Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

Οι προκλήσεις της ιστορίας γίνονται μόνο μια φορά. Το τίμημα της περιφρόνησής τους όμως θα κυνηγά για πάντα αυτούς που τόλμησαν να τις περιφρονήσουν.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η ηγεσία της Αριστεράς βρίσκεται αντιμέτωπη με κρίσιμες αποφάσεις, αλλά και με κορυφαίες προκλήσεις ιστορικές.

Το να επιχειρήσει να παραβλέψει αυτές τις προκλήσεις, να τις προσπεράσει αδιάφορη, και να ξεγελάσει τον εαυτό της υποκρινόμενη πως ουδέποτε υπήρξαν και ουδέποτε την άγγιξαν, είναι μια από τις ενδεχόμενες επιλογές, και στα πλαίσια της αυτοτέλειας της πολιτικής της άποψης, φυσικά και δικαιούται να την κάνει και αυτή την επιλογή.

Το κεφαλαιώδες ζήτημα όμως, δεν είναι η τυπική άσκηση ενός αυτονόητου δικαιώματος, αλλά το κυρίαρχο κίνητρο πάνω στο οποίο θα κληθεί να την  ακουμπήσει.

Αν το κυρίαρχο κίνητρο θα είναι η εγωκεντρική επιμονή στην προσδοκία δικαίωσης μιας συγκεκριμένης άποψης για το χαρακτήρα των εξελίξεων, τότε αυτό το ολέθριο σφάλμα θα φέρει αργά η γρήγορα την ηγεσία της αντιμέτωπη με τους πολιτικά έωλους οπαδούς της, που θα έχουν γευτεί στο πετσί τους τα επίχειρά ενός ιδιότυπου πολιτικού και κοινωνικού σεχταρισμού, αφού και οι εξελίξεις γίνονται όλο και δραματικότερες, και η πολιτική σκέψη δεν περιχαρακώνεται πλέον σε συνθήκες σαν τις σημερινές.

Αντίθετα αν το κυρίαρχο κίνητρο είναι η ανάγκη να μετουσιώσει με τη δράση της και τις πρωτοβουλίες της, τη γενικευμένη κοινωνική οργή σε συγκεκριμένο πολιτικό έργο, τότε και πρωταγωνιστής των εξελίξεων θα καταστεί, και δραστικές πολιτικές - και όχι μόνο - αλλαγές, θα είναι δυνατόν να δρομολογηθούν στον τόπο, με ευθύνη και πρωτοβουλία της.

Τα πείσματα δεν καθιστούν μαχητικότερη, αντίθετα αποδυναμώνουν την προοπτική της πολιτικής δράσης. Αλλά αυτή την αλήθεια τόσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ηγεσία του ΚΚΕ, δείχνουν να μη την αντιλαμβάνονται. Και να γιατί...

Για το ΚΚΕ δεν υφίσταται δωσιλογισμός στην πολιτική, δεν υφίσταται δοτή κατοχική κυβέρνηση, δε συνέβαλε το μνημόνιο με τρόπο καταλυτικό στο τσαλάκωμα της εθνικής κυριαρχίας. Όλα αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένα επικοινωνιακό εφεύρημα και απότοκος της οπορτουνιστικής σκέψης πολιτικά ανώριμων και επαναστατικά ανεκπαίδευτων εγκεφάλων.

Ότι βιώνει σήμερα η Ελληνική κοινωνία είναι ταυτισμένο με την ουσία και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, και καμιά απολύτως διέξοδος δεν υπάρχει, αν δεν τεθεί ο καπιταλισμός σε συνολική αμφισβήτηση και δε βάλουμε πλώρη για λαϊκή εξουσία. Αυτή είναι η πεμπτουσία της πολιτικής του άποψης.

Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ ταμπουρωμένος πίσω από μια επικοινωνιακή τακτική που ομολογουμένως πουλάει, θεωρεί τις εξελίξεις στην Ελλάδα ότι είναι πρόβλημα εν πολλοίς διαχειριστικό, και ότι αν τροποποιηθεί η κυρίαρχη διαχειριστική φιλοσοφία, τότε η ευρωπαϊκή ένωση θα γίνει περισσότερο ανθρώπινη, η ευρωζώνη θα ανακτήσει την επικοινωνιακή ελκυστικότητά της, και ένα σύνολο θεσμών, συνθηκών και ρυθμίσεων που αλυσοδένουν τους λαούς και υλοποιούν συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο συγκεκριμένης ομάδας συμφερόντων, θα σταματήσουν να είναι αποκρουστικές, και η ροή του πολιτικού γίγνεσθαι θα μετατοπιστεί σε πιο …αγαπησιάρικη κατεύθυνση για τους λαούς και τις κοινωνίες.

Την ίδια στιγμή που η Αριστερά ομφαλοσκοπεί στην πολιτική ατολμία, οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές συμμορίες με τη βοήθεια των εντεταλμένων αχυρανθρώπων τους, νομοθετούν, διοικούν, επιβάλουν, τροποποιούν τη ζωή μας δραματικά.

Επί της ουσίας ανασυντάσσουν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.

Το θωρακίζουν με ένα απόλυτα και προσεγμένα σχεδιασμένο πλέγμα θεσμών και λοιπόν ρυθμίσεων, προσβλέποντας να καταστήσουν τους κυρίαρχους περισσότερο δυνατούς, και τις κοινωνίες απόλυτα αποδυναμωμένες στη νέα εποχή που αναβιώνει έναν πολύ πιο απάνθρωπο και επικίνδυνο Μεσαίωνα.

Σ αυτές τις συνθήκες – που είναι πραγματικά πρωτόγνωρες για το βιολογικά ενεργό κομμάτι του λαού μας, αφού όμοιές τους δεν έχει ξαναβιώσει ζωντανός άνθρωπος πάνω σ αυτή τη χώρα από τον εμφύλιο και μετά - η Αριστερά θα μπορούσε και θα έπρεπε, όχι απλά να έχει αναγορευθεί σε μαχητικό οργανωτή ενός κινήματος ικανού να απειλήσει συθέμελα το σύστημα και τους προσκυνημένους πρωταγωνιστές του, αλλά να έχει αναδειχθεί σε αδιαμφισβήτητο καταλύτη για πολιτικές αλλαγές ικανές να λειτουργήσουν ως ντόμινο, σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αντί γι αυτό, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σαγηνεμένες από φαινόμενα ακόμη και εξουσιολαγνείας, αλλά και επαναπαυμένες πίσω από τη γοητεία μιας δημοφιλούς επικοινωνιακής ρητορικής, συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται την πορεία για δραστικές πολιτικές αλλαγές, ως ρομαντικό περίπατο σε κοινοβουλευτικές πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Ενώ από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει να ομφαλοσκοπεί με πολιτικές αναλύσεις αναφορικά με το χαρακτήρα και την ονοματολογία της κρίσης, και να καταγίνεται με βολικές γι αυτήν μορφές πάλης και αντιπαράθεσης, που περισσότερο είναι στοχευμένες στην πολιτική νουθεσία της κοινωνίας, την ίδια στιγμή που μέσα της βράζει η οργή και ξεχειλίζει η αγανάκτηση, και μόνο συνθηματολογικά καταπιάνεται με την υπόθεση του λαϊκού ξεσηκωμού, αφού δείχνει και απρόθυμη και άτολμη να τον σχεδιάσει επιχειρησιακά και να τον οργανώσει.

Από τη μια λοιπόν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην αντιλαμβάνεται, πως η αντιμνημονιακή αρλουμπολογία – παρά την όποια συγκυριακή δημοφιλία της – δε συνιστά βιώσιμη… δε συνιστά καν πολιτική απάντηση, αφού δεν ενσωματώνονται στη φυσιογνωμία της (αντιμνημονιακής αρλουμπολογίας) πολιτικές ρήξης με θεσμούς, μηχανισμούς και κυρίαρχες πολιτικές που γεννούν και αναπαράγουν μνημόνια.

Η ηγεσία λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αντιληφθεί… δεν θέλει να αντιληφθεί πως αποτελεσματική πάλη για όλα τούτα που διαλαλεί, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αποκαθηλωθούν από το πολιτικό εικονοστάσι της, οι εγκληματικές επιλογές του Μάαστριχτ, και το ευρωενωσιακό – ευρωζωνικό θέσφατο που έχει αναγορεύσει σε Θεό της.

Δεν μπορεί και δε θέλει να αντιληφθεί – γιατί αν το κάνει θα πρέπει να έχει την τόλμη να αποδομήσει το οικοδόμημα πάνω στο οποίο, οι άνθρωποι οι οποίοι τη συναποτελούν, στήριξαν επί δεκαετίες ολόκληρες τον αδιέξοδο πολιτικό καιροσκοπισμό τους – πως αυτό που αποκαλεί φιλοευρωπαϊκή περπατησιά, δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο παρά μια παρά φύσιν ερωτοτροπία με μηχανισμούς πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης που…

-Και ταυτότητα έχουν…

-Και στρατευμένοι σε συγκεκριμένη αποστολή είναι…

-Και τα κλειδιά της μηχανής τους δεν τα κράτησαν και δεν πρόκειται να τα κρατήσουν ποτέ οι λαοί, γιατί είναι η προέκταση των χεριών αυτών που τους δημιούργησαν.

Η ηγεσία του ΚΚΕ από την άλλη, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται, πως η Ελληνική κοινωνία δικαιούται και διαφορετικό επίπεδο πολιτικής ωριμότητας να διαθέτει, και να συνειδητοποιεί διαφορετικά το πολιτικό γίγνεσθαι στον τόπο μας.

Η ηγεσία του ΚΚΕ δείχνει να μη συνειδητοποιεί τα αυτονόητα. Για παράδειγμα δείχνει να μη συνειδητοποιεί, πως ακόμη και ή ίδια η λαϊκή εξουσία την οποία ευαγγελίζεται, δε θα προκύψει ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής συμφωνίας της κοινωνίας με την ηγεσία του ΚΚΕ.

Θα είναι καρπός της δράσης της κοινωνίας…

Της ίδιας της πολιτικής της εμπειρίας…

Πρωτίστως όμως θα είναι αποτέλεσμα της πολιτικής κερδοφορίας των αγώνων της, αφού μέσα από αυτούς, και τα κότσια της θα σταθμίζει… Και τα όριά της θα ανιχνεύει… Και την πολιτική της ωριμότητα θα διευρύνει.

Όχι γιατί κάποιοι δε σταμάτησαν να τη νουθετούν, αλλά γιατί η ίδια το κατακτά αυτό από την ίδια τη δράση της.

Μα θα μου πείτε δε μιλάει για αγώνες η ηγεσία του ΚΚΕ???

Όχι μόνο μιλάει, αλλά σ αυτούς τους αγώνες πρωτοστατούν τα μέλη και τα στελέχη του.

Πρέπει όμως να πούμε, ότι το κατάλληλης ποιότητας …αγωνόμετρο το οποίο θα καθορίσει την έκταση των αγώνων, το περιεχόμενο των αιτημάτων τους, το που και το πότε αυτή η κοινωνία θα αγωνίζεται, καμία ηγεσία δε το διαθέτει, και φυσικά δε το διαθέτει ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ.

Αυτή η κοινωνία λοιπόν την οποία φιλοδοξεί η ηγεσία του ΚΚΕ να δει να είναι πρωταγωνιστής στη λαϊκή εξουσία που οραματίζεται, δεν έχει μονάχα την υποχρέωση να νουθετείται από τους πεφωτισμένους.

- Έχει και το δικαίωμα…Να μπορεί να αναδείξει, ακόμη και στα πλαίσια του καπιταλισμού (μέχρι να αποφασίσει πως θέλει να τον καταργήσει), μια πολιτική εξουσία που θα έχει τα κότσια να πετάξει στα μούτρα της Γκεστάπο, τα μπακαλόχαρτα με τις ταπεινωτικές υπογραφές του δοσιλογισμού. Το δικαιούται.

Και είναι ψέμα να της λέει κανείς πως στον καπιταλισμό ή προκλητική εθνική ταπείνωση είναι παντού και πάντα δεδομένη. Δεδομένη είναι η εκμετάλλευση και στις εξάρσεις της γίνεται ιδιαίτερα στυγνή. Η εθνική ταπείνωση, η μη τήρηση ούτε και των απαραίτητων προσχημάτων, δεν είναι δεδομένη.

- Έχει το δικαίωμα… Να αφυπνίζεται και να πολιτικοποιείται έστω και βίαια και ξαφνικά. Να παίρνει στο χέρι τη σημαία της, και να γεμίζει τις πλατείες φωνάζοντας για την ξένη κατοχή, γιατί τη βιώνει.

Ποιος είσαι εσύ που θα της αμφισβητήσεις το δικαίωμα να εισπράττει αυτό που άλλαξε στη ζωή της ως καταδυνάστευση και κατοχή???

Ποιος είσαι εσύ που δε θα δεις πως για να βγει ξαφνικά στους δρόμους, προφανώς και ξαφνικά κάτι ένοιωσε να αλλάζει στη ζωή της και αντέδρασε???

Ποιος είσαι εσύ που θες να μιλάς για λαϊκή εξουσία, και επιλέγεις να μη βγεις μαζί της και σ αυτόν τον αγώνα (και ας βγαίνεις σε δεκάδες άλλους αγώνες καθημερινά ενώ αυτή δε βγαίνει).

Τότε βγήκε και τότε σε θέλει εκεί. Όχι με τις σημαίες σου αλλά με την ψυχή σου και την εμπειρία σου την οργανωτική.

Και δε σε θέλει με τις σημαίες σου, όχι γιατί πρέπει να ντρέπεσαι γι αυτές, αλλά γιατί δεν έπεισες  αυτή την κοινωνία πως δε θέλεις να την καπελώσεις.

Πείσε την να σε αποδεχτεί.

Μη δίνεις κοντόφθαλμα τη μάχη της σημαίας αλλά δώσε μεγαλόκαρδα τη μάχη της εθνικής αξιοπρέπειας, για να κερδίσεις το νου και τις καρδιές των ανθρώπων.

- Έχει το δικαίωμα… Να ελπίζει σε μια πολιτική εξουσία…

Που θα την απαλλάξει από τα χαράτσια που δεν πλήρωνε μέχρι χθες.

Που θα ανακαλέσει τους ξεφτιλισμένους μισθούς και τις συντάξεις που της επέβαλαν.

Που θα πάρει πολιτικές αποφάσεις για την ασυδοσία της δικτατορίας των τραπεζών.

Που δε θα ανέχεται τα παιδιά της να λιποθυμούν στα σχολειά της ντροπής.

Που θα κλείσει οριστικά το θλιβερό κατάλογο των απελπισμένων που αυτοκτονούν.

- Έχει το δικαίωμα… Να ελπίζει σε μια κυβέρνηση…

Που θα καταγγείλει μονομερώς της συμφωνίες της ντροπής.

Που θα οικοδομήσει ένα καθεστώς κοινωνικού προστατευτισμού ιερό και απαραβίαστο από κανέναν.

Που θα συλλάβει και θα καταδικάσει τους πρωταίτιους της εθνικής ταπείνωσης.

Που δε θα ανεχθεί να προσδιορίζουν οι συμμορίες αν θα κάνει εκλογές, πότε θα τις κάνει, ποιος θα εκλεγεί και τι πολιτική θα εφαρμόσει.

Που δε θα ανεχθεί να καθορίζουν τοποτηρητές και κοτζαμπάσηδες, το τι θα γίνει στο τάδε ή στο δείνα υπουργείο, κυκλοφορώντας ασύδοτοι και ανεξέλεγκτοι στην επικράτεια

Είναι αυτό λαϊκή εξουσία??? Σαφώς και δεν είναι.

Παραμένει καπιταλισμός??? Σαφώς και παραμένει.

Έχει ανάγκη αυτός ο λαός από πολιτικές που θα δρομολογήσουν την άμεση ανακοπή αυτού του κατήφορου, έστω και αν δε σημάνουν την επόμενη στιγμή πραγματικά λαϊκή εξουσία??? Σαφώς και έχει.

Έχει νόημα να αγωνίζεται με στοχευμένο τρόπο για όλα τούτα η Αριστερά??? Σαφώς και έχει. Όπως το κάνει χρόνια ολόκληρα που μπορεί μεν να μη ανέτρεψε τον καπιταλισμό, υπήρξε όμως καθοριστικό αποκούμπι και ανάχωμα στη στυγνή και ασύδοτη δράση του.

Θα «φρακάρει» η προώθηση πραγματικά φιλολαϊκών πολιτικών, και στα θεσμικά αναχώματα της ευρωσυμμορίας, αλλά και στο ζήτημα του φορέα και του χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας??? Σαφέστατα και θα φρακάρει.

Τότε λοιπόν θα έρθει ο καιρός να τεθούν αυτά τα ζητήματα σε μια κοινωνία πρόθυμη, παραδειγματισμένη και έμπειρη και να τα κατανοήσει και να τα αποδεχθεί. Δεν μπορείς επομένως να τα θέτεις ως προαπαιτούμενα, την ιστορική στιγμή που αυτό που προέχει, είναι η οργάνωση του ξεσηκωμού της για να πάρει πίσω τη ζωή που της υπεξαίρεσαν.

Και δεν είναι λάθος να θέλει να πάρει πίσω αυτή τη ζωή. Της ανήκει και την ακριβοπλήρωσε.

Υπάρχει καλύτερη από τη ζωή που της υπεξαίρεσαν και τη θέλει πίσω??? Σαφώς και υπάρχει.

Δείξε της ποια είναι…

Πείσε την να την αγαπήσει…

Και τότε θα την διεκδικήσει μόνη της.

Δε δικαιούται λοιπόν η Αριστερά σήμερα…

- Ούτε να αμφισβητεί το καθεστώς κατοχής που βιώνει ο τόπος, γιατί το βιώνει…

- Ούτε να εκφυλίζει την πάλη για την αποτίναξή του σε ζήτημα απλής κυβερνητικής διαχείρισης, γιατί απλά ψευδολογεί.

Υποχρεούται να μην προσπεράσει αδιάφορα την πρόκληση της ιστορίας, και να ανταποκριθεί άμεσα στο ρόλο της και την πολιτική της αποστολή.

Στη ζωή οι προκλήσεις της ιστορίας γίνονται μόνο μια φορά. Το τίμημα της περιφρόνησής τους όμως θα σε κυνηγά για πάντα. Κι αυτή η αλήθεια ισχύει βέβαια και για την ίδια την κοινωνία, που μέσα απόαυτό τον ορυμαγδό της δίνεται η ευκαιρία για την αποφασιστική της χειραφέτηση.

Και αν αυτή την αλήθεια και τον πιεστικό τρόπο με τον οποίο μπαίνει στις μέρες μας στην ημερήσια διάταξη, δε τη συνειδητοποιήσει έγκαιρα η ηγεσία της Αριστεράς, τότε πολύ σύντομα θα καταστεί και από τους ίδιους τους οπαδούς της, αλλά και από την κοινωνία ολόκληρη, υπόλογη και ένοχη μαζί.  Υπόλογη και ένοχη…

-Γιατί δεν μπόρεσε…

-Γιατί δεν τόλμησε…

-Γιατί δεν κατάλαβε…

-Γιατί αναλώθηκε σε αμπελοφιλοσοφίες…

Απέναντι σ ένα καθεστώς που ασέλγησε αδίστακτα και ταπείνωσε θανάσιμα ολόκληρη την κοινωνία.

Κι αυτή η μιζέρια είναι που κόπρισε τη φιλοδοξία σε διάφορες τυχάρπαστες χθεσινές Φιλιππινέζες με μηδενική πολιτική ωριμότητα, που νοίκιασαν ένα διαμέρισμα και όντας φτηνομπακάληδες στην πολιτική φιλοδοξούν να γίνουν και μελλοντικοί ηγέτες.

Η ηγεσία αυτής της Αριστεράς λοιπόν, στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, έχει κληθεί από την ιστορία να παίξει το ρόλο που όλοι οι άλλοι αποποιήθηκαν.

Την επόμενη μέρα αυτή η ιστορία θα την καταχωρήσει στις σελίδες της, είτε στο Πάνθεον των ηγετών που άλλαξαν το ρου της ζωής στην Ευρώπη, είτε στη λίστα των άβουλων, των μοιραίων, των άτολμων και των απόλυτα αποτυχημένων ηγετών.

Με τις πράξεις της θα διεκδικήσει τη θέση που της ανήκει…