Το πρόβλημα της Ευρώπης, ανέκαθεν ήταν μια διαρκής στρατηγικού χαρακτήρα υπερσυγκέντρωση εξουσιών, πολιτικών υποδομών και μηχανισμών ελέγχου, που μέχρι τα τέλη της περασμένης δεκαετίας εμφανίζονταν πρωτίστως ως αμιγώς ευρωπαϊκή υπόθεση...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Στις μέρες μας όμως τα χαρακτηριστικά αυτής της στρατηγικής διεργασίας είναι πολυπαραγοντικά, έχουν προσλάβει το χαρακτήρα πολυπαραγοντικής στρατηγικής σύγκρουσης, και προφανώς η αμιγώς ευρωπαϊκή της ταυτότητα, είναι πλέον οριστικά παρελθόν.
Η ανασύνταξη του κινήματος της πολιτικής ανατροπής, είναι κατ αρχήν μια δισυπόστατη διαδικασία, κι αυτό γιατί αφορά ΚΑΙ στην ανάγκη συγκρότησης του πολιτικού υποκειμένου που θα την εμπνεύσει, αλλά ΚΑΙ στο ευρύ κοινωνικό της αποτύπωμα ως μέτωπο πάλης μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Επομένως το πρώτο πράγμα για το οποίο μιλάμε, είναι για την
ανάγκη της οριοθέτησής της, ως ΠΟΛΙΤΙΚΗ
και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ανασύνταξη.
Ερώτημα: Είναι αναγκαίο να μιλάμε γι αυτή τη διπλή της υπόσταση;;;
Είναι ιστορικά επιβεβλημένο. Το κοινωνικό μέτωπο για να μορφοποιηθεί και για να αποκτήσει τα αναγκαία πολιτικά χαρακτηριστικά που θα το προσδιορίσουν και θα οριοθετούν τη δράση του, έχει ανάγκη το πολιτικό υποκείμενο που θα μπορεί να τα επεξεργαστεί και να τα εμπνεύσει. Χωρίς αυτό, η κοινωνική αγανάκτηση, ακόμη και σε συνθήκες εκρηκτικής οργής, θα...
παραμένει απολύτως χειραγωγίσιμη, και ιστορικά θα λειτουργεί στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως πρόσκαιρη βαλβίδα ασφαλείας. Η εμπειρία των «αγανακτισμένων», είναι αποκαλυπτική.
Το δεύτερο κομβικό ζήτημα σε αυτή την πολυσύνθετη διεργασία, είναι η ταυτότητα της πολιτικής ανατροπής, και η οποία στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, οφείλει να έχει αδιαπραγμάτευτη αντικατοχική φυσιογνωμία κατ αρχήν.
Πρόκειται για μια φυσιογνωμία που ενδεχομένως να δείχνει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ετεροκαθοριζόμενη.
Συναποτελείται από μια ενότητα στόχων πολιτικά επιθετικών, που καλείται να αντιμετωπίσει επιτυχώς μια διπλή πρόκληση.
Το ένα σκέλος αυτής της πρόκλησης, σχετίζεται με το περιεχόμενο της εθνικοανεξαρτησιακής της ατζέντας, το οποίο αναλαμβάνει να διαχειριστεί επιτυχώς και με συγκεκριμένες επιδιώξεις, τη θέση και κυρίως τη σχέση της χώρας με το εγγύς αλλά και το ευρύτερο γεωπολιτικό – γεωστρατηγικό της περιβάλλον.
Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, αλλά και κάθε λογής ιδεοληπτικές μονομέρειες, οδηγούν στην εμφάνιση και πολιτικών μονομερειών αναφορικά με το χαρακτήρα της απάντησης στο συγκεκριμένο ερώτημα, και αυτές κατά κανόνα προσανατολίζονται με τρόπο στρεβλό στην οικονομική διάσταση του όλου προβλήματος.
