Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Η δυναμική της αυτοδιάθεσης - Κρίσιμα συμπεράσματα για την αντικατοχική πολιτική ανατροπή και τη Δημοκρατική Πατριωτική Εξουσία

Ο ρόλος του πολιτικού υποκειμένου – δηλαδή των πολιτικών ηγεσιών – υπήρξε καταλυτικός. Κυρίως γιατί επιβεβαίωσε πως ακόμη και σε συνθήκες ασφυκτικών πιέσεων, ακόμη και κατάφορα αρνητικών γεωπολιτικών συγκυριών…


Οι πολιτικές μάχες κερδίζονται μόνον όταν επιδεικνύεις αποφασιστικότητα, και όχι όταν αρκείσαι στο «ψείρισμα» της μαϊμούς, αναγορεύοντας την ατολμία σε «σύνεση», και την αναποφασιστικότητα σε «σταθμισμένη πολιτική διαχείριση» των προκλήσεων της ζωής και της ιστορίας…

Οι αντιδράσεις υπήρξαν λυσσαλέες. Και η επικοινωνιακή επιχείρηση με στόχο την παραποίηση της αλήθειας και την εκτεταμένη υποβάθμιση των αυτονόητων υπήρξε προφανής.

Η αντικειμενική πραγματικότητα ωστόσο είναι αμείλικτη, και η εβδομάδα που πέρασε είναι φανερό πως ενεργοποιεί εξελίξεις μη αναμενόμενες στην αρχιτεκτονική της διακεκαυμένης ζώνης του πλανήτη.

Τα δημοψηφίσματα, τόσο στο Ιρακινό Κουρδιστάν, όσο και στην Καταλονία, επανατοποθετούν με διαφορετικούς όρους την ατζέντα της αυτοδιάθεσης στη ρητορική της γεωπολιτικής, και το σημαντικότερο είναι πως την επανατοποθετούν με τρόπο οριστικά μη αναστρέψιμο.
  • Όχι μόνο γιατί ο συγκεκριμένος γεωπολιτικός χρόνος προσδιορίζεται από την αυξημένη ρευστότητα ως αποτέλεσμα των εκτεταμένων διεργασιών για την επαναχάραξη ισορροπιών μέσα σε μια συνολικότερη γεωστρατηγική ανασύνταξη…
  • Αλλά κυρίως διότι αυτή τη φορά, είναι εμφανώς διαφοροποιημένο, και το περιβάλλον μέσα στο οποίο συντελούνται αυτές οι διεργασίες, αλλά κυρίως η ίδια η ταυτότητα των πρωταγωνιστών.
Το πρώτο στοιχείο, είναι η πολυπαραγοντική φύση αυτού του περιβάλλοντος. Είτε διότι η εμπλοκή περισσότερων του...
ενός γεωπολιτικών παραγόντων είναι άμεση, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην περίπτωση του Ιρακινού Κουρδιστάν, πράγμα που εν πολλοίς θεωρείται αυτονόητο λόγω της γενικευμένης γεωπολιτικής ρευστότητας σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Είτε επειδή η εμπλοκή των πλείστων όσων παραγόντων, ακόμη και εκεί που είναι έμμεση, δεν είναι διόλου υποδεέστερη σε δυναμική, αφού επιδρά καταλυτικά ακόμη και στην ενεργοποίηση των «εν υπνώσει» αυτοδιαθεσιακών εκκρεμοτήτων, πράγμα που συμβαίνει με τον απόηχο του δημοψηφίσματος στην Καταλονία, μέσα σε μια Ευρώπη που όχι μόνο δεν είναι σταθεροποιημένη γεωπολιτικά, αλλά εισέρχεται με ρυθμούς μάλλον ανεξέλεγκτους, σε μια διαδικασία απρόβλεπτη και με επίδικο την πολιτική της αποσύνθεση.

Οι απλοϊκές απόπειρες ερμηνείας αυτών των εξελίξεων, με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αστικών τάξεων κλπ, προφανώς και έχουν υπόσταση στα πλαίσια της διαλεκτικής προσέγγισης του όλου ζητήματος, αλλά δε συνιστούν την μόνη και κυρίως δεν συνιστούν την κύρια παράμετρο, που θα μπορούσε να οριοθετήσει το πρόβλημα και πάνω απ όλα να ιχνηλατήσει την πιθανολογούμενη εξέλιξή του.

Αυτή τη φορά, το πρωταρχικό υποκείμενο – καταλύτης αυτών των πολιτικών διεργασιών, σε κοινωνικό επίπεδο, ήταν οι κοινωνίες στο σύνολό τους. Κι αυτή η αλήθεια από τη μια επιβεβαιώνεται περίτρανα με το 95% της θετικής απόκρισης των Κούρδων σε ένα δημοψήφισμα στο οποίο η συμμετοχή ξεπέρασε το 75% των ψηφοφόρων…

Ενώ από την άλλη μεριά, διόλου δεν μειώνεται η αξία της από το 45% της συμμετοχής των Καταλανών που διεμβόλισαν αυτό το επικίνδυνο κλίμα της στρατοκρατίας, και εν τέλει απεφάνθησαν θετικά σε ποσοστά που ξεπέρασαν το 90%  των συμμετασχόντων.

Το επίσης σημαντικό και άκρως ενδιαφέρον στοιχείο – ακριβώς επειδή υπήρξε δυσυπόστατο – ήταν η φυσιογνωμία της αντιμετώπισης που επεφύλαξαν σ αυτές τις κοινωνίες στην μια περίπτωση ο «εθνικός» μηχανισμός καταστολής του Ραχόι, και στην άλλη ο «πολυεθνικός» συνασπισμός των ισχυρών γεωπολιτικών συμφερόντων, στην περίπτωση του Ιρακινού Κουρδιστάν.

Και υπήρξε σημαντικό αυτό το στοιχείο, διότι εν τοις πράγμασι αναγορεύεται σε κόλαφος για τους ίδιους του τους πρωταγωνιστές.

Η δολοφονική μανία των ταγμάτων εφόδου του Ραχόι, μπορεί να άφησε πίσω της πάνω από 800 τραυματίες, ενεργοποίησε ωστόσο ένα πρωτοφανές κύμα συμπάθειας και απενοχοποίησης των τεχνηέντως ενοχοποιημένων «εθνικιστών» Καταλανών, ενεργοποίησε παράλληλα με αυτό και ένα ανέλπιστο κύμα επικριτών των επιλογών Ραχόι, πράγμα που δίνει το δικαίωμα στην πολιτική ηγεσία των Καταλανών, να κλιμακώσει το επόμενο βήμα της, σε μια Ευρώπη που ομφαλοσκοπεί μάλλον αμήχανα, την ενσωματωμένη στην ύπαρξή της αποσυνθετική δυναμική.

Από την άλλη μεριά, ο συνασπισμός  των γεωπολιτικών φονιάδων με προεξάρχουσα την Τουρκία, μάλλον προσγειώνεται ανώμαλα σε μια νέα πραγματικότητα, και έτσι αρκέστηκε μετά από σωρεία απειλών και μεγαλόστομων προειδοποιήσεων, να συμβιβαστεί με το εμπάρκο των πτήσεων και να αρκεστεί σ αυτό αφού, ΟΥΤΕ η αποφασιστικότητα των Κούρδων κάμφθηκε, αλλά ΚΑΙ ΜΙΑ νέα γενιά υποστηρικτών του εγχειρήματός τους αναδεικνύεται, αφού πρωτίστως η Ρωσία συνειδητοποιεί ότι δεν είναι διατεθειμένη να ρισκάρει τα επενδυτικά της σχέδια στο Ιρακινό Κουρδιστάν, μόνο και μόνο για να κάνει το χατήρι του Σουλτάνου.

Όχι… Δεν έχουμε καμία αυταπάτη πως από εδώ και πέρα η διαδικασία θα είναι εύκολη, ΟΥΤΕ για τους Κούρδους, ΟΥΤΕ βεβαίως για τους Καταλανούς.

Έχουμε όμως πλήρη επίγνωση για το μη αναστρέψιμο, δυο θεμελιωδών πολιτικών συμπερασμάτων:
  • Πρώτον: Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει… Η αυτοδιαθεσιακή δυναμική μορφοποιείται με τρόπο που την ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο πριν απ όλα και κυρίως στη συνείδηση των εμπλεκομένων και ενδιαφερομένων κοινωνιών.
  • Δεύτερον: Ο ρόλος του πολιτικού υποκειμένου – δηλαδή των πολιτικών ηγεσιών – υπήρξε καταλυτικός. Κυρίως γιατί επιβεβαίωσε πως ακόμη και σε συνθήκες ασφυκτικών πιέσεων, ακόμη και κατάφορα αρνητικών γεωπολιτικών συγκυριών, οι πολιτικές μάχες κερδίζονται όταν επιδεικνύεις αποφασιστικότητα, και όχι όταν αρκείσαι στο «ψείρισμα» της μαϊμούς, αναγορεύοντας την ατολμία σε σύνεση, και την αναποφασιστικότητα σε σταθμισμένη διαχείριση.
Συμπερασματικά…
Προφανώς και μπορούμε να συμπεράνουμε, πως η συνεκτίμηση των παραπάνω δεδομένων, καθιστά ΚΑΙ υπερώριμη ΚΑΙ ιστορικά αναγκαία, την ανάδειξη του δικού μας εθνικού πολιτικού υποκειμένου, που θα βρει τον τρόπο να εμπνεύσει, να συνεγείρει, να επανενεργοποιήσει και εν τέλει να μετουσιώσει σε στοχευμένη πολιτική δράση την οργή των πολιτών, για την δρομολόγηση της αντικατοχικής πολιτικής ανατροπής και φυσικά για την ανάδειξη της Δημοκρατικής Πατριωτικής Εξουσίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου