Η επιστολή ενός απελπισμένου - Γροθιά στο στομάχι όλων μας

31 του Δεκέμβρη σήμερα. Μέρα που κανονικά θα έπρεπε να περισσεύει το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων. Μα το χαμόγελο δε το συναντάς πια ούτε στα προσωπάκια των πιτσιρικάδων που επιμένουν να τριγυρίζουν στις γειτονιές τραγουδώντας τα κάλαντα, το καθένα με το δικό του τρόπο...

Η μέρα ξημέρωσε βαριά. Όχι γιατί είναι η τελευταία ενός μίζερου και κακού χρόνου που πέρασε (μιας και γι αυτό θα έπρεπε κανείς να πανηγυρίζει) αλλά γιατί για πολλούς από μας ταυτίζεται με την τελευταία ίσως ευκαιρία, πριν σαρωθούν τα πάντα στο βάραθρο της προσωπικής και επαγγελματικής καταστροφής.

Πέντε έξι κωλόχαρτα, περιμένουν εδώ και μέρες τυπωμένα, με την ελπίδα να...

καταφέρω έστω και την τελευταία στιγμή να πληρώσω υποχρεώσεις που αίφνης προέκυψαν από το πουθενά, ως πανωπροίκι της κατεχόμενης πατρίδας μου.

Μια τελευταία ματιά σε ότι έχει απομείνει στον τραπεζικό λογαριασμό, ένα τελευταίο τσεκάρισμα σε ότι έχει απομείνει στην τσέπη, και μια ευχή σιωπηλή που κανείς πια δε την πολυπιστεύει, πως η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη από αυτό το μαύρο χρόνο [που περάσαμε όλοι μας.

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι οριακά θα καλυφθεί και αυτή η υποχρέωση, ένα τηλεφώνημα από την τράπεζα έρχεται να ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Μια επιταγή που δυστυχώς λησμονήθηκε και έκανε σήμερα την εμφάνισή της, πρέπει να καλυφθεί και τέτοια δυνατότητα πλέον δεν υπάρχει.

Η επιταγή εκδόθηκε για τις ανάγκες της δουλειάς. Το αίμα που πληρώνεται  στο βωμό της ξένης Κατοχής, δεν καλύπτει καμιά απολύτως ανάγκη. 

Χρηματοδοτεί την κατοχική θρασύτητα… 

Χρηματοδοτεί τη βουλιμία των κορακιών που έπεσαν πάνω στην πατρίδα μου και το λαό της σπέρνοντας δυστυχία και καταστροφή… 

Χρηματοδοτεί το «δικαίωμα» των αδίστακτων «σωτήρων» που οδήγησαν τον τόπο μου στα κατοχικά κολαστήρια, να κυκλοφορούν ελεύθεροι, αφού δεν πλήρωσαν με τη βρώμικη ζωή τους το τίμημα της μεγάλης εθνικής προστυχιάς.

Και τώρα εγώ θα πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στον προσωπικό εξευτελισμό και στην αυτοχειρία. Και σ αυτό το δίλημμα θα πρέπει να μπω, γιατί οι καλοπληρωμένοι «σωτήρες» μας αποφάσισαν, ότι αυτή η κοινωνία θα πρέπει να θυσιαστεί στο βωμό της προσωπικής και εθνικής τους δουλοπρέπειας.

"Σωτήρες"... Ένα μάτσο τιποτένια ανθρωπάκια, φτιαγμένα να προσκυνούν και με εντολή να καταστρέφουν. Τη χώρα που γεννήθηκαν. Το λαό που τους εμπιστεύτηκε. Τα σύμβολα που χρησιμοποίησαν για να γευτούν τη μαγεία της εξουσίας.

Μου καταστρέψατε τη ζωή. Την καταστρέψατε σε εκατομμύρια ανθρώπους, που το μοναδικό λάθος που έκαναν ήταν να σας εμπιστευτούν και ν ανεχτούν την παρουσία σας να μολύνει αυτόν τον τόπο.

Το τίμημα που πληρώνουμε όλοι εμείς είναι πανάκριβο. Είναι οδυνηρό. Είναι βαμμένο στο ίδιο μας το αίμα. Μυρίζει το θάνατο της δολοφονημένης ελπίδας μας. Ζέχνει την μπόχα της δικής σας ψευτιάς.

Είναι το τίμημα που πληρώνουμε όλοι εμείς που σας πιστέψαμε... Που υπομείναμε... Που δεν αγωνιστήκαμε... Που δεν αντισταθήκαμε... Που δε σας κρεμάσαμε για το βρώμικο ρόλο που παίξατε και για τα εγκλήματα που κάνατε σε βάρος αυτού του τόπου.

Είναι ταυτόχρονα η ευχή μας, μαζί και η κατάρα μας... Να αφυπνιστεί αυτός ο λαός. Να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της προσωπικής και πολιτικής βρωμιάς σας. Και να σας πληρώσει με το νόμισμα που αξίζετε πραγματικά. Και αυτό δεν είναι άλλο από την παραδειγματική και ταπεινωτική σας τιμωρία.

Μας καταστρέψατε... Πρέπει να πονέσετε γι αυτό. Επτά χιλιάδες δολοφονημένοι το απαιτούν. Δε γίνεται να μην πληρώσετε το έγκλημά σας.

Σηκωθείτε ξεφτιλισμένοι από τους καναπέδες. Εγώ τη μάχη την έχασα.... Κερδίστε τουλάχιστον εσείς την αξιοπρέπειά σας. Πάρτε δύναμη από τα μάτια των απελπισμένων παιδιών σας και τσακίστε τους δολοφόνους της πατρίδας μας.

Μαρίνος Αυγερόπουλος