Αυτό είναι λάθος. Λάθος θεμελιακό… Λάθος πολλαπλά επικίνδυνο… Λάθος με απρόβλεπτο στρατηγικό και όχι μόνο κόστος.
Το γεωπολιτικό – γεωστρατηγικό περιβάλλον μέσα από το οποίο μοιραία θα εκπορεύεται και ο σκληρός πυρήνας της εθνικοανεξαρτησιακής ατζέντας, είναι τρισυπόστατο:
- Είναι η θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, ως οικονομικό και γεωπολιτικό αναλώσιμο.
- Είναι η θέση της χώρας στη Βαλκανική αρχιτεκτονική, ως γεωπολιτικό και οικονομικό αναλώσιμο.
- Και είναι βεβαίως η θέση της χώρας στη γεωπολιτική αρχιτεκτονική της ΝΑ Μεσογείου, ως γεωπολιτικό αναλώσιμο και οικονομικό δεκανίκι.
Δεν θα μπούμε εδώ σε μια επί της ουσίας ανάλυση όλων των
παραπάνω, διότι θα το κάνουμε εκτενέστερα κάποια επόμενη στιγμή. Αυτό όμως που
επείγει να κάνουμε, είναι να αποσαφηνίσουμε δυο κρίσιμα ζητήματα, που ιστορικά τουλάχιστον έχει αποδειχτεί ότι
τροφοδοτούν και ανακυκλώνουν λογικές εκφυλισμού των πολιτικών προτεραιοτήτων.
Το πρώτο σχετίζεται με την ανάγκη αποσαφήνισης μιας κρίσιμης παραμέτρου σύμφωνα με την οποία, καμία σοβαρή εθνικοαπελευθερωτική πρόταση δεν μπορεί να συμπυκνώσει τα υπερώριμα αιτήματα της αντικατοχικής πολιτικής ανατροπής, αν δεν τοποθετήσει ως υπ αριθμόν ένα πρόβλημα εξάρτησης, τη θέση της χώρας στο ΝΑΤΟ, τις πολυπλόκαμες δεσμεύσεις υποτέλειας που ανακύπτουν από αυτήν, και τη διαρκή αμφισβήτηση της ίδιας της βιωσιμότητάς της, στα πλαίσια των επικαιροποιημένων επιχειρησιακών του σχεδιασμών. (Να ένα θέμα για παράδειγμα που δεν θέτει ξεκάθαρα η πρόταση Λαπαβίτσα).
Και αυτό βεβαίως, δε συνιστά εκφραστική παράλειψη. Είναι η πεμπτουσία της αντίληψης για τον ίδιο το χαρακτήρα και την ταυτότητα της εξάρτησης της χώρας.
Το δεύτερο αφορά στην ανάγκη οριστικής απεξάρτησης με προσεγγιστικά ιδεολογήματα, τα οποία ιστορικά αναγορεύτηκαν σε ιδιότυπη ιδεοληπτική περιδίνηση που «κατάπινε» προθέσεις και στοχεύσεις πολιτικές.
Χαρακτηριστικότερο τούτων, η επαναφορά μιας ιστορικά καρκινωματικής προσέγγισης που επιχειρεί να επαναφέρει από την πίσω πόρτα αλλά ωστόσο με τρόπο πολύ καθαρό, την περί «κέντρου και περιφέρειας» αντίληψη, για τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη.
Δεν πρόκειται για καινούριο φρούτο. Είναι παμπάλαιο, όσο και η αποτυχία του να ερμηνεύσει προκλήσεις δεκαετιών. Η παλαιότητά του ανάγεται και παρακολουθεί κατά πόδας την ευρωκομμουνιστική διαδρομή από τον Καρίγιο και τον Μπερλινγκουέρ, και την οποία βεβαίως ενστερνίστηκε με τα γνωστά εκφυλιστικά αποτελέσματα, ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Μάλιστα ο κ. Λαπαβίτσας, στη δική του προσέγγιση, επιχειρεί να οριοθετήσει αυτή την αντίληψη ως μια διαχειρίσιμη πρόκληση, πολλαπλά ερμηνεύσιμη από τον αναγνώστη. Λέει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων: «Το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών, είναι να αντιμετωπίσουν το διαχωρισμό σε κέντρο και περιφέρεια, ο οποίος δημιουργεί πολύ κακές προοπτικές ανάπτυξης για τις χώρες του Νότου. Από εκεί επίσης πρέπει να ξεκινήσει η απάντηση».
