολιτικού κώδικα που αποπνέει.

Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως μέσα από αυτή την πολιτική παρέμβαση της γ.γ του ΚΚΕ, αποτυπώθηκαν τρανταχτές και αδιαμφισβήτητες αλήθειες.

- Ο μπερντές που εξωραΐζει την κυρίαρχη πολιτική πρόταση παραμερίστηκε…

- Η υποκρισία που διέπει την ενορχηστρωμένη επικοινωνιακή φαμφάρα με την οποία βομβαρδίζεται καθημερινά η κοινωνία αποκαθηλώθηκε. Και…

- Η άμεση αλληλοσύνδεση ανάμεσα στην εφαρμοζόμενη πολιτική και στο χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας καταδείχτηκε επαρκώς...

Παράλληλα, εξ ίσου επαρκώς καταδείχτηκε, πως ο καιροσκοπισμός των συστημικών πολιτικών δυνάμεων, η διαρκής εναλλαγή στην πολιτική συνθηματολογία τους, η επιλεκτική ανάδειξη με τρόπο δημαγωγικό επιμέρους πολιτικών αιτημάτων με μεθοδολογία που τα αποκόπτει και τα αποσυνδέει από τη «βαθειά τους πολιτική», αλλά και η ανέξοδη προσαρμοστικότητα της εκλογικής τακτικής τους, ούτε τυχαία είναι, ούτε φυσικά και αποσυνδέεται από τις διαχρονικές τους κυρίαρχες πολιτικές επιλογές που παρέμειναν αυστηρά προσηλωμένες στα στρατηγικά σενάρια του συστήματος το οποίο σήμερα υποτίθεται ότι κατακεραυνώνουν.

Ήταν με δυο λόγια μια πολιτική παρέμβαση που κατέδειξε πως η διαχρονική συνέχεια στην «κακοδαιμονία» του τόπου, οι διαχειριστικές εναλλαγές στις μεθόδους αντιμετώπισης των κοινωνικών αναγκών, το μη ουρανοκατέβατο και μη αναμενόμενο του κρισιακού παροξυσμού της εποχής μας, αλλά και η όποια επικοινωνιακή κινητικότητα των πολιτικών δυνάμεων - που παραμένει επί της ουσίας εγκλωβισμένη σε μια «εντός και επί τα αυτά» κυρίαρχη πολιτική επιλογή - δεν είναι τυχαία και δεν είναι ανεξάρτητη από διαχρονικές επιλογές που στήριξαν με αυτόν ή εκείνον τον τρόπο τις στρατηγικές επιλογές σε θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, των ισχυρών της Ευρώπης και των πολιτικών τους εκφραστών.

Αυτός είναι και ο λόγος που τα κόμματα του δικομματισμού, τα κλωνοποιημένα παρακλάδια τους, αλλά και οι ερμαφρόδιτοι αριστεροδέξιοι πολιτικοί σχηματισμοί, καθίστανται πρακτικά ανίκανοι να δρομολογήσουν πολιτικές διεξόδου.

Γιατί  διέξοδος χωρίς συγκρούσεις, χωρίς ανατροπές σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, χωρίς ουσιαστική ρήξη με τους θεσμούς χαλιναγώγησης των εθνικών κοινωνιών, και χωρίς καθαρή τοποθέτηση στο ζήτημα της εξουσίας, δεν μπορεί να υπάρξει. Και όποιος την επικαλείται και πολύ περισσότερο την υπόσχεται, εξαπατά το λαό και τον καταδικάζει στην κόλαση των επικίνδυνων και αποπροσανατολιστικών ψευδαισθήσεων.

Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι πως το ΚΚΕ έχει δικαιωθεί πανηγυρικά στις κυρίαρχες πολιτικές του επιλογές, τόσο στο θέατρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και θεσμικών αναδιαρθρώσεων, όσο και στις προτεραιότητες που διαχρονικά αναδείκνυε σε επίπεδο εθνικό.

Η στάση του απέναντι στην ίδια της ευρωενωσιακή συνθήκη, η κατηγορηματική του αντίθεση στη συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και οι κυρίαρχες πολιτικές του απόψεις για το μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε στη χώρα, δικαιώθηκαν πλήρως και χαρακτηρίστηκαν από εκπληκτική πολιτική διορατικότητα, μέσα από την οποία προδιαγράφονταν με σαφήνεια, όλα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν.

Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Και την απόλυτη δικαίωση του μόνο αφελείς ή προκατειλημμένοι θα αρνηθούν να του την αναγνωρίσουν.

Η δεύτερη ωστόσο πλευρά, είναι εκείνη που αφορά στην επικαιροποιημένη εκλογική του – και όχι μόνο – τακτική. Μπορεί να έχει καεί στο χυλό, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να επιμένει πεισματικά να φυσά μόνιμα το γιαούρτι.

Έτσι λοιπόν, τη συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα, δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να την «διαβάσουμε» αυτοτελώς και ανεξάρτητα από το χαρακτήρα των εξελίξεων και τα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά.

Η κοινωνία σήμερα, δεν έχει ανάγκη μονάχα από έναν εκπληκτικό αναλυτή των δρομολογούμενων εξελίξεων. Αυτό που πρωτίστως χρειάζεται, είναι έναν αποτελεσματικό εμπνευστή και οργανωτή της στοχευμένης αντεπίθεσής της.

Η οργάνωση αυτής της αντεπίθεσης, έχει σαφώς την πολύ ιδιαίτερη σημασία της στο επίπεδο του οργανωμένου μαζικού κινήματος που θα ανθίσταται και θα διεκδικεί, αλλά αυτό το πεδίο – παρά την εξαιρετική σημασία και σπουδαιότητά του – δεν είναι το μόνο, και εκ των πραγμάτων η μονομερής ενασχόληση με αυτό, θεωρείται από κάθε άποψη ανεπαρκής.

Η κοινωνία σήμερα έχει ανάγκη από «πολιτική αποταμίευση» στον αγώνα που δίνει για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά της.

Δεν ευθύνεται για το επίπεδο της πολιτικής της ωριμότητας, και φυσικά δεν μπορεί να καταδικάζεται να κατακτά την ωριμότητά της αυτοβελτιούμενη, την ίδια στιγμή που η πολιτική εξουσία αποφασίζει ανεμπόδιστα για το αύριο και τη ζωή της.

Σημείο κλειδί για τη ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής της ωριμότητας, δεν μπορεί παρά να είναι και μια μίνιμουμ πολιτική κερδοφορία. Είναι αυτή που θα αντικρούσει πειστικά τα συναισθήματα περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων της. Και αυτή η πειστική αντίκρουση θα σφυρηλατείται πάνω σε συγκεκριμένες πολιτικές ανατροπές που δε διαχέονται στη γενικόλογη ελπίδα της αλλά πιστώνονται και στο λογαριασμό της όταν «κάνει ταμείο» για τις πολιτικές αποφάσεις που την αφορούν.

Μια κοινωνία λοιπόν που πισωγύρισαν οι κατακτήσεις της στη μετεμφυλιακή εποχή, βλέπει μηδενικό υπόλοιπο στο λογαριασμό της πολιτικής της κερδοφορίας. Παρά τους όποιους αγώνες έκανε. Παρά τα θύματα και τους ήρωες που είχε σ αυτούς τους αγώνες.

Αυτή η κοινωνία αισθάνεται ανεβασμένη σε μια τραμπάλα που έσπασε και η οποία δεν πρόκειται να μπορέσει ξανά να την σηκώσει.

Αυτή λοιπόν την αλήθεια, δεν είναι δυνατόν η ηγεσία του ΚΚΕ να επιμένει να μη την αντιλαμβάνεται. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται πως μια κοινωνία καταδικασμένη στην εξαθλίωση, είναι ταυτόχρονα και ευάλωτη στα ψίχουλα που θα της ξαναπετάξουν για να ευνουχίσουν την ψυχή της και να εξασφαλίσουν παράταση στην ανοχή.

