Η δολιότητα μιας ακόμη πολιτικής προστυχιάς

Ο κατακερματισμός των παρεμβάσεων που συντελέστηκε μέσα στο χρόνο, όχι μονάχα δεν παραδίδει τη χώρα έστω και αποδυναμωμένη θεσμικά και οικονομικά στα πραγματικά της αφεντικά (δηλαδή το λαό της)...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αλλά αντίθετα περιπλέκει και καθιστά ακόμη πιο σύνθετο το εύρος της πολυεπίπεδης εξάρτησής της, έτσι ώστε η γενικευμένη θεσμική της παράλυση, να θεωρείται  πλέον ένα πρόσθετο προαπαιτούμενο για τον δρομολογούμενο ιδιότυπο εδαφικό της διαμελισμό.

Η χώρα δεν έχει βγει ακόμη από τις Συμπληγάδες της 3^ης αξιολόγησης… Το κουστούμι των συνεπειών αυτής της αξιολόγησης ακόμη δεν έχει ραφτεί… και τα κάθε λογής εντεταλμένα φερέφωνα, έχουν ήδη αναλάβει εργολαβικά, να επενδύσουν με το κύρος της επιστημοσύνης τους,την ιδέα για την αναγκαιότητα ενός τέταρτου μνημονίου…

Είναι άραγε τόσο απαραίτητο για τις συμμορίες των δυναστών ένα τέταρτο μνημόνιο, μετά από τα τρία που έχουν ήδη προηγηθεί, και μετά από επτά ολόκληρα πέτρινα χρόνια κατοχικής καταδυνάστευσης που έτσι κι αλλιώς παρατείνεται εις το διηνεκές???

Με καθαρούς χρηματοοικονομικούς όρους – από τη σκοπιά της ενότητας συμφερόντων των δυναστών – όχι δεν είναι διόλου απαραίτητο. Και δεν είναι απαραίτητο διότι από την άποψη του χρηματοοικονομικού πλιάτσικου και της θεσμικής οχύρωσης, η βρώμικη δουλειά έχει ήδη ολοκληρωθεί.

Υπάρχουν ωστόσο δυο ακόμη ζητήματα, που...

είναι αναγκαίο να συνυπολογιστούν, καθ ότι είναι άμεσα συναρτώμενα με την ίδια την ταυτότητα των εξελίξεων..

Το πρώτο, το απλούστερο και τυπικότερο, αφορά στην εκκρεμότητα των 120 προαπαιτουμένων, τα οποία βεβαίως «δένονται» με δικλείδες μνημονιακές, αλλά στη διαδικασία της πραγματοποίησής τους, ανακύπτουν και μια σειρά παράγωγες παράμετροι, οι οποίες θα πρέπει πάση θυσία να φροντιστούν.

Το δεύτερο σχετίζεται με τον επιχειρούμενο να οριοθετηθεί γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας, ΚΑΙ στο επίπεδο της ιμπεριαλιστικής της ενσωμάτωσης αλλά ΚΑΙ στα σχετιζόμενα με τις παραμέτρους που διέπουν το γεωπολιτικό – ενεργειακό πακέτο που βρίσκεται σε εξέλιξη.  Μια σειρά αναγκών για θεσμικές και άλλες ανατροπές (κυρίως όμως θεσμικές) ανακύπτουν, προκειμένου να καταστεί δουλοπρεπέστερη και απολύτως χειραγωγήσιμη η πολιτική και θεσμική εκπροσώπηση της χώρας, και η ανάγκη να διευθετηθούν αυτές οι ανατροπές, έχει καταφανή στρατηγική αξία για τους επικυρίαρχους.

Επομένως η ρητορική περί της ανάγκης ενός τέταρτου μνημονίου, που θα διασφαλίσει ένα ακόμη πιο «πλήρες και ευέλικτο πακέτο μεταρρυθμίσεων» (δηλαδή καραμπινάτες και θεμελιακές θεσμικές ανατροπές) δεν είναι διόλου τυχαία.

