ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΖΗΤΑ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ… Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΓΕΤΗ

Αυτό που χρειάζεται ο τόπος μας δεν είναι εννέα ηγέτες – αναχώματα για να αποτρέψουν τον κοινωνικό ξεσηκωμό, αλλά έναν και μοναδικό ηγέτη που θα τον οργανώσει αυτόν τον ξεσηκωμό και θα εμπνεύσει την κοινωνία να βαδίσει αταλάντευτα το δρόμο της εξέγερσης. 

Οι μηχανές ενός συστήματος που ξέρει και να δουλεύει… και να ανασυντάσσεται… αλλά κυρίως να εξαπατά και να εγκλωβίζει την κοινωνία σε μια αυτοκτονική στοίχιση πίσω από τα αδιέξοδά του, δουλεύουν στο φουλ.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η ΥΠΟΥΛΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ:

Όλη την προηγούμενη περίοδο η προσοχή του επικεντρώθηκε στην παραγωγή θυμάτων. Η κοινωνία ολόκληρη οδηγείται στην εξαθλίωση. Οι πολίτες και κυρίως οι εργαζόμενοι, κατήντησαν να κυκλοφορούν παριστάνοντας τα φαντάσματα του εαυτού τους.

Σήμερα η γραμμή παραγωγής του τροποποιήθηκε προσωρινά. Πριν την τελική και εφ όλης της ύλης επίθεση που οργανώνεται, έχει επιδοθεί σε μια άθλια προσπάθεια παραγωγής πολιτικών αναχωμάτων.

Τα κόμματα που προσκύνησαν τα μνημόνια της ντροπής κλωνοποιούνται, επιδιώκοντας να πνίξουν την κοινωνία στις γενόσημες αυταπάτες που καλλιεργούν.

Μαζί τους κλωνοποιείται και η ματαιοδοξία επίδοξων ηγετίσκων στα πρότυπα του «Κυριακής χαρά… Δευτέρας λύπη».

Τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ επιχειρούν να επενδύσουν στην υποτιθέμενη διαφορετικότητά των γενόσημων κλώνων, από τις δυνάμεις της απροκάλυπτης υποταγής. Πρόκειται για μια επικοινωνιακή αθλιότητα που αποσκοπεί στη συγκάλυψη της θλιβερής τους ομοιότητας, αλλά αυτό οι πολλοί θα το αντιληφθούν μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (και το παραβάν)...

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ:

Αυτό που κρύβεται είναι μια κορυφαία και καλά χορογραφημένη στρατηγική επιδίωξη του συστήματος που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν.

Επιδιώκουν να εγκλωβίσουν την οργή και να την ευνουχίσουν…

Θέλουν να εκτονώσουν την αγανάκτηση στο επίπεδο της φραστικής φωνασκίας για να την καταστήσουν ακίνδυνη…

Επιχειρούν να ανακόψουν τη διαδικασία της περεταίρω ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας προκειμένου να την καθηλώσουν – έστω και ασυνείδητα – σε έναν επικίνδυνο πολιτικό συμβιβασμό.

Όλοι αυτοί «ξέχασαν» - γιατί επιδιώκουν να ξεχάσουμε όλοι εμείς – το βαθμό της προσωπικής τους συνενοχής στις πολιτικές που έφεραν τον τόπο μας σ αυτή την κατάντια.

Όλοι αυτοί υποκρίνονται ότι αντιπαλεύουν το θεριό ξιφουλκώντας φραστικά και αφορίζοντας την συμπτωματολογία του, μόνο και μόνο για να αποτρέψουν τους αφελείς να δουν το αυτονόητο. Και το αυτονόητο είναι πως τα συμπτώματα δεν αντιπαλεύονται αν δε τσακίσεις την αιτία που τα γεννά και τα αναπαράγει.

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΦΤΑΣΑΜΕ…

Στο δημοσκοπικό «μεγαλείο» των εννέα κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Αν τα σχέδια τους δεν ανατραπούν από έναν λαό απρόβλεπτο και αποφασισμένο, η αυριανή βουλή θα έχει εννέα πολιτικά κόμματα… εννέα ολόκληρους προέδρους… και δέκα εκατομμύρια θύματα έξω από αυτήν, να αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που ξαναπιάστηκαν μαλάκες.

Όσο είναι καιρός δε θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε πως η πατρίδα μας που ξεπουλήθηκε και ο λαός της που καταδικάστηκε στη δυστυχία και την απόγνωση, δεν έχει ανάγκη από εννέα προέδρους για να χειραφετήσει την αξιοπρέπειά της και την ιστορική της προοπτική.

Αυτό που χρειάζεται ο τόπος μας… είναι αυτό που μας κρύβουν…

Αυτό που μας κρύβουν… είναι αυτό που φοβούνται…

Αυτό που φοβούνται… είναι αυτό που θα τους απειλήσει πραγματικά…

Κι αυτό που θα τους απειλήσει πραγματικά… δεν είναι το τσαλάκωμα των αχυρανθρώπων τους… αλλά το τσαλάκωμα των πολιτικών που φροντίζουν επιμελημένα να καταστήσουν κυρίαρχες και «μοναδικές»…

Αυτό που χρειάζεται ο τόπος μας δεν είναι εννέα ηγέτες – αναχώματα για να αποτρέψουν τον κοινωνικό ξεσηκωμό, αλλά έναν και μοναδικό ηγέτη που θα τον οργανώσει αυτόν τον ξεσηκωμό και θα εμπνεύσει την κοινωνία να βαδίσει αταλάντευτα το δρόμο της εξέγερσης.

Μιας εξέγερσης για την οποία κανείς δε μιλά.

Και δε μιλούν, γιατί αυτή η εξέγερση, δε θα πρέπει να αρκεστεί στο να ανατρέψει ανδρείκελα. Θα πρέπει να ανατρέψει πολιτικές.

Θα πρέπει ν αλλάξει τη ρότα σ αυτή την πατρίδα και όχι το φερετζέ των προσκυνημένων που τις υπηρετούν με απόλυτη δουλοπρέπεια.

Γι αυτό και αυτή η φωνή δεν ακούγεται, ούτε από τους γενόσημους, ούτε από τους «παραδοσιακούς» ηγέτες…

Αυτή την κραυγή της εξέγερσης για την οποία κανείς δε μιλά, ας την αφήσουμε όλοι μας να βγει μέσα από την ψυχή μας όχι μονάχα στις εκλογές αρνούμενοι να υποκύψουμε στις καλοκαρδισμένες σειρήνες, αλλά κυρίως μετά από αυτές, στις δύσκολες μέρες που έρχονται, στα κρεματόρια που θα στήσουν για όλους εμάς.

Σ αυτά τα κρεματόρια πρέπει να πετάξουμε τους ίδιους. Χωρίς έλεος. Τόσο αυτούς όσο και τις ολέθριες πολιτικές τους.

Σε διαφορετική περίπτωση το … «Καληνύχτα αξιοπρέπεια» είναι η μοίρα που μας επιφυλάσσουν.