Αυτή η κοινωνία έχει ανάγκη τώρα να περάσει στο προσκήνιο των εξελίξεων ΟΧΙ μονάχα διεκδικώντας ΑΛΛΑ και επιβάλλοντας λύσεις σε πράγματα που την αφορούν.

Η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο έχει κάθε δικαίωμα να θέλει «να μη την βάλει κανείς στο χέρι», αλλά έχει και υποχρέωση απέναντι στην ιστορία αυτού του κόμματος να εμποδίσει «να την βάλει στο χέρι» ο οποιοσδήποτε καλοθελητής.

Μόνο που υπάρχουν δυο τρόποι για να σε βάλει στο χέρι κάποιος…

Ο ένας είναι να σε βάλει στο παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες, τους δικούς του όρους και το δικό του σχεδιασμό.

Ο άλλος είναι να σε αφήσει στα αποδυτήρια σε μια μόνιμη προθέρμανση και στο γήπεδο να είναι άλλοι οι πρωταγωνιστές πάλι με τους δικούς τους όρους και το δικό τους σχεδιασμό.

Αν επιλέξεις να είσαι πρωταγωνιστής όχι στ αποδυτήρια αλλά στο σύνολο του αγώνα, τότε έχεις μόνο μία επιλογή:

Να βγεις επιθετικά, να διατυπώσεις ξεκάθαρα τους δικούς τους κανόνες και τα δικά σου ζητούμενα, και αντί να μείνεις μακριά για να μη …μολυνθείς από τις λογικές των άλλων, οφείλεις να κάνεις το αυτονόητο.

Να πεις ΝΑΙ… Μπαίνω μπροστά… Διεκδικώ και την κυβερνητική εξουσία… Θα την στηρίξω πάνω σε μια κοινωνία μαχόμενη, γιατί δε τη θέλω να με χειροκροτεί και να επαναπαύεται, αλλά να τη μετατρέπω σε πολιορκητικό κριό που θα ανατρέπει στο διάβα της κάθε εμπόδιο.

Ναι… Μπαίνω μπροστά και αυτοί είναι οι όροι μου…

Ναι… Μπαίνω μπροστά σ αυτό το πρόγραμμα στόχων που προτείνω…

Ναι… Μπαίνω μπροστά αρνούμενος να κοροϊδέψω και να αποκοιμίσω το λαό…

Ναι… Μπαίνω μπροστά και συνεχίζω και την αυτοτελή πολιτική δράση μου και την πρωτοπορία μου στους μαζικούς αγώνες…

Ναι… Μπαίνω μπροστά… Λύνω προβλήματα… Ακυρώνω αποφάσεις… Αλλά δε συμβιβάζομαι και δεν αρκούμαι σε ημίμετρα και χάρτινες προσδοκίες…

Ναι… Μπαίνω μπροστά κι αν έχετε τα κότσια όλοι εσείς οι φαφλατάδες, ελάτε να παλέψουμε γι αυτά και για τούτα… Χωρίς αυταπάτες… Χωρίς παραμύθιασμα… Χωρίς συμβιβασμούς… Και μέχρι το τέλος.

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κληθεί να απαντήσει στις δικές σας χάρτινες προκλήσεις.

Την πρόκληση την κάνω εγώ κι όποιος φοράει παντελόνια ιδού η Ρόδος κι ας μη φοβάται το πήδημα…

Έχετε τα κότσια??? Έχει καλώς!!! Ελάτε να συμφωνήσουμε και ξεκινάμε!!!

Μόνο που θα πρέπει να ξέρετε πως δε θα πρέπει να εγκαταλείψετε λαχανιασμένοι στην επόμενη στροφή…

Δεν τα έχετε??? Τότε άει σα πέρα ρε αγύρτες… Η κοινωνία θέλει πρωταγωνιστές και όχι κοπρίτες της μιας μέρας…

Πριν πει λοιπόν την τελευταία της λέξη η ηγεσία του ΚΚΕ, οφείλει να συναισθανθεί ότι υπάρχει κι αυτή η απάντηση.

Και μέσα από αυτή την απάντηση θα ξεχωρίσουν οι ντολμάδες από αυτούς που θέλουν πραγματικά την ουσιαστική αλλαγή στον τόπο μας.