Και δε λέει μόνο αυτό ο κ. Λαπαβίτσας. Επιχειρεί ένα ακόμη ιδεοληπτικό ολίσθημα (προϊόν και των ευρωλαγνικών του καταβολών αλλά και της οικονομικίστικης μονομέρειας στην προσέγγιση) μέσα από το οποίο επιδιώκει να εμφανίσει την "Ευρώπη" του ως μια μεταμορφώσιμη οντότητα. Λέει χαρακτηριστικά: "...δυναμική συμμετοχή της (Ελλάδας) , με τις δικές της δυνάμεις, στη διαδικασία αναμόρφωσης της Ευρώπης σε βάση αλληλεγγύης και οικονομικού ελέγχου ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς."
Και κάνοντας ένα ακόμη βήμα παραπέρα, ισχυρίζεται πως: "Η ελληνική νεολαία κοιτάει με εξαιρετική δυσπιστία τους πάντες, χωρίς να έχει χάσει τη διάθεσή της για αλλαγή. Είναι πολύ πιο ενημερωμένη και σίγουρη για τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα από ό,τι ήταν οι γονείς της."
Επικοινωνιακά, αυτές οι προσεγγίσεις, εκτός από λαθεμένες και κατάφορα αποπροσανατολιστικές, προλειαίνουν το έδαφος, για μελλοντικούς στρατηγικούς συμβιβασμούς στη βάση ΚΑΙ του άλλου ιδεολογήματος που ακούει στη λογική «εφικτό και ανέφικτο».
Στρατηγικά όλο αυτό συνιστά μια θεμελιακά λαθεμένη προσέγγιση. Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι αυτό. Ποτέ δεν ήταν αυτό. Ούτε και όταν εμφανίζονταν έτσι σε πρώτη αποτίμηση δεν ήταν αυτό.
Το πρόβλημα της Ευρώπης ποτέ δεν ήταν η υπαρκτή ανισομετρία κάποιου "κέντρου" σε σχέση με κάποια "περιφέρεια", ούτε βεβαίως η πλημμελής ενασχόλιση με την εύπλαστη "μετατρεψιμότητά" της. Και ο λόγος είναι απλός. Το ευρωπαϊκό μόρφωμα δεν κατασκευάστηκε για να είναι μετατρέψιμο από τους πρωταγωνιστές της ευρωλάγνου "αθωότητας".
Το πρόβλημα της Ευρώπης, ανέκαθεν ήταν μια διαρκής στρατηγικού χαρακτήρα υπερσυγκέντρωση εξουσιών, πολιτικών υποδομών και μηχανισμών ελέγχου, που μέχρι τα τέλη της περασμένης δεκαετίας εμφανίζονταν πρωτίστως ως αμιγώς ευρωπαϊκή υπόθεση.
Στις μέρες μας όμως τα χαρακτηριστικά αυτής της στρατηγικής διεργασίας είναι πολυπαραγοντικά, έχουν προσλάβει το χαρακτήρα πολυπαραγοντικής στρατηγικής σύγκρουσης, και προφανώς η αμιγώς ευρωπαϊκή της ταυτότητα, είναι πλέον οριστικά παρελθόν.
Πρόκειται με δυο λόγια για έναν διαχρονικά πλασματικό διαχωρισμό, που δεν αντιμετωπίζεται, και η εμμονή στην παραμονή του ως στοιχείο της πολιτικής ατζέντας, προλειαίνει το έδαφος και νομιμοποιεί μελλοντικές πολιτικές και άλλες υπαναχωρήσεις.
