Το διακύβευμα της ανατροπής σ ένα σύστημα που κατασκευάζει τα υβρίδια της επόμενης μέρας

Το παλιό... Το δοκιμασμένο... Το απολύτως χρεοκοπημένο ως αντίληψη, ως πρακτική, αλλά και ως πολιτική παρουσία... Ούτε μπορεί, ούτε και θέλει ν αποτελέσει τη μηχανή της πολιτικής ανατροπής που έχει ανάγκη ο τόπος. Η ζωή το άφησε πίσω και ως εκ τούτου - παρά τις όποιες μεταμορφώσεις του - δε δικαιούται να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στις ελπίδες των ανθρώπων.

Η πολιτική έχει δικό της κώδικα. Μοιραία έχει και δικούς της κανόνες. Το βασικό της ωστόσο χαρακτηριστικό, είναι πως η πολιτική ως μια διεργασία διαρκούς στρατηγικής διαχείρισης, δυστυχώς έχει αναγορεύσει τον βιασμό των κανόνων της, ως πρώτιστο μέλημα αυτών που υποτίθεται ότι την υπηρετούν…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δε θα ήταν λοιπόν διόλου υπερβολικό το συμπέρασμα εάν λέγαμε ότι, το καταλυτικό στοιχείο που κρίνει το μέτρο του πολιτικού αποτελέσματος σε κάθε περίπτωση, είναι το εύρος του βιασμού των πολιτικών κανόνων.

Από αυτή την άποψη δεν είναι και διόλου τυχαίο που η «πολιτική ασυνέπεια» ή ακόμη περισσότερο το «πολιτικό ψεύδος», είναι τα κορυφαία χαρακτηριστικά γνωρίσματα του πολιτικού προσωπικού, γι αυτό και τροφοδοτούν αδιάλειπτα την απαξίωση του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Επομένως, τα πολιτικά πρόσωπα και οι πολιτικοί οργανισμοί που επιλέγουν να κινηθούν στον αντίποδα αυτής της πεπατημένης (της πολιτικής ασυνέπειας και του πολιτικού ψεύδους δηλαδή), δεν αρκεί απλά να θέλουν να αντισταθούν, αλλά οφείλουν και να ξέρουν, με ποιο τρόπο ΔΕΝ θα διολισθήσουν στην αγκαλιά ενός συστήματος που καιροφυλακτεί να καταπιεί αξίες, να πλαγιοκοπήσει οράματα, να ακυρώσει εν τέλει οτιδήποτε μπορεί να...

του κλονίσει τα θεμέλια και την πεμπτουσία της εξουσίας του.

Το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα λοιπόν, είναι πρωταρχικό ζήτημα, που η ευστοχία στον προσδιορισμό και στην αποσαφήνισή του, καθορίζει και το κυρίαρχο πολιτικό ζητούμενο στη συγκεκριμένη ιστορική εποχή.

Αυτό το πολιτικό διακύβευμα οφείλει και να εναρμονίζεται με ένα επίσης απολύτως αποσαφηνισμένο πακέτο κυρίαρχων πολιτικών στόχων, που θα κληθούν να το υπηρετήσουν, από τη στιγμή της πολιτικής του σύλληψης, μέχρι τη δρομολόγηση και εν τέλει τη θεμελίωση της πολιτικής λύσης.

Μόνο που από εδώ και μετά αρχίζουν τα δύσκολα, και ας φαίνεται από την πρώτη ματιά πως με τα βασικά έχουμε ξεμπερδέψει.

• Το ίδιο το σύστημα αποζητά διαχειριστές. Και τέτοιοι δεν μπορούν να είναι όσοι έχουν δώσει όρκο τιμής με στόχο την ανατροπή του.
• Το επόμενο στάδιο λοιπόν, είναι ν αναζητήσει «τρύπες» που θα μπορούσαν να καταστήσουν ευάλωτους, όσους επιμένουν να το αμφισβητούν. «Τρύπες» πολιτικές… «Τρύπες» προσωπικές… «Τρύπες» ακόμη και από τα παρελθόντα των ανθρώπων.

