ΛΑΘΡΑΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΛΑΘΡΑΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗ ΣΤΟ ΑΡΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Δεκάρα τσακιστή δε δίνουμε για την «εποικοδομητικότητα» της πολιτικής πολυγλωσσίας στην κομματική πασαρέλα του ΣΥΡΙΖΑ, και φυσικά δε μας καίγεται καρφάκι για τις φυγόκεντρες τάσεις που συχνότατα εμφανίζονται και απειλούν με φαινόμενα αποδόμησης την οργανωτική του δομή...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι να αποκωδικοποιούνται αυτές οι εκδηλώσεις που είναι άρρηκτα δεμένες με φαινόμενα πολιτικού καιροσκοπισμού, διότι η κοινωνία, όχι μονάχα δικαιούται αλλά και οφείλει να αντιλαμβάνεται, πως πίσω από τη γκλαμουράτη πολιτική φιέστα που τον ανέδειξε σε «παράγοντα εξουσίας», αυτό που υποκρύπτεται είναι ένα επικίνδυνο συνονθύλευμα πολιτικών παραγοντίσκων και πολιτικών αντιλήψεων, ικανό να βάλει τον τόπο σε επικίνδυνες εθνικές περιπέτειες. Να ξεκαθαρίσουμε ωστόσο προκαταβολικά, πως όταν μιλάμε για «επικίνδυνες εθνικές περιπέτειες», δεν υπονοούμε πρωτίστως ζητήματα που σχετίζονται με την οικονομική του πολιτική και την ενδεχόμενη κυβερνητική εφαρμογή τους.

Η Νέα Δημοκρατία, όπως και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο «αριστερός» μαϊντανός της κατοχικής συγκυβέρνησης, επιχειρούν – κι αυτό δεν είναι τυχαίο – να αναδείξουν την οικονομική «επικινδυνότητα» του πολυπρόσωπου τέρατος που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όπως είναι εύκολο να αντιληφθεί ο υποψιασμένος αναγνώστης... 


Αυτό δεν αποτελεί παρά έκφραση μιας «συμφωνίας κυρίων» με τον υπερεθνικό χορογράφο, που επιμένει να αναδεικνύει την διαχειριστική διαφορετικότητα αυτού του πολιτικού μορφώματος, αποκρύπτοντας συνειδητά την γενικότερη πολιτική του επικινδυνότητα, αναφορικά με το μέλλον του τόπου και τα κορυφαία εθνικά ζητήματα που τον απασχολούν.

Το αγαπημένο παιδί της Νέας Τάξης…

Και καλό είναι τα φαινόμενα να μην απατούν. Τα κόμματα του δικομματισμού, παρά την πρόσκαιρη εκλογική «αποδοχή» τους από μια κοινωνία που παραμένει – λόγω έλλειψης εμπνευστών – πελαγωμένη, φοβική και άτολμη, έχουν πιστωθεί πολλές και σημαντικές «αμαρτίες», γεγονός που τα καθιστά πρακτικά ανίκανα να επιτελέσουν ολοκληρωμένα και ανώδυνα, το πρόγραμμα των κυρίαρχων νεοταξίτικων σχεδιασμών.

Η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην καλύμπρα της «εν αναμονή» κυβερνητικής δύναμης, δεν αποσκοπεί παρά στην προπαρασκευαστική του προετοιμασία - προσαρμογή, προκειμένου να αναλάβει «υψηλά καθήκοντα» στα πλαίσια της υλοποίησης αυτών των επικίνδυνων σχεδιασμών.

Καιροσκοπισμός και πολυγλωσσία…

Η προεκλογική αντιπαράθεση, δεν κατέστη δυνατόν να αποκρύψει το επικίνδυνο σύστημα αντιλήψεων που κυοφορείται στις τάξεις αυτού του κόμματος, αναφορικά με κορυφαία ζητήματα εθνικής ασφάλειας και ευαίσθητα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Η συστηματική προσπάθεια ωστόσο που καταβάλλεται προκειμένου να «περιοριστεί» η πολιτική του πολυγλωσσία στα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής, ούτε τυχαία μπορεί να θεωρηθεί, ούτε φυσικά τα όρια ανοχής του συστήματος υπερβαίνει. Ας ξεκαθαρίσουμε ωστόσο τρία ζητήματα:

1.Οι διαφοροποιήσεις – ενίοτε και συστηματικές – ορισμένων στελεχών του, δε συνιστούν εκδηλώσεις αφελών που επιδιώκουν πάσει θυσία να απομακρύνουν το κόμμα τους από το φλερτ με την κυβερνητική εξουσία. Συνιστούν προβολή και ανάδειξη μιας εν δυνάμει πιθανότατης προοπτικής αναφορικά με τις οικονομικές εξελίξεις στην Ευρωζώνη – μια ανάδειξη που είναι απόλυτα ελεγχόμενη και εν πολλοίς κατευθυνόμενη – και η πραγματική της επιδίωξη είναι η εξοικείωση της Ελληνικής κοινωνίας με την ιδέα τέτοιου χαρακτήρα εξελίξεων από τη μια, αλλά και η προσαρμογή της πολιτικής φιλολογίας ολόκληρου του πολιτικού συστήματος στη ρητορική τέτοιων εξελίξεων από την άλλη.

Πρακτικά εξασφαλίζει μια «σικέ» δυνατότητα στον «αρχηγό» να παρεμβαίνει «πυροσβεστικά», και έτσι να πιστώνει στον λογαριασμό του τα επικοινωνιακά ωφελήματα μιας τέτοιου είδους διαχείρισης.

2.Οι διαφοροποιήσεις αυτές, είναι επίσης δηλωτικές της εσωτερικής διαπάλης τάσεων που διεκδικούν το πάνω χέρι ή αναβαθμισμένο ρόλο στην πιθανολογούμενη νομή της κυβερνητικής διαχείρισης, εκπέμποντας φυσικά και διάφορα «χρηστικά» μηνύματα σε εκτός ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις, που βρίσκονται «παρκαρισμένες» εν αναμονή εξελίξεων (και πολιτικών συγκολλήσεων), σε ένα ρευστό και υπό ανασύσταση πολιτικό σκηνικό.

3.Οι διαφοροποιήσεις αυτές, λειτουργούν κατευναστικά – αποπροσανατολιστικά μπροστά στις δρομολογούμενες εξελίξεις που αποσκοπούν στην θεσμική και οικονομική ανασύνταξη του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, αφού μεταφέρουν σε δευτερεύοντα και τριτεύοντα ζητήματα το κέντρο βάρους της προσοχής, επιτρέποντας έτσι την ανεξέλεγκτη δρομολόγηση εφιαλτικών μέτρων που καλούνται να καθηλώσουν ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία.

Πετάει λοιπόν το μπαλάκι της «διαφοροποίησης» το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ…

Το τσακώνει αυτό το μπαλάκι ο κατοχικός συγκυβερνών θίασος…

Και τα μέτρα ανατροπής της ζωής των πολιτών ¨κλειδώνουν» το ένα μετά το άλλο.

Σε αναζήτηση ταυτότητας και κυβερνητικής φυσιογνωμίας…

Τόσο οι τελευταίες εξελίξεις με τις γνωστές διαφοροποιήσεις Λαφαζάνη και τις αντι-πρωτοβουλίες Μητρόπουλου, όσο και όλα εκείνα τα οποία έχουν προηγηθεί, αποκαλύπτουν ότι πραγματικά η αναζήτηση ταυτότητας για το επικίνδυνο πολιτικό συνονθύλευμα, είναι μια διαδικασία διαρκής. Οφείλουμε ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε και πάλι τα αυτονόητα:

1.Η φυσιογνωμία δεν οικοδομείται μεταχρονολογημένα. Είναι η πολιτική 0 διακριτική ταυτότητα ενός κόμματος το οποίο οφείλει πάνω σε αυτήν να οικοδομεί την εμπιστοσύνη που του παραχώρησε το όποιο τμήμα της κοινωνίας, και όχι να χρησιμοποιεί αυτή την εμπιστοσύνη σαν υλικό – πλαστελίνη για τη δημιουργία πολιτικών Φρανκενστάιν κατά το δοκούν.

2.Η προς αναζήτηση «φυσιογνωμία» του, δεν έρχεται να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με το κυρίαρχο πολιτικοκοινωνικό σύστημα, και αυτό επιβεβαιώνεται επιπροσθέτως και από το γεγονός ότι οι πολυσυζητημένες «διαφοροποιήσεις», δε θέτουν σε αμφισβήτηση τις δομικές και τις κυρίαρχες επιλογές του συστήματος, αλλά δευτερεύοντα ζητήματα που συνιστούν εφαρμοστικές τακτικές των κυρίαρχων πολιτικών και κοινωνικών του επιλογών, που παραμένουν στη βάση τους αναλλοίωτες.

3.Η διαδικασία φυσιογνωμικής αναζήτησης γι αυτόν τον επικίνδυνο πολιτικό σχηματισμό, η οποία επιπροσθέτως ταυτίζεται με τις διεργασίες και τις προσωπικές φιλοδοξίες παραγοντίσκων για το ποιος θα πάρει το πάνω χέρι στο εσωτερικό του, αποκαλύπτουν πως για την κοινωνία την ίδια ως πολιτική διεργασία, οφείλει να είναι παγερά αδιάφορη.

Συμπέρασμα…

Η αναζήτηση φυσιογνωμίας από το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια διαδικασία που δεν αφορά την ουσία της πολιτικής του ταυτότητας, αλλά την διαδικασία της απόλυτης προσαρμογής του στο πρωτόκολλο προδιαγραφών ενός πολιτικού σχηματισμού, στον οποίο οι κυρίαρχες επιλογές της Νέας Τάξης θα εμπιστευτούν το διαχειριστικό ρόλο για την εφαρμογή στην πράξη των επικίνδυνων για τον τόπο μας επιλογών τους, και αυτός ακριβώς ο ρόλος είναι που τον καθιστά πολιτικά και πολλαπλά επικίνδυνο για την ίδια την Ελληνική κοινωνία.

Δείτε περισσότερα ΕΔΩ