ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ

Οξεία φαγωμάρα έχει καταλάβει το πολιτικό σκηνικό, η νευρικότητα έχει χτυπήσει κόκκινο και η κατάρτιση των ψηφοδελτίων και η σύμπηξη συμμαχιών αποδεικνύονται εγχειρήματα δύσκολων ισορροπιών με παρενέργειες σε ένα τοπίο που αλλάζει. 

γράφει το ΜΑΡΙΚΑΚΙ

Αναδεικνύοντας την πολιτική αμηχανία των αρχηγών παλαιών και νεότευκτων κομμάτων που θέλουν και να πιάσουν κάτι από το ρεύμα στην κοινωνία – αν κι εφόσον υπάρχει ένα ρεύμα με ενιαία χαρακτηριστικά – θέλουν και να συμμετέχουν στους παραδοσιακούς όρους του παιχνιδιού, ήτοι την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, που οδηγεί πολλούς στο να λειαίνουν αιχμές ώστε να αθροίζονται ποικιλώνυμες απόψεις κάτω από την ίδια πολιτική στέγη προς βελτίωση των πιθανοτήτων εισόδου στη Βουλή, κ.λπ., κ.λπ...

Η ΝΔ και ο Σαμαράς βρήκαν το μάστορά τους στο πρόσωπο του Καμμένου που ροκανίζει τα λαϊκοδεξιά θεμέλια της κεντροδεξιάς πολυκατοικίας. 

Ο Βενιζέλος, έχοντας πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα στο επίπεδο της ρητορείας, πολιτεύεται με υποσχέσεις του τύπου «μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί» και ευαγγελίζεται σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας που οικειοθελώς κατέστρεψε και πουλάει «αυτοκάθαρση» ρίχνοντας στην αρένα το «μεμονωμένο κρούσμα» Τσοχατζόπουλου.

Στα «μικρότερα» κόμματα, που έχουν αποκτήσει αναβαθμισμένο δημοσκοπικό πλασάρισμα, η Δημοκρατική Αριστερά, μπήκε στον πυρετό των προεκλογικών συνεργασιών και της κατάρτισης των ψηφοδελτίων με κινήσεις που προκάλεσαν σοβαρούς κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της καθώς μετέτρεψαν το κόμμα σε καταφύγιο κατατρεγμένων ή άστεγων στελεχών του σημιτικού – εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διευρυνόμενος προς τα «δεξιά» του, με διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, λειαίνοντας τις αιχμές του προς το ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, μπήκε σε διαμάχη με το ΚΚΕ που δεν τον ακολουθεί στο σχεδιασμό του για αριστερή κυβέρνηση συνεργασίας, και μεγάλωσε έτσι το χάσμα μεταξύ των δύο χώρων παρά καλλιέργησε κλίμα συνεργασίας, αντιθέτως επιχειρεί να χρεώσει στο ΚΚΕ την άρνηση και τις συνέπειες αυτής (μακροημέρευση των δυνάμεων του μνημονίου).

Το ΚΚΕ από την άλλη απαντά αναλόγως, αλλά δείχνει να αμύνεται  και να έχει χάσει ή να μην ενδιαφέρεται να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων εντός της αριστερά. Έχει δε αποφασίσει ότι δεν υπάρχουν πολιτικά βήματα για τη διέξοδο παρά ένα και μοναδικό άλμα προς το σοσιαλισμό όταν θα είναι ώριμες οι συνθήκες, όλα τα άλλα είναι σαπουνόφουσκες και «αυταπάτες».

Το ΛΑΟΣ καταποντίζεται, όπως και οι εταίροι του στη συγκυβέρνηση, κι ενώ η Χρυσή Αυγή φαίνεται να καλύπτει το «κενό» του, ενώ η Ντόρα που δεν την πολυβλέπει ξανά τη Βουλή από κοντά, προσπάθησε να πιαστεί από μια συνεργασία με τη Δράση του Μάνου, αλλά δεν…

Σχήματα δε ελαφρώς … ανύπαρκτα όπως το Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά «πριν αλέκτωρ φωνήσαι»,  διασπώνται στο όνομα των «συμμαχιών»: η πλειοψηφία της Πολιτικής Γραμματείας του σχήματος καταγγέλλει τον επικεφαλής Γιάννη Δημαρά και την περί αυτόν μειοψηφία για την συμπόρευση με τον Καμμένο, λέγοντας ότι «παίρνει μαζί του το άρμα χωρίς τις ρόδες και τα άλογα»!

Κάτω από όλες αυτές τις διεργασίες όμως ή μάλλον πάνω από αυτές- με στοίχημα την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε μια κατάσταση πρωτοφανώς ρευστή- βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα και αιωρείται στην κοινωνία που βρίσκεται προ της ολοκληρωτικής κατάρρευσης, το ερώτημα αν υπάρχει άμεσος τρόπος διαφυγής από τους μνημονιακούς σωτήρες και την επερχόμενη καταστροφή…

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