Πρόκειται για μια ρητορική που προετοιμάζει το γνώριμο έδαφος, του «παίρνω αυτά που γουστάρω» με εργαλείο τον «γλυκό εκβιασμό» για την δήθεν «ασφαλή χρηματοδότηση της χώρας», που δεν είναι ακόμη έτοιμη να βγει στις αγορές, και πρέπει να παραταθεί κατά τι η διακρατική της «προστασία».

Είναι λοιπόν φανερό, πως ο κατακερματισμός των παρεμβάσεων που συντελέστηκε μέσα στο χρόνο, όχι μονάχα δεν παραδίδει τη χώρα έστω και αποδυναμωμένη θεσμικά και οικονομικά στα πραγματικά της αφεντικά (δηλαδή το λαό της), αλλά αντίθετα περιπλέκει και καθιστά ακόμη πιο σύνθετο το εύρος της πολυεπίπεδης εξάρτησής της, έτσι ώστε η γενικευμένη θεσμική της παράλυση, να θεωρείται πλέον ένα πρόσθετο προαπαιτούμενο για τον δρομολογούμενο ιδιότυπο εδαφικό της διαμελισμό.

Πρόκειται για ένα πακέτο εξελίξεων σε πολύ δυσάρεστη κατεύθυνση, το οποίο θα πρέπει πάση θυσία να ανατραπεί.

Όλο αυτό το σύστημα των ανατροπών το οποίο επιχειρείται να πλασαριστεί ως «πακέτο βελτιωτικών – λειτουργικών μεταρρυθμίσεων», δεν είναι παρά μια κορυφαία στρατηγική στόχευση που τροποποιεί «αναίμακτα» αλλά δραματικά τη θεμελιακή υπόσταση της χώρας, και τη μετατροπή της σε οικόπεδο πολλαπλών χρήσεων για λογαριασμό ξένων ιδιοκτητών και συμφερόντων.

Αυτές οι διεργασίες, μέρος των οποίων είναι και η επικίνδυνη πολεμική εμπλοκή, όχι μονάχα είναι εθνικά επείγον να ανακοπούν εν τη γενέσει τους, αλλά επείγει εξίσου να ξηλωθεί εκ θεμελίων, το ολοκληρωμένο δίκτυο μηχανισμών, και μαζί του το πολυδαίδαλο σύστημα της θεσμικής του οχύρωσης που έχει ντε φάκτο επιβληθεί στη χώρα.

Πρόκειται για ένα ενιαίο σύνολο που διασφαλίζει έλεγχο, επιβολή και καταστολή, και το οποίο λειτουργεί παράλληλα και αλληλοσυμπληρούμενα με τους κορυφαίους πυλώνες της "ελληνικής" αστικής δημοκρατίας, οι οποίοι έχουν επίσης εκχωρηθεί στο σύνολό τους στην κατοχική διοίκηση.

Πρόκειται για ένα σύστημα εξουσίας, με συγκεκριμένη ταυτότητα, ξεκάθαρη κυριότητα, και πλήρως αποσαφηνισμένο πλαίσιο επιδιώξεων, το οποίο η μαχόμενη κοινωνία οφείλει πολιτικά να στοχοποιήσει και επίσης πολιτικά να ανατρέψει.

Πρόκειται για μια συνθήκη, όχι από μόνη της ικανή, αλλά σε κάθε περίπτωση αναγκαία, για να ξεκινήσει η διαδικασία ανάκτησης της κυριότητας πάνω στην ίδια μας τη χώρα.

Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο στάδιο μιας ενιαίας πολιτικής διεργασίας, απόλυτα αδιάρρηκτης, και με σαφή επίγνωση της ιστορικής αναγκαιότητας που επιβάλει να συνδυάζεται η πάλη για την αντικατοχική πολιτική ανατροπή, με την δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανάδειξη της δημοκρατικής πατριωτικής εξουσίας, ως της μόνης ικανής να «κλειδώσει» ΚΑΙ τις αναγκαίες πολιτικές ανατροπές, αλλά ΚΑΙ την οριοθέτηση μιας εντελώς διαφορετικής πορείας για την ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ελλάδα.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ" 

Σχετικό μας άρθρο...

Η αντικατοχική πολιτική ανατροπή ως ενιαία και αδιάρρηκτη διεργασία στα πλαίσια της Δημοκρατικής - Πατριωτικής Εξουσίας