Πρόκειται για μια παράμετρο που επίσης δεν μπορεί να υποτιμηθεί, πολύ δε περισσότερο σήμερα που έχουν ήδη δρομολογηθεί πρακτικές ευρύτατης ανασύνταξης του πολιτικού συστήματος. Στα πλαίσια αυτών των πρακτικών, η στοχοποίηση είναι ένα επιπρόσθετο εργαλείο, και η τελική επιδίωξη είναι να παραγκωνιστεί η παραδοσιακότητα προκειμένου να ανατίθεται σταδιακά η πολιτική διαχείριση σε πολιτικά «υβρίδια» του δοκιμαστικού σωλήνα (βλ. Παπαδήμος, Στουρνάρας, Μακρόν κλπ)

Ταυτόχρονα με αυτό, ξεκινά και μια εκτεταμένη επιχείρηση διεμβολισμού, μέσα από την οποία στοχοποιούνται κατά κανόνα τρία πράγματα:

• Ο σκληρός πυρήνας της στρατηγικής πολιτικής τους προσέγγισης…
• Ο σκληρός πυρήνας των πολιτικών τους στελεχών…
• Ο σκληρός πυρήνας της τακτικής μεθοδολογίας που θα μπορούσε να καταστήσει ακαταμάχητους τους πρωταγωνιστές και τους συμμάχους τους.

Το δεύτερο λοιπόν μέλημα όλων αυτών που επέλεξαν να κινηθούν στον αντίποδα της πεπατημένης, είναι να οχυρωθούν πίσω από ένα σύστημα αδιαπραγμάτευτων αντιλήψεων, που μπορούν να καταστήσουν σχετικά απροσπέλαστο τόσο το διακύβευμα, όσο και τους κυρίαρχους πολιτικούς στόχους που το υπηρετούν. Ξεχωριστή σημασία σ αυτό το σύστημα αντιλήψεων, κατέχουν τρία κρίσιμα ζητήματα:

Ο ρόλος της κοινωνίας. Ιστορικά και χωρίς εξαιρέσεις, θεατής και ταυτόχρονα θύμα, μπορεί να είναι μόνο εάν απέναντί της έχει πολιτικούς διαχειριστές. 

Οι πραγματικές πολιτικές ανατροπές όμως, την κοινωνία την θέλουν πραγματικό ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ και ΕΓΓΥΗΤΗ των εξελίξεων.

Είναι αυτό ακριβώς το οποίο δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Είναι αυτό ακριβώς το οποίο δεν θέλησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ευνούχιζε τη δυναμική της οργής της, με συγκεντρώσεις «περηφάνιας» σε ολόκληρη την επικράτεια. 

Είναι αυτό το οποίο δεν απετόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν έβγαλε στο σφυρί και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας, τσαλακώνοντας την κορυφαία λαϊκή ετυμηγορία του 62%.

Η ποιότητα των συμμάχων. Κρίσιμης και καθοριστικής συμμαχίας παράμετρος. Ατολμία στη σκέψη… Αναποφασιστικότητα ή ενδεχομένως ακόμη και αλλεργία στη δράση, μπορούν να οδηγήσουν μοιραία στο ανακάτεμα μιας σημαδεμένης τράπουλας, αποκλειστικά και μόνο μέσα από τα αποθεματικά της ακαταλληλότητας και του συμβιβασμού. 

Πρόκειται για μια αδιέξοδη πρακτική, μέσα από την οποία όποτε εφαρμόζεται, αυτό που επιχειρείται είναι να αναδειχτούν «χρήσιμες» εφεδρείες, από τα πολιτικά απόβλητα μιας άλλης εποχής.

Πρόκειται για διαδικασία που ενίοτε παρουσιάζεται με υπερβολικούς πανηγυρισμούς και τυμπανοκρουσίες, αλλά η μούργα που εμφανίζεται ως χρήσιμο υλικό, είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει από μόνη της τα αυτονόητα:

• Πρώτον: Στους απογόνους του δωσιλογισμού, δεν μπορείς να αναζητάς δυνάμεις συνεπούς πατριωτικού και αντικατοχικού αγώνα, και…
• Δεύτερον: Στους «σημαδεμένους» του συμβιβασμού, μόνο απερίσκεπτοι μπορούν να αναζητούν δυνάμεις πολιτικής ανατροπής. Κι αυτή είναι μια αλήθεια που ιστορικά δεν ανατρέπεται.

Και για να το πούμε λοιπόν απλούστερα… Αν αθροίσεις αυτά τα «αποκαΐδια» του εκλογικού σώματος, όπως είναι αποτυπωμένα αυτή τη στιγμή στον εκλογικό χάρτη της χώρας, όσο κι αν τα τσιτώσεις, είναι αδύνατον να ξεπεράσουν το 2% στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Αυτός όμως που θα προσπεράσει αβασάνιστα το ζωτικό χώρο του 98%, και ιδιαίτερα το υπερπλειοψηφικό κομμάτι αυτού του 98% που το χαρακτηρίζει εκτεταμένη εκλογική ρευστότητα, για να συρθεί στη μιζέρια του 2%, είναι προφανές πως δε διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ανατροπή, αλλά τον εύκολο συμβιβασμό στη διαχείριση μιας απλής κοινοβουλευτικής παρουσίας.

Είναι κάτι τέτοιο πολιτικά αθέμιτο;;; Βεβαίως και όχι… Αλλά το να καις την ελπίδα και την προσδοκία των πολλών, στο βωμό του θεμιτού μιας συμβιβασμένης παρουσίας, προφανώς και δε συνιστά κραυγαλέο παράδειγμα έντιμης και συνεπούς πολιτικής διαχείρισης, με κανέναν τρόπο.

Από την άλλη μεριά, η φυσιογνωμία των πολιτικών σου επιδιώξεων είναι αυτή που εν πολλοίς θα καθορίσει και το εύρος της πολιτικής στόχευσης μέσα  στον διαμορφωμένο πολιτικό χάρτη της χώρας. Και σε αυτή τη διεργασία, υπάρχουν δύο πράγματα που θα πρέπει να συνυπολογιστούν:

Το ένα είναι η ανάγκη ύπαρξης σαφούς επίγνωσης για την κυρίαρχη ταυτότητα της πολιτικής ρευστότητας μέσα στην κοινωνία. Το ποιοί… Από πού… Και προς τα πού μετακινούνται, είναι κάτι που δεν δικαιούσαι να μη το ξέρεις, ενώ φιλοδοξείς να κάνεις πολιτική.

Πρόκειται για μια διεργασία, που οφείλεις να την διαβάσεις σωστά ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ και ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.

Και το άλλο είναι η επίγνωση της δυναμικής αντιστοίχισης των κεντρικών πολιτικών σου επιδιώξεων, με το πολιτικό κομμάτι της κοινωνίας που είναι θετικά προδιατεθειμένο να τις ενστερνιστεί.

Με δυο λόγια, στο κατ εξοχήν ευρωλάγνο κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο κινείται στο συντηρητικό ημισφαίριο του εκλογικού χάρτη, και το οποίο βρίσκεται σε φάση πολιτικής επανασυσπείρωσης, δεν μπορείς να αναζητάς την κοινωνική βάση που μπορεί να αποδεχτεί ρητορικές αντιευρωπαϊσμού, εθνικού νομίσματος και πολιτικών ανατροπών.

Το εμποδίζει να σε ακούσει η δυναμική της επανασυσπείρωσης εκεί που «έμαθε» να «βόσκει»… 

Το εμποδίζει να σε αποδεχτεί η συντηρητική του για το πολιτικό γίγνεσθαι αντίληψη…

Και η πιθανολογούμενη «δυνατότητα» του να κάνει πιο εύκολα αποδεκτά τα πατριωτικά συνθήματα, είναι μάλλον επίπλαστη, πρωτίστως γιατί αυτό το κομμάτι του πληθυσμού, έχει άλλη αντίληψη για τον πατριωτισμό… Μια αντίληψη που το δυσκολεύει να αναγνωρίσει «πατριωτική ταυτότητα» στην ρητορική του αντιευρωπαϊσμού, ενδεχομένως και σε αυτή που σχετίζεται με το εθνικό νόμισμα.

Η ίδια η φυσιογνωμία των πρωταγωνιστών. Δεν μπορεί να αποστασιοποιείται και εν τέλει να αποσυνδέεται από την ταυτότητα των υψηλών πολιτικών επιδιώξεων. Πρόκειται για μια διαδικασία διαρκούς πολιτικής αντιστοίχισης, και επιβεβαίωσης μιας δυναμικής σχέσης, που αν διαρραγεί προφανώς και δεν επαναφέρεται.

Και επειδή ακριβώς είναι τέτοια η φύση της, δεν μπορεί παρά να διαπερνά τα πάντα. Από τα απλούστερα έως τα συνθετότερα, και από τη διαχείριση της τετριμμένης καθημερινότητας, έως τις πλέον σημαντικές και πολύπλοκες πολιτικές πρωτοβουλίες. Οι ακαταμάχητοι πρωταγωνιστές θα πρέπει σε όλα τούτα και σε δεκάδες άλλα, να αποπνέουν τον αέρα της ανωτερότητας του αδιαφιλονίκητου ηγέτη. Τίποτε λιγότερο…

Να διευκρινίσουμε βεβαίως ότι μιλώντας εδώ για "πρωταγωνιστές" και "ηγέτες", δεν υπονοούμε μονάχα τα όποια φυσικά πρόσωπα, αλλά τους πολιτικούς σχηματισμούς στο σύνολό τους που φιλοδοξούν να παίξουν αυτό το ρόλο.

Ας μην έχουμε λοιπόν καμία αυταπάτη. Οτιδήποτε κινείται πέρα ή πολύ περισσότερο ενάντια σ αυτά, ιστορικά έχει δοκιμαστεί… Ιστορικά έχει αποτύχει… Ιστορικά έχει αποδειχτεί πως στην καλύτερη περίπτωση, δεν αποτελεί παρά ένα σύνολο όμορφων στόχων που όμορφα καίγονται, και το μοναδικό που μπορεί να παράξει είναι μια ακόμη φουρνιά δύστυχων πεφτοσυννεφάκηδων, που όταν κάποιοι τους έδειχναν το φεγγάρι, αυτοί επέμεναν να κοιτάζουν το δάκτυλο.

Οι μνήμες των βροντερών συνθημάτων του ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε παραμένουν νωπές. Και φυσικά νωπή παραμένει η μνήμη του φαύλου δημοψηφίσματος, πως ως κορυφαία πράξη εντυπωσιασμού, απετέλεσε ακόμη κι αυτή, το φερετζέ μιας κορυφαίας στρατηγικής και όχι μόνο υποχώρησης.

Καθαροί όροι λοιπόν... Καθαρές κουβέντες... Καθαρή στόχευση και... Ολοκάθαρη διαδρομή. 

Το παλιό... Το δοκιμασμένο... Το απολύτως χρεοκοπημένο ως αντίληψη, ως πρακτική, αλλά και ως πολιτική παρουσία... Ούτε μπορεί, ούτε και θέλει ν αποτελέσει τη μηχανή της πολιτικής ανατροπής που έχει ανάγκη ο τόπος. Η ζωή το άφησε πίσω και ως εκ τούτου - παρά τις όποιες μεταμορφώσεις του - δε δικαιούται να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στις ελπίδες των ανθρώπων. 

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"