Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ διάγουν τη φάση της μετάβασης από το “είμαστε μαζί σας στις διαμαρτυρίες κατά του ασφαλιστικού” στην ολομέτωπη, δυσφημιστική επίθεση εναντίον όσων κατεβαίνουν στο δρόμο, τσουβαλιάζοντάς τους ως δήθεν “κίνημα της κατσαρόλας”...
του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ
Μέσα σε αυτή τη φάση του πανικού και του προδιαγεγραμμένου τέλους, η αλαζονεία και ο κυνισμός της εξουσίας από τη μια, εναγκαλίζονται τη συγκαταβατικότητα προς το λαό και τις δήθεν καλοπροαίρετες παραινέσεις από την άλλη. Εξ' ου και η κυβέρνηση έχει επιστρατεύσει ό,τι διαθέτει από...
καριερίστες του αντιμνημονίου και νυν αυλικούς της εξουσίας, που ανακάλυψαν μετά την 6η Ιουλίου την αναγκαιότητα όσων πριν κατήγγειλαν.
Δεν είναι μόνο οι λογής “Λαζόπουλοι”, ούτε και προκύπτει από διάθεση προσωπικής αντιπαράθεσης η αναφορά σε πρόσωπα. Απλά όσοι καλώς ή κακώς- κακώς κατά το γράφοντα - στην προηγούμενη φάση επιφύλασσαν για τον εαυτό τους το ρόλο αντιμνημονιακού σημείου αναφοράς, δικαίως δέχονται ακόμα μεγαλύτερη χλεύη στη μνημονιακή στροφή τους.
Είναι πολλοί τελευταία εκείνοι που “ανησυχούν” μήπως παρασυρθούν από τα “θέλγητρα” του Μητσοτάκη και της ακροδεξιάς, όσοι διαδηλώνουν για να μην περάσει το ασφαλιστικό και για να φύγει το 3ο μνημόνιο μαζί με τα προηγούμενα και με όλους τους μνημονιακούς συνενόχους.
Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι ωστόσο. Η μεγάλη πλειοψηφία όσων διαδηλώνουν και απεργούν, γνωρίζουν καλά ότι οι εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του “ναι”, οι ολιγάρχες των ΜΜΕ του “ναι”, η ΝΔ του “ναι”, η Χρυσή Αυγή του μνημοσύνου υπέρ των ναζιστών στρατιωτών που ρήμαξαν τη χώρα μας δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στα θύματα των μνημονίων.
Θυμούνται ότι ήταν απέναντι σε αυτούς τους πυλώνες της εξουσίας που έδωσε ο λαός στην πλειοψηφία του τη νικηφόρα μάχη του “όχι”, την ίδια δηλαδή μάχη στην οποία ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν πίστεψε, εξ' ου και την πρόδωσε. Δεν ξεχνούν οι ίδιοι αυτοί πολίτες και δυνάμεις, ότι τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας έχρισαν εθνικό ηγέτη, τον Τσίπρα του “ναι σε όλα”, χωρίς τότε εκείνοι που σήμερα τόσο ανησυχούν μήπως παρασυρθούμε να νοιάζονταν αν η επίθεση φιλίας της ολιγαρχίας σήμαινε κάτι για την πορεία του πρωθυπουργού.
Πράγματι, υπάρχουν πολίτες που για πρώτη φορά κατεβαίνουν στο δρόμο και που πρόσκεινται είτε στη δεξιά, είτε στην ακροδεξιά. Πέραν όμως του ότι πρόκειται για προφανή μειοψηφία, πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα στις πλατείες, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκθείαζε; Δεν υπήρχε και τότε στο μυαλό πολλών συμμετεχόντων μια εθνικιστική θολούρα ή ένας καιροσκοπικός, δεξιός “αντί- πασοκισμός”; Και λοιπόν; έπρεπε ο κόσμος να μείνει σπίτι του ή να βάλει face - control σε ένα μαζικό κίνημα; Oι ίδιοι οι συμμετέχοντες ήταν που διασφάλισαν προοδευτικό πρόσημο, το οποίο η τότε ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πήρε και μετέτρεψε σε μονοδιάστατη και άνευρη εκλογική ανάθεση, προς την ίδια.
Βεβαίως, δε θα γίνουν από μόνα τους τα πράγματα. Χρειάζονται νέα σχήματα μάχης για να υπάρξει προοδευτική και από “τα κάτω” ανατροπή της κυβέρνησης και των συνενόχων της - ΝΔ, Ποτάμι,ΠΑΣΟΚ, Ε. Κ., ΧΑ. Επιτροπές αγώνα που να αγκαλιάζουν και να συντονίζουν όλους τους μαζικούς χώρους και κλάδους. Εναλλακτικό πρόγραμμα. Σταδιακή ανάδειξη των εσωτερικών αντιθέσεων, απέναντι σε συμβιβασμένες και ξεπερασμένες εκπροσωπήσεις που μόνο ήττες έχουν να φέρουν, κοινωνικό αυτοματισμό και απαράδεκτους συμβιβασμούς.
Ανοιχτή και ανοιχτόμυαλη συζήτηση και διεργασία από τον ίδιο τον κόσμο που κινητοποιείται προκειμένου να κατακτήσουμε τη δυνατότητα να βγούμε μόνοι μας, ως λαός, από την παρακμή, όπως πάντοτε ιστορικά γινόταν σε κάθε επιτυχημένη απελευθερωτική προσπάθεια. Όποιος νοιάζεται να δει την αλήθεια μπορεί να διαπιστώσει ότι είναι ακριβώς τέτοια σχήματα μάχης που φουντώνουν παρά τις αντιφάσεις, απέναντι σε κατεστημένες νοοτροπίες, σε κομματικά παιχνίδια και στο στημένο από το σύστημα εξουσίας, κίβδηλο δίπολο των μνημονιακών συνενόχων, Τσίπρα και Μητσοτάκη.
Πρόκειται για έναν κόσμο που αποφάσισε ότι δε διεκδικεί το ρόλο, ούτε του γελωτοποιού, ούτε του παπαγάλου της εξουσίας, παρούσας ή - ενδεχομένως κατά φαντασία - εν αναμονή. Που ξέρει ότι ηανατροπή του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και της νεοαποικιακής εξάρτησης θέλειυπομονή και επιμονή, ότι έχει κόστος και συνέπειες. Ενός κόσμου που απέρριψε εκείνον τον καριερισμό, στον οποίο οι “ανησυχούντες φίλοι” του από το ΣΥΡΙΖΑ ή στα πέριξ της εξουσίας, προσχώρησαν με πρωτοφανή ευκολία.
Το αν θα επικρατήσουν αυτές οι δυνάμεις ή εκείνες που επιδιώκουν μια αλλαγή φρουράς εντός του μνημονίου, με δεξιό - ακροδεξιό (Μητσοτάκης - Γεωργιάδης) ή ναζιστικό πρόσημο μένει να κριθεί. Ας μην ανησυχούν ωστόσο οι καριερίστες του αντιμνημονίου και πλέον μνημονιακοί, “Ηρακλείς του στέμματος”: εμείς την κάνουμε τη δουλειά μας.
Αν μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησης και οι ίδιοι δεν κατέφευγαν στο κυνικό ψεύδος, αν δεν προσπαθούσαν να ταυτιστούν με την αριστερά, δυσφημώντας τη με τρόπο που ιστορικά ποτέ δεν ξαναϋπήρξε στην Ελλάδα, αν δεν έστηναν ψεύτικα δίπολα για να τρομοκρατήσουν και να αποπροσανατολίσουν, τα πράγματα θα ήταν πολύ ευκολότερα. Δε θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε πέραν όλων των άλλων και ένα αντί- αριστερό κλίμα.
Αν έστω τώρα το Μαξίμου και η Κουμμουνδούρου έδειχναν την ελάχιστη ιστορική ευαισθησία, το έργο της διάσωσης της προοπτικής μέσα στο λαό θα ήταν ευκολότερο. Αλλά έστω κι έτσι να μην ανησυχούν, όσοι δήθεν νοιάζονται μην τυχόν και παρασυρθούμε: έχουσιν γνώσιν οι φύλακες και δεν ξεχνούν το ρόλο κανενός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου