Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΦΤΑΝΕΙ... ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Κάποιοι επιχειρούν – και αυτό είναι που τους καθιστά περισσότερο κατάπτυστους –  να πείσουν τους αφελείς αυτής της κοινωνίας, πως ο ηγέτης που δεν είχε τα παντελόνια να αρνηθεί στους δυνάστες τις υπογραφές της πολιτικής του ταπείνωσης, θα βρει το κουράγιο να ηγηθεί του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα του λαού μας για την ανάκτηση της ζωής, της τιμής και της εθνικής του αξιοπρέπειας. Τόσο θράσος διαθέτουν ορισμένοι…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι κάλπες της ντροπής έκλεισαν, κι αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι να δούμε την πολιτική χορογραφία που κρύβεται πίσω από τα ζωντανά κουφάρια όλων εκείνων που στήθηκαν στις ουρές της ντροπής για να επιλέξουν ανάμεσα στο τίποτε και στον αυριανό τους ηγέτη.

Το πρώτο πράγμα που επιδιώχτηκε και που πέτυχε – τουλάχιστον τυπικά – ήταν να βγει οριστικά ο πρωτεργάτης της εθνικής προδοσίας από το κάδρο. Κι αυτή είναι μια πλευρά που κανείς δε δικαιούται να υποτιμήσει, αφού ο συμβολισμός της για τα κέντρα που τη χορογράφησαν παραμένει ισχυρός.

Σηματοδοτεί την «προστασία» του πλέον υποτακτικού τσιρακιού δια της μεθόδου της απόσυρσης από την πρώτη σελίδα των εξελίξεων.

Το δεύτερο πράγμα στο οποίο πρωτίστως αποσκοπούσε, ήταν η δρομολόγηση μιας ιδιότυπης κοινωνικής συνενοχής στην εφιαλτική πολιτική που ασκείται σε βάρος του τόπου.

Οι πρόθυμοι κομπάρσοι σ αυτό το επικίνδυνο σκηνικό διάβρωσης και εκφυλισμού, ήταν οι μειωμένης πολιτικής αξιοπρέπειας οπαδίσκοι, που μόνο ο Θεός και η ψυχή τους ξέρει με τι φιλότιμο και με ποιάς ποιότητας ευθύνη απέναντι στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, έσυραν τα κουφάρια τους μέχρι τις  κάλπες της ντροπής...

Το τρίτο ζητούμενο, ήταν το «σπρώξιμο» του υποτιθέμενου ευπατρίδη Α. Σαμαρά στην απόλυτη αυτογελιοποίησή του, αφού μέσα από τσαλίμια και ένα πρωτοφανές παραλήρημα πολιτικής ασυνέπειας, αναγορεύεται πλέον σε βασικό στυλοβάτη του μνημόνιου και μέσα αυτού σε πολιτικό νομιμοποιητή των συμφωνιών κατοχής και των ντε φάκτο επιβεβλημένων πολιτικών της γενικευμένης εξαθλίωσης.

Μετά τις χθεσινές εξελίξεις, κάποιες γαλάζιες φωνές – διόλου λιγότερης ντροπής από τις πράσινες, αρχίζουν να αποθρασύνονται επιχειρώντας να αναδείξουν πως η προοπτική μιας εκλογικά αυτοδύναμης Νέας Δημοκρατίας μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα για την ανακοπή αυτής της επικίνδυνης πορείας.

Επιχειρούν υποκριτικά να εμφανίσουν τον έτσι κι αλλιώς ένοχο Βενιζέλο, ως τον μοναδικό υπεύθυνο για την εθνική και κοινωνική κατάντια στην οποία περιήλθε ο τόπος.

Μα η αλήθεια είναι ότι αυτή την πολιτική, μαζί την ψήφισαν, από κοινού τη στήριξαν, μαζί κατέλυσαν το Σύνταγμα, από κοινού στήριξαν τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου και φυσικά αυτοί ήταν – περισσότερο ακόμη και από το Βενιζέλο - που πλειοδότησαν στην προσπάθεια στήριξης αυτής της Συνταγματικής και πολιτικής εκτροπής, εκτελώντας κατά γράμμα τις εντολές των πολιτικών και οικονομικών νταβατζήδων.

Είδατε λοιπόν πως σορόπιασε το γλυκό???

Οι χορογράφοι φρόντισαν να ξεμπροστιάσουν τον υποτιθέμενο ευπατρίδη, αναγορεύοντάς τον σε θεματοφύλακα των κατοχικών τους επιλογών…

Και οι θεραπαινίδες του παπαγαλιστάν επιχειρούν να μασκαρέψουν τον πολιτικό ξεπεσμό, μετονομάζοντάς τον σε λύση ευθύνης και προοπτικής για τον τόπο.

Αυτό που επιχειρούν – και αυτό είναι που τους καθιστά περισσότερο κατάπτυστους – είναι να πείσουν τους αφελείς αυτής της κοινωνίας, πως ο ηγέτης που δεν είχε τα παντελόνια να αρνηθεί στους δυνάστες τις υπογραφές της πολιτικής του ταπείνωσης, θα βρει το κουράγιο να ηγηθεί του πολιτικού και κοινωνικού αγώνα του λαού μας για την ανάκτηση της ζωής, της τιμής και της εθνικής του αξιοπρέπειας. Τόσο θράσος διαθέτουν ορισμένοι…

Σε αυτές τις συνθήκες, οι ευθύνες της Αριστεράς δεν είναι μονάχα ιστορικές, αλλά οφείλει και να τις επωμιστεί στο ακέραιο.

Η υποχρέωσή της δεν είναι μονάχα να ξεδοντιάσει επικοινωνιακά τους προσκυνημένους της πολιτικής, αλλά να καταδείξει με απόλυτη αποφασιστικότητα το περιεχόμενο του διαφορετικού δρόμου που έχει ανάγκη ο τόπος μετά απ όλα όσα μεσολάβησαν.

Η πρώτιστη ωστόσο υποχρέωσή της,  δεν είναι να καταδείξει ως πολιτικός τροχονόμος το δρόμο, αλλά να βάλει μπροστά την ατμομηχανή και να δρομολογήσει άμεσα την ανελέητη εξέγερση της κοινωνίας.

Οφείλει να βγει άμεσα από την καρακοσμάρα της υποτιθέμενης παντογνωσίας. Να εγκαταλείψει την επιχείρηση της κοινωνικής νουθεσίας και να οργανώσει το επιχειρησιακό σχέδιο του κοινωνικού ξεσηκωμού.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να γνωρίζει ότι μέσα στα πλαίσια της κρίσης του πολιτικού συστήματος, οσονούπω θα φτάσει σύντομα και η δική της σειρά. 

Και όταν σημάνει αυτή η ώρα, θα πρέπει να γνωρίζουν καλά πως:

- Ούτε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στο απυρόβλητο, στο όνομα της επικοινωνιακής καπατσοσύνης του Τσίπρα, γιατί αυτό δεν μπορεί να υποκαταστήσει ούτε τα φαινόμενα της πολιτικής κενότητας ούτε τις ερμαφρόδιτες πολιτικές που ασχολούνται με το σύμπτωμα προσπερνώντας επιμελημένα τις αιτίες που το γεννούν.

- Αλλά ούτε και η ηγεσία του ΚΚΕ που επιμένει να αρκείται στην ξύλινη διατύπωση πραγματικών κατά τα λοιπά προβλημάτων, παρελαύνοντας στους δρόμους της Αθήνας περιμένοντας το αυγό να φτάσει στον κώλο της κότας.

Αν η ηγεσία της Αριστεράς δεν αναλογιστεί τις μεγάλες της ευθύνες, όχι γιατί αυτή κυβέρνησε και έφερε τον τόπο σ αυτό το χάλι αλλά γιατί αυτή δεν αντέδρασε και δεν ενέπνευσε το λαϊκό ξεσηκωμό που θα τον ανακόψει, τότε σύντομα θα έρθει η ώρα της κρίσης και για την Αριστερά, και οι ηγεσίες της θα πεταχτούν στο καλάθι με τα άπλυτα της ιστορίας από τα μέλη και τους οπαδούς της, γιατί προτίμησε να παραμένει περιγραφικός θεατής των εξελίξεων και όχι στοχευμένος πρωταγωνιστής με στόχο την άμεση ανατροπή τους.