Το άλλο σκέλος αυτής της πρόκλησης, επεκτείνεται στο ίδιο το οικοδόμημα μέσα από το οποίο θα κληθεί να σφυρηλατήσει τη νέα φυσιογνωμία μιας πραγματικά ανεξάρτητης και εθνικά κυρίαρχης χώρας.
Πρόκειται για ένα ζήτημα εξόχως σημαντικό, το οποίο επί της ουσίας, είναι αυτό που καλείται να «κλειδώσει» τον ίδιο το χαρακτήρα της πολιτικής ανατροπής στην πατρίδα μας.
Έτσι λοιπόν, η πολύ σωστή και από κάθε άποψη αναγκαία
συζήτηση για την αναγκαία πολιτική ανασύνταξη του κινήματος της πολιτικής
ανατροπής, είναι μια πολυσύνθετη διεργασία προσεγγίσεων και ανάληψης πολιτικών
πρωτοβουλιών, που στο πολιτικό της κομμάτι θα πρέπει:
- Να απαντά πειστικά στο ζήτημα της εξόδου από την οικονομική κρίση…
- Να προσεγγίζει αυτή τη διεργασία θέτοντας ως κυρίαρχο ζήτημα το πρόβλημα της εξάρτησης…
- Να μην διολισθαίνει στην οικονομική μονομέρεια στις προσεγγίσει της, αφού το όλον πρόβλημα δεν είναι αμιγώς και μόνο οικονομικό…
- Να μην αφυδατώνει την οικονομική του προσέγγιση από τη στρατηγική της διάσταση (πχ οι επιχειρήσεις εθνικής – στρατηγικής σημασίας, αποτελούν από μόνες τους ένα κορυφαίο κεφάλαιο ισότιμο σε αξία – μέσα στη διαχρονικότητά του – με την απόλυτη ανάκτηση του ελέγχου των τραπεζών, της κεντρικής τράπεζας, του εκδοτικού δικαιώματος του εθνικού – κρατικού νομίσματος) κλπ…
- Να μην υποβαθμίζει τη δυνατότητα αξιοποίησης του διεθνούς οπλοστασίου αναφορικά με το ζήτημα του χρέους…
- Να συνυπολογίζει στις προσεγγίσεις του το πολύ μεγάλο κεφάλαιο που αφορά στα ζητήματα της εθνικής ασφάλειας στο συνδυασμό του με της άλλη προσέγγιση στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής συνολικά.
Προφανώς λοιπόν ο κ. Λαπαβίτσας και οι πολιτικές προσεγγίσεις
του, διέπονται από μια μη επαρκή και οικονομικίστικη μονομέρεια, ερμηνεύσιμη ωστόσο ως ένα βαθμό.
Συνιστούν όμως (ο κ. Λαπαβίτσας και η προσέγγισή του) έναν ενδιαφέροντα παράγοντα - συνομιλητή, στα πλαίσια αυτής της συζήτησης για την ευρύτατη πολιτική ανασύνταξη, αλλά αυτό είναι επίσης προφανές ότι θα γίνεται χωρίς να υποστέλλεται η σημαία καταλυτικών όσο και καθοριστικών πολιτικών επεξεργασιών και προτεραιοτήτων.
Συνιστούν όμως (ο κ. Λαπαβίτσας και η προσέγγισή του) έναν ενδιαφέροντα παράγοντα - συνομιλητή, στα πλαίσια αυτής της συζήτησης για την ευρύτατη πολιτική ανασύνταξη, αλλά αυτό είναι επίσης προφανές ότι θα γίνεται χωρίς να υποστέλλεται η σημαία καταλυτικών όσο και καθοριστικών πολιτικών επεξεργασιών και προτεραιοτήτων.
Σχετικό μας άρθρο...
Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή