Το κυρίαρχο πρόβλημα με την Ελληνική εξωτερική πολιτική,
είναι ότι στη μικροδιαχείρισή της, βρίσκει την απόλυτη έκφρασή της η γνωστή
ρήση για τους αυτοσχεδιασμούς "στου κασίδη το κεφάλι", με πρωταγωνιστή βεβαίως
τον εκάστοτε επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματίας…
Ενώ στη μακροδιαχείρισή της, δεκαετίες ολόκληρες αρνείται
πεισματικά να δραπετεύσει από τη λογική της δουλοπρέπειας, και αυτό βεβαίως
συνιστά μια επιλογή με εμφανές το αποτύπωμά της στην ανυπαρξία πραγματικής και
αυθυπόστατης εθνικής στρατηγικής.
Αυτό ωστόσο, δε συνιστά απλά μια κριτική διαπίστωση για τις όποιες
ανεπάρκειες με διάθεση αντιπολιτευτική. Στην ουσία και στη βάση του αποτελεί
ένα κρίσιμο αρνητικό μέγεθος, και η επίδρασή του είναι καταλυτική στις συγκεκριμένες
ιστορικές συνθήκες. Καταλυτική για τρείς λόγους πρωτίστως:
Πρώτον γιατί
στο εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον της Βαλκανικής, το σύνολο των γειτόνων και εν
δυνάμει στρατηγικών συνεργατών, διαθέτουν εξωτερική πολιτική με έντονη την
εθνική ταυτότητα και με διάχυτα τα
στοιχεία του αλυτρωτισμού να τις χαρακτηρίζουν.
Δεύτερον γιατί
στο επίσης εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον των ανατολικών συνόρων της χώρας, ο
ισχυρός και διόλου διαλλακτικός γείτονας διαθέτει εξωτερική πολιτική με
επιθετικά εθνικό πρόσημο και με διάχυτα
τα στοιχεία του αναθεωρητισμού, αλλά και με δεδηλωμένη την πρόθεσή του για...
ευρύτατη αναθεώρηση του συνολικότερου γεωπολιτικού στάτους ΚΑΙ στο Αιγαίο, αλλά ΚΑΙ
στη διαχείριση της στρατηγικής του Ισλαμικού τόξου.
Τρίτον γιατί
στο ευρύτερο περιβάλλον της Μέσης Ανατολής, οι ισχυροί παράγοντες γεωπολιτικών
μεταβολών και γεωστρατηγικών ανακατατάξεων βρίσκονται
σε πλήρη διέγερση. Πρόκειται για ένα δεδομένο που υπερθερμαίνει τη μήτρα παραγωγής
εξελίξεων οι οποίες δεν είναι προβλέψιμες στο σύνολό τους, και η Ελληνική
παρουσία μέσα σε αυτό, περιορίζεται σε χρηστικό αναλώσιμο ή χοροθετημένο
εξάρτημα της στρατηγικής τρίτων, χωρίς εθνική στρατηγική στόχευση ή πιο σωστά
αναγορεύοντας σε εθνική στρατηγική στόχευση, το ρόλο του καλού, βολικού και
πρόθυμου συνεργάτη.
Όλα τα παραπάνω,
συνθέτουν ένα ιδιαιτέρως φορτισμένο γεωπολιτικό περιβάλλον, προσανατολισμένο
να παράξει μεταβολές, μεταβολές που κατά κανόνα είναι συνυφασμένες με πλαίσιο
διεκδικήσεων εκ μέρους αυτών που το διαθέτουν αυτό το πλαίσιο, και όλο αυτό είναι μια καινούρια
κατάσταση μεταπολεμικά, που μοιραία φέρνει την εξωτερική πολιτική της χώρας μας
αντιμέτωπη με ένα δίδυμο πρόβλημα.
Η μια του διάσταση
είναι η ανάγκη σαφούς επανακαθορισμού των εθνικών προτεραιοτήτων μέσα σε ένα
περιβάλλον όπου συνυπάρχει η σύγκρουση πλανητικού χαρακτήρα στρατηγικών, αλλά
και οι ιδιαίτερες εθνικές στρατηγικές στοχεύσεις των επιμέρους δυνάμεων που απαρτίζουν
αυτό το πολυσύνθετο γεωπολιτικό πάζλ. Μιλάμε εδώ για την ανάγκη ενός επανακαθορισμού,
που οφείλει να έχει σαφή εθνική ταυτότητα και ολοκληρωμένη αντίληψη για τη
δυναμική θέση της χώρας στο γεωστρατηγικό χάρτη της επόμενη μέρας. Και…
Η άλλη του διάσταση
σχετίζεται με την ανάγκη αποσαφήνισης, αλλά πρωτίστως κατάδειξης προς πάσαν
κατεύθυνση, αφ ενός μεν των αδιαπραγμάτευτων
κόκκινων γραμμών, αλλά ΚΑΙ ενός πακέτου
μέτρων αδιαπραγμάτευτων που σε κάθε περίπτωση εντέλλεται να τις υπηρετήσει… αφ
ετέρου δε του περιεχομένου μιας ριζικά αναπροσανατολισμένης «επιθετικής» εξωτερικής πολιτικής,
χωρίς «μαύρες τρύπες» και προφανώς χωρίς διπλωματικές «Κερκόπορτες», που θα
καταστήσει σαφές προς πάσαν κατεύθυνση, ότι λογικές αναθεωρητισμού, και
παιχνίδια αλυτρωτισμού, είναι καταδικασμένα να αχρηστευθούν μαζί με τους εμπνευστές
και ενορχηστρωτές τους.
Η Ελληνική εξωτερική πολιτική επομένως, βρίσκεται αντιμέτωπη
με ένα πλέγμα νέων ισχυρών προκλήσεων, απέναντι στις οποίες η ευλαβική
διατήρηση της «πεπατημένης», καθηλώνει σε πρακτικές διαχείρισης γεωστρατηγικής
μιζέριας και δουλοπρεπούς ηττοπάθειας, γι αυτό και η ανάγκη απόδρασης από αυτή
τη ρότα, αναγορεύεται σε στοιχείο ταυτισμένο με την ίδια τη βιωσιμότητα της εθνικής
μας υπόστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου