Στις 9 Ιουλίου 1929 η Βουλή των Ελλήνων συζητούσε, για μία ακόμη φορά,
το ζήτημα της παροχής ψήφου στις γυναίκες.
του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΣΚΙΑΔΑ
Οι γυναικείες οργανώσεις
είχαν ξεσηκωθεί, με συγκεντρώσεις, πύρινους λόγους και ψηφίσματα. Αυτό
εξάλλου συνέβαινε από το 1919, όταν είχε πρωτοεμφανιστεί οργανωμένα το
αίτημα. Πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος από δεκαετίας
είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της γυναικείας ψήφου, μόνον στις δημοτικές
εκλογές. Στην αντιπολίτευση ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου υπερθεμάτιζε
επισημαίνοντας ότι από το 1925 είχε εκδοθεί νόμος που προέβλεπε να
ψηφίζουν οι γυναίκες στις δημοτικές εκλογές αλλά με περιορισμό ηλικίας
και εφόσον γνώριζαν ανάγνωση και γραφή.
Μία από τις αλήθειες και ένας από τους πραγματικούς λόγους που δεν εγκρινόταν η παροχή ψήφου στις γυναίκες...
Ακούσθηκε σ’ εκείνη τη
συνεδρίαση από τον βουλευτή Ιωαννίνων Παναγιώτη Φλώρο. Δεν μας φτάνουν,
είπε, οι πλούσιοι απόγονοι που μεταφυτεύονται στις εκλογικές περιφέρειες
και εκλέγονται βουλευτές με τα χρήματά τους, αλλά μας έρχεται και άλλη
πληγή, τα νιάτα και η ομορφιά της γυναίκας! «Να μη ανοιχθούν οι πόρτες
της Βουλής και εις τας γυναίκας, ιδίως να αποκλεισθούν οι όμορφες και οι
κάτω των 30 ετών», κατέληξε ο βουλευτής Φλώρος, φέρνοντας σε δύσκολη
θέση τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Πάντως, με επιμονή του τελευταίου εκδόθηκε τον Φεβρουάριο 1930 το Διάταγμα «Περί παροχής εις τας γυναίκας δικαιώματος ψήφου κατά τας δημοτικάς και κοινοτικάς εκλογάς», με το οποίο προβλεπόταν να ψηφίζουν όσες είχαν συμπληρώσει το τριακοστό έτος της ηλικίας τους και γνώριζαν ανάγνωση και γραφή. Για τις όμορφες δεν έγινε καμία πρόβλεψη, ενώ η πρώτη εφαρμογή του νόμου (1930) υπήρξε απογοητευτική ως προς τον αριθμό προσέλευσης. Χρειάστηκαν δε είκοσι ολόκληρα χρόνια, για να αρχίσει το 1951 η πραγματική συμμετοχή των γυναικών στις εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου